Astrologia w synagogach?

NA ŁAMACH periodyku Biblical Archaeology Review (maj-czerwiec 1984) zamieszczono informację, że przy prowadzeniu prac wykopaliskowych na terenie pewnej starożytnej synagogi odkryto dobrze zachowaną mozaikę. Miejsce to, położone nad brzegiem Morza Galilejskiego, znane jest jako Hammath Tiberias. Wiek znaleziska nie jest dokładnie ustalony; ocenia się z grubsza, że mozaika powstała gdzieś między drugim a piątym wiekiem naszej ery. We wspomnianym czasopiśmie przyznano: „Poglądy badaczy na temat określania wieku starożytnych synagog są wyjątkowo rozbieżne”.

Ale co ciekawego ukazuje sama mozaika? „Przedstawia ona greckiego boga Heliosa [boga słońca], otoczonego znakami zodiaku. (...) Na wstędze okalającej promienny krąg Heliosa widnieją symbole 12 miesięcy”. Po rozważeniu kwestii, czy chodzi tu o dzieło Żyda, czy nie-Żyda, w omawianym artykule podano: „Większy problem stanowi wszakże pytanie, co zodiak i grecki bóg robią w synagodze? (...) Komplikuje go dodatkowo fakt, że znaki zodiaku i Helios to motyw powtarzający się w kilku dawnych synagogach, spośród których Hammath Tiberias jest po prostu najstarsza”.

Czy jednak jest to pierwszy wypadek, że starożytni Żydzi wcielili do swego kultu pogańskie symbole i bóstwa? Nie, gdyż jak wynika z Biblii, astrologia wkradła się tam już za czasów króla Manassesa (716-661 p.n.e.). W sprawozdaniu biblijnym czytamy: „Z powrotem pobudował świątynki na wyżynach, które zburzył Hiskiasz, jego ojciec, wznosił też Baalowi ołtarze i sporządził Aszery, jak to czynił Achab, król izraelski, oddawał pokłon całemu zastępowi niebieskiemu i służył mu” (2 Król. 21:3, Biblia warszawska).

Nieco później gorliwy reformator, król Jozjasz, odrzucił te bałamutne praktyki. „Potem król nakazał arcykapłanowi Chilkiaszowi, kapłanom drugorzędnym i odźwiernym wynieść z przybytku Pana wszystkie naczynia sporządzone dla Baala, dla Aszery i dla całego zastępu niebieskiego, i spalić je poza Jeruzalemem na polach nad Kidronem, a ich popiół zanieść do Betel. I złożył z urzędu bałwochwalczych kapłanów, których ustanowili królowie judzcy, aby palili kadzidło na wzgórzach w osiedlach judzkich i wokoło Jeruzalemu, jak również tych, którzy palili kadzidło dla Baala, dla słońca, dla księżyca, dla gwiazd zodiaku i dla całego zastępu niebieskiego” (2 Król. 23:4, 5, Bw).

Jakie wnioski wypływają z tych doniesień historycznych? Po pierwsze, że w oddawaniu czci prawdziwemu Bogu, Jehowie, nie ma miejsca na astrologię, horoskopy i inne praktyki spirytystyczne. Po drugie, że bardzo łatwo jest wdać się w takie rzeczy, jeśli się zaniedbuje więź z Jehową, a uwagę kieruje na ludzką filozofię i rzekomą mądrość. Wówczas nietrudno jest o ‛czczenie raczej stworzenia i pełnienie dla niego świętej służby zamiast dla Tego, który stworzył’. Tamą chroniącą przed takim postępowaniem jest ‛trzymanie się Boga w dokładnej wiedzy’, rzeczywiste poznanie Jehowy, Pana całego wszechświata, oraz Jego Syna, Jezusa Chrystusa (Rzym. 1:20-25, 28; Jana 17:3).