Właściwy pogląd na karcenie
„A WSZELKIE karanie [karcenie, Kow], w czasie trwania, wydaje się nie radością, ale smutkiem; lecz potem przynosi spokojny owoc sprawiedliwości tym, którzy są przez nie wyćwiczeni.” — Hebr. 12:11, NT.
Kogo karci wielki Suweren Wszechświata, Jehowa, ten z pewnością powinien się usilnie starać o doprowadzenie swego postępowania do harmonii z Jego wymaganiami. Nie wolno mu lekceważyć upomnienia od Boga. Chrześcijański apostoł Paweł napisał: „Synu mój, nie lekceważ karania Pańskiego, i nie trać odwagi [nie upadaj na duchu, Kow], gdy od Pana bywasz karcony; albowiem kogo Pan miłuje, tego karze.” (Hebr. 12:5, 6, NT) Ponieważ Jehowa wiele miłuje swoich sług, karci ich w sprawiedliwości, „bo nie chce, aby kto zginął”. — 2 Piotra 3:9, NT.
Niektóre formy takiego karcenia są bardziej surowe niż inne. Skutki są też odpowiednio poważniejsze, jak to wykazano w artykułach „Co oznacza wykluczenie ze społeczności” i „Odpowiedzialność rodzinna za utrzymanie w czystości wielbienia Jehowy” w wydaniach Strażnicy z pierwszym artykułem pt. „Chrzest konieczny dla chrześcijan” i pt. „Boża niewiasta triumfuje nad swą zawziętą nieprzyjaciółką.”
Jeżeli ktoś przyjmuje strofowanie we właściwym usposobieniu, staje się to dla niego dobrodziejstwem i przynosi mu liczne błogosławieństwa. Przypowieści 6:23 (Wu) podają: „Drogą do życia jest napomnienie karności.” A więc od tego, jak człowiek traktuje skarcenie od Jehowy, zależy jego życie wieczne.
Szczególnie konieczne jest właściwe ustosunkowanie się do karcenia, gdy ktoś zostaje wyłączony, czyli wykluczony ze społeczności widzialnej organizacji Jehowy. Kto się dopuścił takich grzechów przeciw Bogu i bliźnim, że musi zostać odcięty od zboru chrześcijańskiego, ten utracił łaskę Jehowy. Musi ją bezwzględnie odzyskać, jeśli chce żyć w Bożym nowym świecie sprawiedliwości. Jakim jednak sposobem ktoś wykluczony ze społeczności może z powrotem zostać przyjęty do organizacji Jehowy i przywrócić właściwy stosunek do Jehowy?
JAK MOŻNA BYĆ PONOWNIE PRZYJĘTYM
Ponowne przyjęcie do widzialnej organizacji Bożej jest równoznaczne z przywróceniem praw członka zboru. Kto zamierza wejść na drogę powrotu, ten musi się zastosować do nakazu Jehowy z Izajasza 1:18, (NW): „Przyjdźcie teraz, a doprowadźmy sprawy do porządku między nami.” Skutek zastosowania albo nie zastosowania tej rady wynika ze słów: „Jeżeli okażecie gotowość i posłuchacie, będziecie spożywać dobra ziemi. Ale jeśli odmówicie tego i będziecie w istocie buntowniczymi, zostaniecie pożarci przez miecz.” — Izaj. 1:19, 20, NW.
Ponowne przyjęcie nie następuje automatycznie przez to, że po odczekaniu określonego czasu skieruje się w tej sprawie pisemną prośbę do zboru. Przeciwnie, podczas okresu wyłączenia serce złoczyńcy, jego zasadnicze usposobienie, musi doznać gruntownej zmiany. Grzesznik ten musi sobie w pełni uświadomić ciężar swego niecnego postępowania i hańby, jaką ściągnął na Jehowę i Jego organizację. Musi być skruszony w sercu. Potrzeba jednak jeszcze więcej. Musi pójść dalej niż tylko uznać swój błąd i żałować tego. Musi okazać skruchę, a to oznacza, że z przyczyny grzechu lub błędu musi mu być tak przykro, iż się decyduje zmienić swoje postępowanie na lepsze. Musi się nawrócić, zmianie musi ulec cały jego sposób postępowania. Musi on więc ‚doprowadzić sprawy do porządku’, dostosować się do sprawiedliwych wymagań Jehowy. Wówczas może się zwrócić do komitetu zboru, otwarcie wyznać swoje przewinienie oraz dać dowody, że prowadzi czyste życie i nadal tak pragnie postępować. W ten sposób wykaże, że jest godny niezasłużonej dobroci Jehowy i może zostać przyjęty z powrotem.
Skoro zaistniały nieodzowne oznaki żalu i zmiany postępowania, to po upływie dostatecznego okresu czasu do chwili wykluczenia komitet zboru może rozważyć sprawę ponownego przyjęcia do społeczności. Okres ten w większości wypadków trwa przynajmniej jeden rok.
DLACZEGO ZŁOŻYĆ WYZNANIE?
Kiedy chrześcijanin rozważy kwestie wykluczenia ze społeczności w świetle Słowa Bożego, powinien jasno sobie uświadomić, jak bardzo się Bogu nie podoba trwanie w czynieniu zła. Powinien zrozumieć, jak poważne skutki pociąga za sobą popełnienie grzechu. Powinno to skłonić go do umocnienia swego postanowienia, aby już nigdy nie wstępować na drogę zła. Jakież to nieszczęście być wyłączonym! Jakaż to niesława dla Boga i Jego organizacji oraz dla odnośnej osoby i członków jej rodziny!
Z uwagi na tak poważne skutki ktoś z tych nielicznych, którzy popadli w grzech, mógłby być skłonny pomyśleć: ‚Oczywiście wiem, że popełniłem błąd. Gdybym jednak komuś o tym opowiedział, wtedy mógłbym zostać wykluczony ze społeczności. Zrozumiałem, jak okropne by to było, i nie chciałbym sam tego przeżywać. Nie, lepiej nikomu nic nie powiem. Wówczas nikt się o tym nigdy nie dowie, a ja uniknę całego wstydu.’
Kto tak rozumuje, ten nie bierze pod uwagę wielu rzeczy, przede wszystkim przymiotu Jehowy, jakim jest miłosierdzie, oraz faktu, że skarcenie przez Jehowę jest pożyteczne. Nastawienie serca takiej osoby jest błędne. Jej sposób myślenia jest mylny i dla niej samej niebezpieczny. Człowiek taki przede wszystkim nie bierze pod uwagę, że przez to znieczula swoje sumienie i otwiera drogę dalszym błędnym krokom. Skoro raz mu „uszło”, łatwiej jeszcze raz popadnie w grzech. Zwodzi sam siebie, gdy myśli, że grzeszy tylko wobec drugiej osoby lub zboru Bożego. On grzeszy przeciw Jehowie! Chwilowe ukrycie niecnego postępowania przed innymi ludźmi może się udać, lecz zatajenie go przed Jehową nigdy się nie uda!
Jehowa obserwuje, co ludzie czynią. „Pan jest w kościele świętym swoim, stolica Pańska jest na niebie: oczy jego upatrują, powieki jego doświadczają synów ludzkich. Pan doświadcza sprawiedliwego [Pan śledzi sprawiedliwego i grzesznika, Staff].” (Ps. 11:4, 5) „Na każdym miejscu oczy Pańskie wypatrują dobrych i złych.” (Przyp. 15:3, Wu) „Oczy moje patrzą na wszystkie drogi ich; nie są utajone przed obliczem moim, ani jest zakryta nieprawość ich przed oczyma moimi.” (Jer. 16:17) „Pan patrzy na serce.” — 1 Sam. 16:7.
Z tego wyraźnie wynika, że kto popadł w poważne konflikty z prawami Jehowy, ten nie powinien próbować ujść bez kary. Niech nie myśli, że uniknie skarcenia Jehowy. „Bóg się pysznym sprzeciwia, ale pokornym łaskę daje.” (Jak. 4:6) Jehowa będzie przeciwny każdemu, kto popełnia ciężki grzech, a potem próbuje pozostać w Jego czystej organizacji, nie wyznawszy swych wykroczeń widzialnym zwierzchnościom w zborze chrześcijańskim. Kto popada w grzech, lecz pragnie postępować właściwie, ten powinien się zwrócić do nadzorcy zboru i szczerze wyznać swój występek. Oto słowa pisarza biblijnego, Jakuba: „Wyznawajcie jedni przed drugimi upadki, a módlcie się jedni za drugimi; abyście byli uzdrowieni.” — Jak. 5:16.
Jeżeli ktoś nie przejawi tej otwartości, pokory i gotowości, to będzie odczuwać wyrzuty sumienia za każdym razem, gdy w przyszłości usłyszy lub przeczyta rady dotyczące takich spraw. O ile serce jego pozostanie zatwardziałe, będzie i tak z biegiem czasu usunięty przez aniołów ze zboru Bożego. Jezus ostrzegał: „Pośle Syn człowieczy Aniołów swoich, a oni zbiorą z królestwa jego wszystkie zgorszenia, i tych, którzy nieprawość czynią.” (Mat. 13:41, NT) Jehowa pozbawia takie osoby swego ducha, jak to się również stało z królem Saulem. (1 Sam. 16:14) Bez ochrony tej potężnej siły ów złoczyńca może popaść w kompletne wyuzdanie i dostać się całkowicie pod wpływ demonów. — 1 Kor. 5:5.
Gdy człowiek szczerego serca rozważa sprawę udania się do nadzorcy, aby wyznać swoje uchybienie i przyjąć strofowanie, nie powinien zapominać o cudownym przymiocie Jehowy, jakim jest miłosierdzie. Jeżeli kogoś przemoże grzech, tak iż złamie prawo Boże, lecz szybko swoje przewinienie wyzna, to być może z uwagi na niezasłużoną dobroć Jehowy nie zostanie wydalony ze zboru. Zamiast tego mogą być zastosowane inne sankcje karne. O tym jednak musi zadecydować komitet zboru zgodnie ze sprawiedliwymi wymaganiami Jehowy, równoważonymi przez Jego miłosierdzie i gotowość przebaczenia.
Jak powinien się zachować chrześcijanin, wiedząc dokładnie, że inny z członków zboru popełnił ciężki grzech? Czy jest zobowiązany powiadomić zbór o tym wypadku? Jeżeli grzech jest tego rodzaju, że ściąga hańbę na Boga i Jego zbór, zwłaszcza jeśli kwalifikuje do wykluczenia ze społeczności, to obowiązkiem chrześcijanina jest złożyć sprawozdanie komitetowi zboru z tego, co wie o sprawie. Kto się od tego powstrzymuje, ten powstrzymuje się od okazania miłośc do Boga i do zboru, ponieważ przyczynia się do utrzymania w zborze nieczystego stanu.
JAK UNIKAĆ ZŁEGO POSTĘPOWANIA
Każdy chrześcijanin, chcąc uniknąć postępowania, które mogłoby doprowadzić do wykluczenia ze społeczności, postara się trzymać blisko Boga. Dokona tego, stale karmiąc się z duchowego stołu Jehowy. Studiuj regularnie Jego Słowo, Biblię. Przestawaj z innymi chrześcijanami, którzy cię wzmocnią i będą dla ciebie pożytecznymi przyjaciółmi w tym złym świecie. Wypełniaj sobie czas przez udział w dziele, które Jehowa zlecił swoim sługom na dzisiejszy czas.
Staraj się ciągle polepszać jakość swego wielbienia. Ćwicz bystrość swego umysłu, stosując w codziennym życiu to, czegoś się nauczył. W ten sposób dorośniesz do dojrzałości chrześcijańskiej, bowiem apostoł Paweł oświadczył, że dojrzali chrześcijanie „wskutek ćwiczenia mają wyostrzony zmysł, aby móc rozróżniać między dobrem a złem”. (Hebr. 5:14, Kow) To wcale nie znaczy, że dojrzały chrześcijanin może nie przejmować się grzechem. Musi jak każdy mieć przed oczyma słowa z Efezjan 5:15-17 (NW): „Pilnie czuwajcie nad tym, żebyście postępowali nie jak niemądrzy, ale jak mądrzy, wykupując sobie dogodny czas, ponieważ dni są złe. Z tej przyczyny (...) nadal wyrozumiewajcie, co jest wolą Jehowy.” Ponadto: „Jesteście teraz o tym uprzedzeni. Baczcie więc, żeby was nie porwał za sobą błędny nurt tych bezbożników i żebyście nie utracili silnej postawy.” — 2 Piotra 3:17, Kow.
Grzech poczyna się w umyśle. Niewłaściwe pożądliwości biorą górę, gdy się ich nie poskramia. Z biegiem czasu wydają na świat grzech. W Jakuba 1:14, 15 (NT) czytamy: „Ale każdy bywa kuszony, będąc od swoich własnych pożądliwości porywany i nęcony. Potem pożądliwość, począwszy, rodzi grzech.” Złe pragnienia podobne są do bagna; jeśli człowiek nie zawraca natychmiast, to nim się kto spodzieje, znika w bagnie grzechu.
Jeżeli pojawiają się złe pożądliwości — a u niedoskonałego człowieka o to nie trudno — stwierdź, przez co zostały wywołane, i staraj się omijać to źródło z daleka. Kto jest skłonny wypijać więcej alkoholu, niż może znieść, nie powinien ani kupować żadnych napojów wyskokowych, ani przyjmować ich od drugich. Dla kogo niebezpieczne sytuacje stwarza przebywanie z osobą odmiennej płci, ten powinien spotkania ograniczyć do okazji, kiedy nie będzie sam na sam z taką osobą. Nie przeceniaj swoich sił do przeciwstawiania się tego rodzaju pokuszeniom. „Kto mniema, że stoi, niechże patrzy, aby nie upadł.” (1 Kor. 10:12) Mądra młodzież przystanie na to, aby spotykać się w swoim gronie tylko pod opieką dojrzałej osoby dorosłej lub małżeństwa chrześcijańskiego. Chrześcijańscy rodzice będą swoje dzieci troskliwie chronić przed niemoralnością, nie zezwalając im w zbyt młodym wieku regularnie spotykać się lub urządzać przechadzki z przedstawicielami płci odmiennej. Przy wychowywaniu swego potomstwa nie powinni stosować zepsutych mierników tego ginącego świata. Zamiar zawarcia małżeństwa jest słusznym powodem do obracania się w towarzystwie mieszanym, ale — rzecz jasna — wymaga on bardziej odpowiedzialnego wieku. Niemniej również dorośli muszą bardzo zważać na swoje zachowanie wobec osób odmiennej płci. Nie tylko młodzież może popaść w trudności.
Nie pozwól sobie nawet na pierwszy krok, który by cię zbliżył do grzechu, czy to w odniesieniu do alkoholu, do nieobyczajności, czy czegoś innego. Małe początki mogą doprowadzić do poważnych skutków. Małe kradzieże tak przytępiają sumienie, że dopuści również wielkie złodziejstwa. Małe kłamstwa przysposabiają umysł do grubych kłamstw. Niezdolność odmówienia dalszego kieliszka napoju alkoholowego osłabi wolę i doprowadzi do pijaństwa. Obejmowanie się i pieszczoty mogą się skończyć nierządem. Nieregularność w spełnianiu obowiązków chrześcijańskich zatraci zdolności potrzebne w wielbieniu Boga.
Odnoś korzyść ze skarcenia, które spotyka innych. A gdy strofowanie odbywa się za pośrednictwem chrześcijańskich publikacji lub z mównicy na zgromadzeniach chrześcijańskich, weź sobie te rady do serca. Przekonaj się, w jakiej mierze i ciebie dotyczą. Pozwól się przez nie ostrzec i miej się na baczności; bądź czujny, abyś nie osłabł w spełnianiu woli Bożej. — 1 Tym. 5:20.
Trzymaj się ściśle Słowa Bożego i Jego organizacji, módl się o kierownictwo ducha Bożego; dzięki temu wzrastać będzie twoja miłość do Boga. Ta miłość stanie ci się potężnym wałem ochronnym przed atakami grzechu, gdyż dopomoże coraz bardziej miłować to, co właściwe i coraz bardziej nienawidzić zło.
Właściwy pogląd na karcenie jest pomocą dla wszystkich w zborach ludu Jehowy. Przyczynia się do tego, że głębiej doceniamy sposób, w jaki Bóg postępuje ze swym ludem. Pomaga nam zrozumieć, że skoro wykluczenie ze społeczności dotknęło tysiące osób, to i nas mogłoby spotkać to samo, gdybyśmy przestali kroczyć pilnie drogami, które Jehowa ustalił w swoim Słowie. Gdy sobie uświadomimy przyczyny karcenia i pożytek, jaki z niego wynika, zachęci nas to również do wiernej służby Jehowie, który tak troskliwie dba o swój lud.
Pełni ufności patrzymy więc naprzód ku Bożemu nowemu światu, gdzie wszyscy żyjący tak będą pouczeni i wychowani, że będą we właściwy sposób wielbić Jehowę i cieszyć się miłym, czystym obcowaniem ze swoimi bliźnimi.