Pytania czytelników

Dlaczego w Chrześcijańskich Pismach Greckich w Przekładzie Nowego Świata nazywa się Jana Chrzciciela „Janem, który chrzcił”?

Obydwa określenia są poprawne i biblijnie uzasadnione.

Jan miał „przygotować Jehowie lud przysposobiony” i czynił to, „głosząc chrzest jako symbol skruchy ku przebaczeniu grzechów” (Łukasza 1:17; 3:3). Apostoł Mateusz napisał: „Przyszedł Jan Chrzciciel, głosząc na pustkowiu judejskim i mówiąc: ‚Okazujcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios’. (...) Wtedy wychodziły do niego Jeruzalem i cała Judea (...) i ludzie byli przez niego chrzczeni w rzece Jordan, otwarcie wyznając swe grzechy” (Mateusza 3:1-6).

Zauważmy, że Mateusz nazywa Jana „Chrzcicielem”. Ponieważ sporządził swą relację najwyraźniej z myślą o Żydach, sądził zapewne, iż będą wiedzieli, kim jest „Chrzciciel”. Użył tego określenia jako swego rodzaju przydomka. Tak samo mówili o Janie Jezus i jego uczniowie oraz słudzy Heroda (Mateusza 11:11, 12; 14:2; 16:14).a

Również uczeń Marek donosi, że posługiwano się wówczas określeniem „Chrzciciel” (Marka 6:25; 8:28). Jednakże kiedy wspomina o Janie po raz pierwszy, nazywa go „Janem, który chrzcił” (Marka 1:4). W Ewangelii według Marka 1:4 użyto w języku greckim nieco innego określenia niż w pozostałych wersetach. Można by je przetłumaczyć także na „udzielający chrztu”. Marek uwypuklił to, czym zajmował się Jan — wskazał, iż był on tym, który chrzci, czyli chrzcicielem.

Nic jednak nie wskazuje na to, byśmy musieli czynić jakąś różnicę między tymi określeniami, odnoszącymi się do Jana. W Ewangelii według Marka 6:24, 25 czytamy o Salome: „A ona wyszedłszy rzekła do swej matki: ‚O co mam poprosić?’ Ta zaś rzekła: ‚O głowę Jana, który chrzcił’. Natychmiast z pośpiechem weszła do króla i przedstawiła swą prośbę, mówiąc: ‚Chcę, abyś mi zaraz dał na półmisku głowę Jana Chrzciciela’”. Obu określeń użyto tutaj wymiennie.

A zatem zarówno „Jan Chrzciciel”, jak i „Jan, który chrzcił”, są poprawnymi i stosownymi wyrażeniami.

[Przypis]