Przyjdź na święto wolnego ludu!
ISTNIEJE dziś grupa ludzi, którzy są naprawdę wolni. Zostali uwolnieni od strachu przed człowiekiem, od więzów zabobonu, niewiedzy i religii fałszywej, od egoistycznych dążeń i szkodliwych przyzwyczajeń, oswobodzeni z niewoli wielkiego ciemiężyciela ludzkości, Szatana Diabła. Są wolni, ponieważ zastosowali się do słów Jezusa Chrystusa: „Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi.” — Jana 8:31, 32.
Raz do roku ci wolni ludzie zbierają się, aby obchodzić, czyli upamiętnić wydarzenie, które stworzyło możliwość wyłonienia się takiego wolnego ludu, a mianowicie śmierć ich Pana i Mistrza, Jezusa Chrystusa. Czynią to zresztą w posłuszeństwie wobec jego wyraźnego nakazu, zanotowanego dla nas przez apostoła Pawła: „Albowiem ja przejąłem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której był wydany, wziął chleb, a podziękowawszy, złamał i rzekł: „Bierzcie, jedzcie, to jest [oznacza, NW] ciało moje za was wydane; to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moją.” — 1 Kor. 11:23-25.
Jezus Chrystus wprowadził uroczystość na pamiątkę swej śmierci w najbardziej do tego stosownym dniu. Dlaczego? Ponieważ tej właśnie nocy, czternastego dnia pierwszego miesiąca żydowskiego zwanego Nisan, obchodzono święto Paschy (Przejścia). To święto z kolei upamiętniało nader doniosłe wydarzenie, jakie miało miejsce 1545 lat wcześniej. A co to było za wydarzenie? Wyswobodzenie narodu Izraela z niewoli egipskiej, wraz ze wszystkimi pierworodnymi rodzin izraelskich, podczas gdy całe pierworodztwo Egiptu, tak spośród ludzi, jak i spośród zwierząt, zostało wtedy przez anioła Jehowy wybite w pień. Tamtej nocy wymaszerował z Egiptu wolny lud! — 2 Mojż. 12:1-39.
W dniu 14 Nisan roku 33 n.e. „Chrystus (...) jako nasza Pascha” miał być złożony w ofierze za wolność swych naśladowców i stąd wynikała potrzeba ustanowienia nowej uroczystości wyswobodzenia; tak, na podstawie ofiary Chrystusa miał uzyskać wolność ‚Izrael duchowy’. (1 Kor. 5:7, 8, BT; Gal. 6:16) A podobnie jak doroczne święto Przejścia przypominało tamto dawne wyzwolenie związane z przejściem anioła Bożego i było obchodzone tylko raz w roku, ściśle w dzień jego rocznicy, tak też jest rzeczą stosowną, żeby uroczystość Pamiątki, czyli Wieczerza Pańska, która u ludu Jehowy zajęła miejsce owego święta, była obchodzona również tylko raz do roku — w ten sam wieczór, w który pierwotnie została ustanowiona.
Kiedy Jezus ustanawiał Pamiątkę swej śmierci, nie zaprosił na nią każdego bez różnicy. Przeciwnie, obecni byli tylko niektórzy spośród tych, co byli ‚prawdziwie jego uczniami’, tylko nieliczni wybrani członkowie grona, które określił mianem „małego stadka”; do nich mógł przy tej okazji słusznie powiedzieć: „Wy wytrwaliście przy mnie w moich próbach; a jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną, tak i ja zawieram z wami przymierze co do Królestwa, abyście jedli i pili przy moim stole w mym królestwie i zasiadali na tronach, żeby sądzić dwanaście pokoleń Izraela.” Z innych doniesień Pisma świętego dowiadujemy się, że liczba „małego stadka” jest ograniczona do 144 000 członków. — Łuk. 12:32; 22:28-30, NW; Obj. 14:1, 3; 20:4-6.
Zupełnie słusznie więc naśladowcy Jezusa powinni zbierać się rok rocznie, aby rozpatrywać wszystko, co ich Wódz i Mistrz dla nich uczynił, oraz by wspominać sobie jego śmierć! Mimo iż był najwspanialszym duchowym stworzeniem Bożym, zrezygnował z całego tego dostojeństwa, aby stać się zwykłym śmiertelnikiem. „Co więcej, (...) uniżył się i stał się posłusznym nawet aż do śmierci, i to śmierci na palu męki.” Postępowaniem tym wywyższył imię swego Ojca, oczyściwszy je od zarzutów wysuwanych przez Szatana Diabła, który się chełpił, że potrafi odciągnąć od Boga wszystkich ludzi. — Filip. 2:8, NW; Ijoba, rozdziały 1 i 2; Prz. 27:11.
Począwszy od owej pamiętnej chwili ludzie uwolnieni przez Jezusa Chrystusa starali się obchodzić co roku to święto wyzwolenia i tym razem znowu będą je uroczyście święcić po zachodzie słońca w dniu, który jest odpowiednikiem dnia 14 miesiąca Nisan według kalendarza żydowskiego. Obecni na tej uroczystości otrzymają pożyteczne pouczenia biblijne i zachęty, podobne wspaniałym radom, jakich Jezus w wieczór paschalny roku 33 n.e. udzielał swym jedenastu apostołom, szczególnie przy tym uwypuklając sprawę przejawiania między sobą niesamolubnej miłości. Wszystkich czytelników Strażnicy zaprasza się do spędzenia tego wieczora razem z chrześcijańskimi świadkami Jehowy na obchodzeniu wielkiej uroczystości wyzwolenia. Wstęp na miejsca ich zgromadzeń jest bezpłatny, żadne datki nie będą zbierane. — Jana 13:1—16:33.
Podczas tego święta wolnego ludu przewodniczący objaśni, jakie wymagania obowiązują tych, którzy są upoważnieni do udziału w spożywaniu chleba i wina. Muszą to być oddani Bogu naśladowcy Jezusa Chrystusa, wyswobodzeni z uwagi na postępowanie zharmonizowane ze słowem Chrystusowym i spłodzeni duchem Jehowy na Jego duchowych synów. Ponadto muszą oni mieć świadectwo ducha, potwierdzające, że się ‚na nowo narodzili’, oraz muszą mieć niezachwianą nadzieję na nagrodę niebiańską; muszą też wieść życie odpowiadające ślubom oddania, aby nie spożywali chleba i wina niegodnie, co ściągnęłoby na nich wyrok potępiania. (Jana 3:3-8; Rzym. 8:14-17) Po wykładzie zostanie obecnym podany na tacy lub talerzu niekwaszony chleb, gdyż tylko taki miał pod ręką Jezus, kiedy ustanawiał Pamiątkę swej śmierci, i właśnie taki chleb jest stosownym symbolem jego ciała, ponieważ kwas w tym wypadku obrazuje grzech, a Jezus był wolny od wszelkiego grzechu. Następnie poda się kielich albo czarkę z niesłodzonym czerwonym winem, gdyż tylko takie wino może odpowiednio wyobrażać przelaną krew Jezusa. — 1 Kor. 5:7, 8.
W ubiegłym roku na Wieczerzę Pańską przybyło ponad dwa i pół miliona osób w przeszło 25 tysiącach zborów ludu Jehowy na całej ziemi. Jednakże spośród tych wszystkich obecnych tylko około dziesięciu tysięcy brało udział w spożywaniu emblematów. Nie uczestniczący bezpośrednio w spożywaniu po większej części albo byli już członkami, albo też mieli zamiar stać się członkami „wielkiej rzeszy”, jaką kiedyś apostoł Jan oglądał w proroczej wizji. Nie żywią oni nadziei na królowanie u boku Chrystusa w chwale niebiańskiej, lecz spodziewają się żyć po wieczne czasy na rajskiej ziemi, na której będzie ‚mieszkać sprawiedliwość’, ale na której „śmierci już nie będzie, ani smutku, ani krzyku, ani mozołu”. (Obj. 7:9, NW; 2 Piotra 3:13; Obj. 21:4) Chociaż nie brali udziału w spożywaniu emblematów, to jednak zaznali obfitych błogosławieństw, słysząc i obserwując wszystko, co przy tej okazji powiedziano i uczyniono. Tak samo będzie i teraz, następnym razem.
Z pewnością nie ma na świecie innego miejsca, na którym byś się powinien znaleźć po zapadnięciu zmroku w dniu odpowiadającym dacie 14 Nisan, poza miejscem zgromadzeń ludu Jehowy, gdzie zgodnie z poleceniem Jezusa obchodzona będzie Wieczerza Pańska. Co tam usłyszysz i zobaczysz, niewątpliwie spowoduje, że jeszcze lepiej ocenisz wszystko, co Jezus Chrystus uczynił dla ciebie, i pomoże ci to stać się członkiem wolnego ludu Bożego.