Zagłada religii fałszywej

CZY ucieszyłaby cię wiadomość, że już wkrótce nikt nie będzie na ziemi uprawiał fałszywej religii? Pomyśl, czytelniku, o jedności i pokoju, jaki by wtedy nastał! Obecnie rozmaite religie świata próbują się zjednoczyć; starają się znaleźć jakąś wspólną podstawę, na której można by oprzeć tę jedność, lecz nic takiego nie znajdują. Kto się interesuje historią, ten dobrze wie, że z powodu religii przelano na ziemi bardzo dużo krwi. Za przykład niech posłużą choćby wyprawy krzyżowe albo wojna trzydziestoletnia. Do tego dochodzą cierpienia i tortury niezliczonych rzesz dalszych ludzi, którzy zginęli na przykład w czasach inkwizycji. Walk tych nie toczono ze względu na prawdziwe wielbienie Boga. Jezus podał kiedyś zasadę, która tę sprawę stawia jasno: „Po ich owocach poznacie ich.” Wymienionych przedsięwzięć i ich rezultatów nie da się zaliczyć do pokojowych owoców ducha. Samo wysuwanie odpowiedniego twierdzenia nie czyni jeszcze nikogo naśladowcą Chrystusa, co on sam poświadczył następującymi słowami: „Nie każdy, który do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebiesiech.” — Mat. 7:16, 21; Gal. 5:22, 23.

² Kiedy po potopie wyszli z arki ocaleni: Noe z żoną i trzej ich synowie z żonami, w sumie osiem osób, zespalała ich jedna religia, prawdziwe wielbienie Jehowy Boga. (1 Mojż. 8:20, 21) Wiedzieli oni, że Jehowa jest Bogiem prawdziwym, że jest Wszechpotężny oraz że podczas potopu okazał się Zachowawcą ich życia. Dopiero ponad sto lat później pojawiła się religia sfałszowana, która zakorzeniła się między ludźmi przy budowie wieży Babel, a w rezultacie nastąpiło wśród nich zamieszanie. (1 Mojż. 11:4-9) Od tej pory religia fałszywa stale wywoływała spory i walki, odwracała ludzi od zasad prawdziwego Boga, a także spowodowała moralne załamanie i upadek, jaki świat od tej pory przeżył. Noe oraz wierny jego syn Sem nadal strzegli prawdziwej religii: wielbienia Jehowy. Trzymali się z dala od wpływu Babilonu. Fałszywa religia jednak rozprzestrzeniła się po ziemi i przyjęła różnorodne formy, a dotąd zdążyła już doprowadzić do takiego zamieszania, że przywrócenie jedności między poszczególnymi jej odłamami jest niemożliwe.

³ Ale jak to jest z jej zagładą? Otóż w szesnastym rozdziale księgi biblijnej Objawienia wyjawił Bóg, co uczyni w czasie końca, gdy wywrze swój gniew na poszczególne czynniki odpowiedzialne za niedomagania tego świata. Jednym z tych czynników jest religia fałszywa. W dwunastym wierszu wymienionego rozdziału apostoł Jan opisał wizję, w której ujrzał szóstego z siedmiu aniołów wylewających czasze gniewu Bożego i wywołujących tym sposobem różne plagi. Jan powiada tam: „A szósty [anioł] wylał czaszę swoją na wielką rzekę Eufrat; i wyschła woda jej, aby można było przygotować drogę dla królów ze wschodu słońca.”

WYSCHNIĘCIE EUFRATU

⁴ Wzmianka o rzece Eufrat jest znamienna. W czasach starożytnych była to bardzo ważna rzeka, która ponadto odegrała doniosłą rolę w historii. Wysuszenie jej nawiązuje do pewnego słynnego wydarzenia, odnotowanego w dokumentach historycznych, mianowicie do zdobycia Babilonu przez władcę perskiego, Cyrusa Wielkiego. Choć więc Babilon nie jest tu wymieniony z nazwy, to jednak bez wątpienia chodzi właśnie o tę metropolię. W starożytności Babilon był najważniejszym z miast zlokalizowanych nad rzeką Eufrat. Był przeciwny Bogu od samego swego założenia, gdyż początek dał mu Nemrod, „możny łowca przeciwstawiający się Jehowie”. (1 Mojż. 10:9, 10, NW) Do upadku Babilonu doszło zasadniczo dzięki temu, że zdobywcy udało się niemal zupełnie osuszyć koryto Eufratu.

⁵ Biblia wspomina o Eufracie jako o miejscu, gazie przetrzymywano więźniów; na przykład według Objawienia 9:13-15 szósta trąba zabrzmiała w ręku anioła, któremu dano następujący rozkaz: „Uwolnij czterech aniołów, którzy są spętani nad wielką rzeką Eufratem.” W roku 607 p.n.e. Babilon uprowadził do niewoli lud Boży, mając na celu zatrzymanie go w niej na zawsze. Wydawało się, iż rzeczywiście tak będzie, gdyż potężne mury i wielkie wojska broniące tego miasta stwarzały wrażenie, że jest twierdzą niezdobytą. A jednak w roku 539 p.n.e. Cyrus Pers, praktycznie biorąc wysuszywszy koryto rzeki, zdołał wedrzeć się do miasta, podbił je, a w dwa lata później zezwolił na powrót żydowskich wygnańców do ojczyzny.

⁶ Wylanie szóstej czaszy gniewu Bożego wskazuje proroczo na zagładę Babilonu Wielkiego. Jak już wyjaśniono w poprzednich wydaniach niniejszego czasopisma, Babilon Wielki reprezentuje ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, zobrazowane w siedemnastym rozdziale księgi Objawienia przez nierządnicę i przez wielkie miasto, które panuje nad królami ziemi. (Obj. 17:3-6, 18) Babilon Wielki fałszywymi swymi doktrynami i praktykami potrafił utrzymać w niewoli mnóstwo ludzi. Posługiwał się nawet królestwami tego świata do nawracania siłą na swą fałszywą formę religii. Wylanie szóstej plagi nie odnosi się do wyzwolenia tych pojmanych z Babilonu, gdyż do upadku starożytnego Babilonu doprowadziło wysuszenie rzeki Eufrat, a nie powstanie jeńców żydowskich. Pojmani w Babilonie nie przyczynili się do jego obalenia ani nie zostali od razu obdarzeni wolnością, lecz dopiero później, w roku 537 p.n.e. na mocy odpowiedniego dekretu Cyrusa.

OSTATECZNA ZGUBA BABILONU WIELKIEGO

⁷ Babilon Wielki doznał upadku w roku 1919 naszej ery, co odpowiada obwieszczeniu anioła, zanotowanemu w księdze Objawienia 14:8. W wyniku tego upadku więzy pojmanych zostały rozluźnione, ale jego walka przeciw prawdziwemu wielbieniu jeszcze nie ustała. Obalenie Babilonu Wielkiego przez „królów ze wschodu słońca”, nadmienionych w Objawieniu 16:12, to coś innego — podobnie jak zagłada i spustoszenie dawnego Babilonu nastąpiło dopiero szereg lat po podboju Cyrusa. Cyrus Pers i sprzymierzony z nim zdobywca, będący obaj królami krain położonych na wschód od Babilonu, zobrazowali Jezusa Chrystusa i jego Ojca, Jehowę Boga. Chociaż w starożytności Cyrus skierował wody Eufratu w inną stronę, aby opanować Babilon, to jednak w gruncie rzeczy całą sprawą pokierował Jehowa, zgodnie zresztą ze swym słowem wypowiedzianym przedtem przez proroków Izajasza i Jeremiasza. Dzisiaj też nikt inny jak Jehowa i osadzony przez Niego na tronie Król Jezus Chrystus jest sprawcą upadku i zagłady Babilonu Wielkiego. Powiedział On: „To Ja mówię otchłani wód: Wyschnij! i wysuszam twoje [Babilonie] rzeki.” — Izaj. 44:27-45:5, BT.

⁸ Człowiek na ogół skłonny jest do tego, by trzymać się religii, w której został wychowany, a stylowe, bogato ozdobione budowle i rozmaite barwne ceremonie gotów jest uważać za piękne, sądząc, że w takim razie mają też uznanie w oczach Boga. Pamiętajmy jednak, że Jehowa zapowiedział jeruzalemskim przywódcom religijnym, iż upadną jak naczynie drogie, niby jakaś wartościowa waza. (Jer. 25:34; 19:11) Podobnie też zarządził spustoszenie Babilonu — słynnej dumy Chaldejczyków. (Izaj. 13:19, Wk) Prócz tego ani starożytności religii, ani jej pozornie mocnej i niewzruszonej pozycji wśród kierowniczych czynników tego świata nie można brać za podstawę do ufania jej i polegania na niej. Ta ostatnia okoliczność również została zobrazowana przez starożytny Babilon. Z rozporządzenia Bożego upadł jednej nocy, a potem stopniowo obrócił się w zupełną ruinę i pustkowie. Takie samo rozporządzenie zostało wydane w odniesieniu do Babilonu Wielkiego.

BEZ POPARCIA I OBRONY

⁹ Babilon polegał na obronie, jaką dla niego stanowiły wody Eufratu. Z tekstów Objawienia 17:1, 15 dowiadujemy się, że Babilon Wielki ‚rozsiadł się nad wielu wodami’, które w myśl wyjaśnienia anioła oznaczają „ludy i tłumy, i narody, i języki”. Zatem osuszenie koryta Eufratu miało obrazować cofnięcie poparcia tych ludzi dla Babilonu Wielkiego, zaprzestanie jego obrony, ich odwrócenie się od niego. Nie oznaczało to przejścia z fałszywej religii Babilońskiej do prawdziwego wielbienia Jehowy Boga, gdyż w wypadku literalnego Babilonu opadnięcie wód Eufratu także spowodowało jedynie upadek Babilonu. Lud, który służył Jehowie Bogu, opuścił to miasto na mocy odrębnego dekretu Cyrusa blisko dwa lata później. Tak więc odwrócenie wód od Babilonu Wielkiego oznacza, że ludzie, którzy go dotąd popierali, porzucą go i wystąpią przeciw niemu, lecz nie dla zdobycia łaski Jehowy.

¹⁰ Kiedy rozpocznie się zagłada Babilonu Wielkiego, będzie za późno na powrót do Jehowy, chociaż bowiem ludzie zbuntują się przeciw niemu i wyrządzą mu wiele szkód, to jednak w istocie rzeczy burzyć go muszą królowie ze wschodu: Jehowa Bóg i Jezus Chrystus. Ci, którzy wówczas opuszczą Babilon, nie uczynią tego z własnej woli. Nastąpi to wtedy, gdy w pełni poczują na sobie skutki czaszy gniewu Bożego, wylanej na wszystkich, którzy bronią i popierają Babilon, gdy odczują wydany na niego wyrok Boży. Ludzie odwracający się od Babilonu tylko dlatego, że ujrzą jego zgubę, zechcą może uciec się do Jehowy Boga, by ocalić własną głowę. Niewątpliwie wielu też szukało schronienia w arce, gdy zaczynały padać wody potopu, ale sprawozdanie donosi, że skoro Noe wszedł z rodziną do arki, Jehowa zamknął drzwi za nimi. (1 Mojż. 7:16) Jehowa pragnie, żeby Jemu służono z miłości dla Niego i z umiłowania sprawiedliwości. Ludzie mają sposobność usłyszenia o zagrożeniu przeżartego zepsuciem Babilonu Wielkiego i o sprawiedliwym rządzie Bożym pod władzą Chrystusa. Muszą wyjść z Babilonu, zanim Bóg go obnaży i zanim on z hukiem runie w gruzy. Teraz pora na to, by dać posłuch ostrzeżeniu ogłaszanemu przez świadków Jehowy: „Wyjdźcie z niego, ludu mój, abyście nie byli uczestnikami grzechów jego i aby was nie dotknęły plagi na niego spadające.” (Obj. 18:4) Wyjść z niego można przez zapoznanie się z postanowieniem Jehowy Boga co do ochrony i zbawienia, przez poddanie się wyniesionemu na tron Królowi, Jezusowi Chrystusowi, oraz przez pomaganie innym do ucieczki w nadziei na życie wiecznotrwałe, które dostępne będzie na rajskiej ziemi podporządkowanej nowemu ładowi Bożemu.

OBWIESZCZENIE SZÓSTEJ PLAGI

¹¹ Jehowa Bóg łaskawie sprawił, że szóstą plagę ogłasza się z góry, aby ludzie, usłyszawszy o niej, wzieli sobie tę wiadomość pod uwagę. Do ogłoszenia jej zaangażowani zostali świadkowie Jehowy. Obwieszczenie to rozbrzmiewało ze szczególną siłą, począwszy od niedzieli, 24 lipca 1927 roku, kiedy wygłoszone zostało słynne przemówienie skierowane zwłaszcza do ludzi wbrew własnej chęci przebywających w niewoli Babilonu Wielkiego. Wykład ten był głównym punktem programu zgromadzenia Międzynarodowych Badaczy Pisma świętego w kanadyjskim mieście Toronto. Przysłuchiwało się mu nie tylko to widzialne piętnastotysięczne audytorium, ale ponadto spora rzesza słuchaczy nieobecnych na miejscu, a to za pośrednictwem sieci 53 połączonych rozgłośni radiowych włącznie ze stacją WBBR, rozgłośni rozrzuconych od Atlantyku aż po Ocean Spokojny. Po odczytaniu rezolucji skierowanej „Do ludów chrześcijaństwa” prezes Towarzystwa, brat Rutherford, uzasadnił ją w szeroko przedtem zapowiedzianym przemówieniu pod tytułem: „Wolność dla ludów.” Mówiąc o beznadziejnym stanie rzekomego chrześcijaństwa, oświadczył między innymi:

„Ten bezbożny system w blasku wielkiego przepychu ujeżdża narody. Bez poparcia prostego ludu ów niegodziwy system, zwany ‚chrześcijaństwem’, nie mógłby się ostać. Kiedy narody przestaną go popierać — ‚zorganizowany chrystianizm’, który jest częścią składowa Babilonu, czyli organizacji Diabła, runie jak kamień młyński rzucony do morza. (...)

„Ale zamiast wziąć pod uwagę poselstwo ze Słowa Bożego — władcy świata, to znaczy ci, którzy uknuli owo niecne sprzysiężenie, nadal błąkają się w ciemności i uciskają ludy. Zagłada ‚zorganizowanego chrystianizmu’, czyli Babilonu, jest przypieczętowana!” — „Strażnica” w wydaniu angielskim z 15 października 1927 roku, strona 312.

¹² Treść tego przemówienia została potem wydrukowana w formie broszury, przetłumaczonej następnie na liczne języki i tak rozpowszechnionej po całym świecie w milionach egzemplarzy. Tym sposobem świat dowiedział się jeszcze dokładniej, że Babilon Wielki został skazany na zagładę i że ogólnoświatowe imperium religii babilońskiej ma być zburzone przez „królów ze wschodu słońca”. Tego rodzaju ostrzeżenia przed szybko nadciągającą zgubą dawano Babilonowi Wielkiemu później w jeszcze dobitniejszej i ostrzejszej formie. Stało się to po prostu jakby wielką plagą albo bolesnym ciosem dla tych, którzy go popierają i bronią.

POTRZEBA PILNEGO CZUWANIA

¹³ Wszyscy ci, którzy zostali oswobodzeni z niewoli Babilonu Wielkiego, muszą wytrwać w tej wolności i ustrzec się wypadnięcia z łaski Bożej. W dalszym ciągu szesnastego rozdziału Objawienia Jezus Chrystus przedstawia wydarzenia związane z szóstą plagą, które odnoszą się nie tylko do zagłady Babilonu Wielkiego, ale także do następującej po niej bitwy Armagedonu. W wierszu piętnastym wtrąca jeszcze ostrzeżenie: „Oto przychodzę jak złodziej; błogosławiony [szczęśliwy, NW] ten, który czuwa i pilnuje szat swoich, aby nie chodzić nago i aby nie widziano sromoty jego.”

¹⁴ Do kogo kieruje on te słowa? Zwraca się do zrodzonych z ducha chrześcijan, którzy biorą udział w ogłaszaniu plag, do tych samych ludzi, do których przemawia w pierwszych trzech rozdziałach Objawienia jako do siedmiu zborów w Azji; wielokrotnie powtarza tam ostrzeżenie, że przyjdzie nagle i przeprowadzi w tych zborach inspekcję, po czym udzielona im zostanie należna nagroda albo inna odpłata. (Obj. 2:5, 16; 3:11) Wzywa więc ich do pilnego czuwania, aby nie popadli z powrotem do skazanej na zagładę religii babilońskiej. Są wraz z Jezusem współdziedzicami Królestwa niebiańskiego i służą Jehowie Bogu w Jego duchowej świątyni, pełniąc funkcje duchowego kapłaństwa, kapłaństwa królewskiego, odzianego w szaty sprawiedliwości Chrystusowej. Podobnie jak to się działo za ziemskich dni Jezusa w świątyni jeruzalemskiej, gdyby zasnęli na swych posterunkach służbowych, a nadzorca świątynny nadszedłszy zastałby ich nie czuwających nad sprawami i bezpieczeństwem świątyni, zostaliby obici i obdarci z szat kapłańskich oraz zwolnieni ze służby. Jako nieprzydatnych do niczego wyrzucono by ich ze świątyni. Byłoby to dla nich wielką hańbą; ci, którzy oczekiwali od nich usług kapłańskich, zobaczyliby ich jak gdyby nagich, bez szaty sprawiedliwości Chrystusowej, którą mają tylko jego wierni naśladowcy. — 1 Piotra 2:5-9; 2 Mojż. 20:25, 26.

¹⁵ Natomiast kapłan świątyni, który nie zasypia, lecz pilnie czuwa na straży, i którego w tym stanie znajdzie Arcykapłan Jehowy, gdy jak złodziej nadejdzie celem dokonania przeglądu — będzie z racji swej wierności i niezawodności nader szczęśliwy. Zachowa swe kapłańskie szaty i przywileje; nie będzie musiał się ich wyzbyć. Nie pójdzie na pohańbienie z Babilonem Wielkim, lecz dostąpi chwały.

JAK SIĘ UCHRONIĆ PRZED PLAGĄ

¹⁶ Jakim sposobem ci, którzy jeszcze nie uciekli ze światowej religii, aby podjąć służbę ogłaszania Królestwa Bożego, mogą sobie zapewnić ochronę, zanim będzie za późno? Muszą się ściśle połączyć z tamtymi chrześcijanami zrodzonymi z ducha, z „królewskim kapłaństwem” Bożym, żeby się od nich uczyć. Ostatni z duchowych braci Chrystusa, jacy jeszcze pozostali na ziemi, tworzą teraz „niewolnika wiernego i rozumnego”, któremu Chrystus powierzył wszystkie ziemskie sprawy swego Królestwa. (Mat. 24:45-47, NW) Poruczono im nauczanie ludzi oraz pasienie tych wszystkich, którzy chcą służyć Wielkiemu Pasterzowi, Jehowie Bogu, i Jego Godnemu Pasterzowi, Jezusowi Chrystusowi.

¹⁷ Ludzie pouczani przez „niewolnika wiernego i rozumnego” przypominają Netynejczyków, którzy nie byli Izraelitami, lecz mimo tego usługiwali w świątyni Jehowy za dni Dawida i Salomona, ściśle współpracując z kapłanami izraelskimi i dbając o to, by z uwagi na służbę świątynną pozostawać w stanie czystym pod względem religijnym. Tekst księgi Objawienia 7:9 opisuje ich jako „wielką rzeszę”, pochodzącą ze wszystkich narodów i plemion, ludów i języków. Bóg z tronu swego oraz Baranek spoglądają na nich łaskawie. Mają białe szaty, które obmyli we krwi Baranka, i służą ustawicznie w świątyni Bożej. (Obj. 7:9-17) Aby się stale móc cieszyć łaską Bożą, owa „wielka rzesza” (licząca obecnie około miliona osób) bierze udział w obwieszczaniu ostrzegawczego poselstwa o zagładzie religii fałszywej.

¹⁸ „Wielka rzesza” dowiedziała się, jak Chrystus złożył swe ziemskie życie na ofiarę za ludzkość. Ludzie ci poznali, że Królestwo Boże jest Królestwem niebiańskim, które jednak na zawsze rządzić będzie tą ziemią, ustanowiwszy na niej pokój i sprawiedliwość oraz rajskie warunki, aby następnie pobłogosławić jej mieszkańców życiem wiecznotrwałym. Wiedzą, że ujrzą wtedy licznych swoich umiłowanych i przyjaciół, powracających na ziemię dzięki zmartwychwstaniu. Ponadto studium Biblii daje im pewność, że to Królestwo już objęło władzę w niebiosach i szybko zmierza do zburzenia Babilonu Wielkiego. Jeżeli nie znasz, czytelniku, tych żywotnych prawd, to powinieneś posłuchać, co mają do powiedzenia świadkowie Jehowy, studiować z nimi, a następnie zająć stanowisko odpowiadające czystej prawdzie Słowa Bożego. Skoro tak postąpisz, dowiesz się ku twej radości o spełnieniu szóstej plagi, która wskazuje na całkowite spustoszenie Babilonu Wielkiego i na wynikającą stąd wolność oraz szczęście dla wszystkich sług Jehowy Boga.

¹⁹ Niemniej sama tylko zagłada Babilonu Wielkiego nie zapewni jeszcze ziemi pełnej sprawiedliwości. Szósta plaga obejmuje również bitwę Armagedonu, co przewidziane jest do rozpatrzenia w następnym wydaniu niniejszego czasopisma.

Omówienie wszystkich siedmiu plag z szesnastego rozdziału księgi Objawiania znajdzie czytelnik w książce pod tytułami: „,Babylon the Great Has Fallen’! God’s Kingdom Rules!” („Upadł Babilon Wielki!” — panuje Królestwo Boże!), wydanej przez Towarzystwo Strażnica.