Jak okazywać prawdziwą pokorę?
PRAWDZIWA pokora ma wielką wartość w oczach Boga. Jakub napisał: „Bóg przeciwstawia się wyniosłym, lecz pokornych obdarza niezasłużoną życzliwością” (Jakuba 4:6). Jakub mógł tu nawiązywać do kilku myśli wyrażonych w Pismach Hebrajskich: „Jehowa jest wysoko, a jednak widzi pokornego, lecz wyniosłego zna tylko z daleka”. „Harde oczy ziemskiego człowieka zostaną poniżone, a pyszałkowatość ludzi się ugnie i (...) sam Jehowa będzie wywyższony”. „Szyderców sam [Bóg] wyszydzi, lecz potulnym okaże łaskę” (Psalm 138:6; Izajasza 2:11; Przysłów 3:34).
Do okazywania pokory zachęcał również apostoł Piotr. Oświadczył: „Wszyscy zaś jedni wobec drugich przepaszcie się uniżeniem umysłu, ponieważ Bóg przeciwstawia się wyniosłym, lecz pokornych obdarza niezasłużoną życzliwością” (1 Piotra 5:5).
Przykład Chrystusa
Może zapytasz: Jakie zalety albo korzyści tkwią w przejawianiu pokory? Dla prawdziwego chrześcijanina jest to kwestia ogromnej wagi, być pokornym znaczy bowiem wzorować się na Chrystusie. Jezus wykazał tę cechę, przyjmując przydzielone mu wyjątkowe zadanie: przyszedł na ziemię z dziedziny niebiańskiej i stał się skromnym człowiekiem, niższym od aniołów (Hebrajczyków 2:7). Chociaż był Synem Bożym, znosił upokorzenia, jakich doznawał ze strony przeciwników religijnych. Podczas prób nie dawał się wyprowadzić z równowagi, mimo iż mógł prosić o pomoc w postaci dwunastu legionów aniołów (Mateusza 26:53).
Na koniec pohańbiony Jezus zawisł na palu męki; pozostał jednak wierny swemu Ojcu. Dlatego Paweł mógł o nim napisać: „Zachowujcie to nastawienie umysłu, jakie było też u Chrystusa Jezusa, który chociaż istniał w postaci Bożej, nie brał pod uwagę zagarnięcia, mianowicie tego, żeby być równym Bogu. Przeciwnie, ogołocił samego siebie i przybrał postać niewolnika, i stał się podobny do ludzi. Co więcej, gdy się znalazł w kształcie człowieka, ukorzył się i stał się posłuszny aż do śmierci, i to śmierci na palu męki” (Filipian 2:5-8).
A jak my możemy okazywać prawdziwą pokorę? Jak w praktyce właśnie jej dawać wyraz zamiast pysze?
Jak reaguje człowiek pokorny
Rozważmy sprawę pokory w związku z wykonywaniem różnych zadań — bądź to w pracy zarobkowej, bądź też podczas chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej. Aby osiągnąć dobre wyniki, potrzeba kierowników, menedżerów, nadzorców. Ktoś musi podejmować decyzje. Jak na nie reagujesz? Czy myślisz wtedy: „Za kogo on siebie uważa, żeby mi mówić, co mam robić? Pracuję tu dłużej od niego!” Człowiek dumny naprawdę męczy się pod kontrolą, natomiast pokorny stara się ‛niczego nie czynić ze swarliwości czy z próżności, ale z uniżeniem umysłu uważać drugich za wyższych od siebie’ (Filipian 2:3).
Jak się zachowujesz, gdy z pomysłem występuje ktoś młodszy od ciebie albo kobieta? Jeżeli jesteś pokorny, przynajmniej weźmiesz tę propozycję pod rozwagę. Rozpierany pychą, obruszysz się lub od razu ją odrzucisz. Czy wolisz słuchać pochwał i pochlebstw, które prowadzą do zguby, czy raczej trafnych uwag, które mogą się przyczynić do twego uszlachetnienia? (Przysłów 27:9; 29:5).
Czy potrafisz stawić czoło przeciwnościom? Dzięki pokorze zdołasz przetrwać trudne chwile, podobnie jak Hiob. Jeżeli przejawiasz pychę, często poczujesz się zawiedziony, a w jakimś krytycznym momencie albo w razie rzekomego afrontu okażesz się skłonnym do buntu (Hioba 1:22; 2:10; 27:2-5).
Pokora idzie w parze z serdecznością i przebaczaniem
Niejeden człowiek z trudem zdobywa się na słowa: „Przepraszam. Popełniłem błąd. Masz rację”. Dlaczego? Za dużo w nim pychy. W iluż sytuacjach szczere przeprosiny uchroniłyby małżeństwo od kłótni!
Czy chętnie przebaczasz, gdy ktoś cię urazi? A może, zaślepiony pychą, będziesz całe dni lub miesiące rozżalony, nie rozmawiając z domniemanym winowajcą? Czy dla wyrównania rachunków wszczynasz długotrwałą wendetę? Taka żądza zemsty często prowadziła nawet do morderstw. W innych wypadkach rzucano oszczerstwa, by zniszczyć dobre imię danej jednostki. Tymczasem osoby pokorne, pobudzane miłością, chętnie przebaczają. Dlaczego? Ponieważ miłość nie prowadzi rachunku krzywdy. Jehowa był gotów przebaczyć Izraelitom, gdyby wyzbyli się pychy. Pokorny naśladowca Jezusa chętnie wybacza, i to wielokrotnie! (Joela 2:12-14; Mateusza 18:21, 22; 1 Koryntian 13:5).
Ludzie pokorni ‛przodują w okazywaniu sobie nawzajem szacunku’ (Rzymian 12:10) W przekładzie New International Version czytamy: „Szanujcie nawzajem jedni drugich bardziej niż siebie”. Czy chwalisz innych, pokazując w ten sposób, że cenisz ich zdolności i możliwości? A może zawsze musisz doszukiwać się jakiegoś uchybienia, aby ująć blasku ich reputacji? Czy w ogóle umiesz kogoś szczerze pochwalić? Jeśli nie wychodzi ci to zbyt dobrze, przyczyną może być poczucie zagrożenia i właśnie pycha.
Człowiek pyszny bywa niecierpliwy. Natomiast pokorny potrafi czekać i przejawiać wielkoduszną cierpliwość. A jak jest z tobą? Czy jeżysz się na każdy prawdopodobny przejaw nieżyczliwości wobec ciebie? Taka reakcja byłaby przeciwieństwem wielkodusznej cierpliwości. Jeżeli nie jesteś wyniosły, nie będziesz myślał o sobie za dużo. Pamiętaj, co się przytrafiło uczniom Jezusa, gdy traktowali siebie zbyt poważnie — wdali się w gorący spór o to, kto z nich ma być najważniejszy. Zapomnieli, że są tylko „nieużytecznymi niewolnikami”! (Łukasza 17:10; 22:24; Marka 10:35-37, 41).
Pisarz francuski Wolter opisał pokorę jako „skromność duszy (...) odtrutkę przeciw pysze”. Istotnie, pokora to uniżenie umysłu. Pokorny ma o sobie skromne mniemanie, wolne od pychy; jest uprzejmy i pełen szacunku.
Dlaczego więc należy zabiegać o pokorę? Dlatego, że przymiot ten podoba się Bogu i pomaga w zapewnieniu sobie Jego kierownictwa. Po części właśnie ze względu na przejawianą pokorę Jehowa uznał Daniela za „nader miłego” i posłał do niego anioła z wizją! (Daniela 9:23; 10:11, 19). Pokora przynosi dużo korzyści. Zjednuje prawdziwych, kochających przyjaciół. A co najważniejsze, pozwala zaskarbić sobie błogosławieństwo Jehowy. „Owocem pokory i bojaźni przed Jehową jest bogactwo i chwała, i życie” (Przysłów 22:4).
[Ilustracja na stronie 7]
Pokorne przeprosiny mogą ułatwić życie