Apostoł Piotr ‛utwierdza swoich braci’

CHRZEŚCIJAŃSKA działalność Świadków Jehowy jest obecnie w różnoraki sposób ograniczana w ponad czterdziestu krajach. Coraz częściej przeżywają „trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń”, wystawiających na próbę ich wiarę. — 1 Piotra 1:6, 7.

W pewnych krajach europejskich jak również w Afryce i Azji, prześladowania są tak złośliwe i okrutne, że wprost nie da się ich opisać słowami. Dla wszystkich chrześcijan, szczególnie jednak dla tych, których spotykają takie próby, wielką pociechą jest pierwszy natchniony list apostoła Piotra. Listem tym Piotr istotnie realizuje skierowane do niego słowa Jezusa: „Utwierdzaj twoich braci”. — Łuk. 22:32.

Nie ma wątpliwości co do tego, kto napisał wspomniany list. Pisarz wyraźnie w nim podaje, że nazywa się Piotr i jest „starszym” oraz świadkiem cierpień Chrystusa. Od najdawniejszych czasów uważano ten list za autentyczny.

Kiedy Piotr go napisał? Dowody zawarte w samym liście oraz fakty historyczne prowadzą do wniosku, że został napisany między 62 a 64 rokiem n.e. Prawdopodobnie powstał w okresie, kiedy chrześcijanie znosili już wiele cierpień, ale jeszcze przed prześladowaniami rozpętanymi przez Nerona w roku 66 n.e.

Skąd pisał Piotr? W Liście 1 Piotra 5:13 czytamy: „Pozdrawia was ta, która jest w Babilonie razem z wami wybrana, oraz Marek, mój syn”. Istnieją wszelkie podstawy do przekonania, że Piotr miał na myśli literalne miasto Babilon, tak zresztą jak na wstępie wspomina o konkretnych prowincjach imperium rzymskiego: „Piotr, apostoł Jezusa Chrystusa, do wybranych, przybyszów wśród rozproszenia w Poncie, Galacji, Kapadocji, Azji i Bitynii” (1 Piotra 1:1). Według żydowskiego historyka Józefa Flawiusza, żyjącego w pierwszym wieku n.e., w Babilonie znajdowała się wtedy pokaźna kolonia żydowska i dlatego nie można się dziwić, że Piotr udał się na wschód, aby głosić tamtejszym Żydom, podobnie jak Paweł wyruszył na zachód w celu głoszenia poganom. — Gal. 2:7.

Usiłując dowieść, że Piotr był w Rzymie, niektórzy utrzymują, jakoby przez określenie „Babilon” pisarz rozumiał właśnie Rzym. Jeżeli jednak Piotr naprawdę działał w Rzymie, to nie miał żadnego powodu do ukrywania swego pobytu w tym mieście przez nazywanie go „Babilonem”.a

Do kogo pisał w tych rzymskich prowincjach? Wydaje się, że swoim listem zwracał się do chrześcijan zarówno pochodzenia żydowskiego, jak i pogańskiego (1 Piotra 2:9, 10; 4:3-5). Ze sformułowań zawartych w tej księdze biblijnej oraz ze wzmianki w Liście 2 Piotra 3:15, 16 wynika, że pisarz znał listy Pawła. Często też powołuje się na Pisma Hebrajskie.

Z treści można poznać, że chrześcijanie, do których pisał, znosili duże prześladowania i mogli się spodziewać jeszcze większych. W celu pokrzepienia braci Piotr wskazuje na wyborny przykład Jezusa i natychmiastowe pomyślne skutki przetrwania prześladowań oraz na końcową nagrodę za taką wytrwałość.

RADY, ZACHĘTY, POCIESZENIE

Piotr wspomina na początku o wspaniałej nadziei, która ożywia namaszczonych chrześcijan, po czym dodaje: „Wielce się tym radujecie, chociażby wam teraz przez krótką chwilę, skoro tak potrzeba, przyszło być zasmuconymi przez rozmaite doświadczenia, aby sprawdzona wartość waszej wiary (...) okazała się przy objawieniu Jezusa Chrystusa przyczyną sławy, chwały i czci”. „Zatem przystosujcie umysły do działalności”. — 1 Piotra 1:6, 7, 13, NW.

Chcąc dodać swym braciom otuchy, Piotr wykazuje, że „to się (...) podoba Bogu, jeżeli ktoś ze względu na sumienie uległe Bogu (...) cierpi niesprawiedliwie”. W gruncie rzeczy chrześcijanie zostali powołani do takiego życia, a sam Jezus pozostawił w tym względzie uczniom przykład do ścisłego naśladowania. Co więcej, „jeżelibyście nawet coś wycierpieli dla sprawiedliwości, błogosławieni jesteście”. Przywodzi to na myśl słowa Jezusa z Kazania na Górze (Mat. 5:10). Dzięki temu, że teraz mają współudział w cierpieniach Chrystusa, będą mogli zaznawać radości przy objawieniu się jego chwały. Piotr jednak wielokrotnie ostrzega przed cierpieniem za złe czyny. — 1 Piotra 2:19-23; 3:13, 14, 16, 17; 4:2, 12, 15.

Niezależnie od utwierdzania swych braci, aby zdołali przetrwać prześladowania, Piotr ma im dużo do powiedzenia na temat właściwego postępowania: „Precz z wszelką złością i zdradą wszelką, z obłudą, zazdrością i wszelkim rodzajem obmowy”. „Powstrzymujcie się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy!” „Postępujcie jako ludzie wolni i słudzy Boży, którzy nie nadużywają swej wolności, by pod jej pozorem dopuszczać się złego”. Bardzo trafne w tym zakresie są też słowa: „Kto chce miłym uczynić swe życie i chce oglądać dni dobre, niech powściągnie język swój od złego i usta jego niech nie mówią zdrady. Niech odwróci się od złego, a niech dobrze czyni; niech szuka pokoju i niech za nim dąży”. — 1 Piotra 2:1, 11, 16; 3:10, 11, Kow.

Prócz tego Piotr kładzie nacisk na sprawę podporządkowania. Chrześcijanie mają być ulegli „każdej ludzkiej zwierzchności” na przykład królom, namiestnikom. Słudzy zaś mają być poddani swym panom. Żony powinny podporządkowywać się mężom, nawet gdy ci nie przejawiają wiary. Młodzieńcy mają być poddani starszym. Krótko mówiąc, „wszyscy wobec siebie wzajemnie przyobleczcie się w pokorę”. — 1 Piotra 2:13-18; 3:1-5; 5:5.

Udzielając rad różnym grupom chrześcijan, Piotr nie traci z oczu również starszych w zborze. Pisze do nich: „Paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada”. O jakże wnikliwym poznaniu niedoskonałej natury ludzkiej świadczy ta rada, ale też jak dalekie jest duchowieństwo nominalnego chrześcijaństwa od jej stosowania! — 1 Piotra 5:2, 3.

Piotr często powraca jeszcze do dwóch innych tematów. Pierwszym z nich jest chrześcijańska miłość braterska: „Jedni drugich gorąco czystym sercem umiłujcie”. Udziela też chrześcijanom rady: „Bądźcie wszyscy (...) współczujący, pełni braterskiej miłości, miłosierni, pokorni. Nie oddawajcie złym za złe (...). Przeciwnie zaś, błogosławcie”. „Przede wszystkim miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa wiele grzechów”. — 1 Piotra 1:22; 3:8, 9; 4:7-9.

Ponadto Piotr wielokrotnie kładzie nacisk na to, żeby dawać świadectwo zarówno własnym postępowaniem, jak i żywym słowem. Chrześcijanie zostali powołani z ciemności, aby ukazywać wspaniałe zalety Boga. Żony chrześcijańskie mogą przez właściwe prowadzenie się pozyskiwać swych niewierzących mężów. Prócz tego zwraca się do chrześcijan, mówiąc: „Bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest. A [czyńcie to] z łagodnością i bojaźnią Bożą”. — 1 Piotra 2:9, 12; 3:1, 2, 15.

Doprawdy, Piotr w swoim pierwszym liście pokazał, że posłusznie przestrzega nakazu Jezusa, aby utwierdzać braci!

[Przypis]