Nauka, religia a poszukiwanie prawdy

‛Pewien wpływ wywarło na mnie rozprzestrzenianie się wielu fałszywych religii’ (Karol Darwin)

NA POCZĄTKU XIX wieku między nauką a religią panowała zgoda. W książce Darwin: Before and After (Przed Darwinem i po nim) napisano: „Nawet autorzy opracowań naukowych bez skrępowania wypowiadali się o Bogu w sposób zupełnie naturalny i szczery”.

Praca Darwina O powstawaniu gatunków przyczyniła się do zmiany tego stanu rzeczy. Nauka i teoria ewolucji zawarły przymierze, które usunęło w cień zarówno religię, jak i Boga. Sir Julian Huxley powiedział: „W ewolucjonistycznym sposobie myślenia nie ma już potrzeby uwzględniać sił nadprzyrodzonych, wręcz nie ma dla nich miejsca”.

Obecnie teorię ewolucji uznaje się za trwałą podwalinę nauki. Zasadniczą tego przyczynę podał fizyk Fred Hoyle: „Ortodoksyjni naukowcy bardziej się skupili na zapobieganiu nawrotom religijnych ekscesów z przeszłości niż na poszukiwaniu prawdy”. Ale jakie skrajności religii spowodowały, że tak obmierzła nauce?

Religia zniesławia stwarzanie

Próbując rzekomo bronić Pisma Świętego, tak zwani kreacjoniści — głównie sprzymierzeni z protestanckimi fundamentalistami — obstają przy tym, że ziemia wraz z całym wszechświatem istnieje nie więcej niż 10 000 lat. Przez taki skrajny pogląd, sprzeczny z odkryciami geologów, astronomów i fizyków ściągnęli na siebie ich drwiny.

A co naprawdę mówi w tej sprawie Biblia? „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię” (1 Mojżeszowa 1:1). Słowa te nie precyzują, jak długo to trwało. O „dniu pierwszym” stwarzania wspomniano dopiero w 1 Mojżeszowej 1:3-5. Kiedy ten „dzień” się rozpoczął, „niebo i ziemia” już istniały. Czy zatem mogą liczyć sobie miliardy lat, jak to oceniają naukowcy? Nie jest to wykluczone. W Piśmie Świętym po prostu nie podano wyraźnie, o jak długi okres tu chodzi.

Kolejną krańcowością lansowaną przez religię jest spotykana czasem interpretacja sześciu „dni” stwarzania. Pewni fundamentaliści stanowczo głoszą, że wzmiankę o dniach należy rozumieć dosłownie, przez co ograniczają okres dzieła stwórczego na ziemi do 144 godzin. Rodzi to sceptycyzm uczonych, którzy są zdania, iż takie twierdzenie zaprzecza oczywistym spostrzeżeniom naukowym.

Jednakże to nie Biblia pozostaje w sprzeczności z nauką, lecz jej interpretacja propagowana przez fundamentalistów. W Piśmie Świętym nie powiedziano, jakoby każdy „dzień” stwarzania trwał 24 godziny; ba, wyraźnie wspomniano, iż „dni” te razem wzięte stanowią pewien o wiele dłuższy „dzień, kiedy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo”, co dowodzi, że nie wszystkie „dni” opisane w Biblii miały po 24 godziny (1 Mojżeszowa 2:4). Niektóre z tych „dni” mogły trwać tysiące lat.a

A zatem kreacjoniści i fundamentaliści rzucili złe światło na ideę stwarzania. Ich wywodów o wieku wszechświata i długości „dni” stwarzania nie potwierdzają ani wiarogodne dane naukowe, ani Biblia. Jednakże naukowców zniechęciły do religii jeszcze inne jej „ekscesy”.

Nadużywanie władzy

Od wieków religia jest odpowiedzialna za ogrom niesprawiedliwości. Na przykład w średniowieczu naginano naukę o stwarzaniu, aby usprawiedliwić poparcie, jakiego kościół udzielał europejskim samowładcom. Sugerowano, że pozycja ludzi — bogatych i biednych — jest zależna od zrządzenia opatrzności. W książce The Intelligent Universe (Inteligentny wszechświat) czytamy: „Młodszym synom bogaczy mawiano, że to na mocy ‛postanowienia Bożego’ otrzymują z rodzinnego majątku znikomą część albo nic zgoła, a robotnikowi wciąż przykazywano, by zadowalał się ‚stanem, do jakiego podobało się Bogu go powołać’”.

Nic więc dziwnego, że wielu obawia się nawrotu „religijnych ekscesów z przeszłości”! Zamiast zaspokajać potrzeby duchowe człowieka, religia nierzadko na nich żeruje (Ezechiela 34:2). W artykule redakcyjnym czasopisma India Today tak to skomentowano: „Biorąc pod uwagę reputację, jaką religia wyrobiła sobie przez wieki, aż dziwne, że w ogóle darzy się ją zaufaniem (...). W imię Najwyższego Stwórcy (...) ludzie dopuszczali się na swych bliźnich najohydniejszych okrucieństw”.

Niechlubna historia religii rzeczywiście w niemałym stopniu oddziaływała na sposób myślenia Darwina. „Powoli zacząłem powątpiewać w to, iż chrystianizm został objawiony przez Boga” — napisał. „Pewien wpływ wywarła na mnie okoliczność, że na znacznych obszarach ziemi błyskawicznie rozprzestrzenia się wiele religii fałszywych”.

Tryumf religii prawdziwej

Dwulicowość religii nie jest w tym świecie niczym nowym. Zwracając się do współczesnych sobie żądnych władzy przywódców religijnych, Jezus powiedział: „Tak i wy wprawdzie z zewnątrz wydajecie się ludziom prawi, ale wewnątrz jesteście pełni obłudy i bezprawia” (Mateusza 23:28).

Jednakże prawdziwy chrystianizm ‛nie jest częścią świata’ (Jana 17:16). Jego wyznawcy nie mają nic wspólnego z wypaczoną religią i skorumpowaną polityką ani nie dają się sprowadzić na manowce przez różne filozofie, które zaprzeczają istnieniu Stwórcy. Apostoł Paweł napisał: „Mądrość tego świata jest u Boga głupstwem” (1 Koryntian 3:19).

Nie znaczy to jednak, iż prawdziwi chrześcijanie mają zacofane poglądy na naukę. Wręcz przeciwnie, żywo się nią interesują. „Podnieście ku górze wasze oczy i patrzcie” — usłyszał starożytny prorok Izajasz — „Kto to stworzył?” (Izajasza 40:26). Także Job został zachęcony do przyjrzenia się cudom twórczym na ziemi i na niebie, by mógł lepiej zrozumieć Stworzyciela (Joba, rozdziały 38 do 41).

Kto wierzy w istnienie Stwórcy, odnosi się do Jego dzieł z pełnym szacunku podziwem (Psalm 139:14). Co więcej, pokłada ufność we wspaniałej obietnicy Stworzyciela, Jehowy Boga, dotyczącej przyszłości (Objawienie 21:1-4). Dzięki poznawaniu Pisma Świętego miliony ludzi dowiaduje się, iż ani pochodzenie człowieka, ani jego przyszłość nie są uzależnione od ślepego przypadku. Przeciwnie, stwarzając człowieka, Jehowa miał określone zamierzenie, które urzeczywistni dla dobra wszystkich posłusznych ludzi. Serdecznie zachęcamy do osobistego przeanalizowania tej sprawy.

[Przypis]

[Ramka na stronie 6]

ŚLEPI NA DOWODY?

„NAWET Świadkowie Jehowy zgłębili biologię” — napisał w roku 1971 prawnik Norman Macbeth w książce Darwin Retried​—⁠An Appeal to Reason (Darwin ponownie na wokandzie — odwołanie się do rozsądku). Po przeczytaniu w Przebudźcie się! artykułu na temat ewolucji Macbeth zauważył: „Ku mojemu zaskoczeniu zawierał rzeczową krytykę darwinizmu”. Przytoczono w niej mnóstwo danych oraz wyważone wypowiedzi autorytetów w tej dziedzinie, co pobudziło Macbetha do wyciągnięcia następującego wniosku: „Simpson nie może już powiedzieć, że ‚niemal każdy, kto w nią [ewolucję] nie wierzy, jest najwyraźniej ślepy na dowody naukowe’”.

[Ilustracja na stronie 7]

Przyszłość ludzkości nie zależy od ślepego przypadku