Pytania czytelników
Co miał na myśli uczeń Jakub, gdy powiedział: „Niechaj niewielu z was zostaje nauczycielami, bracia moi, gdyż wiecie, że czeka nas cięższy sąd” (Jakuba 3:1)?
Oczywiście Jakub nie zniechęcał chrześcijan do nauczania drugich prawdy. W Ewangelii według Mateusza 28:19, 20 Jezus polecił swym naśladowcom: „Czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, (...) ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem”. A zatem każdy chrześcijanin ma być nauczycielem. Ponieważ chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego jeszcze nimi nie byli, apostoł Paweł udzielił im rady: „Chociaż ze względu na czas doprawdy powinniście być nauczycielami, wy znowu potrzebujecie kogoś, kto by was od początku uczył elementarnych rzeczy ze świętych oświadczeń Bożych” (Hebrajczyków 5:12).
Co więc miał na myśli Jakub? Mówił o osobach, którym powierzono w zborze specjalne przywileje związane z nauczaniem. W Liście do Efezjan 4:11 czytamy: „On [Jezus Chrystus, Głowa zboru] dał niektórych jako apostołów, niektórych jako proroków, niektórych jako ewangelizatorów, niektórych jako pasterzy i nauczycieli”. W zborach w I wieku pewne osoby miały specjalny zaszczyt nauczania i podobnie jest dzisiaj. Na przykład Ciało Kierownicze reprezentujące „niewolnika wiernego i roztropnego” ponosi szczególną odpowiedzialność za dzieło nauczania ogólnoziemskiego zboru (Mateusza 24:45). To wyjątkowe zadanie powierzono też nadzorcom podróżującym oraz starszym w zborach.
Czy Jakub chciał powiedzieć wykwalifikowanym chrześcijanom, że z obawy przed cięższym sądem Boga nie powinni się podejmować roli nauczyciela? W żadnym wypadku. Urząd starszego jest wielkim zaszczytem, jak na to wskazują słowa z Listu 1 do Tymoteusza 3:1: „Jeżeli mężczyzna ubiega się o urząd nadzorcy, to pragnie wspaniałej pracy”. Zanim ktoś zostanie zamianowany starszym zboru, musi między innymi być „wykwalifikowany do nauczania” (1 Tymoteusza 3:2). Jakub nie podważał natchnionych słów Pawła.
Wydaje się jednak, że w I wieku n.e. niektórzy podawali się za nauczycieli, choć nie byli odpowiednio wykwalifikowani ani nie zostali zamianowani. Być może uważali, iż w ten sposób podniosą swój prestiż, i zapragnęli chwały dla siebie (porównaj Marka 12:38-40; 1 Tymoteusza 5:17). Apostoł Jan wspomniał o Diotrefesie, który ‛lubił zajmować pierwsze miejsce, ale niczego od niego nie przyjmował z respektem’ (3 Jana 9). W Liście 1 do Tymoteusza 1:7 powiedziano, że pewni ludzie ‛chcieli być nauczycielami prawa, lecz nie pojmowali ani tego, co mówili, ani tego, o czym stanowczo zapewniali’. Werset z Listu Jakuba 3:1 odnosi się przede wszystkim do mężczyzn pragnących być nauczycielami z niewłaściwych pobudek. Mogliby wyrządzić trzodzie poważne szkody i przez to czekałby ich cięższy sąd (Rzymian 2:17-21; 14:12).
Słowa z Listu Jakuba 3:1 stanowią też cenne przypomnienie dla tych, którzy mają kwalifikacje i usługują jako nauczyciele. Ponieważ wiele im powierzono, wiele się będzie od nich wymagać (Łukasza 12:48). Jezus powiedział: „Z każdej nieużytecznej wypowiedzi, którą ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w Dniu Sądu” (Mateusza 12:36). Dotyczy to zwłaszcza zamianowanych starszych, gdyż do ich słów inni przykładają szczególną wagę.
Starsi zdadzą sprawę z tego, jak obchodzą się z owcami Jehowy (Hebrajczyków 13:17). Ich wypowiedzi mają wpływ na drugich. Dlatego starszy powinien się wystrzegać rozpowszechniania własnych poglądów i ciemiężenia owiec, tak jak to robili faryzeusze. Musi naśladować Jezusa w okazywaniu głębokiej miłości. Gdy naucza, szczególnie podczas rozpatrywania spraw sądowniczych, powinien zawsze zważać na swe słowa, by nie wypowiadać się bez zastanowienia ani nie wyrażać czysto osobistych poglądów. Jeżeli pasterz polega całym sercem na Jehowie, na Jego Słowie i kierownictwie, sprawowanym za pośrednictwem organizacji Bożej, nie spotka go „cięższy sąd”, lecz obfite błogosławieństwa.