Dlaczego należy być uczciwym

PISMO ŚWIĘTE przedstawia Jehowę jako „Boga prawdy”, a więc Tego, „który nie może skłamać” (Ps. 31:5; Tyt. 1:2).a Od czasu stworzenia człowieka Jehowa konsekwentnie wymagał, żeby Jego prawdziwi czciciele byli we wszystkim uczciwi (Zach. 8:16, 17).

Jeżeli ktoś zamierza być uczciwy, to przede wszystkim powinien się kierować miernikami samego Boga Jehowy, a nie stanowiskiem większości ludzi w swoim otoczeniu. Mierniki te są zapisane w Biblii.

JAK BÓG POSTĘPOWAŁ Z IZRAELEM

W prawie nadanym narodowi izraelskiemu Jehowa nakazał: „Nie będziecie kradli i nie będziecie się zapierali, i nie będziecie okłamywali jeden drugiego. Nie będziecie fałszywie przysięgali na moje imię i nie będziesz znieważał imienia Boga swojego; Jam jest Pan” (Kapł. [3 Mojż.] 19:11, 12, Nowy Przekład).

Złodzieje nie mieli łatwego życia. Musieli poszkodowanemu wyrównać straty. A gdy nie mieli czym spłacić sumy przewidzianej prawem, stawali się niewolnikami, żeby przez pracę wywiązać się ze swej powinności (Wyjścia 22:1-4).

WYMAGANIE OBOWIĄZUJĄCE CHRZEŚCIJAN

Czy z chwilą założenia zboru chrześcijańskiego Boska zasada uczciwości straciła na aktualności? Wręcz przeciwnie!

W sprawie kłamstwa i kradzieży Biblia nakazuje chrześcijanom: „Nie okłamujcie się nawzajem”. „Odrzuciwszy fałsz, mówcie prawdę — każdy z was ze swym bliźnim (...). Kto się dopuszczał kradzieży, niech już nie kradnie, ale raczej niech trudem swoich rąk czyni, co jest dobrego, aby miał czym się podzielić z będącym w potrzebie”. „Nikt z was [niech] nie cierpi (...) za kradzież lub inne złe czyny” (Kol. 3:9; Efez. 4:25, 28; 1 Piotra 4:15).

Wagę tego zagadnienia podkreśla następujące ostrzeżenie: „Nie dajcie się zwodzić: Ani rozpustnicy, (...) ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani lżyciele, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego. A właśnie takimi byli niektórzy z was” (1 Kor. 6:9-11).

Zwróćmy uwagę na wzmiankę, że wśród pierwszych chrześcijan byli też dawni złodzieje i zdziercy, którzy jednak zmienili swoje postępowanie. Pisząc o reputacji mieszkańców Krety, apostoł Paweł przytoczył wypowiedź ich własnego poety, prawdopodobnie Epimenidesa, który rzekł: „Kreteńczycy zawsze kłamcy, złe bestie, brzuchy leniwe” (Tyt. 1:12, Biblia Tysiąclecia). Słowo „Kreteńczyk” stało się u Greków wręcz synonimem łgarza. Niemniej jednak niektórzy z nich zmienili się i zostali szczerymi chrześcijanami. Byli też wśród nich chrześcijańscy starsi, którzy zjednali sobie opinię ludzi ‛bez zarzutu, nie chciwych nieuczciwego zysku, miłujących dobroć, sprawiedliwych, lojalnych, panujących nad sobą’ (Tyt. 1:7, 8).

DLACZEGO SIĘ ZMIENILI

Zmiana dokonała się u nich, bo poznali Jehowę, „Boga prawdy”, oraz wymagania, jakie stawia On swoim sługom. Zaczęli brać przykład z Jezusa Chrystusa, który zresztą ‛zostawił im wzór, aby szli dokładnie jego śladami’. Zapoznawszy się z jego życiem stwierdzali, że ‛w ustach jego nie znalazła się zdrada’. Dowiadywali się, że uczył: „Postępujcie z ludźmi tak, jak byście chcieli, żeby oni z wami postępowali” (1 Piotra 2:21, 22; Łuk. 6:31, Przekład współczesny).

Oczywiście mało jest prawdopodobne, by zmienili się z dnia na dzień. Dlatego na przykład apostoł Paweł pisał do Tytusa, żeby ‛dalej przypominał’ chrześcijanom na Krecie o pewnych sprawach związanych z bogobojnym trybem życia (Tyt. 3:1-3). Z początku być może sądzili, że przyodzianie nowej osobowości jest w ogóle niemożliwe. Ewentualne niepowodzenia zapewne tym bardziej ich przygnębiały. Wciąż na nowo jednak podejmowali próby, pobudzani docenianiem cudownego postanowienia Jehowy co do przebaczenia im poprzedniego, grzesznego postępowania, a to na podstawie wiary w ofiarę Jezusa Chrystusa. Kiedy już nauczyli się polegać na Jehowie i szukać pomocy Jego ducha, stwierdzili, że zachodzą u nich zmiany, których nie potrafiliby dokonać o własnych siłach. (Zobacz też List 1 do Koryntian 6:11).

CZY TO POTRZEBNE

Po co jednak podejmować takie wysiłki? Po co we wszystkim obstawać przy uczciwości?

Zacznijmy od rodziny. Do czego dochodzi, gdy współmałżonkowie stwierdzają, że nie mogą sobie nawzajem ufać? Rzecz może się rozpocząć od na pozór błahych spraw, wkrótce jednak odbija się ujemnie na całości związku. Z drugiej strony rzetelność we wszystkim umacnia więź między mężem a żoną. Wywiera też nieprzeparty dodatni wpływ na życie dzieci.

Poza domem uczciwość wobec drugich świadczy o naszym stosunku do bliźnich. Tutaj groźba kary powstrzymuje niektórych od złych uczynków. Istnieją jednak skuteczniejsze bodźce. Apostoł Paweł napisał: „‛Nie kradnij’, ‛nie pożądaj’ i wszystkie inne [przykazania] — streszczają się w tym nakazie: ‛Miłuj bliźniego swego jak siebie samego’” (Rzym. 13:9, BT). Chcąc doznawać miłości, musimy i z siebie ją dawać. Ten, kto przestrzega uczciwości, pozostaje w dobrych stosunkach z otoczeniem. Jest również w zgodzie z samym sobą. Nie ma wyrzutów sumienia, które by nie pozwalały mu spać nocą spokojnie. Nie ogląda się trwożliwie za siebie z obawy, że zostanie schwytany (Rzym. 13:3-5).

Najważniejsze są jednak dobre stosunki z Bogiem. Właśnie szczera miłość do Jehowy i pragnienie zjednania sobie Jego uznania pobudzają do walki z własnymi niedociągnięciami i do uczciwości, nawet gdy drudzy zachowują się inaczej (Ps. 15:1-5).

Czy istnieją dziś ludzie, którzy naprawdę się na to zdobywają? Przekonajmy się sami.

[Przypis]

[Napis na stronie 2]

Uczciwość rodzi zaufanie w gronie rodzinnym

[Napis na stronie 3]

Uczciwy ma czyste sumienie i śpi spokojnie

[Napis na stronie 3]

Uczciwe postępowanie jest warunkiem dobrych stosunków z Bogiem