Bałwochwalstwo przyczyną upadku królestw izraelskich
DZIESIĘCIOPOKOLENIOWE królestwo Izraela miało od razu zły początek, gdyż jego pierwszy król Jeroboam wprowadził kult cielca. Nigdy już potem nie powstrzymano skutecznie tego pędu do bałwochwalstwa. Dlatego Jehowa w końcu dopuścił, by Asyryjczycy obalili północne królestwo. Mieszkańcy dwupokoleniowego królestwa na południu niczego nie nauczyli się z tego ostrzegawczego przykładu i również uwikłali się w bałwochwalstwo. Toteż Jehowa przestał im błogosławić. Stolica ich doczekała się doszczętnego zburzenia i los ten nie ominął pięknej świątyni zbudowanej jeszcze przez Salomona. Księga biblijna zwana Drugą Królewską kontynuuje sprawozdanie rozpoczęte w Pierwszej Księdze Królewskiej, jasno dowodząc, że Izraelici mogli byli uniknąć nieszczęścia, gdyby zważali na słowa proroków.
Do wybitnych proroków w północnym królestwie należeli Eliasz i Elizeusz. Odkąd cudownie zabrany Eliasz zniknął z areny wydarzeń, misję jego przejął Elizeusz. Jednym z bardziej znaczących zadań, jakie wykonał, było namaszczenie Jehu na króla, przy czym posłużył się wybranym pomocnikiem. Jehu wtedy bez straty czasu zabrał się w imieniu Jehowy do wywarcia pomsty na bałwochwalczym domu Achaba, w tym również na nikczemnej Izebeli.
Następnie Jehu przystąpił do oczyszczenia obszaru państwa z kultu Baala. Stworzył pozory, że będzie popierał kult Baala, i to nawet na większą skalę niż Achab. Zwołał wszystkich bałwochwalców do domu Baala. Po upewnieniu się, że pośród nich nie ma nikogo z czcicieli Jehowy, Jehu kazał swoim ludziom wybić wszystkich zebranych. Za swoje zdecydowane działanie Jehu otrzymał zapewnienie, że jego potomkowie będą zasiadać na tronie aż do czwartego pokolenia. Sprawdziło się to na osobach Joachaza, Joasza, Jeroboama II i Zachariasza.
Niemniej jednak Jehu nie wykorzenił kultu cielca. Doniesienie biblijne podaje: „Jehu nie starał się pilnie kroczyć, z całego serca, według Prawa Jahwe, Boga Izraela. Nie zerwał z grzechami Jeroboama, w które ów wciągnął Izraela”. — 2 Król. 10:31.
Żaden z potomków Jehu ani też żaden z późniejszych władców dziesięciopokoleniowego królestwa nie położył kresu kultowi cielca. Sprawozdanie zawarte w Księdze 2 Królewskiej tak donosi o zaistniałej sytuacji i jej skutkach: „Izraelici naśladowali wszystkie grzechy, które Jeroboam popełnił — nie odstąpili od nich. Aż wreszcie Jahwe odrzucił Izraela od swego oblicza, tak jak zapowiedział przez wszystkie sługi swoje, proroków. I przesiedlił Izraelitów z własnego kraju w niewolę do Asyrii, gdzie są aż do dnia dzisiejszego” (17:22, 23). Eliasz i Elizeusz nie byli jedynymi prorokami ostrzegającymi Izraelitów. Oprócz nich występowali w tej roli między innymi: dwóch Micheaszów, Jonasz, Obed, Ozeasz i Amos. Lud jednak nie zwracał uwagi na proroków nawołujących do skruchy.
W królestwie dwupokoleniowym działo się niewiele lepiej. Pomimo usilnych starań ze strony takich dobrych władców, jak królowie Jozafat i Ezechiasz, mieszkańcy raz za razem popadali w bałwochwalstwo. Ożywił je już syn Ezechiasza, Manasses. Za jego panowania ludność zabrnęła tak głęboko w bałwochwalcze praktyki, że późniejsze wysiłki zmierzające do odwrócenia trendu nie przyniosły większych skutków. Niegodziwość jej prześcignęła postępki Kananejczyków, których Izraelici swego czasu wywłaszczyli. Manasses wiódł prym w fałszywym kulcie. Przeprowadził własnego syna przez ogień, parał się magią, wróżbiarstwem i popierał spirytyzm. Ponadto przelał wiele niewinnej krwi.
Nawet szeroko zakrojona kampania wszczęta przeciw bałwochwalstwu za panowania Jozjasza, wnuka Manassesa, nie zdołała uchronić dwupokoleniowego królestwa od nieszczęścia. Sam Jozjasz zginął w bitwie, gdy pod Megiddo próbował zawrócić wojska egipskie. Ostatni czterej królowie Judy — Joachaz, Jojakim, Jechoniasz i Sedecjasz — nie naśladowali wiernego króla Jozjasza. Byli złymi władcami, a za to gorliwymi bałwochwalcami. Ponieważ zarówno królowie, jak też ich poddani nie słuchali proroków i nie odstąpili od bałwochwalstwa, więc Jeruzalem zostało w końcu zburzone, a ziemia judzka obrócona w pustkowie.
Od czasu napisania Księgi 2 Królewskiej, przypuszczalnie ręką Jeremiasza, stanowisko Boga w sprawie bałwochwalstwa nie uległo zmianie. Bałwochwalcy nie mogą liczyć na uniknięcie niepomyślnego dla nich wyroku Bożego. Zatem warto stosować się do biblijnego wezwania: „Uciekajcie od bałwochwalstwa”. — 1 Kor. 10:14, NP.