Proroctwo Izajasza — księga obfita w dobrą nowinę!

IZAJASZ, który napisał księgę nazwaną jego imieniem, trafnie otrzymał miano „proroka ewangelisty”. „Ewangelista” ma do czynienia z dobrą nowiną, a księga tego proroka jest rzeczywiście bogata w dobrą nowinę. Czego ta dobra nowina dotyczy? Przede wszystkim powrotu ludu Bożego do ojczyzny, co stało się możliwe jedynie dzięki wielkości i dobroci jego Boga, Jehowy. Znaczna część dobrej nowiny z tej księgi to radosna wieść o przyjściu Mesjasza i nastaniu jego Królestwa.

Wzniosłe orędzie, które Bóg Jehowa miał dla swego ludu, niosło otuchę i nadzieję, było wezwaniem do weselenia się i radości. Toteż stwierdzamy, że w proroctwie Izajasza często występują takie wyrażenia, jak ‛wesoło krzyknąć’, ‛nawoływać radośnie’, ‛okrzyk radości’, „weselcie się”. W rzeczywistości znajdujemy w tej księdze biblijnej więcej wzmianek o radości, radowaniu i weseleniu się niż w którejkolwiek innej poza Psalmami. — Izaj. 35:6; 42:11; 44:23, NP; 52:9, Wk.

Kogo Jehowa Bóg miał wybrać, aby to wzniosłe i radosne orędzie przekazał Jego ludowi? Kogoś możliwie najlepiej uzdolnionego do ubrania tego orędzia w najodpowiedniejsze słowa, a mianowicie Izajasza. On też wyraził gotowość, gdy ujrzał w widzeniu Jehowę w Jego świętym sanktuarium i usłyszał pytanie: „Kogo mam posłać? Kto by nam poszedł?” Izajasz docenił ten wielki przywilej, dlatego wykrzyknął: „Oto ja, poślij mnie!” (Izaj. 6:8). I Jehowa faktycznie się nim posłużył. Dzięki temu, że święty duch Jehowy pobudził wrodzone zdolności Izajasza, księga ta jest arcydziełem literackim, który to fakt uznają wszyscy uczeni bibliści. Zasadniczo napisana jest stylem poetyckim, a niektóre przekłady zachowują formę poezji aż w 90 procentach treści.

Kiedy Izajasz napisał swoją księgę? Prorokował w VIII wieku a ściślej mówiąc, przynajmniej od roku 777 p.n.e. do 732 p.n.e., a możliwie że dłużej (Izaj. 6:1; 36:1). Służył zatem w roli proroka przez co najmniej czterdzieści pięć lat, przypadających na panowanie królów judzkich: Ozjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza (1:1). Niektóre z jego proroctw ziściły się w ciągu bardzo krótkiego czasu, jak na przykład to, które zapowiadało klęskę Sennacheryba; inne doczekały się spełnienia po dwustu latach, gdy Żydzi wrócili do ojczyzny. A jeszcze inne sprawdziły się blisko osiemset lat później, w okresie przyjścia Chrystusa; niektóre z tych proroctw czekały na urzeczywistnienie nawet jakieś dwadzieścia sześć stuleci, a więc do naszych czasów. Izajasz jest prorokiem najczęściej cytowanym w Chrześcijańskich Pismach Greckich.

DLACZEGO DOBRA NOWINA JEST TAK WIAROGODNA

Na czym Izajasz opiera swoją dobrą nowinę? Dlaczego możemy na niej polegać? Dlatego, że Autor tej dobrej nowiny, Jehowa, jest wielkim, wszechwładnym, dobrym i twórczym Bogiem (Izaj. 40:26; 42:8; 45:18). Jako „Wszechwładny Pan, Jehowa Zastępów” może posłużyć się potężnym mocarstwem światowym, jak drwal siekierą (3:15, NW; 10:15). Jest On wielkim Garncarzem, a my tylko jakby gliną w Jego rękach. Świadomi tego, powinniśmy Mu się chętnie podporządkować. — Izaj. 29:16; 64:7.

Jehowa jest tak wielki, że narody są tylko jak gdyby pyłkiem na szali wagi i jakby kroplą wody, która może jeszcze wypaść z pustego wiadra. W stosunku do nadrzędnej pozycji, którą Jehowa zajmuje wysoko nad globem ziemskim, maleńcy ludzie wyglądają niby szarańcza (rozdział 40). Skoro Jehowa jest takim Bogiem, możemy czerpać otuchę z Jego zapewnień: ‛Co wypowiem, już zostaje w czyn wprowadzone’; ‛słowo moje spełni pomyślnie swe posłannictwo’. Takich gwarancji udziela nam wielokrotnie. — Izaj. 14:24, 27; 46:10, 11; 55:10, 11.

Dzięki tym cechom Jehowa potrafi przepowiedzieć przyszłość, czego nie jest w stanie uczynić żaden z fałszywych bogów. Nie mają oni też żadnych świadków; ale Jehowa ich ma: „Wy jesteście moimi świadkami (...), abyście mogli poznać i uwierzyć Mi (...). Ja, Jahwe, tylko Ja istnieję i poza Mną nie ma żadnego zbawcy. (...) Wy jesteście świadkami moimi (...) że Ja jestem Bogiem”. — Izaj. 43:9-12.

DOBRA NOWINA O MESJASZU

Autorem dobrej nowiny jest Bóg Jehowa, a urzeczywistnia się przez Jego Syna, Mesjasza (1 Kor. 8:6). Zupełnie słusznie zatem Izajasz miał dużo do mówienia o Mesjaszu. Przepowiedział sporo szczegółów dotyczących życia Jezusa (Izaj. 7:14; 8:23a do 9:1; 11:1; 42:1-4; Mat. 1:1, 6, 16-23; 4:14-16; 12:14-21). Zapowiedział, w jaki sposób Jan Chrzciciel przygotuje drogę przed Mesjaszem (Izaj. 40:3; Jana 1:23); że Jezus zostanie namaszczony świętym duchem Bożym, aby ogłaszać pocieszające orędzie (Izaj. 61:1, 2; Łuk. 4:17, 18), oraz że zostanie odrzucony, jakby był dla Żydów kamieniem obrazy, i że mimo to stanie się „kamieniem węgielnym” duchowego Izraela. — Izaj. 8:14, 15; 28:16; 1 Piotra 2:6-8.

Izajasz prorokował też o przyszłej roli Jezusa jako Wodza i Rozkazodawcy ludów, oraz o tym, że będzie nazwany „Przedziwnym Doradcą”, „Bogiem Mocnym”, „Odwiecznym Ojcem”, „Księciem Pokoju” (Izaj. 55:4; 9:5, 6). Szczególnie zdumiewający jest 53 rozdział Księgi Izajasza. Chrześcijańskie Pisma Greckie podają o spełnieniu każdego wersetu tego rozdziału i chociaż dotyczy głównie cierpień Jezusa, to jednak kończy się w ufnym nastroju: ‛Będzie nasycony’. Bóg bowiem da mu „dział wśród wielkich i z mocarzami będzie dzielił łupy” (53:11, 12, NP). Istotnie, dobra nowina zatryumfuje poprzez funkcje pełnione przez Syna Bożego, Mesjasza.

NAPAWAJĄCE OTUCHĄ PROROCTWA O ODRODZENIU

W Księdze Izajasza doprawdy dużo jest dodających otuchy proroctw o odrodzeniu. Ogólnie rzecz biorąc, ich pierwsze spełnienie nastąpiło wówczas, gdy Żydzi powrócili do swej ojczyzny po siedemdziesięcioletnim pobycie na wygnaniu w Babilonie. Niektóre z nich sprawdziły się po raz drugi za czasów Chrystusa (Izaj. 40:3; Mat. 3:1-3). Wszystkie zaś mają swe główne spełnienie w czasach nowożytnych.a

Izajasz pisał o ludzie Bożym: „Miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny” (Izaj. 2:2-4). W obecnym duchowym raju utworzonym przez Jehowę znajdują się ludzie, którzy niegdyś mieli naturę wilków, lampartów, lwów i niedźwiedzi, a teraz są łagodni. Toteż Izajasz mówi o nich: „Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Jahwe na kształt wód, które przepełniają morze” (11:6-9). Jehowa urządzi dla wszystkich narodów wystawną ucztę. „Raz na zawsze zniszczy śmierć” i „żaden mieszkaniec nie powie: ‛Jestem chory’” (25:6-8; 33:24). Jakaż to dobra nowina!

Prócz tego Izajasz powiedział: „Niech się raduje step i niech rozkwitnie! (...) Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy jak jeleń wyskoczy” (Izaj. 35:1-10). Jehowa utworzy „nowe niebiosa i nową ziemię”, a ludzie będą budować domy i sami je zamieszkiwać, będą też sadzić winnice i sami jeść ich owoce (65:17-25). Możemy być pewni, że co Jehowa uczynił dla starożytnego Izraela i obecnie czyni dla Izraela duchowego przez spełnianie tych proroctw, tego dokona jeszcze w sposób literalny na skalę ogólnoziemską, dzięki czemu zostanie urzeczywistnione zlecenie pierwotnie dane człowiekowi zgodnie z Księgą Rodzaju 1:28.

PRZESTROGA I POCIECHA

Księga Izajasza zawiera dużo pobudzających nas obecnie zachęt, rad i przestróg. Towarzyszy im zawsze jakaś dobra nowina, pod warunkiem, że zostaną zastosowane. I tak na przykład już w pierwszym rozdziale Jehowa pokazuje swemu ludowi, że nie ma upodobania w jego formalistycznym wielbieniu i nawołuje jego członków: „Zaprawiajcie się w dobrym. Troszczcie się o sprawiedliwość, (...) w obronie wdowy stawajcie”. Jeżeli ta rada zostanie wprowadzona w czyn, to ‛choćby wasze grzechy były jak szkarłat i purpura, zbieleją jak śnieg i wełna’ (Izaj. 1:17, 18). Oto jeszcze jeden przykład: „Szukajcie Jahwe, gdy się pozwala znaleźć (...)! Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Jahwe, a ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż jest hojny w przebaczaniu”. Ileż otuchy dodaje zapewnienie, że „jest hojny w przebaczaniu”! — Izaj. 55:6, 7.

Szczególnie zachęcające są zasady, które Jehowa ogłosił za pośrednictwem swego proroka Izajasza, jak to widać z następujących typowych przykładów: „Zamieszkuję miejsce wzniesione i święte, lecz jestem z człowiekiem skruszonym i pokornym, aby ożywić ducha pokornych i tchnąć życie w serca skruszone” (Izaj. 57:15; porównaj to z tekstem 66:2). Przebywając na ziemi, Jezus przytaczał i stosował zasadę zawartą w Księdze Izajasza 54:13: „A wszyscy synowie twoi będą wyuczeni od Pana i obfitość pokoju będą mieli synowie twoi” (Gd). Ci, którzy z gotowością przyjmowali nauki Jezusa, zaznawali tego pokoju (Jana 6:45; 14:27; 16:33). Przez długie stulecia lud Boży mógł czerpać otuchę z zapewnienia podanego w proroctwie Izajasza 54:17: „Wszelka broń ukuta na ciebie będzie bezskuteczna. Potępisz wszelki język, który się zmierzy z tobą w sądzie”.

Księga Izajasza jest naprawdę „proroctwem ewangelicznym”, jest dobrą nowiną. Zawiera dobrą wieść o Jehowie Bogu i Jego zamierzeniach oraz zapewnienie, że wszystkie zostaną urzeczywistnione. Przedkłada także dobrą nowinę o Mesjaszu i o tym, czego dokona, jak również o odrodzeniu ludu Bożego w starożytności i w czasach nowożytnych. Ponieważ jesteśmy świadkami spełnienia się wielu jego proroctw, więc możemy być przekonani, że pozostałe też się sprawdzą.

Ponadto dzięki Księdze Izajasza wszyscy słudzy Boży uczą się jeszcze bardziej doceniać więź łączącą ich z Jehową, gdyż podkreśla Jego wielkość oraz znikomość człowieka. Ostrzega nas również, żebyśmy nie zadowalali się formalistycznym wielbieniem, ale interesowali się zachowywaniem sprawiedliwości, by jako nosiciele „naczyń” Jehowy być czystymi i zawsze spoglądać na Niego jako naszego wielkiego ‛Mistrza’ i ‛Nauczyciela’ (Izaj. 30:20; 52:11; 54:13). I nie od rzeczy będzie nadmienić, że skoro słudzy Jehowy mają do przekazania ludziom tak wspaniałe orędzie, to na wzór Izajasza powinni starać się je ogłaszać w sposób możliwie jak najlepszy. — 50:4.

[Przypis]