Pytania czytelników
● Jaką myśl zawarł apostoł Paweł w słowach: „Gdy (...) przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe”?
Słowa te występują w kontekście uwydatniającym przewagę miłości. Czytamy tam: „Miłość nigdy nie ustaje, nie jest jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś zobaczymy twarzą w twarz. Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany”. — 1 Kor. 13:8-12.
Apostoł Paweł wskazał tu, że cudowne dary prorokowania, wiedzy i mówienia językami nie miały trwać bez końca. Miały ustać i faktycznie ustały. Dary te były najwidoczniej udzielane tylko w obecności jednego lub więcej apostołów, wybranych bezpośrednio przez Jezusa Chrystusa (Dzieje 2:1, 4, 14; 8:9-20; 10:44-46; 19:6). Dlatego też wraz ze śmiercią apostołów zanikło udzielanie tych cudownych darów.
Z uwagi na tymczasowy charakter cudownych darów Paweł zachęcał chrześcijan w Koryncie, aby podążali drogą nieprzemijającej i niezrównanej miłości, a nie uważali tamtych cudownych darów za najgodniejszy cel chrześcijanina.
Wprawdzie sam Paweł był w niezwykłym stopniu obdarzony cudownymi darami, jednak zdawał sobie sprawę z tego, że na razie poznaje wszystko po części (1 Kor. 13:1, 2; 14:18). Na pełne zrozumienie spraw duchowych musiał czekać do chwili nadejścia „tego, co jest doskonałe”. W jego wypadku nie miało to nastąpić za życia na ziemi. Po uzyskaniu nagrody niebiańskiej mógłby jednak w końcu zobaczyć spełnienie się wszystkich proroctw biblijnych i osiągnąć zupełną wiedzę o woli Jehowy oraz Jego zamierzeniu objawionym w Biblii. Toteż słowa: „gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe”, muszą się odnosić do czasu, gdy proroctwa biblijne, jak również wola Boża i zamierzenie Boże, zostaną w pełni zrozumiane.
Nadejście „tego, co jest doskonałe”, nie jest równoznaczne z uzyskaniem niebiańskiej nagrody. Z Biblii nie wynika, jakoby Jezus Chrystus wszystko objawiał członkom swej Oblubienicy zaraz po ich wstąpieniu do nieba. Sam Jezus musiał przecież czekać, aż jego Ojciec objawi mu pewne szczegóły swego zamierzenia. Podczas pobytu na ziemi Jezus powiedział o dniu i godzinie wykonania gniewu Bożego: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec” (Marka 13:32). Podobnie też ci, którzy stają się nieśmiertelnymi stworzeniami duchowymi w niebiosach, nie uzyskają zupełnej wiedzy, aż nadejdzie wyznaczony przez Boga czas na objawienie całego zakresu Jego zamierzenia. To samo można powiedzieć o oddanych Bogu sługach na ziemi.
Żyjemy dziś w czasie, w którym ma nadejść „to, co jest doskonałe”. Niepodważalne fakty, które stanowią spełnienie proroctw biblijnych, potwierdzają, że Jezus Chrystus otrzymał w roku 1914 n.e. władzę królewską nad światem ludzkim (Apok. 6:1-8). Wraz z tym wydarzeniem ‛dokonała się święta tajemnica’ Boża w tym sensie, że szczegóły dotyczące Królestwa Bożego przestały być ‛tajemnicze’ (Apok. 10:7, NW; zobacz też Mateusza 13:11; Łukasza 8:10; Do Efezjan 3:3-9; Do Kolosan 1:26, 27; 2:2; 4:3; 1 do Tymoteusza 3:16). Od tego czasu lud Boży doznaje stałego wzrostu duchowej wiedzy i zrozumienia proroctw. Jest to zgodne ze słowami z Księgi Daniela 12:4: „Ty jednak, Danielu, ukryj słowa i zapieczętuj księgę aż do czasów ostatecznych. Wielu będzie dociekało [na podstawie tej księgi], by pomnożyła się wiedza”. Zatem „to, co jest doskonałe”, odnosi się do pełnego zrozumienia zamierzenia Bożego objawionego w Biblii. Ponieważ obecnie żyjemy w czasie, w którym wzrosło zrozumienie Słowa Bożego i spełniają się proroctwa tego Słowa, więc już wkrótce musi nastać „to, co jest doskonałe”.
● Trudno mi zrozumieć wersety z Księgi Wyjścia 4:24-26 o obrzezaniu syna Mojżesza. Czyje życie było zagrożone i co się w ogóle wydarzyło?
Urywek ten wchodzi w skład sprawozdania o powrocie Mojżesza do Egiptu wraz z żoną Seforą. W Księdze Wyjścia 4:24-26 czytamy: „A gdy był na drodze w gospodzie, stanął naprzeciw Pan [to znaczy anioł Jehowy] i chciał go zabić. Wzięła prędko Sefora ostry kamień i obrzezała napletek syna swego, i dotknęła się nóg jego, i rzekła: ‛Oblubieńcem krwi tyś mi jest!’ I puścił go, skoro rzekła: ‛Oblubieniec krwi’ dla obrzezania”. — Wk.
Jest to urywek niejasny i nie możemy dziś stanowczo rozstrzygnąć, jakie jest jego pełne znaczenie. Jednakże inne teksty biblijne rzucają na to sporo światła. Proponujemy następujące wyjaśnienie:
Prawo dotyczące obrzezania, dane wcześniej Abrahamowi, postanawiało: „Nieobrzezany, czyli mężczyzna, któremu nie obrzezano ciała jego napletka, taki człowiek niechaj będzie usunięty ze społeczności twojej; zerwał on bowiem przymierze ze Mną” (Rodz. 17:14). Ponieważ to nie Mojżesz, lecz jego syn był nieobrzezany, więc najwidoczniej właśnie życiu chłopca zagrażał anioł Jehowy. Poza tym przecież Mojżesz otrzymał od Boga za pośrednictwem anioła polecenie, aby wyprowadził Izraelitów z Egiptu (Wyjścia 3:10). Zatem nie wydaje się rozsądne, żeby samemu Mojżeszowi groził śmiercią anioł Boży, i to akurat wtedy, kiedy Mojżesz szedł wypełnić ten nakaz.
Anioł Jehowy miał moc od Boga, by zabić syna Mojżesza za to, że nie odpowiadał warunkom przymierza obrzezki. Logiczny jest więc wniosek, że Sefora dotknęła napletkiem (w dowód dostosowania się do przymierza) nóg anioła, pokazując tym samym, że już nie ma powodu do odebrania synowi życia.
Niezwykły okrzyk Sefory: „Oblubieńcem krwi tyś mi jest”, wynikał najwidoczniej z faktu, że obrzezka obowiązywała na prawach przymierza. Inicjatorem tego przymierza był Jehowa Bóg, reprezentowany tu przez anioła. Toteż wydaje się, że gdy Sefora — zwracając się do anioła — nazwała Jehowę „Oblubieńcem krwi”, nie wypowiadała się krytycznie, lecz przyznawała, iż właśnie podporządkowała się warunkom tego przymierza. Było to tak, jak gdyby przyjęła pozycję żony w przymierzu obrzezania, gdzie mężem był Jehowa Bóg. Dzięki dokonaniu tego aktu posłuszeństwa wobec uzasadnionych wymagań Bożych życiu jej syna przestało zagrażać niebezpieczeństwo.