Pytania czytelników
Czy w Liście do Hebrajczyków 11:26 mówi się o Mojżeszu jako o ‛Chrystusie’, czy raczej o tym, że wyobraża on Jezusa Chrystusa?
Wypowiadając się na temat wiary Mojżesza, apostoł Paweł napisał, iż uznał on „hańbę Chrystusową za większe bogactwo niż skarby Egiptu; skierował bowiem oczy na zapłatę” (Hebrajczyków 11:26). Wydaje się, że Paweł w pewnym sensie nazwał Mojżesza ‛Chrystusem’, czyli pomazańcem.
Pod niejednym względem Mojżesz faktycznie stał się pierwowzorem nadchodzącego Mesjasza. Chociaż sam był prorokiem, przepowiedział pojawienie się większego proroka, ‛takiego jak on’. Wielu Żydów wyczuło, iż „tym Prorokiem” jest Jezus, a jego uczniowie to potwierdzili (5 Mojżeszowa 18:15-19; Jana 1:21; 5:46; 6:14; 7:40; Dzieje 3:22, 23, BT; 7:37). Poza tym Mojżesz był pośrednikiem przymierza Prawa, ale Jezus objął „znakomitszą służbę” w charakterze ‛pośrednika lepszego przymierza’ — chwalebnego nowego przymierza (Hebrajczyków 8:6; 9:15; 12:24; Galacjan 3:19; 1 Tymoteusza 2:5). A zatem można powiedzieć, że Mojżesz pod niejednym względem symbolizował przyszłego Mesjasza.
Wydaje się jednak, że nie taki jest główny sens wersetu z Hebrajczyków 11:26. Nic nie wskazuje na to, aby Mojżesz znał szczegóły dotyczące Mesjasza i świadomie uważał swe przejścia w Egipcie za odpowiednik przeżyć Mesjasza czy jego przedstawiciela.
Zdaniem niektórych słowa Pawła z Hebrajczyków 11:26 mają podobne znaczenie jak jego wypowiedź, iż chrześcijanie doznają „cierpień Chrystusowych” (2 Koryntian 1:5). Namaszczeni chrześcijanie zdawali sobie sprawę, że Jezus Chrystus znosił cierpienia i że jeśli ‛wspólnie z nim cierpią, będą też wspólnie mieć udział w chwale’ w niebie. Natomiast Mojżesz nie wiedział, jakie cierpienia będzie znosił w przyszłości Mesjasz, nie miał też nadziei niebiańskiej (Rzymian 8:17, BT; Kolosan 1:24).
Istnieje prostsze wytłumaczenie tego, w jaki sposób Mojżesz uznał „hańbę Chrystusową za (...) bogactwo”.
Pisząc w Hebrajczyków 11:26 o „hańbie Chrystusowej”, Paweł posłużył się greckim słowem Chri·stouʹ, którego hebrajskim odpowiednikiem jest Ma·sziʹach, czyli Mesjasz. Zarówno „Mesjasz”, jak i „Chrystus” znaczy „pomazaniec”. Wobec tego Paweł pisał, że Mojżesz ‛uznawał hańbę pomazańca’. Czy samego Mojżesza można nazwać „pomazańcem”?
Owszem. W czasach biblijnych niekiedy zatwierdzano kogoś na szczególny urząd przez wylanie olejku na głowę. „Potem wziął Samuel dzbanek z olejkiem i wylał na jego [Saula] głowę”. „Wtedy wziął Samuel róg z olejem i namaścił go [Dawida] w gronie jego braci; i od tego dnia Duch Pański spoczął na Dawidzie” (1 Samuela 10:1; 16:13; porównaj 2 Mojżeszową 30:25, 30; 3 Mojżeszową 8:12; 2 Samuela 22:51; Psalm 133:2). Jednakże o proroku Elizeuszu, syryjskim królu Chazaelu i o innych powiedziano, że zostali ‛namaszczeni’ lub że są „pomazańcami”, chociaż nie ma dowodów, by wylano na nich literalny olejek (1 Królewska 19:15, 16; Psalm 105:14, 15; Izajasza 45:1). Wynika z tego, iż człowiek mógł się stać „pomazańcem”, jeśli został do czegoś wybrany lub otrzymał specjalne zadanie.
W tym znaczeniu również Mojżesz był pomazańcem Bożym, a niektóre przekłady Biblii nawet mówią w Hebrajczyków 11:26 o „Pomazańcu Bożym” lub „Pomazańcu”. Mojżesz otrzymał zlecenie reprezentowania Jehowy oraz wyprowadzenia Izraela z Egiptu (2 Mojżeszowa 3:2-12, 15-17). Chociaż wychowywał się w zbytku i chwale Egiptu, znacznie bardziej cenił otrzymane zadanie, toteż przyjął je i wypełnił. Tak więc Paweł mógł napisać, że Mojżesz uznał „hańbę Chrystusową za większe bogactwo niż skarby Egiptu”.