Uczenie się doskonalszej drogi miłości

Kosowo, Bośnia, Liban, Irlandia — w ostatnich latach nazwy te często pojawiają się w wiadomościach. Przywołują na pamięć przelew krwi, eksplozje bomb i masakry. Oczywiście akty przemocy wywołane różnicami religijnymi, rasowymi, etnicznymi lub jeszcze innymi to nic nowego. Historia ludzkości pełna jest takich konfliktów, które były przyczyną niewysłowionych cierpień.

PONIEWAŻ wojny wybuchają od niepamiętnych czasów, wielu dochodzi do wniosku, że nie da się ich uniknąć i że nienawiść wśród ludzi jest czymś naturalnym. Takie poglądy są jednak całkowicie sprzeczne z naukami Słowa Bożego, Biblii. Pismo Święte wyraźnie oznajmia: „Kto nie miłuje, nie poznał Boga, ponieważ Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8). Jasno widać więc, że Stwórca pragnie, by ludzie się nawzajem miłowali.

Biblia wskazuje też, że człowiek został stworzony na obraz Boży (Rodzaju 1:26, 27). Oznacza to, iż ludzie są obdarzeni zdolnością odzwierciedlania Boskich przymiotów, a największym z nich jest miłość. Jeżeli tak jest, to dlaczego na przestrzeni wieków ludzkość żałośnie zawiodła pod względem okazywania miłości? Również na to pytanie odpowiada Biblia. Stało się tak, gdyż pierwsi ludzie, Adam i Ewa, zbuntowali się przeciwko Bogu i popadli w grzech. W rezultacie całe ich potomstwo odziedziczyło grzech i niedoskonałość. W Liście do Rzymian 3:23 wyjaśniono: „Wszyscy zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej”. Nasza zdolność okazywania miłości, wszczepiona nam przez Boga, jest upośledzona wskutek odziedziczonego grzechu i niedoskonałości. Czy to oznacza, że ludzie już nie potrafią się miłować? Czy można mieć nadzieję, że kiedyś będą żyć ze sobą w pokoju i miłości?

Musimy nauczyć się miłować Boga

Jehowa Bóg wie, że mimo wszystko ludzie są w stanie okazywać miłość. Dlatego też od wszystkich, którzy chcą zyskać Jego uznanie, wymaga, by przejawiali ją najlepiej jak potrafią. Jasno wykazał to Syn Boży, Jezus Chrystus, gdy go zapytano, które przykazanie Prawa danego Izraelowi jest największe. Powiedział wtedy: „‚Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem’. To jest największe i pierwsze przykazanie”. Następnie dodał: „Drugie, podobne do tego, jest to: ‚Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie’. Na tych dwóch przykazaniach całe Prawo zawisło” (Mateusza 22:37-40).

Niejeden uważa jednak, że trudno kochać kogoś, kogo się nie widzi, a ludzie nie mogą przecież zobaczyć Jehowy Boga, gdyż jest On Duchem (Jana 4:24). Mimo to każdego dnia korzystamy z licznych dzieł, które stworzył dla naszego pożytku. Zwrócił na to uwagę apostoł Paweł: „[Bóg] nie pozostał bez świadectwa, gdyż czynił dobro, dając wam deszcze z nieba oraz pory urodzajne, napełniając wasze serca pokarmem i weselem” (Dzieje 14:17).

Ale chociaż każdy w taki czy inny sposób korzysta z tego, co przygotował dla nas Stwórca, stosunkowo niewiele osób odczuwa lub stara się Mu okazać wdzięczność. Dlatego powinniśmy dostrzegać wszystko, co zawdzięczamy Bogu, i rozmyślać nad cudownymi przymiotami widocznymi we wszelkich Jego działaniach. Pomoże nam to dostrzec zadziwiającą mądrość i potęgę naszego Wspaniałego Stwórcy (Izajasza 45:18). A przede wszystkim powinno nam to uzmysłowić, że jest On kochającym Bogiem, który nie tylko dał nam życie, ale też umożliwił zaznawanie w nim wielu przyjemności.

Pomyśl na przykład o nieskończonej różnorodności pięknych kwiatów, które Bóg stworzył na ziemi. Jak cudownie, że wyposażył nas również w zdolność dostrzegania i podziwiania tego piękna! Poza tym Bóg zaopatrzył nas w najrozmaitszy pożywny pokarm. Troskliwie wyposażył nas też w zmysł smaku, dzięki któremu jedzenie jest tak przyjemne! Czyż wszystko to nie dowodzi wymownie, że Bóg naprawdę nas kocha i że zależy Mu na naszej pomyślności? (Psalm 145:16, 17; Izajasza 42:5, 8).

Stwórca objawia nam, jakim jest Bogiem, nie tylko za pośrednictwem „księgi natury”, ale także przez swe Słowo, Biblię. Opisano w niej wiele przejawów miłości, których ludzie już zaznali z Jego strony, oraz liczne błogosławieństwa, jakimi obiecuje obdarzyć ich w najbliższej przyszłości (Rodzaju 22:17, 18; Wyjścia 3:17; Psalm 72:6-16; Objawienie 21:4, 5). Przede wszystkim jednak Biblia ukazuje największy dowód miłości Boga do ludzi — posłał On swego jednorodzonego Syna jako Odkupiciela, żeby uwolnić nas z niewoli grzechu i śmierci (Rzymian 5:8). Im lepiej poznajemy naszego miłościwego Stwórcę, tym mocniej Go kochamy.

Uczenie się miłości do bliźnich

Zgodnie z tym, co powiedział Jezus, powinniśmy miłować Boga całym swym sercem, całą swą duszą i całym swym umysłem, ale mamy też miłować swego bliźniego tak jak samego siebie. Miłość do Boga wręcz zobowiązuje nas do miłowania bliźnich. Apostoł Jan wyjaśnił: „Umiłowani, jeśli Bóg nas tak umiłował, to i my mamy obowiązek miłować się wzajemnie”, a potem podkreślił jeszcze: „Jeżeli ktoś twierdzi: ,Miłuję Boga’, a jednak nienawidzi swego brata, to jest kłamcą. Bo kto nie miłuje swego brata, którego widział, nie może miłować Boga, którego nie widział. A mamy od niego to przykazanie, że kto miłuje Boga, powinien miłować również swego brata” (1 Jana 4:11, 20, 21).

Żyjemy dziś w świecie, w którym większość ludzi to egoiści „rozmiłowani w samych sobie”, jak przepowiedziano w Biblii (2 Tymoteusza 3:2). Dlatego jeśli chcemy się uczyć doskonalszej drogi miłości, musimy zdobyć się na znaczny wysiłek i zmienić swój sposób myślenia, tak by naśladować naszego kochającego Stwórcę, a nie samolubne zachowanie ogółu ludzi (Rzymian 12:2; Efezjan 5:1). Bóg jest nawet „życzliwy dla niewdzięcznych i niegodziwych” oraz „sprawia, że jego słońce wschodzi nad niegodziwymi i dobrymi, on też sprawia, że deszcz pada na prawych i nieprawych”. Ponieważ Ojciec niebiański daje nam taki wspaniały przykład, powinniśmy usilnie starać się być wobec drugich życzliwi i chętni do pomocy. W ten sposób damy dowody, że jesteśmy ‛synami naszego kochającego Ojca niebiańskiego’ (Łukasza 6:35; Mateusza 5:45).

Takie przejawy życzliwości pomogły niektórym zostać czcicielami prawdziwego Boga. Kilka lat temu nasza siostra próbowała podzielić się orędziem biblijnym z sąsiadką, ale ta zdecydowanie odmówiła. Siostra się jednak nie zniechęciła. Nadal była wobec niej życzliwa i uczynna. Kiedyś pomogła jej w przeprowadzce. Przy innej okazji postarała się o to, by ktoś pojechał z sąsiadką na lotnisko, gdzie miała się spotkać z krewnymi. Później owa kobieta zgodziła się na studium biblijne i pomimo bardzo ostrego sprzeciwu ze strony męża została gorliwą chrześcijanką. Te przejawy miłości okazały się więc fundamentem wiecznych błogosławieństw.

Musimy uczciwie przyznać, iż Bóg darzy nas miłością nie dlatego, że mamy mnóstwo zachwycających przymiotów. Wręcz przeciwnie, Bóg kocha nas mimo wielu naszych błędów i niedociągnięć. Wobec tego również my powinniśmy nauczyć się miłować bliźnich pomimo ich licznych uchybień. Łatwiej nam będzie to robić, gdy nauczymy się dostrzegać i cenić zalety innych, zamiast skupiać się na ich wadach. Dzięki temu być może nawet zaczniemy darzyć ich nie tylko miłością opartą na zasadach, ale też serdecznym przywiązaniem i sympatią, jakie łączą bliskich przyjaciół.

Niech twoja miłość wzrasta

Miłość i przyjaźń trzeba pielęgnować, a do tego niezbędna jest szczerość i uczciwość. Niejeden próbuje ukryć swe niedociągnięcia, by wywrzeć lepsze wrażenie na tych, z którymi chce się zaprzyjaźnić. Często przynosi to jednak odwrotny skutek, ponieważ gdy w końcu prawda wychodzi na jaw, taka nieuczciwość zraża innych. Dlatego też nie powinniśmy się obawiać, że inni zobaczą, jacy jesteśmy naprawdę, nawet jeśli mamy jakieś słabości, z którymi musimy walczyć. Może to wręcz pomóc w nawiązaniu przyjaźni.

W pewnym zborze na Dalekim Wschodzie jest starsza siostra, która otrzymała bardzo skromne wykształcenie. Nigdy jednak tego nie ukrywa. Szczerze przyznaje, że na przykład nie potrafi wykazać na podstawie Biblii i historii, iż Czasy Pogan zakończyły się w roku 1914.a Siostra ta daje za to tak piękny przykład pod względem gorliwości w służbie oraz okazywania braciom miłości i szczodrości, że pieszczotliwie nazywana jest perłą zboru.

W niektórych kręgach kulturowych niechętnie się patrzy na otwarte wyrażanie uczuć, a w kontaktach z innymi oczekuje się zachowywania grzecznego dystansu. Chociaż zawsze warto być uprzejmym i mieć wzgląd na innych, nie powinniśmy dopuścić, by dbanie o maniery powstrzymywało nas od okazywania drugim uczuć. Jehowa nie wstydził się mówić o swym przywiązaniu do narodu wybranego, starożytnego Izraela: „Umiłowałem cię miłością po czas niezmierzony” (Jeremiasza 31:3). Również apostoł Paweł napisał do współwyznawców w Tesalonice: „Darząc was zatem tkliwym uczuciem, radzi byliśmy przekazać wam nie tylko dobrą nowinę Bożą, lecz także nasze dusze, ponieważ staliście się nam umiłowani” (1 Tesaloniczan 2:8). Jeżeli więc staramy się pielęgnować szczerą miłość do bliźnich, to pamiętajmy, że Biblia nie zachęca nas do tłumienia takich uczuć, lecz do ich naturalnego wyrażania.

Trzeba nieustannie się starać

Uczenie się odczuwania i okazywania miłości to proces ciągły. Wymaga od nas wielu starań, ponieważ musimy się zmagać z własną niedoskonałością oraz z silnym wpływem tego wyzutego z miłości świata. Warto się jednak zdobywać na taki wysiłek, gdyż to przynosi obfite błogosławieństwa (Mateusza 24:12).

Nawet w tym nader niedoskonałym świecie możemy utrzymywać z bliźnimi lepsze stosunki, co przysparza pokoju, radości i zadowolenia zarówno nam samym, jak i innym. Wysilając się pod tym względem, okazujemy się godni wspaniałej nadziei na życie wieczne w Bożym nowym świecie. Ale przede wszystkim, ucząc się doskonalszej drogi miłości, możemy zaskarbić sobie uznanie i błogosławieństwa naszego kochającego Stwórcy — teraz i na całą wieczność!

[Przypis]

[Ilustracje na stronie 10]

Chrześcijańską miłość potwierdzają życzliwe uczynki

[Prawa własności do ilustracji, strona 8]

UN PHOTO 186226/M. Grafman