Do czego może się przydać „wierność”?
„MAM tego po dziurki w nosie! Dłużej już nie wytrzymam!” Jak często doleciały cię, czytelniku, takie słowa? A może i tobie samemu cisnęły się na usta? Olbrzymi wzrost przestępczości, przemocy, niesprawiedliwości i innych uciążliwych warunków doprowadził do tego, że wielu straciło chęć do życia.
Jednakże nawet wśród dokuczliwych okoliczności można zachować radosne usposobienie. W myśl Pisma Świętego wielką rolę odgrywa wtedy „wierność”. Jak przydatna bywa ta zaleta, o tym osobiście się przekonał prorok Habakuk.
Chociaż żył prawdopodobnie w siódmym stuleciu p.n.e., to jednak sytuacja panująca za jego czasów była bardzo podobna do tego, z czym obecnie boryka się mnóstwo ludzi. Prorok ubolewał z powodu aktów przemocy, grabieży, a także zwad, z którymi spotykał się na każdym kroku (Habak. 1:1-3). „Zamiera prawo, a sprawiedliwość nie wychodzi na jaw”, wykrzyknął Habakuk, po czym dodał: „Bezbożny osacza sprawiedliwego, i tak prawo bywa łamane” (Habak. 1:4, NP).
Prorok Boży chciał wiedzieć, jak zresztą wielu i dzisiaj, dlaczego Najwyższy toleruje tyle niegodziwości (Habak. 1:13, 14). Stwórca udzielił na to następującej odpowiedzi:
„Zapisz widzenie i utrwal je wyraźnie na tabliczkach, aby odczytującemu je na głos rzecz szła płynnie. Widzenie to bowiem jest jeszcze na czas wyznaczony, a dysząc spieszy ku końcowi i nie opowie kłamstwa. Nawet gdyby się odwlekało, wciąż go oczekuj; bo niechybnie się sprawdzi. Nie przyjdzie za późno” (Habak. 2:2, 3, NW).
„Widzenie” to, którego spełnienie jak gdyby kazało na siebie czekać, dotyczyło wytracenia złych spośród ludu Bożego, a także nie zaliczających się do czcicieli Jehowy. Mimo pozornej zwłoki miało się ono niechybnie spełnić.
Ale jak prorok Boży miał się zachowywać w trakcie tego oczekiwania? Tu właśnie Biblia czyni wzmiankę o wierności. Habakukowi powiedziano: „Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności” (Habak. 2:4). W jaki więc sposób „wierność” może sprawić, że człowiek „żyć będzie”? Jest to sprawa dużej wagi nawet dla ludzi żyjących w dobie obecnej.
„Wierność” w tym kontekście to oczywiście nie tylko przeświadczenie o istnieniu Boga. Kojarzy się ona raczej z wiarą, czyli głęboką ufnością, w obietnicę Bożą co do położenia kresu uciążliwym warunkom. Raz po raz Pismo Święte ukazuje, że Boga cieszą ludzie, którzy niewzruszenie wierzą takim obietnicom, ale że nie podobają Mu się osoby przejawiające brak wiary. Wynika to wyraźnie na przykład z Listu do Hebrajczyków 11:6, gdzie czytamy: „Bez wiary (...) nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi wierzyć, że Bóg jest i że wynagradza tych, którzy Go szukają”.
W jakim więc sensie ktoś „żyć będzie dzięki swej wierności”? Chodzi tu nie tylko o teraźniejszość, ale również o przyszłość.
Według słownika Williama Geseniusa hebrajski odpowiednik słowa „żyć” często znaczy także: „Żyć dobrze, dostatnio, rozwijać się, zaznawać pomyślności”. Kto silnie wierzy w Bożą obietnicę usunięcia z ziemi niegodziwców, już teraz będzie żył znacznie szczęśliwiej. Prorok Micheasz, który działał w czasach tak zdradzieckich, że nie można było ufać nawet własnemu partnerowi małżeńskiemu (‛tej, która spoczywa na twoim łonie’), zachował właściwą postawę, skoro rzekł: „Ale ja wypatrywać będę Jahwe, wyczekiwać na Boga zbawienia mojego” (Mich. 7:5-7). Podobnie ci, którzy dzisiaj ‛wyczekują na Boga’, przekonują się, że szeroko rozpowszechnione zło nie weźmie nad nimi góry.
Z wierności wynika jeszcze inny pożytek. Bóg zachowa swój zbór w niebezpiecznych sytuacjach, w tym także wtedy, gdy Jego wierni słudzy staną w obliczu groźby śmierci (Ps. 33:18, 19; 41:2, 3; 138:7). Przykładem tego są Jeremiasz i Ebedmelek, prawdopodobnie współcześni Habakukowi. Obaj przeżyli zburzenie Jeruzalem dokonane przez Babilończyków, które zostało zapowiedziane w wizji Habakuka dotyczącej wyroków Bożych (Habak. 1:6-11; porównaj z tym Księgę Jeremiasza 39:11-18; 40:1-10).
Obietnica, że dochowujący wierności pozostaną przy życiu, ma szczególne znaczenie dla chrześcijan. Apostoł Paweł napisał: „Nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, a potem dla Greka. W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: ‛a sprawiedliwy z wiary żyć będzie’” (Rzym. 1:16, 17).
Słowami tymi Paweł podkreślił niecodzienne korzyści, jakie stają się udziałem osób wierzących w przebłagalną ofiarę Jezusa Chrystusa. Wiara taka nie tylko sprowadza błogosławieństwo Boże na tych, którzy ją przejawiają w trakcie oczekiwania na koniec niegodziwości, ale również zapewnia przebaczenie grzechów, sprawiedliwą pozycję przed Bogiem oraz „zbawienie” — i tak sprawi, że człowiek „żyć będzie” w warunkach doskonałości po wieczne czasy (Habak. 2:4; Jana 3:16; Dzieje 10:43; 26:18; Gal. 2:15, 16).
Z uwagi na te uszczęśliwiające perspektywy wszyscy miłujący obecnie Boga odniosą pożytek z następującej biblijnej rady dotyczącej wiary: „Nie porzucajcie więc swobody mowy, która przyniesie wielką nagrodę. Potrzeba wam bowiem wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej mogli dostąpić spełnienia się obietnicy. Jeszcze tylko ‛bardzo mała chwila’, a ‛ten, kto nadchodzi, przyjdzie i nie będzie zwlekać’. ‛Ale sprawiedliwy mój żyć będzie z racji wiary’, oraz: ‛Jeśli on się wycofuje, dusza moja nie ma w nim upodobania’. Otóż my nie należymy do tych, którzy się cofają — ku zgubie; ale do tych, którzy wierzą — ku ocaleniu duszy” (Hebr. 10:35-39, NW).
Doprawdy zatem wierność względem Boga może ci się przydać. Wierni ‛żyć będą’ zarówno zaznawając już teraz błogosławieństw związanych z czynieniem woli Bożej, jak i dzięki dostąpieniu życia wiecznego w nadchodzącym porządku „nowego nieba i ziemi nowej”, przepowiedzianym w proroctwie biblijnym (2 Piotra 3:13; Apok. 21:1-5). Mając to na uwadze, wszyscy miłujący Boga wiernie zastosują się do natchnionej przestrogi: „Nawet gdyby się odwlekało, wciąż go oczekuj; bo niechybnie się sprawdzi” (Habak. 2:3, NW).
[Napis na stronie 17]
„Nawet gdyby się odwlekało, wciąż go oczekuj; bo niechybnie się sprawdzi” (Habak. 2:3, NW).
CO MIAŁ NA MYŚLI PROROK HABAKUK WYPOWIADAJĄC TE SŁOWA?