Rachab — uznana za sprawiedliwą dzięki uczynkom wiary

POMYŚL tylko! Nierządnica uznana przez Boga za sprawiedliwą. „Niemożliwe!” — wykrzyknęłoby wielu. A jednak tak właśnie było z prostytutką Rachab z Jerycha, starożytnego miasta kananejskiego.

Pisarz biblijny Jakub zanotował: „Człowiek ma być uznany za sprawiedliwego dzięki uczynkom, a nie dzięki samej wierze. Czyż w ten sam sposób również Rachab, nierządnica, nie została uznana za sprawiedliwą dzięki uczynkom, gdy gościnnie przyjęła posłańców i wysłała ich inną drogą? Istotnie, jak martwe jest ciało bez ducha, tak też wiara bez uczynków jest martwa” (Jakuba 2:24-26, NW). Dlaczego Rachab została uznana za sprawiedliwą? Co zrobiła, że zyskała w oczach Boga tak zaszczytną pozycję?

Nadchodzą Izraelici!

Cofnijmy się do roku 1473 p.n.e. i wyobraźmy sobie ówczesną sytuację. Jerycho jest solidnie obwarowane. Na szczycie murów miejskich znajduje się dom nierządnicy Rachab. Z tego dogodnego punktu prawdopodobnie widać na wschodzie rozlewisko Jordanu (Jozuego 3:15). Na wschodnim brzegu rzeki może obserwować obóz Izraelitów, których armia liczyła przeszło 600 000 wojowników. Zatrzymali się niedaleko miasta!

Rachab wie o sukcesach militarnych Izraela. Słyszała też o przejawach potęgi Jehowy, a zwłaszcza o tym, jak ocalił Izraelitów, otwierając im drogę przez Morze Czerwone. Z pewnością więc wezbrane wody Jordanu nie będą stanowiły dla nich żadnej przeszkody. Są to przełomowe chwile! Jak zareaguje Rachab?

Rachab zajmuje stanowisko

Wkrótce przybywają do Rachab dwaj nieoczekiwani goście — zwiadowcy z obozu izraelskiego. Szukają noclegu, a ona podejmuje ich w swym domu. Jednakże wieść o tym dociera do uszu króla Jerycha. Bezzwłocznie wysyła on stróżów prawa, aby ich pojmali (Jozuego 2:1, 2, BT).

Jeszcze przed pojawieniem się przedstawicieli króla Rachab opowiada się po stronie Jehowy Boga. „Wydaj tych ludzi, którzy przyszli do ciebie” — żądają wysłannicy królewscy. Rachab ukryła zwiadowców między łodygami lnu złożonymi do wyschnięcia na dachu. „Rzeczywiście, odrzekła, przybyli do mnie ci ludzie, ale nie wiedziałam, skąd byli. Gdy jednak miano zamknąć bramy miasta o zmierzchu, oni wyszli i nie wiem, dokąd się udali. Pospieszcie za nimi jak najrychlej, a dościgniecie ich” (Jozuego 2:3-5, BT). Ludzie króla tak właśnie czynią, lecz ich wysiłki są bezskuteczne.

Rachab naprowadziła wrogów na fałszywy trop. Natychmiast podejmuje dalsze starania, w ten sposób dowodząc uczynkami swej wiary w Jehowę. Wchodzi na dach i mówi zwiadowcom: „Wiem, że Jahwe da wam ten kraj”. Rachab przyznaje, że jego mieszkańcy są przerażeni, ponieważ słyszeli, iż 40 lat wcześniej Bóg „wysuszył wody Morza Czerwonego” przed Izraelitami. Wiedzą również, że Izraelici obłożyli klątwą i zgładzili dwóch królów amoryckich. „Na wieść o tym zatrwożyło się serce nasze”, mówi Rachab, „i zabrakło nam odwagi wobec was, ponieważ Bóg wasz, Jahwe, jest Bogiem wysoko na niebie i nisko na ziemi” (Jozuego 2:8-11, BT).

„Dlatego teraz przysięgnijcie mi na Jahwe”, błaga Rachab, „że jak ja okazałam Wam życzliwość, tak i wy okażecie życzliwość domowi mego ojca; dacie mi znak jako rękojmię, że zostawicie przy życiu mego ojca i moją matkę, moich braci i moje siostry, że zachowacie wszystko, co do nich należy” (Jozuego 2:12, 13, BT).

Mężczyźni się zgadzają i mówią Rachab, co musi zrobić. U swego okna ma uwiązać purpurowy powróz, za pomocą którego zwiadowcy opuszczą się na ziemię po zewnętrznej stronie murów Jerycha. Ponadto ma zgromadzić w swym domu członków rodziny i muszą w nim pozostać, aby mogli skorzystać z ochrony. Na odchodne Rachab udziela zwiadowcom pomocnych informacji o ukształtowaniu terenu i doradza, jak ujść prześladowcom. Obaj mężczyźni stosują się do jej wskazówek. Rachab wywiesza purpurowy powróz i zgromadza u siebie krewnych, po czym wspólnie czekają na rozwój wydarzeń (Jozuego 2:14-24, BT).

Co uczyniła Rachab? Dowiodła, że pokłada wiarę we Wszechmocnym Bogu — Jehowie! Będzie odtąd kierowała się w życiu Jego miernikami. Co więcej, dzięki takim uczynkom wiary zostanie uznana za sprawiedliwą.

Walą się mury!

Mija parę tygodni. Wojownicy izraelscy w towarzystwie kapłanów — z których jedni niosą rogi baranie, a inni dźwigają świętą Arkę Przymierza — okrążają Jerycho. Od sześciu dni robili tak raz dziennie. Jednakże dzisiaj, siódmego dnia, przemaszerowali wokół miasta już sześć razy. Oto idą znowu!

Właśnie skończyło się siódme okrążenie i powietrze wypełniają przeciągłe odgłosy rogów. Izraelici wydają potężny okrzyk. Wtem Jehowa sprawia, że mury obronne Jerycha walą się w ogłuszającym huku. Jedynie część podtrzymująca dom Rachab pozostaje nienaruszona. Resztę miasta i jego mieszkańców spotyka zagłada. Skruszona nierządnica, która ratuje życie własne i krewnych, potwierdziła swą wiarę uczynkami i mieszka teraz wśród ludu Jehowy (Jozuego 6:1-25).

Bliższe przyjrzenie się Rachab

Rachab nie była rozpieszczonym próżniakiem, gdyż na jej dachu suszyły się w słońcu łodygi lnu. Jego włókien używano do wyrobu płótna. W domu miała również zapas purpurowych nici (Jozuego 2:6, 18). Może więc zajmowała się wyrabianiem płótna i znała sztukę farbowania. A zatem Rachab była pracowitą kobietą. Ale co najważniejsze, zaczęła przejawiać pełną czci bojaźń wobec Jehowy (porównaj Przysłów 31:13, 19, 21, 22, 30).

A co można powiedzieć o jej drugiej profesji? Rachab nie prowadziła jedynie jakiejś gospody. Pismo Święte stosuje do niej hebrajskie i greckie słowa oznaczające prostytutkę. Na przykład hebrajski termin zo·naʹ zawsze ma związek z niedozwolonym współżyciem. Nawiasem mówiąc, nierząd nie był wśród Kananejczyków potępianym zajęciem.

Fakt, że Jehowa posłużył się nierządnicą, świadczy o Jego wielkim miłosierdziu. Wygląd zewnętrzny może nas zwodzić, ale Bóg „widzi, jakie jest serce” (1 Samuela 16:7, NW). A zatem okazujące skruchę prostytutki o prawych sercach mogą dostąpić przebaczenia Jehowy Boga (porównaj Mateusza 21:23, 31, 32). Również Rachab zerwała z grzechem i obrała sprawiedliwe postępowanie, cieszące się uznaniem Bożym.

Zwiadowcy izraelscy przestrzegali Prawa Bożego, toteż nie szukali noclegu w domu Rachab w niemoralnych celach. Mogli wyjść z założenia, że prawdopodobnie wzbudzą mniej podejrzeń, jeśli zajdą do domu nierządnicy. A ponieważ znajdował się w murach miasta, mogło to ułatwić ucieczkę. To Jehowa najwyraźniej skierował ich do grzesznicy, na której serce korzystnie wpłynęły doniesienia o Jego postępowaniu z Izraelitami, dzięki czemu okazała skruchę i zmieniła swój tryb życia. Oświadczenie Boga, że Izrael wypędzi Kananejczyków z powodu ich niemoralnych praktyk, oraz Jego błogosławieństwo dla Rachab i dla zdobycia Jerycha jasno dowodzą, iż zwiadowcy nie dopuścili się niemoralności (3 Mojżeszowa 18:24-30).

A jak ocenić słowa Rachab, którymi wprowadziła w błąd ludzi ścigających zwiadowców? Bóg zaaprobował jej postępowanie (porównaj Rzymian 14:4). Podjęła ryzyko, aby ochronić Jego sług, dając tym dowód wiary. Chociaż kłamanie w złym zamiarze jest niegodziwością w oczach Jehowy, jednak nikt nie jest zobowiązany wyjawiać prawdy ludziom, którzy nie są do tego upoważnieni. Nawet Jezus Chrystus nie podawał wszystkich szczegółów ani nie udzielał bezpośrednich odpowiedzi, jeśli mogłoby to wyrządzić komuś niepotrzebną krzywdę (Mateusza 7:6; 15:1-6; 21:23-27; Jana 7:3-10). Najwyraźniej w takim świetle należy rozpatrywać to, że Rachab mylnie poinformowała wrogów.

Nagroda Rachab

Jak Rachab została nagrodzona za okazywanie wiary? Przeżycie zburzenia Jerycha z pewnością było błogosławieństwem od Jehowy. Później Rachab poślubiła Salmona (Salmę) z plemienia Judy, syna Nachszona — naczelnika z czasów wędrówki po pustyni. Jako rodzice pobożnego Booza, Salmon i Rachab weszli do linii rodowej izraelskiego króla Dawida (1 Kronik 2:3-15; Rut 4:20-22). Co ważniejsze, była prostytutka Rachab jest jedną spośród zaledwie czterech kobiet wymienionych z imienia w rodowodzie Jezusa Chrystusa podanym przez Mateusza (Mateusza 1:5, 6). Cóż to za błogosławieństwo od Jehowy!

Chociaż Rachab nie była Izraelitką i uprawiała dawniej nierząd, stanowi niezwykły przykład kobiety, która potwierdziła czynami, że pokłada całkowitą wiarę w Jehowie (Hebrajczyków 11:30, 31). Podobnie jak inne nierządnice, spośród których część porzuciła niemoralny tryb życia, otrzyma ona jeszcze jedną nagrodę — zostanie wskrzeszona do życia na rajskiej ziemi (Łukasza 23:43, NW). Dzięki wierze popartej uczynkami Rachab zaskarbiła sobie uznanie naszego kochającego i przebaczającego Ojca niebiańskiego (Psalm 130:3, 4). A jej wspaniały przykład z pewnością zachęca wszystkich miłośników sprawiedliwości do pielęgnowania nadziei, iż Jehowa Bóg obdarzy ich życiem wiecznym.

[Ilustracja na stronie 23]

Rachab została uznana za sprawiedliwą, ponieważ jej czyny poświadczyły, że miała wiarę

[Ilustracje na stronie 24]

Archeolodzy odkryli pozostałości starożytnego Jerycha, a wśród nich niewielki fragment muru

[Prawa własności]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.