Psalmy
Ufność w obliczu niebezpieczeństw
KRÓL DAWID znalazł się w bardzo trudnej sytuacji. Własny jego syn Absalom kazał się obwołać królem i usiłował zagarnąć tron. Zbuntowany syn zjednał sobie tylu zwolenników, że zmusiło to ojca do ucieczki ze stołecznego miasta Jeruzalem. Mimo wszystko Dawid nadal pokładał całkowitą ufność w Jehowie Bogu.
Wskazuje na to wyraźnie pieśń, którą skomponował, uchodząc przed Absalomem. (Nagłówek Psalmu 3). Posłaniec przyniósł wiadomość: „Serca ludzi z Izraela zwróciły się do Absaloma” (2 Sam. 15:13). Dawida zaskoczył taki obrót sprawy. Zastanawiał się, dlaczego do tego doszło i jak Absalomowi udało się pozyskać aż tyle poparcia. Dlatego też według Psalmu 3 zawołał: „Jehowo, dlaczego namnożyło się moich przeciwników? Dlaczego liczni są porywający się na mnie?” (Werset 1, NW).
Sytuacja wyglądała tak groźnie, że wielu Izraelitów dochodziło do wniosku, iż nawet Najwyższy nie zdoła uratować Dawida przed porażką z rąk Absaloma i jego ludzi. Dawid nadmienił o tym, powiadając: „Wielu mówi o mojej duszy: ‛Nie ma dla niego wybawienia za sprawą Boga’” (Ps. 3:2, NW). Ale czy to nadwątliło jego ufność? Nie, ponieważ dalej rzekł: „A jednak ty, Jehowo, jesteś mi zewsząd tarczą, chwałą moją i tym, który podnosi mi głowę. Głosem swym zawołam do samego Jehowy, a On mi odpowie ze swojej świętej góry” (Ps. 3:3, 4, NW).
Dawid widział w Jehowie swego Obrońcę, który go zabezpiecza przed nieszczęściem, jak tarcza osłania wojownika. Uchodząc przed Absalomem, Dawid szedł boso, a głowę zasłonił i płakał (2 Sam. 15:30). Z pewnością miał też głowę spuszczoną z powodu upokorzenia, jakie go spotkało. Mimo to nie wątpił, że Najwyższy odmieni jego położenie, przywróci mu chwałę oraz podniesie jego głowę, by mógł ją trzymać wysoko. Dlatego wołał do Jehowy o pomoc, przeświadczony, iż będzie wysłuchany. Ponieważ arka przymierza, symbol obecności Jehowy, została zabrana z powrotem na Górę Syjon, więc Dawid słusznie wspomniał, że odpowiedź na swą modlitwę otrzyma ze świętej góry Bożej (2 Sam. 15:24, 25).
Nawet w nocy, gdy do maksimum wzrastała groźba niespodziewanej napaści, Dawid nie dawał się ogarnąć trwodze spędzającej sen z powiek. Oto jego słowa: „Co do mnie, zamierzam się położyć i zasnąć; na pewno się zbudzę, gdyż sam Jehowa mnie wspiera” (Ps. 3:5, NW). Dając wyraz mocnemu przekonaniu, że Jehowa potrafi ocalić, Dawid napisał: „Nie będę się bał dziesiątków tysięcy ludzi, którzy się uszeregowali przeciwko mnie ze wszech stron. Powstań, o Jehowo! Wybaw mnie, Boże mój! Masz przecież uderzyć w szczękę wszystkich moich nieprzyjaciół. Masz powybijać zęby niegodziwcom. Wybawienie jest u Jehowy. Błogosławieństwo twoje nad twym ludem” (Ps. 3:6-8, NW).
Wyłamanie zębów wrogom Dawida miało oznaczać odebranie im możliwości wyrządzania krzywdy. Takie ocalenie było tylko w mocy Jehowy. Dlatego też psalmista stwierdza, że „wybawienie jest u Jehowy”. Rozmyślanie o własnych kłopotach pobudziło Dawida do zastanowienia się nad losem całego ludu Bożego i pomodlenia się o to, by na nim spoczywało błogosławieństwo Boże.
Za przykładem Dawida i my nie powinniśmy pozwolić, aby nami zawładnął strach przed człowiekiem. Bez względu na to, co by przedsięwzięli niegodziwi, Jehowa nie opuści swego ludu i nie da go wygładzić z ziemi. W dalszym ciągu więc przypisujmy wybawienie Najwyższemu!