Pytania czytelników

• Kim byli mężowie cieszący się zaufaniem, wspomniani w Dziejach Apostolskich 6:3, i czy dziś też tacy istnieją?

Krótko po Pięćdziesiątnicy powstała wśród chrześcijan w Jeruzalem zupełnie niezwykła sytuacja. Wielu Żydów i prozelitów przybyło do Jeruzalem z zamiarem pozostania tam tylko przez okres dni świątecznych, lecz stawszy się chrześcijanami, pragnęli zatrzymać się w tym miejscu dłużej, aby móc jeszcze więcej dowiedzieć się o swej nowej wierze. A ponieważ niektórzy mieli za mało zasobów, zaś inni mieli ich pod dostatkiem, więc z posiadanych majętności przejściowo utworzono wspólny fundusz, z którego następnie korzystały osoby będące w potrzebie. — Dzieje 2:44-46; 4:34-37.

Wydaje się, że zakres tej pomocy został po pewnym czasie ograniczony, lecz nadal rozdawano żywność potrzebującym wdowom w zborze. Jednakże „wybuchło głośne niezadowolenie tych wiernych, którzy używali języka greckiego, przeciwko tym, którzy mówili po hebrajsku. Powodem było to, że przy codziennym zaopatrzeniu nie uwzględniano dostatecznie wdów tych pierwszych.” (Dzieje 6:1, Kow) Dla usunięcia tych nieporozumień apostołowie wydali polecenie wspomniane właśnie w Dziejach Apostolskich 6:3.

Zbór w tym celu spośród swego grona wybrał siedmiu ludzi, co było liczbą dostateczną do podołania zadaniu. Ci zaproponowani przez zbór mężowie cieszyli się zaufaniem, to znaczy mieli dobrą opinię i odpowiednie kwalifikacje, a ponadto byli ‚pełni ducha świętego i mądrości’. Warto zwrócić uwagę na to, że wszyscy siedmiu mieli greckie imiona, co nasuwa przypuszczenie, iż spośród braci w zborze, mających potrzebne kwalifikacje, wybrano w tym wypadku raczej Żydów mówiących po grecku oraz prozelitę. Można się było spodziewać, że będą oni chętniej przyjęci przez grupę niezadowolonych. Apostołowie rozważyli zalecenia i po modlitwie zamianowali tychże siedmiu chrześcijan. — Dzieje 6:5, 6.

Ludzie ci, którym powierzono wykonywanie zadań organizacyjnych, nie zaniechali czynnego głoszenia Słowa Bożego. Specjalną wzmiankę w tym względzie znajdujemy w Biblii o dwóch z tego grona. O Szczepanie czytamy, że „czynił cuda i znaki wielkie wśród ludu”, a o ‚Filipie ewangeliście’, że anioł Jehowy posłał go na przeciw pewnego dostojnika etiopskiego, aby mu głosił. — Dzieje 6:8; 21:8; 8:26, 27.

Podobnie w dzisiejszych zborach świadków Jehowy wybiera się różnych uzdolnionych braci, którzy się podejmują zadań organizacyjnych, jak na przykład rozprowadzania literatury biblijnej, prowadzenia księgowości czy przydzielania terenów do służby od domu do domu. Tak jak u pierwszych chrześcijan, tak i dziś zbory podają odpowiednie zalecenia. Natomiast decyzja w sprawie zamianowania słusznie pozostawiana jest ciału zarządzającemu. I jak wśród pierwszych chrześcijan, również dzisiaj bracia zajęci piastowaniem pewnych funkcji w zborach przodują w publicznej służbie kaznodziejskiej.