Jak długo trwała służba Jezusa?

UCZENI bibliści udzielają różnych odpowiedzi na pytanie dotyczące długości okresu służby Jezusa. Jedni twierdzą, że trwała tylko rok, inni obstają przy dwóch latach, a jeszcze inni utrzymują, że obejmowała trzy lata lub trzy i pół roku. Proroctwa biblijne w połączeniu z historią biblijną wykazują, że od momentu, gdy Jezus został ochrzczony i otrzymał świętego ducha Bożego wyobrażonego przez gołębicę, skutkiem czego stał się Mesjaszem, aż do czasu jego śmierci na palu istotnie musiało upłynąć trzy i pół roku. — Łuk. 3:21, 22; 23:46.

Przy ustalaniu długości okresu służby Jezusa najbardziej wymowne jest proroctwo zawarte w Księdze Daniela 9:24-27. Wskazuje ono zarówno na sam rok wystąpienia Mesjasza, Jezusa Chrystusa, jak i na czas trwania jego służby, a znane jest jako proroctwo o „siedemdziesięciu tygodniach”. „Tygodnie” te uważa się na ogół za „tygodnie lat”. W przekładzie An American Translation słowa te brzmią: „Siedemdziesiąt tygodni lat wyznaczono twemu ludowi”. (Zobacz także Encyclopaedia Judaica, tom 5, kolumna 1281, oraz uwagę marginesową do wersetu 24 w przekładzie Ks. Jakuba Wujka. Kraków, rok 1962). Wspomniane proroctwo zapowiada dalej, iż „od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy — Pomazańca [upłynie] siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie”. Innymi słowy Mesjasz miał przyjść z chwilą zakończenia sześćdziesiątego dziewiątego „tygodnia”.

UMIEJSCOWIENIE „TYGODNI LAT”

Kiedy zaczęły się te „tygodnie lat”? Wtedy, gdy gubernator Nehemiasz został upoważniony do odbudowania murów Jeruzalem, czyli dokładnie w roku 455 p.n.e. (Neh. 2:3-9). Sześćdziesiąt dziewięć tygodni lat to 483 lata, trwające od roku 455 p.n.e. do roku 29 n.e. Okoliczność, że Jezus wystąpił jako Mesjasz w roku 29 n.e., znajduje potwierdzenie w porównaniu treści wersetów Ewangelii według Łukasza 3:1, 2, 23 z datami panowania cesarza Tyberiusza, wymienionego w tym sprawozdaniu Łukasza.

Proroctwo Daniela podaje jeszcze, że „pomazaniec zostanie stracony i nie będzie miał następcy” (Poz). Kiedy jednak miał zostać stracony, czyli zabity? Wynika to z wersetu 27, w którym czytamy: „W połowie tygodnia sprawi, że ustanie ofiara krwawa i ofiara pokarmów” (Poz). Co należy rozumieć przez ustanie tych ofiar? Otóż to, że ofiary i dary ofiarne wymagane przez Prawo Mojżeszowe nie będą już miały dla Jehowy Boga żadnej wartości, żadnego znaczenia. Przestaną służyć do obrazowego oczyszczania z grzechów tych ludzi, którzy je składają. Dlaczego? Ponieważ Mesjasz, Jezus Chrystus „w swym ciele”, to znaczy przez swą człowieczą ofiarę, „pozbawił (...) mocy Prawo przykazań” (Efez. 2:14, 15). Prawo Mojżeszowe ze swymi ofiarami zwierzęcymi i darami ofiarnymi, będąc tylko „cieniem przyszłych dóbr”, przestało obowiązywać po nadejściu rzeczywistości, mianowicie ofiary Jezusa, Baranka Bożego. — Hebr. 10:1-10; Jana 1:29.

Na podstawie proroctwa Daniela stwierdzamy więc, że Mesjasz przyszedł przy końcu sześćdziesięciu dziewięciu tygodni lat, to znaczy w roku 29 n.e., oraz że został ofiarowany w połowie siedemdziesiątego tygodnia, czyli po upływie trzech i pół roku, przez co przestały być potrzebne ofiary przewidziane Prawem Mojżeszowym. Tak to z proroctwa Bożego dowiadujemy się, jak długo trwała służba Jezusa: od czasu, kiedy został Mesjaszem, aż do jego śmierci upłynęło trzy i pół roku.

CZTERY ŚWIĘTA PASCHY

Sprawozdania ewangeliczne o życiu Jezusa zgadzają się z powyższym proroctwem, a szczególnie sprawozdanie apostoła Jana. Z jakiego względu? Ponieważ według niego na okres służby Jezusa przypadały cztery święta Paschy. Pierwsze, o jakim wspomina Jan, miało miejsce wkrótce po uczynieniu przez Jezusa pierwszego cudu: „Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy”. — Jana 2:13.

W Ewangelii według Jana 6:4 czytamy: „A zbliżało się święto żydowskie, Pascha”. Jezus udał się jak zwykle do Jeruzalem, gdyż wchodziło tu w grę wymaganie Prawa Mojżeszowego (Powt. Pr. 16:2). Ostatnią Paschę, o której wspominają wszyscy ewangeliści, Jezus obchodził razem ze swymi dwunastoma apostołami na krótko przed śmiercią. — Mat. 26:17; Marka 14:14; Łuk. 22:11; Jana 13:1.

Wtrącisz może w tym miejscu: Jest tu przecież mowa tylko o trzech świętach Paschy; skąd bierze się czwarte? — Z czwartym ma dość wyraźny związek wypowiedź z Ewangelii według Jana 5:1, chociaż nie użyto w niej określenia Pascha. „Potem nastąpiło święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy”. Wniosek, że chodzi tu o Paschę, wynika ze słów Jezusa zanotowanych w Ewangelii według Jana 4:35, które brzmią: „Czyż nie mówicie: ‛Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa?’” Żniwa jęczmienne rozpoczynały się w okresie Paschy; w tych czterech miesiącach Pascha była jedynym świętem tak ważnym, że wymagało obecności Jezusa w Jeruzalem. Oba pozostałe doroczne święta, na których musiał być w Jeruzalem, przypadały na późniejszy okres w roku, po święcie Paschy.

Jezus głosił dobrą nowinę o Królestwie niekiedy w miejscach stosunkowo bardzo odległych, jak na przykład w Tyrze i Sydonie (Mat. 15:21), a także w Perei po drugiej stronie Jordanu (Mat. 19:1), ale najwięcej czasu na głoszenie i nauczanie poświęcał w swej ojczystej prowincji Galilei. Tam w Galilei spotykał uczciwych, pokornych i prostych ludzi, jak na przykład rolników i rybaków, którzy chętnie mu się przysłuchiwali. Wydaje się, że Jezus chodził do Jeruzalem tylko ze szczególnie ważnych powodów. Wprawdzie w ciągu wymienionych czterech miesięcy było święto Poświęcenia i święto Purim, ale Żydom wolno było je obchodzić w swoich miejscach zamieszkania, gdyż zostały ustanowione dopiero po rozproszeniu Żydów.

Istnieje jednak jeszcze inny powód do wnioskowania, że świętem wspomnianym w Ewangelii według Jana 5:1 była Pascha. Jaki to powód? Z pozostałych sprawozdań ewangelicznych, w których opisano służbę Jezusa w Galilei, wynika, że to wszystko, co opisano między Paschami z Ewangelii według Jana 2:13 i 6:4, musiało mu zająć znacznie więcej czasu niż jeden rok.

DALSZY DOWÓD

Trzy i półroczny okres służby Jezusa można obliczyć jeszcze inaczej. Ewangelia według Jana 19:31 nasuwa wniosek, że Jezus musiał umrzeć w piątek, gdyż powiedziano tam, że następny dzień był „wielkim” szabatem. Kiedy cotygodniowy szabat przypadał na pierwszy dzień całotygodniowego święta Przaśników — na dzień, który tak samo był uznany za szabat — następował tak zwany „wielki” szabat (Kapł. 23:6, 7). Ale ani w roku 31, ani 32, tylko w 33 roku n.e. Pascha, czyli dzień 14 Nisana, przypadała na piątek. Zatem Jezus musiał umrzeć 14 Nisana 33 roku n.e., skutkiem czego czas trwania jego służby wynosił trzy i pół roku.

Różnymi więc drogami możemy dojść do przekonania, że służba Jezusa nie obejmowała tylko roku albo dwóch lat, ale trzy i pół roku: przez proroctwo z Księgi Daniela 9:24-27; przez okoliczność, że na okres jego służby przypadły cztery święta Paschy; oraz przez fakt, że pełnia księżyca z 14 Nisana zbiegała się z piątkiem nie w roku 31 ani 32 n.e., ale w roku 33.