Stróż zawołał: „Upadł Babilon”!

1. Dlaczego potrzeba odwagi do zbadania „widzenia”, jakie ma do wyjawienia Izajasz?

WIDZENIE ukazujące, co ma nastąpić w szybko się zbliżającej przyszłości, jest „srogie”. Tak w każdym razie nazwał je prorok Izajasz już za czasów imperium asyryjskiego, które panowało wtedy nad światem. Czy ta wizja jest dla nas zbyt ponura, żeby ją obecnie przeanalizować? Zbierzmy odwagę i posłuchajmy, co mówi Izajasz: „Srogie widzenie objawiono mi: Rabuś rabuje, a grabieżca grabi” (Izaj. 21:2, Nowy Przekład).

2. (a) Kim był „grabieżca” i w jakim sensie? (b) Wobec kogo ten „rabuś” wykazał szczególną podłość i w czym?

² Nie jest trudno się zorientować, kogo tu nazwano „rabusiem”, chociaż nie podano jego imienia. Chodzi o starożytny Babilon, który stał się trzecim mocarstwem światowym. Zdobył on złą sławę przez splądrowanie miasta Jeruzalem, przy czym nie uszanował nawet Miejsca Najświętszego w istniejącej tam świątyni Jehowy. Co prawda Bóg Jehowa posłużył się władcą babilońskim, Nabuchodonozorem, aby jako Jego „sługa” ukarał królestwo Judy; mimo to Babilon w postępowaniu wobec ludu sprzymierzonego z Jehową wykazał wielką podłość. Nie myślał wypuścić wygnańców żydowskich, by mogli powrócić do otrzymanej od Boga ojczyzny, chociaż upływało już prawie 70 lat (Izaj. 14:3-17). Dopiero zdobywca imperium babilońskiego otworzył tym „więźniom” drogę do ziemi ojczystej w roku 537 p.n.e. Słusznie więc „widzenie” pokazane stróżowi Izajaszowi było „srogie” dla Babilonu, grabieżcy narodów, a w szczególności ciemiężyciela ludu tego Boga, któremu służył Izajasz.

3. Jak współczesny odpowiednik Babilonu przejawia podłość „rabusia” i „grabieżcy”?

³ A jak przedstawia się sprawa z nowożytnym odpowiednikiem dawnego Babilonu? W zetknięciu z tymi chrześcijanami, którzy są w przymierzu z Jehową Bogiem, bywa nie mniej podły, usiłując podważać nauki prawdziwego chrystianizmu. Bezlitośnie zwalcza takich chrześcijan, ponieważ zachowują przykazania Jehowy Boga i wykonują dzieło świadczenia o Jego wyniesionym na tron Królu, Jezusie Chrystusie (Obj. 12:17). W tej kampanii wyniszczania i plądrowania prym wiedzie nominalne chrześcijaństwo, zwłaszcza od czasu pierwszej wojny światowej. Dlatego jemu szczególnie dotkliwie da się we znaki to „srogie widzenie”, gdy będzie się spełniać na współczesnym ogólnoświatowym imperium religii fałszywej, na Babilonie Wielkim. Ale kogo Jehowa użyje do urzeczywistnienia tego „srogiego widzenia” w niedalekiej przyszłości?

4. Kogo wezwano do zaatakowania Babilonu według Księgi Izajasza 21:2? Dlaczego nie wspomniano tam o Persach?

⁴ Izajasz daje podstawę do sformułowania odpowiedzi, pisząc dalej: „Wyrusz, Elamie, oblegaj, Medio! Położę kres wszelkiemu wzdychaniu” (Izaj. 21:2, NP). Elam rozciągał się na wschód od dolnego biegu rzeki Tygrys, a później wszedł w skład Persji; obecnie te tereny należą do Iranu.a Natomiast Media zajmowała większy obszar na wschód od doliny mezopotamskiej. Upłynęło około 200 lat od wypowiedzenia proroctwa Izajasza, gdy Cyrus (II) Wielki pobił Medów, czym zapewnił królestwu Persji przewagę nad nimi. Jednakże jego matka była Medyjką, a większość żołnierzy jego armii również wywodziła się z tego narodu. Tego właśnie Cyrusa (inaczej Koresza) przepowiedział Izajasz w natchnieniu od Boga (Izaj. 44:28 do 45:7).b W chwili ogłoszenia proroctwa Izajasza naród perski nie odgrywał jeszcze znaczniejszej roli ani też nie było imperium medo-perskiego. Dlatego Jehowa mówiąc o zaatakowaniu Babilonu wymienił Elam i Medię.

5. Jak Jehowa położył kres „wszelkiemu wzdychaniu” w Babilonie? Czy „więzień” mógł swobodnie wrócić do ojczyzny?

⁵ Czy ci najeźdźcy mieli odnieść sukces i zmienić sytuację w południowo-zachodniej Azji i na Bliskim Wschodzie? Tak! Wynika to z przytoczonych już słów Izajasza: „Położę kres wszelkiemu wzdychaniu”. W rzeczywistości są to słowa Jehowy Zastępów, wszechwładnego Pana całego świata. Posłużywszy się Elamem i Medią sprawił, że umilkło „wszelkie wzdychanie” spowodowane uciskiem ze strony Babilonu. Natchniony psalmista swego czasu błagał Jehowę Boga o uwolnienie Izraelitów od tych, którzy ich trzymali w niewoli, wcale nie dbając o to, czy wyginą w warunkach uwięzienia: „Oby doszło aż do ciebie wzdychanie więźnia. Stosownie do wielkości swego ramienia zachowaj tych, których wyznaczono na śmierć” (Ps. 79:11-13; Izaj. 14:17). Modlitwa ta została wysłuchana w 70 roku pobytu Żydów na wygnaniu w Babilonie, gdy Cyrus Wielki wydał odpowiedni dekret królewski (Izaj. 35:8-10).

REAKCJA NA UPADEK BABILONU

6, 7. Jaki wpływ według opisu Izajasza wywarł upadek Babilonu na tych, których to boleśnie dotknęło?

⁶ Upadek potężnego trzeciego mocarstwa światowego w 539 roku p.n.e. — na czym skorzystał szczególnie niewielki kraj Izraela — był oczywiście wydarzeniem zgoła nie mieszczącym się w głowie. Pociągał za sobą kolosalną zmianę w historii świata. Ludzie poszkodowani przez upadek tego imperium, którego ośrodek znajdował się na „pustyni morskiej”, siłą rzeczy cierpieli wielkie męki. Jak się ten fakt na nich odbił, to trafnie ilustrują dalsze słowa Izajasza relacjonujące „srogie widzenie”:

⁷ „Dreszcz przeniknął me biodra, chwyciły mnie skurcze bolesne jak bóle rodzącej; zbyt jestem udręczony, by słyszeć, nazbyt przerażony, aby widzieć. Serce moje w obłędzie, przejęła mię groza; zmrok przeze mnie upragniony zmienił mi się na postrach” (Izaj. 21:3, 4, Biblia Tysiąclecia).

8. Jaka miała być reakcja przywódców religijnych chrześcijaństwa i pogaństwa na upadek ogólnoświatowego imperium religii fałszywej w myśl obrazowego opisu Izajasza?

⁸ Opis ten, nawiązujący do upadku podłej trzeciej potęgi światowej, obrazuje falę przerażenia, jaka się przetoczy przez religijnie usposobioną część ludności świata, gdy będzie ginąć dzisiejszy odpowiednik Babilonu. Uczucia religijne współczesnych, pozafiguralnych Babilończyków będą przez to o wiele bardziej zranione niż od dobitnego orędzia, jakie głoszą Świadkowie Jehowy w obecnym „czasie końca”, począwszy od roku 1914 (Dan. 12:4). Kapłani oraz inni działacze organizacji religijnych chrześcijaństwa i świata pogańskiego oniemieją, wręcz osłupieją, jak gdyby nie widzieli ani nie słyszeli tego, co się dzieje. Serca ich utracą spokój i równowagę. Nie będą już umieli niewzruszenie polegać na bogach, którym oddawali cześć. Sytuacja będzie tak przerażająca, iż wywoła u nich dreszcz grozy, zwłaszcza że zdemaskowana będzie ich obłuda religijna. Zapadający „zmrok”, który przy końcu dnia pracy zwykle zapowiada ulgę i odprężenie, stanie się dla nich okresem narastającego strachu. Dzień służący im do zwodzenia i uciskania ludzi w ich organizacjach religijnych zakończy się dla nich trwogą. Będą się wić jak kobiety, które przy bólach porodowych chwytają się za biodra.

9. Przy jakim rozkazie Jehowy zmienia się nagle sceneria ukazana Izajaszowi?

⁹ Sceneria odsłonięta prorokowi Izajaszowi zmienia się nagle, jak w przerwie między aktami widowiska teatralnego. Słyszy następujący rozkaz Jehowy: „Niech zostanie nakryty stół, uporządkowane miejsce na siedzenia, niech będzie jedzenie, picie! Wstańcie, książęta, namaśćcie tarczę. Tak bowiem powiedział do mnie Jehowa” (Izaj. 21:5, 6).

10. Co unaoczniał przytoczony rozkaz Boży? Kiedy doszło przy tym do szczytowego wyrazu pogardy dla Jehowy Boga?

¹⁰ Zwięźle unaocznia to bieg wydarzeń w pałacu królewskim podczas ostatniej nocy panowania Babilonu nad światem. Obrazowo przedstawiono tu ucztę Baltazara, syna nieobecnego władcy Nabonida. Faktycznie przygotowano wtedy miejsca u stołu dla tysiąca wielmożów babilońskich. Beztrosko ciągnęła się biesiada. Przebrano jednak miarę, gdy zaczęto obrażać Boga Jehowę jedzeniem i piciem z naczyń należących przedtem do Jego świątyni, zanim Babilończycy zburzyli ją po zajęciu Jeruzalem.

11. Co sprawił Jehowa cudownie podczas tej bezbożnej uczty Baltazara? Co przy tej okazji wyjaśnił Daniel w roli tłumacza?

¹¹ Uczta Baltazara przybiera teraz bezbożny charakter, gdyż zaczyna uwłaczać Jehowie. W sposób cudowny sprawia On, że na oczach króla pojawia się jakaś ręka, która na ścianie sali biesiadnej wypisuje słowa: „Mene, mene, tekel i parsin”. Do odczytania tego szyfru musiano sprowadzić wygnańca żydowskiego, proroka Daniela. Ostatni z powyższych wyrazów, parsin, jest formą liczby mnogiej chaldejskiego słowa peres i znaczy „podziały”. Dlatego też Daniel w natchnieniu wyjaśnił: „PERES — królestwo twoje zostało podzielone oraz dane Medom i Persom” (Dan. 5:25, 28).

12. Jaką „tarczę” książęta mieli namaścić? Co właściwie oznaczał rozkaz namaszczenia takiej „tarczy”?

¹² W nagrodę nałożono Danielowi szaty królewskie i obwołano go „trzecim władcą” w państwie. Ale nie stanowiło to spełnienia nakazu Jehowy skierowanego do arystokracji babilońskiej: „Wstańcie, książęta, namaśćcie tarczę” (Izaj. 21:5). Nie wezwano też książąt do natłuszczenia tarcz bojowych, aby podjąć walkę z oblegającymi Babilon. Określenie „tarcza” odnosi się raczej do królewskiej głowy narodu. (Porównaj z tym Psalm 89:19, NP). Na co więc wskazywało polecenie: „Namaśćcie tarczę”? Na okoliczność, że król Baltazar miał być zabity, co stwarzało potrzebę, żeby ktoś inny objął stanowisko ‛drugiego władcy’ w imperium. Ale nie doszło już do wprowadzenia na urząd nowej symbolicznej „tarczy” przez ceremonialne namaszczenie. Gwałtowna śmierć Baltazara w gruncie rzeczy nie utorowała drogi dla następcy z tej samej rodziny królewskiej.

13. Czy rozkaz zanotowany w Księdze Izajasza 21:2 wydany był na próżno? Czy stanowisko niedawno przyznane Danielowi zostało zaakceptowane przez nowy reżim?

¹³ Księga Daniela 5:30, 31 donosi: „Tejże nocy Baltazar, król chaldejski, został zabity, a sam Dariusz Med otrzymał królestwo, mając około sześćdziesięciu dwóch lat”. Jakaż to błyskawiczna zamiana na arenie politycznej świata! Nie na próżno Jehowa wydał rozkaz: „Wyrusz, Elamie, oblegaj, Medio!” (Izaj. 21:2, NP). Z chwilą upadku Babilonu pod naporem Medów i Persów wspomniany Dariusz Med zajął miejsce ‛drugiego władcy’ w tym państwie. Reżim medo-perski nie utrzymał w mocy niedawnego powierzenia Danielowi stanowiska „trzeciego władcy” Babilonii. W przeciwieństwie do Baltazara jednak Daniel pozostał przy życiu.

14. Na co wskazuje zagłada starożytnego Babilonu? Jak odbije się to na ludziach, których dotyczy?

¹⁴ Zaskakująca zguba starożytnego Babilonu jest proroczą zapowiedzią nagłej zagłady jego dzisiejszego odpowiednika, Babilonu Wielkiego. Będzie ona dla zeświecczałych religiantów przykrą niespodzianką. Kto zatem wierzy w trwałość ogólnoświatowego imperium religii fałszywej i nie liczy się z jego rychłym upadkiem, tego beztroska będzie gwałtownie zamącona!

O CZYM STRÓŻ MA INFORMOWAĆ

15. O czym w stosunku do starożytnego Babilonu oraz do jego odpowiednika świadczy nakaz dany po proroczym opisie uczty Baltazara?

¹⁵ Z jakiego powodu Izajasz dał nam wgląd w należącą wtedy jeszcze do przyszłości ucztę Baltazara z tamtej okropnej nocy 539 roku p.n.e.? Z uwagi na to, co miało nastąpić potem: na oznajmienie o tym najważniejszym wydarzeniu stulecia ludowi sprzymierzonemu z Jehową, aby się radował z upadku „rabusia” i „grabieżcy”. Księga Izajasza 21:5, 6 ukazuje, co miało nastąpić zaraz po upadku Babilonu: „Wstańcie, książęta, namaśćcie tarczę. Tak bowiem powiedział do mnie Jehowa: ‛Idź, wystaw obserwatora, żeby dokładnie przekazywał, co widzi’”. A więc wiadomość o losie Babilonu miała się rozprzestrzenić daleko i szeroko. Podobnie upadek Babilonu Wielkiego musi nabrać odpowiedniego rozgłosu!

16. Co można powiedzieć o „obserwatorze” wystawionym w wypadku starożytnego Babilonu oraz o tym, który miał się interesować losem Babilonu Wielkiego?

¹⁶ Właśnie Izajaszowi polecono wystawić „obserwatora”, żeby informował o tym, co zobaczy. Prorok ów nie dożył jednak chwili, w której by na własne oczy ujrzał, co przepowiedział i co dla nas opisał. Zatem służbę na posterunku obserwacyjnym musiał objąć ktoś inny z jego ludu. W okresie należącym wtedy do odległej przyszłości, kiedy miał się zbliżać upadek Babilonu Wielkiego, również została wystawiona taka czujka. Okazała się nią klasa ludzi namaszczonych duchem Jehowy, współdziałająca z czasopismem, które po dziś dzień nosi trafną nazwę Strażnica. Jak wskazują na to dowody, tę klasę „obserwatora” powołał Jehowa Bóg za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. W tym charakterze służy ona aż do obecnej złowrogiej godziny „nocy”, która spowiła mrokiem cały świat (Mat. 24:45-47). Jakiej wiadomości podanej w porę możemy teraz oczekiwać od tego „obserwatora”?

17. Co zobaczył „obserwator” ze swego posterunku? Co to przedstawiało?

¹⁷ Księga Izajasza tak donosi dalej o „obserwatorze”: „I ujrzał wozy, i dwa rzędy jezdnych; wozy, które osły, i wozy, które wielbłądy ciągnęły; i przypatrywał się im z wielką bardzo pilnością” (Izaj. 21:7, Biblia gdańska). Wyprawa zbliża się najwidoczniej z prędkością szybkich perskich koni pocztowych, a nadciąga od strony zdobytej „pustyni morskiej”. Prócz jeźdźców są tam kolumny rydwanów wojennych. Te z nich, które zaprzęgnięte są w osły, przedstawiają wojska medyjskie pod wodzą Dariusza Meda. A kawalkada rydwanów ciągniętych przez większe zwierzęta, to jest wielbłądy mogące nawet wyprzedzić konie, reprezentuje oddziały perskie pod rozkazami Cyrusa Wielkiego.c Dowodził on w istocie połączonymi siłami Medów i Persów. Nie Dariusz Med, lecz Cyrus Pers został zdobywcą, któremu Jehowa Bóg za pośrednictwem Izajasza zapowiedział, że go wezwie po imieniu. Przed tym Cyrusem postanowił Jehowa otworzyć metalowe bramy i furty Babilonu, żeby z koryta rzeki Eufrat wtargnął do tego silnie umocnionego miasta. (Izaj. 44:27 do 45:4; porównaj z tym Księgę Daniela 8:1-4, 20).

18. Jak „obserwator” miał pełnić swoje zadanie według Izajasza 21:8, 9? Czy rzeczywiście tak było?

¹⁸ Jak wiernie i niezawodnie wystawiony obserwator wywiązał się z roli stróża? Księga Izajasza 21:8, 9 wyjaśnia: „Wtem zawołał strażnik: Na strażniczej wieży, Panie, ustawicznie stoję dzień w dzień i trwam na warcie noc w noc. I oto tu nadchodzi oddział jeźdźców, zaprzęgi konne” (NP). Czujny na wszystko pozostawał na wyznaczonym miejscu, aż jego bystrym oczom ukazał się wiele znaczący widok, którego tak niestrudzenie wypatrywał. Podobnie dzisiejsza klasa „stróża” głośno i nieustraszenie nawołuje w ramach otrzymanej od Boga misji, urządzając w tym celu wykłady publiczne oraz posługując się czasopismem Strażnica i innymi publikacjami teokratycznymi. Wsparta niezmożoną siłą Jehowy będzie ona kontynuować tę działalność do chwili, gdy będzie można ogłosić pewną długo oczekiwaną wiadomość.

19. Skąd wiadomo, że stróż poprawnie zrozumiał znaczenie zbliżających się wozów wojennych?

¹⁹ Stróż pojął sens owych nadjeżdżających wozów wojennych, które dojrzał ze strażnicy, gdzie pełnił wartę. Wziąwszy pod uwagę upływ czasu — Jehowa przecież wyznaczył 70-letni okres spustoszenia ziemi judzkiej — oraz proroctwa dane już na wygnaniu przez Daniela przed bezecną ucztą Baltazara z roku 539 p.n.e., stróż mógł szybko się zorientować, co znaczą nadciągające bez przeszkód niebabilońskie rydwany. W Księdze Izajasza 21:9b czytamy: „I odezwał się głos: Upadł, upadł Babilon i wszystkie posągi jego bogów potrzaskane na ziemi” (NP).

20. Dlaczego posągów bóstw babilońskich nie rozbili wygnańcy żydowscy? Kto był obrazoburcą?

²⁰ Bałwany babilońskie zostały potrzaskane za sprawą Jehowy, jedynego żywego i prawdziwego Boga — Boga zazdrosnego, a ściślej „wymagającego wyłącznego oddania” (Wyjścia 20:5). Medom i Persom, którzy nie oddawali czci bogom babilońskim, Jehowa pozwolił pokonać tę trzecią potęgę światową i tym samym wykazał, że jej bałwochwalcze bóstwa są fałszywe, po prostu nie istnieją. Omawiane mocarstwo nie upadło wskutek zbrojnego powstania zorganizowanego przez Żydów znajdujących się na wygnaniu. Jehowa, ich Bóg, nie dał im takiego polecenia ani upoważnienia. Użył natomiast Dariusza Meda i Cyrusa Persa do zadania klęski bałwochwalczemu Babilonowi, który potem już nigdy nie odzyskał pozycji mocarstwowej (Dan. 2:32, 36-38). Tak samo i „stróż” nie spowodował zguby „rabusia” i „grabieżcy”, to jest Babilonu. Jedynie dał świadectwo o jego upadku, przyczyniając się do wywyższenia Jehowy, wszechwładnego Pana i Boga prawdziwych proroctw.

21. Jakie zawiadomienie podobne temu, które obwieścił „stróż” z proroctwa Izajasza, wciąż jeszcze czeka na ogłoszenie?

²¹ Pewne doniosłe w skali ogólnoświatowej zawiadomienie, podobne do wieści od „stróża” z proroctwa Izajasza, miało zgodnie z przepowiednią być ogłoszone w naszych czasach. Chrześcijański apostoł Jan, który dożył końca pierwszego stulecia, oglądał w widzeniu kogoś podającego tę informację i napisał: „Widziałem innego anioła zstępującego z nieba, który miał wielkie pełnomocnictwo, i rozjaśniła się ziemia od jego blasku. I zawołał donośnym głosem: Upadł, upadł Wielki Babilon i stał się siedliskiem demonów i schronieniem wszelkiego ducha nieczystego i schronieniem wszelkiego ptactwa nieczystego i wstrętnego” (Obj. 18:1, 2, NP).

22. Kto obróci Babilon Wielki w opuszczoną przez wszystkich ruinę? Czym posłuży się w tym celu?

²² Sprawcą zbliżającego się literalnego upadku Babilonu Wielkiego, po którym obróci się on w miejsce opustoszałe i omijane, jest Większy Cyrus, wyniesiony do chwały Pan Jezus Chrystus. Chociażby chrześcijańscy świadkowie Boga Jehowy w dobie obecnej jeszcze o wiele energiczniej głosili po całym świecie o Królestwie Bożym i dniu Jego pomsty, nie doprowadziłoby to nigdy do zagłady ogólnoświatowego imperium religii fałszywej. Owszem, skwapliwie oczekują oni czasu, kiedy będą mogli podjąć ogłaszanie, że Babilon Wielki upadł (Obj. 18:2). Większy Cyrus nie zamierza obalić tego imperium rękoma swoich pokojowo usposobionych uczniów na ziemi, lecz jak wynika z 17 rozdziału Księgi Objawienia, użyje do tego celu czynnika przypominającego dziką bestię; przedstawiono go jako zwierzę maści szkarłatnej, mające 10 rogów. Siedem jego głów obrazuje siedem potęg światowych występujących w historii biblijnej. Babilon Wielki, niby międzynarodowa nierządnica, wsiadł na tę symboliczną dwudziestowieczną bestię, gdy po pierwszej wojnie światowej utworzono Ligę Narodów.

23. Przeciw komu zwrócą się potem z pełną mocą poplecznicy symbolicznej bestii? Co uczyni Większy Cyrus?

²³ Babilon Wielki do dziś ujeżdża kontynuatorkę tej Ligi, Organizację Narodów Zjednoczonych. Ale już niebawem polityczne żywioły tworzące ONZ znużą się podleganiem ogólnoświatowemu imperium religii fałszywej, odtrącą je i unicestwią. „Stróż” obwieści wówczas: „Upadł Babilon Wielki”; następnie zwrócą się one z całą siłą przeciwko dalej aktywnym chrześcijańskim Świadkom Jehowy. Tutaj jednak wkroczy Większy Cyrus, Jezus Chrystus, „Król królów”, i zniszczy dotychczasowych zwolenników Organizacji Narodów Zjednoczonych w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” na polach Har-Magedonu. Namaszczona duchem Jehowy klasa „stróża” i „wielka rzesza” tych, którzy zareagowali na wiadomość ogłoszoną przez tego zbiorowego „stróża”, przeżyją końcową walkę pod Boską ochroną, co potwierdzi prawo Jehowy Boga jako wszechwładnego Pana całych niebios i ziemi.

24. W jaki sposób starożytny Izrael był „wymłócony” na klepisku Jehowy? Czyje podobne ‛młócenie’ zakończy się niebawem i jak?

²⁴ Żydzi zesłani do starożytnego Babilonu na 70 lat zostali w ten sposób skarceni jak gdyby przez ‛wymłócenie’. Mówiąc językiem symbolicznym, ‛wytłuczono ich na klepisku’ Jehowy. Po klęsce Babilonu ta sankcja dyscyplinarna nazwana ‛młóceniem’, miała się zakończyć. Nawiązują do tego współczujące i pocieszające słowa z Księgi Izajasza 21:10: „O mój ty ludu wymłócony i wytłuczony na klepisku! Co usłyszałem od Jahwe [Jehowy] Zastępów, Boga Izraelowego, to ci oznajmiłem!” (BT). Podobnie Babilonowi Wielkiemu pozwolono ‛młócić’ wiernych świadków Bożych. Jednakże z chwilą jego unicestwienia wszelka taka ‛młocka’ ustanie. Dawni jego polityczni zalotnicy spróbują jeszcze ją przedłużyć. Za karę sami zginą na symbolicznym klepisku Jehowy (Obj. 14:14, 15; Joela 3:13-16 [3:18-21, NP]; Mich. 4:12, 13).

25. Dlaczego wobec zbliżającego się kresu Babilonu Wielkiego jest teraz tym bardziej pora, by „lud” Jehowy obwieszczał Jego wezwanie? Jakiemu celowi powinno to służyć?

²⁵ Wobec bliskiej zguby Babilonu Wielkiego bardziej niż dawniej jest pora na to, żeby klasa „stróża” i „wielka rzesza” ogłaszały Boski rozkaz: „Wydostańcie się z niego, mój ludu, jeśli nie chcecie mieć z nim udziału w jego grzechach i jeśli nie chcecie dostać części jego plag” (Obj. 18:4). Tak, „wydostańcie się z niego”, ale nie w celu przyłączenia się do jego politycznych zalotników ani do areligijnych i wrogich Bogu sił tego świata, lecz po to, by stanąć w szeregach „mojego ludu”, czyli oddanych sług Jehowy (Jer. 51:45). Weźcie już teraz sobie do serca „przepowiednię” Izajasza „przeciw pustyni morskiej” (Izaj. 21:1-10).

26. Za co winniśmy dziękować „Jehowie Zastępów”? Jaką błogosławioną nadzieję mają ci, którzy te rzeczy biorą sobie do serca?

²⁶ Zatem niech będą dzięki „Jehowie Zastępów, Bogu Izraela” za powołanie i wystawienie na posterunku klasy „stróża” oraz za powierzenie jej do szerokiego rozgłoszenia tak wspaniałych wiadomości! Wszyscy reagujący pozytywnie na te informacje od Boga mają błogosławioną perspektywę przeżycia strasznej „nocy”, która ogarnęła świat, i powitania cudownego „poranka” sprawiedliwego, nowego systemu rzeczy pod władzą Wyzwoliciela, Większego Cyrusa, Jezusa Chrystusa. Stanie się to ku zadowoleniu „Jehowy Zastępów”, naszego wszechwładnego Pana, i przysporzy Mu jeszcze więcej chwały.

[Przypisy]

Francuski przekład Biblii z roku 1884 (Drioux) podaje następujący komentarz do Księgi Izajasza 21:7: „Dwaj jeźdźcy pędzący na rydwanie to dwaj królowie, którzy mieli zdobyć Babilon, Dariusz Med i Cyrus. Trafnie powiada już Menochius [włoski jezuita i komentator biblijny z XVII stulecia], że ich jazda wyobraża Medów i Persów”.

Podobne uwagi na temat Izajasza 21:7 poczynił dr Adam Clarke w swoim dziele „Commentary on The Old Testament”, tom 4, strona 2724.

O roli wielbłądów w strategii wojennej Cyrusa pisze również H.G. Wells w książce „The Outline of History”, w rozdziale 20 pod tytułem „Grecy i Persowie” (strona 257, paragrafy 2 i 3, w wydaniu z 1971 roku).

[Ilustracja na stronie 14]

Bezbożna uczta Baltazara pociągnęła za sobą zgubę Babilonu z wyroku Jehowy

[Ilustracja na stronie 17]

Najpierw ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, a następnie jego polityczni zalotnicy zginą na „klepisku” Jehowy w odwet za ‛młócenie’ Jego świadków