Babilon — centrum fałszywego kultu

„UPADŁ Babilon, upadł i wszystkie posągi jego bożków strzaskane na ziemi!” Jakimż to miastem był Babilon, o którym powyższymi słowami prorokował Izajasz? Odpowiedź na tak postawione pytanie stanowić będzie istotną wskazówkę ułatwiającą zrozumienie, czym jest nowożytny Babilon Wielki (Izajasza 21:9, BT).

Starożytny Babilon słynął z kultu pogańskich bogów i bogiń. Profesor S.H. Hooke, autor książki pt. Babylonian and Asyrian Religion (Religia babilońska i asyryjska), wyjaśnia: „Pośród ogółu bogów czczonych w tym mieście najważniejszą pozycję zajmował Marduk. (...) Za czasów Nabuchodonozora II było w Babilonie co najmniej pięćdziesiąt osiem świątyń poświęconych konkretnym bóstwom, nie mówiąc o wielu innych przybytkach nie mających określonego patrona. Widać stąd, jak ogromną rolę w życiu tej wielkiej metropolii musiała odgrywać klasa kapłańska”. W świątyni Marduka znajdowało się podobno aż 55 bocznych kaplic. Jakże bardzo przypomina to mnóstwo dzisiejszych świątyń, kościołów i katedr, w których mają kaplice pomniejsi bogowie, święci i Madonny!

Kult rozmaitych bożyszcz doprowadził do tego, że Babilon stał się po prostu centrum bałwochwalstwa. Jak wynika z pewnego opisu, kapłani i wierni „adorowali ich święte wizerunki, uważając je za pośredników między ludźmi a bóstwami. Figury te przyodziewano w kosztowne szaty oraz ozdabiano naszyjnikami, bransoletami i pierścieniami; spoczywały w okazałych łożach, a podczas procesji obnoszono je po ziemi i wodzie na własnych ramionach, na wozach albo w prywatnych łodziach”.a Jakież to podobne do oddawania czci bóstwom, świętym i Madonnom praktykowanego we współczesnym hinduizmie, buddyzmie i katolicyzmie, których wyznawcy również obnoszą ulicami i przewożą rzekami lub morzem ich święte obrazy!

Dalszym przykładem podobieństw łączących nowożytne religie ze starożytnym Babilonem może być następujący opis zaczerpnięty ze wspomnianej encyklopedii: „Wierni czciciele wzywają ją, posługując się najczulszymi określeniami: jest nie tylko boginią i panią, lecz także miłosierną matką, która wysłuchuje modlitwy, która jest orędowniczką (...) i która dała początek wszechświatu oraz ludzkości”. Porównajmy z tym taką oto prośbę zapisaną w modlitewniku El Santo Rosario (Święty różaniec): „Składamy Ci dzięki, wszechwładna Królowo, za wszystkie łaski, jakie każdego dnia otrzymujemy z Twej szczodrej ręki; racz Pani zapewnić nam teraz i na wieki swoją opiekę i ochronę”.

O kim jest tu mowa, do kogo skierowano tę modlitwę? Niejeden człowiek od razu pomyśli sobie: „Chodzi o Marię Pannę”. Odpowiedź ta jest prawdziwa tylko w połowie. Przytoczona modlitwa istotnie skierowana jest do Marii, natomiast pierwszy cytat — według dzieła Las Grandes Religiones Ilustradas (Wielkie religie w ilustracjach) — stanowi opis Isztar, zwanej też „Panią Miłości”, babilońskiej bogini płodności, miłości i wojny. Niektóre wizerunki przedstawiają ją „jako matkę karmiącą piersią swojego synka”.b Oto jeszcze jeden dowód na to, że religia współczesna niewiele się różni od kultu praktykowanego w starożytnym Babilonie!

Moglibyśmy też wskazać na podobieństwa między przyjętymi w starożytnym Babilonie wyobrażeniami co do duszy ludzkiej oraz czczonymi tam triadami bóstw a rozpowszechnionymi dziś poglądami na temat duszy nieśmiertelnej oraz trójcami wyznawanymi w religiach współczesnych. Wszystko to dowodzi słuszności twierdzenia, że „Babilon Wielki” jest stosownym symbolem imperium religii fałszywej, obejmującego cały świat Szatana.

Babilon — butny wróg prawdziwego wielbienia

Babilon był ponadto zuchwałym wrogiem starożytnego ludu Bożego, Izraela, i gardził praktykowanym przez niego czystym wielbieniem. W roku 607 p.n.e. Babilończycy zburzyli świątynię jeruzalemską, zabrali wszystkie kosztowne sprzęty używane przy oddawaniu czci Jehowie, a później je zbezcześcili w czasie uczty Baltazara (Daniela 5:3, 4).

Podobnie w dobie obecnej Babilon Wielki okazał się zawziętym przeciwnikiem religii prawdziwej. W większości wypadków prześladowanie Świadków Jehowy następowało z inicjatywy duchowieństwa, nierzadko wyzyskującego swe powiązania z władcami politycznymi.

Jeden z wymownych przykładów sprzeciwu wznieconego przez kler pochodzi z roku 1917 i nie był to odosobniony wypadek. W roku tym Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego, które wówczas reprezentowało świadków na rzecz Jehowy, wydało książkę pt. Dokonana Tajemnica. Kler z terenu Kanady i Stanów Zjednoczonych, państw uwikłanych w pierwszą wojnę światową, uznał, iż kilka stron tej książki zawiera treści wywrotowe. Duchowni śpiesznie poinformowali o tym swych politycznych zalotników. Z jakim skutkiem? Profesor Martin Marty w książce pt. Modern American Religion—The Irony of It All (O współczesnej religii amerykańskiej — ironicznie) napisał tak: „Duchowieństwo wystąpiło przeciw russellitom [Świadkom Jehowy] i zacierało ręce z radości na wiadomość, że ich przywódców uznano za winnych [przypisawszy im działalność wywrotową] i skazano każdego z nich na dwadzieścia lat więzienia”.

Ale jak kler zareagował, gdy po kilku miesiącach przywódcy ci zostali oczyszczeni z zarzutów? Przedstawiciele kościołów ortodoksyjnych „byli niepocieszeni”. Świadkowie samotnie obstawali przy zasadach biblijnych, „czym zrazili do swej religii rząd federalny”. Nigdy nie byli i nie chcieli być uległymi partnerami władz politycznych — nawet pod dyktaturą niemieckich nazistów ani pod rządami faszystów we Włoszech, w Hiszpanii i Portugalii.

Zdemaskowanie Babilonu i okrycie go hańbą

Jakże słusznie więc oświadczono w Księdze Objawienia, że Babilon Wielki jest ‛pijany krwią świętych oraz krwią świadków Jezusa’ i że „znalazła się w nim krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pomordowani na ziemi”. Historia minionych stuleci obfituje w dowody na to, że religie świata obciążyły się winą krwi, czynnie popierając lub biernie usprawiedliwiając wojny oraz prześladowanie prawdziwych chrześcijan (Objawienie 17:6; 18:24).

Od samego początku Babilon Wielki — ogólnoświatowe imperium religii fałszywej — odznaczał się przepychem i potężną władzą. Niemniej anioł ostrzegł Jana, iż nadejdzie kres tej wielkiej nierządnicy. Sprawozdanie biblijne podaje: „I zawołał potężnym głosem, mówiąc: ‛Upadł Babilon Wielki! Upadł i stał się miejscem pobytu demonów oraz kryjówką wszelkiego nieczystego wyziewu, a także kryjówką wszelkiego ptaka nieczystego i znienawidzonego!’” (Objawienie 18:2).

Kiedy Babilon upadnie? A może już upadł? W jaki sposób do tego dochodzi? I w jakim sensie dotyczy to ciebie? Odpowiedzi na te oraz inne pokrewne pytania dostarczy następne wydanie Strażnicy.

[Przypisy]

[Ilustracja na stronach 8, 9]

Babilon Wielki tkwi korzeniami w religii starożytnego Babilonu