Ocalenie podczas „dnia Jehowy”

„Wielki jest dzień Jehowy i napawa wielkim lękiem, a któż go przetrzyma?” (JOELA 2:11).

1. Dlaczego ‛napawający lękiem dzień Jehowy’ powinien nas radować?

‛NAPAWA lękiem’! Tak Boży prorok Joel opisuje wielki „dzień Jehowy”. Jednakże ten, kto miłuje Jehowę i oddał Mu się na podstawie Jezusowej ofiary okupu, nie musi drżeć ze strachu na myśl o zbliżaniu się tego dnia. Rzeczywiście przejmie on lękiem, zarazem jednak będzie to dzień wspaniałego wybawienia, dzień uwolnienia od niegodziwego systemu rzeczy, który już od tysięcy lat daje się ludziom we znaki. Mając na uwadze ten dzień, Joel nawołuje sług Bożych, żeby ‛radowali się i weselili, gdyż Jehowa dokona wielkiej rzeczy’. Następnie zapewnia: „I stanie się, że każdy, kto wzywa imienia Jehowy, ujdzie cało”. „Ci, którzy przeżyją”, znajdą się pod panowaniem Królestwa Bożego, „jak powiedział Jehowa, i wśród ocalałych, których Jehowa wzywa” (Joela 2:11, 21, 22, 32).

2. Jakie wydarzenia związane z urzeczywistnianiem się zamierzeń Bożych rozgrywają się (a) w „dniu Pańskim”, (b) w „dniu Jehowy”?

² Przejmującego lękiem dnia Jehowy nie należy mylić z „dniem Pańskim”, wspomnianym w Księdze Objawienia 1:10, w trakcie którego spełnia się 16 wizji opisanych w 22 rozdziałach tej księgi. W okresie tym urzeczywistniają się wszystkie wydarzenia, jakie wymienił Jezus w odpowiedzi na pytanie uczniów: „Kiedy to nastąpi i co będzie znakiem twojej obecności oraz zakończenia systemu rzeczy?” Widocznym na ziemi znakiem niebiańskiej obecności Jezusa są przerażające ‛wojny, niedobory żywności, nienawiść, zarazy i bezprawie’. Ponieważ tych zgryzot przybywa, Jezus zapewnia pociechę bogobojnym ludziom, rozsyłając swych nowożytnych uczniów, by głosili „tę dobrą nowinę o królestwie (...) po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom”. Potem, w punkcie kulminacyjnym dnia Pańskiego, nastąpi „koniec” obecnego systemu rzeczy — nastanie napawający lękiem dzień Jehowy (Mateusza 24:3-14; Łukasza 21:11). Jehowa szybko wykona wtedy wyrok na zdeprawowanym świecie podległym Szatanowi. „Niebo i ziemia się zakołyszą; lecz Jehowa będzie schronieniem dla swego ludu” (Joela 3:16).

Czyny Jehowy za czasów Noego

3. Pod jakim względem obecne czasy przypominają dni Noego?

³ Obecna sytuacja na świecie jest podobna do tego, co działo się ponad 4000 lat temu za „dni Noego” (Łukasza 17:26, 27). W Księdze Rodzaju 6:5 czytamy: „Jehowa widział, że ogromna jest niegodziwość człowieka na ziemi i że każda skłonność myśli jego serca przez cały czas jest wyłącznie zła”. Jakże to przypomina dzisiejszy świat! Na każdym kroku spotyka się niegodziwość, chciwość i brak miłości. Niekiedy wydaje się, że rodzaj ludzki jest już do cna zepsuty. Tymczasem właśnie teraz spełnia się podane przez apostoła Pawła proroctwo o „dniach ostatnich”: „Ludzie niegodziwi i oszuści będą się posuwać od złego ku gorszemu, wprowadzając w błąd i będąc w błąd wprowadzani” (2 Tymoteusza 3:1, 13).

4. Jaki wpływ wywarł na ludzi fałszywy kult w pradawnych czasach?

⁴ Czy religia zdołała przynieść ulgę ludziom współczesnym Noemu? Skądże, ówczesna odstępcza religia w dużym stopniu była odpowiedzialna za opłakaną sytuację. Nasi prarodzice dali się zwieść fałszywym naukom „pradawnego węża, zwanego Diabłem i Szatanem”. W drugim pokoleniu od Adama „zaczęto wzywać imienia Jehowy”, najwyraźniej w sposób bluźnierczy (Objawienie 12:9; Rodzaju 3:3-6; 4:26). Później zbuntowani aniołowie, którzy przestali świadczyć Bogu wyłączne oddanie, przybrali ciała materialne i wdali się w niedozwolone stosunki płciowe z pięknymi córkami ludzkimi. Rodziły one olbrzymich mieszańców, zwanych nefilimami, którzy ciemiężyli i terroryzowali otoczenie. Pod wpływem demonów „wszelkie ciało zrujnowało swą drogę na ziemi” (Rodzaju 6:1-12).

5. Jakie ostrzegawcze wezwanie skierował do nas Jezus, nawiązując do wydarzeń z czasów Noego?

⁵ Niemniej pewna rodzina pozostała niezłomnie lojalna wobec Jehowy. Toteż Bóg ‛ocalił Noego, głosiciela prawości, z siedmiorgiem innych, gdy sprowadził potop na świat ludzi bezbożnych’ (2 Piotra 2:5). Potop ten obrazował napawający lękiem dzień Jehowy, który będzie oznaczał koniec obecnego systemu rzeczy i o którym Jezus prorokował: „O dniu owym i godzinie nie wie nikt — ani aniołowie niebios, ani Syn, tylko sam Ojciec. Jakie bowiem były dni Noego, taka też będzie obecność Syna Człowieczego. Bo jacy byli w owych dniach przed potopem — jedli i pili, mężczyźni się żenili, a kobiety wydawano za mąż, aż do dnia, gdy Noe wszedł do arki, i nie zwrócili na nic uwagi, aż przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich — tak będzie z obecnością Syna Człowieczego” (Mateusza 24:36-39). Dzisiaj znajdujemy się w podobnej sytuacji, toteż w myśl zachęty Jezusa powinniśmy ‛zwracać uwagę na samych siebie i czuwać, cały czas błagając, żebyśmy zdołali ujść tego wszystkiego, co ma nastąpić’ (Łukasza 21:34-36).

Kara wymierzona przez Jehowę Sodomie i Gomorze

6, 7. (a) Co obrazowały wydarzenia z czasów Lota? (b) Jaką wyraźną przestrogę stanowi to dla nas?

⁶ Kilkaset lat po potopie, kiedy potomkowie Noego rozmnożyli się na ziemi, wierny Abraham oraz jego bratanek Lot na własne oczy oglądali inny napawający lękiem dzień Jehowy. Lot wraz z rodziną mieszkał w Sodomie. Podobnie jak sąsiednia Gomora owo miasto pogrążyło się w odmętach odrażającej niemoralności. Szerzył się tam również materializm, który w końcu owładnął nawet żoną Lota. Jehowa oznajmił Abrahamowi: „Krzyk skargi na Sodomę i Gomorę — o jakże donośny, a ich grzech — jakże bardzo ciężki” (Rodzaju 18:20). Abraham prosił Jehowę, by oszczędził te miasta ze względu na mieszkających tam prawych ludzi, ale On oświadczył, że nie znalazł w nich nawet dziesięciu takich osób. Posłani przez Boga aniołowie pomogli Lotowi i jego dwom córkom ujść do pobliskiego Coaru.

⁷ Co stało się potem? W Ewangelii według Łukasza 17:28-30 porównano nasze „dni ostatnie” z czasami Lota i powiedziano: „Podobnie jak działo się za dni Lota: jedli, pili, kupowali, sprzedawali, sadzili, budowali. Ale w dniu, w którym Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i zgładził ich wszystkich. Tak samo będzie w owym dniu, w którym Syn Człowieczy ma być objawiony”. Zagłada, która w tym strasznym dniu Jehowy dosięgła Sodomę i Gomorę, stanowi dla wszystkich żyjących podczas obecności Jezusa wyraźną przestrogę. Dzisiejsze pokolenie również ‛pogrążyło się w rozpuście i poszło za ciałem ku pożyciu sprzecznemu z naturą’ (Judy 7). A widoczne obecnie rozluźnienie obyczajów pociągnęło za sobą wiele „zaraz”, które Jezus przepowiedział na nasze dni (Łukasza 21:11).

Izrael zbiera „wicher”

8. W jakim stopniu naród izraelski przestrzegał przymierza z Jehową?

⁸ W stosownym czasie Jehowa wybrał Izraelitów, aby stali się Jego „szczególną własnością spośród wszystkich ludów, (...) królestwem kapłanów i narodem świętym”. Musieli jednak ‛być bezwzględnie posłuszni Jego głosowi i zachowywać Jego przymierze’ (Wyjścia 19:5, 6). Czy docenili ten wspaniały przywilej? Skądże! Wprawdzie poszczególne jednostki — Mojżesz, Samuel, Dawid, Jehoszafat, Ezechiasz, Jozjasz oraz oddani prorocy i prorokinie — lojalnie Mu służyły, ale naród jako całość okazał się niewierny. Z czasem królestwo to rozpadło się na dwie części: Izraela i Judę. W końcu oba narody uwikłały się w kult pogański oraz inne uwłaczające Bogu zwyczaje przyjęte w okolicznych krajach (Ezechiela 23:49).

9. Jak Jehowa osądził zbuntowane dziesięcioplemienne królestwo?

⁹ Jak Jehowa do tego podszedł? Jak zawsze udzielił ostrzeżenia, trzymając się zasady zapisanej przez Amosa: „Wszechwładny Pan, Jehowa, nie uczyni nic, jeśli swej poufnej sprawy nie wyjawił swoim sługom prorokom”. Sam Amos zwiastował północnemu królestwu Izraela nieszczęście: „Cóż więc będzie dla was oznaczał dzień Jehowy? Będzie to ciemność, a nie światło” (Amosa 3:7; 5:18). Także Ozeasz, prorokujący współcześnie z Amosem, oznajmił: „Sieją wiatr, a będą zbierać wicher” (Ozeasza 8:7). W roku 740 p.n.e. Jehowa posłużył się armią asyryjską, by raz na zawsze zniszczyć północne królestwo Izraela.

Rozrachunek Jehowy z odstępczą Judą

10, 11. (a) Dlaczego Jehowa nie zgodził się przebaczyć Judzie? (b) Jakich obrzydliwości dopuszczał się ten naród?

¹⁰ Jehowa posyłał swych proroków również do południowego królestwa Judy. Jednakże tamtejsi władcy, na przykład Manasses i jego następca Amon, dalej popełniali to, co złe w oczach Bożych, ‛przelewając mnóstwo niewinnej krwi oraz służąc i kłaniając się gnojowym bożkom’. Wprawdzie Jozjasz, syn Amona, czynił to, co słuszne w oczach Jehowy, ale kolejni królowie i ich poddani znowu dopuszczali się niegodziwości, tak iż „Jehowa nie zgodził się przebaczyć” (2 Królów 21:16-21; 24:3, 4).

¹¹ Za pośrednictwem proroka Jeremiasza Jehowa oznajmił: „Doszło do tego, że jest w tej ziemi zadziwiająca sytuacja, coś przerażającego: Prorocy prorokują fałsz, a kapłani według swej mocy narzucają swą dominację. Mój lud zaś tak to umiłował; i co zrobicie, gdy nadejdzie tego kres?” Państwo judzkie ściągnęło na siebie przeogromną winę krwi, a jego mieszkańcy byli nikczemni — kradli, mordowali, cudzołożyli, przysięgali fałszywie, chodzili za obcymi bogami i dopuszczali się jeszcze innych obrzydliwości. Świątynia Boża stała się „jaskinią zbójców” (Jeremiasza 2:34; 5:30, 31; 7:8-12).

12. Jak Jehowa ukarał odstępczą Jerozolimę?

¹² Jehowa zapowiedział: „Z północy [z Chaldei] sprowadzam nieszczęście, wręcz wielką klęskę” (Jeremiasza 4:6). W myśl tych słów sprowadził babilońską potęgę światową, będącą podówczas „młotem kowalskim całej ziemi”, by zburzyła odstępczą Jerozolimę i jej świątynię (Jeremiasza 50:23). W roku 607 p.n.e. po dramatycznym oblężeniu potężna armia Nebukadneccara (Nabuchodonozora) zdobyła miasto. „I król Babilonu zaczął zabijać w Ribli synów Sedekiasza na jego oczach, król Babilonu pozabijał też wszystkich dostojników Judy. A oczy Sedekiasza oślepił, po czym zakuł go w miedziane okowy, by go zaprowadzić do Babilonu. Dom króla i domy ludu Chaldejczycy spalili ogniem, a mury Jerozolimy zburzyli. Resztę zaś ludu, którą pozostawiono w mieście, oraz zbiegów, którzy przeszli na jego stronę, i resztę ludu, którą pozostawiono, Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, uprowadził na wygnanie do Babilonu” (Jeremiasza 39:6-9).

13. Kto przeżył dzień Jehowy w roku 607 p.n.e. i dzięki czemu?

¹³ Dzień ów rzeczywiście napawał lękiem! Niemniej nieliczne dusze posłuszne Jehowie ocalały z tego ognistego sądu. Należeli do nich Rechabici, nie będący Izraelitami, którzy w przeciwieństwie do Judejczyków okazywali pokorę i posłuszeństwo. Przeżył też wierny eunuch Ebed-Melech, który uratował Jeremiasza od śmierci w zamulonej cysternie, oraz lojalny pisarz tego proroka Baruch (Jeremiasza 35:18, 19; 38:7-13; 39:15-18; 45:1-5). Właśnie takim osobom Jehowa oznajmił: „Dobrze znam zamysły, które zamyślam wobec was (...) zamysły co do pokoju, a nie co do nieszczęścia, by wam zapewnić przyszłość i nadzieję”. Obietnica ta spełniła się na małą skalę w roku 539 p.n.e., gdy król Cyrus podbił Babilon i uwolnił bogobojnych Żydów, by mogli wrócić i odbudować Jerozolimę wraz ze świątynią. Podobnie dzisiaj każdy, kto opuszcza religię babilońską i zwraca się ku czystemu wielbieniu Jehowy, może wyczekiwać wspaniałej przyszłości — wiecznego pokoju w przywróconym przez Niego raju (Jeremiasza 29:11; Psalm 37:34; Objawienie 18:2, 4).

„Wielki ucisk” w I wieku

14. Dlaczego Jehowa raz na zawsze odrzucił naród izraelski?

¹⁴ Przenieśmy się teraz do I wieku n.e. Do tego czasu odrodzony naród żydowski znowu popadł w odstępstwo. Jehowa posłał na ziemię swego jednorodzonego Syna, by stał się Jego Pomazańcem, czyli Mesjaszem. Między rokiem 29 a 33 Jezus głosił na terytorium całego Izraela, mówiąc: „Okazujcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios” (Mateusza 4:17). Ponadto zebrał i wyszkolił uczniów, by razem z nim obwieszczali dobrą nowinę o Królestwie. Jak zareagowali na to przywódcy żydowscy? Oczerniali Jezusa, a w końcu dopuścili się ohydnej zbrodni — wydali go na okrutną śmierć na palu męki. Jehowa przestał uważać Żydów za swój lud. Odrzucił ich raz na zawsze.

15. Jakiego przywileju dostąpili skruszeni Żydzi?

¹⁵ W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku zmartwychwstały Jezus wylał na swych uczniów ducha świętego, dzięki czemu mogli mówić w różnych językach do Żydów i prozelitów, którzy szybko zebrali się wokół nich. Przemawiając do tego tłumu, apostoł Piotr oświadczył: „Tego Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami. (...) Dlatego niech cały dom Izraela wie na pewno, że Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem — tego Jezusa, którego wyście zawiesili na palu”. Jaka była reakcja szczerych Żydów? „Poczuli się ugodzeni w serce”, okazali skruchę za swe grzechy i dali się ochrzcić (Dzieje 2:32-41). Głoszenie o Królestwie zaczęło nabierać rozmachu i w ciągu 30 lat działalnością tą objęto „wszelkie stworzenie pod niebem” (Kolosan 1:23).

16. Jak Jehowa pokierował biegiem wydarzeń, by wykonać wyrok na Izraelu cielesnym?

¹⁶ Nadeszła wówczas pora, by Jehowa wykonał wyrok na odrzuconym przez siebie narodzie, Izraelu cielesnym. Do zboru chrześcijańskiego napływało wiele tysięcy osób z narodów ówczesnego świata i dostępowało namaszczenia na członków duchowego „Izraela Bożego” (Galatów 6:16). Tymczasem żyjący wtedy Żydzi pogrążyli się w nienawiści i sekciarskich walkach. Wbrew temu, co napisał Paweł o ‛podporządkowaniu władzom zwierzchnim’, otwarcie się zbuntowali przeciw panującej nad nimi potędze rzymskiej (Rzymian 13:1). Jehowa najwyraźniej pokierował późniejszymi wydarzeniami. W 66 roku legiony rzymskie pod wodzą Gallusa obległy Jerozolimę. Wdarłszy się do środka, zaczęły podkopywać mur świątyni. Jak wynika z doniesień Józefa Flawiusza, miasto i jego mieszkańców rzeczywiście dotknął ucisk.a Ale atakujący żołnierze nagle się wycofali. Dzięki temu uczniowie Jezusa mogli ‛uciec w góry’, do czego zachęcał on w swym proroctwie zapisanym w Ewangelii według Mateusza 24:15, 16.

17, 18. (a) Jaki ucisk spadł na Żydów, gdy Jehowa wymierzył im sprawiedliwość? (b) Kto ‛uszedł cało’ i czego było to zapowiedzią?

¹⁷ Jednakże pełne wykonanie wyroku Jehowy w punkcie kulminacyjnym ucisku miało dopiero nastąpić. W roku 70 legiony rzymskie, dowodzone teraz przez Tytusa, zaatakowały ponownie. Tym razem była to rozstrzygająca batalia. Żydzi, toczący bratobójcze walki, nie zdołali stawić czoła Rzymianom. Miasto i świątynię zrównano z ziemią. Ucierpiało i zmarło ponad milion wycieńczonych Żydów — za bramy miejskie wyrzucono jakieś 600 000 zwłok. Po upadku Jerozolimy 97 000 Żydów dostało się do niewoli, a wielu z nich zginęło później w widowiskach z udziałem gladiatorów. W gruncie rzeczy jedynymi ocalałymi z tego kilkuletniego ucisku byli posłuszni chrześcijanie, którzy uciekli w góry leżące po drugiej stronie Jordanu (Mateusza 24:21, 22; Łukasza 21:20-22).

¹⁸ W ten sposób doniosłe proroctwo Jezusa o „zakończeniu systemu rzeczy” spełniło się po raz pierwszy, a punktem kulminacyjnym wydarzeń rozgrywających się między rokiem 66 a 70 okazał się dzień Jehowy, w którym wymierzył On sprawiedliwość zbuntowanemu narodowi żydowskiemu (Mateusza 24:3-22). Niemniej był to jedynie cień ‛mającego nadejść wielkiego i napawającego lękiem dnia Jehowy’ — końcowego ucisku, który obejmie cały świat (Joela 2:31). Jak można z niego ‛ujść cało’? Omówiono to w następnym artykule.

[Przypis]

Pytania powtórkowe

◻ Jaki związek zachodzi między „dniem Pańskim” a „dniem Jehowy”?

◻ Na jakie ostrzeżenie powinniśmy zważać, pamiętając o dniach Noego?

◻ Jaką dobitną lekcję stanowi los Sodomy i Gomory?

◻ Kto ocalał z „wielkiego ucisku” w I wieku?

[Ilustracje na stronie 15]

Jehowa ocalił rodziny Noego i Lota, zapewnił też wybawienie w roku 607 p.n.e. i 70 n.e.