„Strażnica” była im pomocą

POMOC NATYCHMIASTOWA

◼ Pewien nadzorca zboru świadków Jehowy z Illinois (USA) donosi: „Któregoś dnia rano wracając do domu słuchałem miejscowej audycji radiowej, w której słuchacze mogą telefonować do radiostacji, stawiać przez radio pytania albo wypowiadać się na jakikolwiek temat. Między innymi zadzwonił pewien mężczyzna, który chciał się czegoś dowiedzieć o PZP (pozazmysłowym postrzeganiu). Niedawno właśnie czytałem w Strażnicy artykuł „Co to jest pozazmysłowe postrzeganie? i przypomniałem sobie również wyjaśnienia broszury pt. Co mówi Pismo święte o ‚życiu pozagrobowym’? Pojechałem więc szybciej do domu i zadzwoniłem do radiostacji, do prowadzącego ową audycję. Rozmawiałem z nim około 15 minut i podałem również numer swego telefonu, na wypadek, gdyby ktoś chciał się ze mną porozumieć. Ku mojemu zdziwieniu krótko potem zadzwoniła do mnie jedna niewiasta z naszego terenu i opowiedziała o swoich zdolnościach w dziedzinie PZP. Widziała podobno w duchu, jak pewna część maszyny przeleciała o włos od jej męża, a kiedy tego samego wieczora powrócił do domu, potwierdził jej ten wypadek. Ponieważ chciała się dowiedzieć, co na ten temat mówi Biblia, odwiedziłem ją i dostarczyłem jej Strażnicę ze wspomnianym artykułem, jak również broszurę. Wyjaśniłem, dlaczego zjawisko znane jako PZP trzeba łączyć ze złymi duchami. Po trzech odwiedzinach ponownych rozpoczęliśmy studium biblijne, a po niecałych dwóch miesiącach zaczęła przychodzić na publiczne wykłady biblijne.”

POMOGŁA STAWIAĆ OPÓR

◼ Brat z Północnej Karoliny opowiada o domowym studium biblijnym, które prowadził u pewnej młodej niewiasty: „W czasie studium zapytała mnie jej matka, czy wierzę, że umarli mogą się kontaktować z żywymi. Następnie opowiedziała mi przeżycie, które jej zdaniem to potwierdzało. Wyjaśniłem, że takie praktyki to spirytyzm, który jest sprzeczny z Biblią, i że osoby, które tym się zajmują, w gruncie rzeczy kontaktują się z demonami. Wskazała mi na córkę, która wtedy zresztą otwarcie wyznała, że od roku czasu obcuje z duchami. Ja z kolei przedstawiłem na podstawie Biblii, że znajduje się na niebezpiecznej drodze, i pod koniec studium oświadczyła, iż się nad tym zastanowi.

„Prowadziłem to studium nadal, zawsze rozpoczynając i kończąc je modlitwą. Taktownie wskazałem również tej kobiecie, by usunęła wielki krzyż, który nosiła i którym — jak sama przyznała — posługiwała się przy praktykach spirytystycznych. Później z okazji zgromadzenia obwodowego w naszym mieście prosiłem sługę okręgu, by odwiedził ją razem ze mną i udzielił jej dalszych rad biblijnych. Następnie wielką pomocą okazał się dla niej artykuł na temat ‚Stawiania oporu złym siłom duchowym’, zamieszczony w Strażnicy z pierwszym tytułem ‚Mówienie prawdy jednoczy’. Po przeczytaniu tego artykułu oświadczyła mi, że urządziła sobie sypialnię w ten sposób, by móc natychmiast zrobić światło, gdyby tylko złe duchy zaczęły ją nawiedzać, oraz, że czyta wówczas najnowsze wydania Strażnicy lub Biblię; to zawsze jej pomaga. Spaliła także wszystkie przybory, których używała poprzednio przy praktykach spirytystycznych. Od pewnego czasu odwiedza nasze zebrania.”

ZMIENIŁA ZAPATRYWANIE

◼ Pewien świadek Jehowy z Kanady donosi: „Pracuję w biurze z niewiastą, która nigdy nie chciała brać naszych czasopism, ani wdawać się w rozmowę ze świadkami. Jednego dnia wspomniała, że jej córka posyłana do szkoły średniej ma wziąć udział w dyskusji na temat: ‚Czy twist jest tańcem przyzwoitym?’ Dotąd jednak nie znalazła żadnego materiału, którym by mogła poprzeć swoje stanowisko. Zapytała mnie, czy czasem nie mam jakiegoś pisma, które mogłoby jej pomóc. Przypomniałem sobie, że była Strażnica omawiająca między innymi właściwy pogląd chrześcijański na taniec. Wręczając potem to czasopismo, byłem niezmiernie ciekaw jej reakcji. Ku mojemu zaskoczeniu przyjęła je bez sprzeciwu, gdy zwróciłem jej uwagę na niektóre ciekawsze punkty tego artykułu.

„Dwa tygodnie później opowiadała mi z zadowoleniem, że grupa jej córki zwyciężyła w dyskusji. Co więcej córka zyskała w swojej grupie najwięcej punktów, jej wywody bowiem były najtrafniejsze; a przy tym dyskusję oceniał ksiądz. To chyba wywarło na niej największe wrażenie. Niebawem ta córka miała przygotować 5-minutowe omówienie tematu, jak należy studiować. Czy mógłbym jej w tym pomóc? Wiedziałem, że książka Wykwalifikowani do służby kaznodziejskiej zawiera odpowiedni rozdział. Dałem więc tę książkę. Córka znowu zyskała największą ilość punktów. Nauczyciel orzekł, że przygotowała materiał tak celująco, jakby jej w tym pomagał ktoś inny z nauczycieli. Owa niewiasta ma dziś zupełnie zmienione zdanie o świadkach. Do tej pory postawiła już sama od siebie wiele pytań, a ja nadal zamierzam pomagać tej owcy Pańskiej.”