Pomagaj drugim chodzić w sposób godny Jehowy

„Nie przestajemy modlić się za was i prosić, żebyście (...) chodzili w sposób godny Jehowy, aby mu się w pełni podobać, dalej wydając owoc we wszelkim dobrym dziele” (KOLOSAN 1:9, 10).

1, 2. Co może być źródłem szczególnej radości i zadowolenia?

„MIESZKAMY w przyczepie kempingowej stojącej na farmie. Ponieważ prowadzimy proste życie, mamy więcej czasu na dzielenie się dobrą nowiną z tutejszą ludnością. Dzięki temu dostąpiliśmy licznych błogosławieństw i mieliśmy przywilej pomóc wielu osobom oddać życie Jehowie Bogu” (małżeństwo sług pełnoczasowych z RPA).

² Czy nie przyznasz, że pomaganie innym sprawia radość? Niektórzy regularnie starają się nieść wsparcie chorym, poszkodowanym lub samotnym i czerpią z tego sporo zadowolenia. Prawdziwi chrześcijanie są przekonani, że najlepszą pomocą, jakiej można udzielić bliźnim, jest przekazywanie im wiedzy o Jehowie Bogu i Jezusie Chrystusie. Jedynie dzięki temu ludzie mogą uznać okup złożony przez Jezusa, nawiązać zażyłą więź z Bogiem i ubiegać się o życie wieczne (Dzieje 3:19-21; 13:48).

3. Jakiego rodzaju pomoc zasługuje na naszą uwagę?

³ A co powiedzieć o wspieraniu tych, którzy już podążają „Drogą”, pełniąc służbę dla Boga? (Dzieje 19:9). Z pewnością okazujesz im niesłabnące zainteresowanie, ale być może nie wiesz, jak w jeszcze większej mierze udzielać im systematycznej pomocy. Albo odnosisz wrażenie, że ze względu na warunki masz ograniczone możliwości pomagania drugim i czerpania z tego zadowolenia (Dzieje 20:35). Wiele pouczających wskazówek w obu tych kwestiach znajdziemy w Liście do Kolosan.

4. (a) W jakich okolicznościach powstał List do Kolosan? (b) Jaki związek miał z tą sytuacją Epafras?

⁴ Kiedy apostoł Paweł pisał do chrześcijan w Kolosach, znajdował się w areszcie domowym w Rzymie, miał jednak prawo przyjmować gości. Jak się można było spodziewać, wykorzystał swą ograniczoną wolność, by głosić o Królestwie Bożym (Dzieje 28:16-31). Ale odwiedzali go też inni chrześcijanie i niektórzy byli chyba przez jakiś czas jego współwięźniami (Kolosan 1:7, 8; 4:10). Należał do nich Epafras z Kolosów we Frygii — w równinnym regionie Azji Mniejszej, położonym na wschód od Efezu (na terenie obecnej Turcji). Przyczynił się on do powstania zboru w swoim mieście, a także działał na rzecz zborów w pobliskiej Laodycei oraz Hierapolis (Kolosan 4:12, 13). Dlaczego jednak udał się do Pawła, przebywającego w Rzymie, i czego możemy się nauczyć z reakcji apostoła?

Skuteczna pomoc dla Kolosan

5. Czym się kierował Paweł, pisząc do Kolosan?

⁵ Epafras wybrał się w wyczerpującą podróż do Rzymu, by omówić z Pawłem sytuację zboru w Kolosach. Opowiedział mu o wierze i miłości tamtejszych chrześcijan oraz o ich wysiłkach w działalności ewangelizacyjnej (Kolosan 1:4-8). Ale w trosce o duchowe zdrowie współbraci musiał też wspomnieć o zagrażających im negatywnych wpływach. Dlatego Paweł w swym natchnionym liście sprzeciwił się niektórym poglądom rozpowszechnianym przez tamtejszych fałszywych nauczycieli. Mocno podkreślił w nim główną rolę Jezusa Chrystusa.a Czy jednak pomoc apostoła ograniczała się tylko do zwrócenia uwagi na kluczowe prawdy biblijne? W jaki jeszcze sposób mógł wesprzeć Kolosan i czego o pomaganiu drugim można się nauczyć z jego przykładu?

6. Co Paweł uwypuklił w swym liście do chrześcijan w Kolosach?

⁶ Na początku swego listu Paweł uwypuklił pewną formę pomocy, którą łatwo przeoczyć. Ponieważ razem z Epafrasem znajdował się daleko od Kolosów, miał na myśli skuteczny sposób udzielania wsparcia na odległość. Oznajmił: „Dziękujemy Bogu, Ojcu naszego Pana, Jezusa Chrystusa, zawsze, gdy się za was modlimy” („zawsze modląc się za was”, przypis w NW). Były to zatem modlitwy zanoszone konkretnie za tych chrześcijan. Następnie dodał: „Dlatego i my od dnia, gdyśmy o tym usłyszeli, nie przestajemy modlić się za was i prosić, żebyście zostali napełnieni dokładnym poznaniem jego woli we wszelkiej mądrości i w duchowym pojmowaniu” (Kolosan 1:3, 9).

7, 8. Czego często dotyczą modlitwy zarówno osobiste, jak i zborowe?

⁷ Skoro wiemy, iż Jehowa jest ‛Tym, który wysłuchuje modlitwę’, możemy być przekonani, że chętnie wysłucha też naszych próśb, jeśli tylko są zgodne z Jego wolą (Psalm 65:2; 86:6; Przysłów 15:8, 29; 1 Jana 5:14). Ale jak wyglądają nasze modlitwy za drugich?

⁸ Być może nierzadko myślimy o ‛całej społeczności naszych braci na świecie’ i modlimy się za nich (1 Piotra 5:9). Może też prosimy Jehowę o wsparcie dla współchrześcijan i innych ludzi, którzy znaleźli się w rejonie dotkniętym klęską żywiołową czy jakąś katastrofą. Kiedy w I wieku uczniowie w różnych częściach świata usłyszeli o głodzie panującym w Judei, to zapewne jeszcze przed wysłaniem tamtejszym braciom pomocy materialnej wielokrotnie się za nich modlili (Dzieje 11:27-30). W naszych czasach modlitwy za całą społeczność lub za dużą grupę braci często są zanoszone na chrześcijańskich zebraniach, na których musi je zrozumieć ogół obecnych, aby móc powiedzieć „amen” (1 Koryntian 14:16).

Poruszaj konkretne sprawy

9, 10. (a) Jakie przykłady dowodzą, że modlenie się za konkretne osoby jest stosowne? (b) Jakie rzeczowe modlitwy zanoszono za Pawła?

⁹ Jednakże w Biblii znajdujemy przykłady modlitw za drugich, które były jeszcze bardziej sprecyzowane, dotyczyły bowiem konkretnych osób. Rozważmy wypowiedź Jezusa zapisaną w Ewangelii według Łukasza 22:31, 32. Przebywał on w towarzystwie 11 wiernych apostołów. Modlił się za nich wszystkich, bo w nadchodzących ciężkich czasach potrzebowali wsparcia Bożego (Jana 17:9-14). Ale specjalną uwagę zwrócił na Piotra i wstawił się za nim w szczególnych błaganiach. A oto jeszcze kilka przykładów: Elizeusz modlił się, by Bóg pomógł mężczyźnie, który mu usługiwał (2 Królów 6:15-17). Apostoł Jan prosił o zdrowie fizyczne i duchowe dla Gajusa (3 Jana 1, 2). Inne modlitwy dotyczyły określonych grup ludzi (Hioba 42:7, 8; Łukasza 6:28; Dzieje 7:60; 1 Tymoteusza 2:1, 2).

¹⁰ Również Paweł uwypuklał w swych listach potrzebę poruszania w modlitwach konkretnych spraw. Prosił, by modlono się za niego, a także za jego towarzyszy. W Liście do Kolosan 4:2, 3 czytamy: „Nie ustawajcie w modlitwie, pozostając w niej czujni z dziękczynieniem, a zarazem modląc się też za nas, aby nam Bóg otworzył drzwi wypowiedzi ku opowiadaniu świętej tajemnicy o Chrystusie, dla której to jestem w więzach więziennych”. Zastanów się też nad innymi przykładami — z Listu do Rzymian 15:30, Pierwszego do Tesaloniczan 5:25, Drugiego do Tesaloniczan 3:1 i z Listu do Hebrajczyków 13:18.

11. Za kogo modlił się Epafras, gdy przebywał w Rzymie?

¹¹ To samo można powiedzieć o chrześcijaninie, który towarzyszył Pawłowi w Rzymie. „Przesyła wam pozdrowienia Epafras, który jest spośród was, (...) zawsze wytężający siły dla was w swoich modlitwach” (Kolosan 4:12). Użyte tutaj sformułowanie „wytężający siły” może nasuwać myśl o „zmaganiach”, na przykład takich, w jakich uczestniczono podczas starożytnych igrzysk. Czy Epafras w swych żarliwych modlitwach wspominał ogólnie o całej społeczności współwyznawców lub choćby tylko o prawdziwych czcicielach Boga rozsianych po Azji Mniejszej? Ze słów Pawła wynika, że prośby Epafrasa dotyczyły konkretnie Kolosan. Wiedział, w jakiej są sytuacji. Co prawda nie znamy imion wszystkich tych osób ani ich problemów, ale wyobraźmy sobie, z jakimi przeciwnościami mogli się borykać. Młody Linus być może musiał się opierać wpływowi rozpowszechnionych poglądów filozoficznych, a Rufus potrzebował sił, by zwalczyć pokusę powrotu do dawnych praktyk judaizmu. Jeżeli Persyda miała niewierzącego męża, to czyż nie potrzebowała wytrwałości i mądrości, aby wychować dzieci w Panu? A jeśli Asynkryt zapadł na śmiertelną chorobę, to czyż nie było mu potrzebne szczególne pocieszenie? Epafras znał członków swego zboru i żarliwie modlił się za nich, gdyż podobnie jak Paweł chciał, żeby takie bogobojne osoby chodziły w sposób godny Jehowy.

12. Co możemy zrobić, by nasze osobiste modlitwy były mniej ogólnikowe?

¹² Czy dostrzegasz, czego nas to uczy w kwestii pomagania innym? Jak już wspomniano, publiczne modlitwy na chrześcijańskich zebraniach często mają ogólniejszy charakter ze względu na zróżnicowane grono słuchaczy. Ale nasze modlitwy osobiste lub zanoszone w imieniu rodziny mogą być konkretniejsze. Co prawda czasem warto poprosić Boga o kierownictwo i błogosławieństwo dla wszystkich nadzorców podróżujących bądź pasterzy duchowych, ale czy nie moglibyśmy niekiedy uściślić naszych próśb? Mógłbyś na przykład wymienić imiennie nadzorcę obwodu, który odwiedza twój zbór, albo brata prowadzącego twoją grupę studium książki. Z Listu do Filipian 2:25-28 i Pierwszego do Tymoteusza 5:23 przebija troska Pawła o zdrowie konkretnych współwyznawców — Tymoteusza i Epafrodyta. Czy nie moglibyśmy przejawiać podobnego zainteresowania chorymi, których znamy?

13. Jakie różne okoliczności i sprawy możemy uwzględniać w osobistych modlitwach?

¹³ Oczywiście musimy wystrzegać się wtrącania w cudze sprawy, ale wyrażanie w modlitwach szczerego zainteresowania ludźmi, których znamy i na których nam zależy, jest najzupełniej stosowne (1 Tymoteusza 5:13; 1 Piotra 4:15). Kiedy brat straci pracę, nie zapewnimy mu innej posady. Możemy jednak wspomnieć o nim imiennie i skupić się na jego problemie w osobistych modlitwach (Psalm 37:25; Przysłów 10:3). A czy pamiętamy o samotnej siostrze, która mimo upływu lat nie ma męża ani dzieci, bo jest zdecydowana wyjść za mąż „tylko w Panu”? (1 Koryntian 7:39). W osobistych modlitwach mógłbyś prosić Jehowę o błogosławieństwo dla niej, by mogła dalej lojalnie trwać w służbie. A może dwaj starsi musieli udzielić rady bratu, który popełnił błąd? Byłoby dobrze, gdyby każdy z nich od czasu do czasu wspominał o nim w osobistej modlitwie.

14. Jak można pomagać drugim przez poruszanie w modlitwach konkretnych spraw?

¹⁴ Mamy doprawdy wiele sposobności uwzględniania w swych modlitwach osób, o których wiemy, że potrzebują wsparcia, pociechy i mądrości Jehowy oraz pomocy ducha świętego albo któregoś z jego owoców. Być może uważasz, że z powodu odległości lub swych warunków masz ograniczone możliwości udzielania wsparcia materialnego czy też jakiejś innej formy bezpośredniej pomocy. Nie zapominaj jednak o modleniu się za braci i siostry. Jak wiesz, pragną oni chodzić w sposób godny Jehowy, ale żeby w tym wytrwać, mogą pilnie potrzebować wsparcia. Ważną rolę odgrywają wtedy nasze modlitwy (Psalm 18:2; 20:1, 2; 34:15; 46:1; 121:1-3).

Staraj się krzepić drugich

15. Dlaczego powinna nas interesować końcowa część Listu do Kolosan?

¹⁵ Żarliwe modlitwy, w których poruszamy konkretne sprawy, nie są jedynym sposobem niesienia pomocy, zwłaszcza gdy chodzi o osoby bliskie naszemu sercu. Wyraźnie to potwierdza List do Kolosan. Zdaniem wielu biblistów Paweł po udzieleniu wskazówek doktrynalnych i praktycznych rad po prostu uzupełnił swój list pozdrowieniami (Kolosan 4:7-18). Tymczasem, jak się już przekonaliśmy, ta ostatnia część zawiera godne uwagi rady i można się z niej sporo nauczyć.

16, 17. Co możemy powiedzieć o braciach wspomnianych w Kolosan 4:10, 11?

¹⁶ Paweł napisał: „Przesyła wam pozdrowienia Arystarch, mój współjeniec, a także Marek, kuzyn Barnabasa (co do którego otrzymaliście nakazy, żeby go serdecznie przyjąć, gdyby do was przyszedł), i Jezus zwany Justusem — ci należą do obrzezanych. Tylko oni są moimi współpracownikami dla królestwa Bożego i właśnie oni stali się dla mnie krzepiącą pomocą” (Kolosan 4:10, 11).

¹⁷ Apostoł wymienił tu pewnych braci zasługujących na szczególną uwagę. Jak sam powiedział, należeli oni do obrzezanych, czyli mieli żydowskie pochodzenie. W Rzymie mieszkało wielu obrzezanych Żydów, a teraz niektórzy z nich byli chrześcijanami. Ale ci wspomniani przez Pawła stali się dla niego pomocą. Zapewne nie unikali towarzystwa chrześcijan wywodzących się z pogan i chętnie uczestniczyli z Pawłem w głoszeniu ludziom z narodów (Rzymian 11:13; Galatów 1:16; 2:11-14).

18. Jak Paweł pochwalił niektórych swych współpracowników?

¹⁸ Zwróćmy uwagę na wypowiedź Pawła: „Właśnie oni stali się dla mnie krzepiącą pomocą”. Apostoł posłużył się tutaj greckim słowem, które występuje w Biblii tylko w tym miejscu. Tłumacze często oddają je jako „pocieszenie”. Istnieje jednak inne greckie słowo (parakaléo), znacznie częściej tłumaczone na „pocieszenie”. Paweł użył go we wszystkich innych miejscach Listu do Kolosan, ale nie tutaj, w rozdziale 4, wersecie 11 (Mateusza 5:4; Dzieje 4:36; 9:31; 2 Koryntian 1:4; Kolosan 2:2; 4:8).

19, 20. (a) Jak rozumieć wypowiedź Pawła o braciach, którzy pomagali mu w Rzymie? (b) W jaki sposób wspomniani bracia mogli wspierać Pawła?

¹⁹ Osoby wymienione przez Pawła nie poprzestawały na słownym pocieszaniu. Greckiego wyrazu przetłumaczonego w Liście do Kolosan 4:11 na „krzepiącą pomoc” używano niekiedy w tekstach świeckich w odniesieniu do leku uśmierzającego ból. Przekład New Life Version oddaje ten fragment następująco: „Jakąż pomocą byli dla mnie!” A w Today’s English Version czytamy: „Okazali się dla mnie ogromną pomocą”. Co więc tamci chrześcijanie mieszkający niedaleko Pawła mogli dla niego robić?

²⁰ Paweł miał prawo przyjmować gości, ale nie był w stanie załatwić wielu spraw — na przykład zakupić podstawowych artykułów, takich jak żywność czy odzież na zimę. Skąd miał wziąć zwoje do studiowania albo przyrządy pisarskie? (2 Tymoteusza 4:13). Czy potrafisz sobie wyobrazić, jak ci bracia pomagali Pawłowi zadbać o tego rodzaju potrzeby, robiąc mu zakupy lub troszcząc się o inne sprawy? Być może chciał się też dowiedzieć, co słychać w zborze, który pragnął wzmocnić. Ponieważ jako więzień miał ograniczone pole działania, więc takich wizyt również mogli dokonywać owi bracia — przekazywali wiadomości od niego i składali mu sprawozdania. Cóż za krzepiąca pomoc!

21, 22. (a) Dlaczego powinny nas interesować słowa z Kolosan 4:11? (b) W jakich sytuacjach możemy naśladować współtowarzyszy Pawła?

²¹ To, co Paweł napisał o niesieniu „krzepiącej pomocy”, pozwala nam zrozumieć, jak my możemy wspierać drugich. Niewątpliwie chodzą oni w sposób godny Jehowy, trzymając się Jego mierników moralnych, uczęszczając na chrześcijańskie zebrania i uczestnicząc w działalności kaznodziejskiej. Zasługują za to na nasze słowa uznania. Czy jednak nie moglibyśmy się zdobyć na coś więcej, by okazać się dla nich „krzepiącą pomocą”, podobnie jak dla Pawła współpracownicy?

²² Jeżeli znasz siostrę, która od lat trzyma się mądrej zasady z Listu 1 do Koryntian 7:37, lecz teraz odczuwa brak rodziny, to czy nie mógłbyś jej zaproponować spędzenia czasu z twoją rodziną, na przykład przy wspólnym posiłku albo na niewielkim spotkaniu w gronie przyjaciół lub krewnych? A może zaprosisz ją, by pojechała z wami na zgromadzenie albo urlop? Warto też spytać, czy w dogodnej porze nie chciałaby wybrać się z wami na zakupy. Podobną pomoc można zaoferować wdowom lub wdowcom czy choćby tym, którzy już nie mogą prowadzić samochodu. Zapewne odniesiesz korzyści, słuchając ich przeżyć bądź korzystając z ich doświadczenia nawet w takich codziennych sprawach jak wybór owoców czy zakup ubrań dla dzieci (Kapłańska 19:32; Przysłów 16:31). W sposób naturalny może się między wami nawiązać bliższa więź. Dzięki temu będą się do was śmielej zwracać, gdyby na przykład potrzebowali lekarstwa z apteki. Możesz im więc udzielać praktycznej, krzepiącej pomocy, tak jak bracia w Rzymie udzielali jej Pawłowi. Dodatkowym błogosławieństwem — zarówno wtedy, jak i obecnie — są silniejsze więzi miłości oraz mocniejsze postanowienie, by razem lojalnie służyć Jehowie.

23. Na co każdy z nas powinien poświęcać czas?

²³ Każdy z nas może się zastanowić nad radami podanymi w tym artykule. Co prawda omówiono jedynie przykłady, ale powinny nam one przypominać o rzeczywistych sytuacjach, w których możemy stać się dla naszych braci i sióstr „krzepiącą pomocą”. Nie chodzi o to, byśmy się zajęli działalnością charytatywną. Nie taki był cel braci wymienionych w Liście do Kolosan 4:10, 11. Byli oni „współpracownikami dla królestwa Bożego”. Pokrzepianie drugich ściśle się z tym wiązało. Oby było tak również w naszym wypadku.

24. Z jakiego powodu modlimy się za drugich i staramy się ich wspierać?

²⁴ Wspominamy o innych w naszych osobistych modlitwach i wysilamy się, by ich krzepić, ponieważ wierzymy, iż nasi bracia i siostry pragną ‛chodzić w sposób godny Jehowy, aby mu się w pełni podobać’ (Kolosan 1:10). Łączy się to ze wzmianką Pawła o modlitwach Epafrasa, żeby Kolosanie „stanęli zupełni i niewzruszenie przekonani co do wszelkiej woli Bożej” (Kolosan 4:12). Jak my moglibyśmy to osiągnąć? Przekonajmy się sami.

[Przypis]

Czy zauważyłeś?

• Jak moglibyśmy w jeszcze większej mierze wspierać drugich swymi osobistymi modlitwami?

• Pod jakim względem niektórzy chrześcijanie stali się dla Pawła „krzepiącą pomocą”?

• W jakich sytuacjach możemy się okazać „krzepiącą pomocą”?

• Jaki cel nam przyświeca, gdy się modlimy za naszych braci i siostry i staramy się ich pokrzepiać?

[Ilustracja na stronie 18]

Czy nie mógłbyś zaprosić kogoś z chrześcijan na wspólną wycieczkę?

[Prawa własności]

Dzięki uprzejmości Green Chimney’s Farm