Pytania czytelników
◼ Niektórzy uczeni utrzymują, że w Ewangelii według Mateusza 19:24, gdzie czytamy: „Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne”, zamiast słowa „wielbłąd” powinno występować słowo „lina”. Czy mają rację?
Pewni bibliści błędnie rozumują, że powyższe słowa Jezusa zapisano pierwotnie po aramejsku. Wyraz gamla, użyty w tym miejscu w wersjach aramejskich, może znaczyć „wielbłąd”. Jednakże w zależności od kontekstu da się też przetłumaczyć na: „gruba lina lub belka”. Tymczasem według Papiasza z Hierapolis, który najprawdopodobniej żył współcześnie z apostołem Janem, Mateusz nie napisał swego sprawozdania ewangelicznego po aramejsku, lecz po hebrajsku, a potem przełożył je na grekę. W języku hebrajskim słowo oznaczające wielbłąda (gamal) brzmi zupełnie inaczej niż wyrazy tłumaczone na „lina” (chewel) lub „sznur” (awot). Z całą pewnością Mateusz prawidłowo dobrał do nich odpowiedniki greckie.
W najstarszych i najbardziej godnych zaufania rękopisach greckich (Kodeks synaicki i Kodeks watykański nr 1209) użyto tu słowa kamelos, co znaczy „wielbłąd”. Występuje ono również w Mateusza 23:24 i nie ulega najmniejszej wątpliwości, że chodzi tam o to zwierzę.
W ciągu stuleci niejeden próbował osłabić dosadną hiperbolę Jezusa. Niektórzy nawet dość swobodnie obeszli się ze świętym tekstem. Począwszy od V wieku, w pewnych manuskryptach greckich pojawia się w omawianym wersecie podobne słowo — kamilos. Rzadki ten wyraz znaczy „lina, cuma”, ale — jak piszą Arndt i Gingrich w dziele pt. A Greek-English Lexicon of the New Testament (Leksykon grecko-angielski Nowego Testamentu) — „w ogóle nie występuje w NT [Nowym Testamencie]”. Znawcy greki Westcott i Hort winią za wspomnianą zmianę Cyryla Aleksandryjskiego, rzekomego chrześcijanina żyjącego w V wieku n.e. Utrzymywał on, jakoby słowo użyte przez Mateusza (kamelos) mogło oznaczać linę; pisał: „Wytrawni żeglarze zwykli nazywać grubsze liny ‛wielbłądami’”. Ale zdaniem Westcotta i Horta koncepcja ta „jest z całą pewnością chybiona”.
Pomysł, że ogromny wielbłąd mógłby próbować się przecisnąć przez maleńkie ucho od igły, „zakrawa na wschodnią przesadę”, czytamy w pewnej publikacji. O ludziach tak sprytnych, że zdawało się, iż potrafią dokonywać rzeczy niemożliwych, napisano w Talmudzie babilońskim: „Przeprowadzają słonia przez ucho igielne”. Tak więc Jezus posłużył się typową dla Wschodu przenośnią, by na zasadzie jaskrawego kontrastu uwydatnić, że coś jest niemożliwe. Niczego, co ma duże rozmiary, nie da się przeciągnąć przez ucho od igły — ani liny, ani słonia, ani wielbłąda.
Jezus nie miał tu na myśli, że bogacz w żadnym wypadku nie może uzyskać życia — przecież wśród jego naśladowców byli także ludzie zamożni (Mateusza 27:57; Łukasza 19:2, 9; Jana 19:38, 39). Jednakże na krótko przedtem, nim wyrzekł te „twarde słowa”, pewien młodzieniec odrzucił propozycję, by zostać jego uczniem, gdyż bardziej ukochał swój „wielki majątek” (Mateusza 19:16-22, Przekład współczesny). Żaden bogacz wykazujący takie usposobienie nie zdołałby odziedziczyć życia wiecznego. Jedynie wsparty przez Boga potrafiłby się zmienić, aby dostąpić zbawienia, które można otrzymać wyłącznie dzięki mocy Bożej (Mateusza 19:25, 26).