Co o tym sądzić?

„Nie dzięki widzeniu”

Przeprowadzone ostatnio badania naukowe potwierdziły, że sławny „Całun turyński” jest falsyfikatem pochodzącym z XIV wieku. Mimo to, jak donosi gazeta The New York Times, „katolików zachęcono, aby nadal adorowali całun jako wizerunek przedstawiający Chrystusa i mający cudowną moc”. Arcybiskup Turynu, Anastasio Ballestrero, oświadczył: „Nie należy rezygnować ze szczególnej siły oddziaływania, jaka cechuje ten obraz Jezusa Chrystusa”.

Co to oznacza? Chociaż Kościół przyznał, iż ciało mężczyzny, którego poplamione krwią odbicie widać na tym płótnie, nie jest ciałem Jezusa Chrystusa, to jednak wierni katolicy powinni w dalszym ciągu uważać je jakoby za Chrystusowe i tym samym uznawać całun za świętość. Dlaczego? Według Adama Otterbeina, księdza katolickiego, który przewodzi Bractwu Świętego Całunu, relikwie takie pomagają wiernym w oddawaniu czci osobie przedstawionej na obrazie.

Gdyby ów całun pomimo swej nieautentyczności pozostał dla Kościoła katolickiego ważnym symbolem wiary, nie byłoby w tym nic dziwnego. Cytowana gazeta nadmienia: „oddawanie czci figurom, malowidłom i obrazom zajmuje poczesne miejsce w katolickim kulcie religijnym”.

Czy Biblia popiera posługiwanie się przy oddawaniu czci Bogu takimi przedmiotami kultu? W żadnym wypadku! Słowo Boże wyraźnie nawołuje: „Uciekajcie od bałwochwalstwa” (1 Koryntian 10:14; por. Wyjścia 20:4-6). Chrześcijan zachęcono do wielbienia Boga „duchem i prawdą”, a nie za pomocą jakiegoś wizerunku bądź relikwii (Jana 4:24). Zupełnie słusznie Paweł napisał o prawdziwych naśladowcach Chrystusa: „Chodzimy dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu” (2 Koryntian 5:7).

Najpilniejsza potrzeba

Z danych statystycznych opublikowanych przez Radę Sfederowanych Kościołów Niezależnych w Wielkiej Brytanii wynika, iż w minionym roku nastąpił dalszy spadek liczby członków 15 zrzeszonych w niej wyznań. Jak podaje gazeta Church Times, wydawana przez Kościół anglikański, po raz pierwszy było ich mniej niż milion. Co do tego doprowadziło? Wprawdzie kościoły owe są zdania, że z całym oddaniem zajmują się „ogromną rzeszą tych (...), których najpilniejszą potrzebą jest odkupienie”, niemniej we wspomnianym artykule zauważono, że „Kościoły Niezależne w dalszym ciągu poświęcają zbyt dużo czasu i energii (...) zagadnieniom społecznym”. Według wspomnianego pisma „przyczyna zmniejszania się liczby ich wyznawców nie tkwi w tym, że zawodzą coroczne akcje dobroczynne albo że zbyt mało osób przychodzi na organizowane przez nie imprezy; dzieje się tak dlatego, że nie traktują wystarczająco poważnie swojej misji prowadzenia ku zbawieniu”.

Przywódcy religijni za dni Jezusa również nie traktowali swojej służby poważnie. Jezus otwarcie ganił ich za to, że przez swoją tradycję ‛unieważnili Słowo Boże’. Nazwał ich obłudnikami, którzy ‛okazują Bogu szacunek wargami, lecz których serca są od Niego bardzo dalekie’ (Marka 7:6, 7, 13).

Prawdziwi słudzy Jehowy Boga faktycznie są zaangażowani w „usługiwaniu słowem”. Biorą na serio polecenie Jezusa, żeby ‛pozyskiwać uczniów’, i kroczą śladami apostołów, którzy „bezustannie nauczali i opowiadali dobrą nowinę o Chrystusie”. W oczach jego szczerych naśladowców działalność ta ma najdonioślejsze znaczenie (Dzieje Apostolskie 5:42; 6:4; Mateusza 28:19, 20).