„Nie jestem winien niczyjej krwi”

¹ W Milecie, na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej, apostoł Paweł spotkał się ze starszymi zboru efeskiego. W pożegnalnych słowach powiedział wtedy do nich: „Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których po drodze głosiłem królestwo, już mnie nie ujrzycie. Dlatego oświadczam wam dzisiaj: Nie jestem winien niczyjej krwi, bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej.” — Dzieje 20:25-27.

² Apostoła Pawła nie dręczyła niepewność co do tego, czy wypełnił swoją powinność obwieszczania „dobrej nowiny o Królestwie”. Wiedział, że dobrze wykorzystywał czas, zarówno pod względem zadbania o swoje potrzeby osobiste, gdyż zapracował na nie własnymi rękami, jak też w zakresie pouczania drugich o woli Bożej. Był pewien, że to, czego ich nauczył słowem i przykładem, wyposaża ich w pełni do służenia Jehowie w roli wiernych uczniów Pana Jezusa Chrystusa. Gdyby niektórzy z nich porzucili prawdziwe wielbienie, winy za to nie mógłby ponosić ten apostoł. Krew takich ludzi spadłaby wtedy na ich głowy. — Dzieje 20:31-35.

³ Czy my dzisiaj możemy zdobyć podobną pewność? Tak, ale pod warunkiem, że będziemy jak Paweł całą duszą oddani spełnianiu woli Bożej. Dlatego konieczne jest upewnianie się, czy nie pomijamy jednej bardzo ważnej sprawy: czy nie unikamy — jeśli mamy odpowiednie warunki — pełniejszego zaangażowania się w ratowanie życia ludzkiego przez podjęcie okresowej lub stałej służby pionierskiej?

⁴ Powinniśmy odczuwać pragnienie udzielenia pomocy jak największej liczbie ludzi w zdobyciu dokładnej wiedzy o prawdzie; powinniśmy też usuwać wszelkie przeszkody, hamujące nasz udział w służbie. Możesz porozmawiać o tym ze starszymi w swoim zborze. A jeżeli pewne sprawy hamują twój udział w służbie polowej, zadaj sobie pytanie: Czy nie mógłbym zmienić swoich warunków! Czy dokonanie takich zmian spodoba się Jehowie? Czy nie mógłbym zwiększyć swego udziału w ogłaszaniu Królestwa i czynieniu uczniów bez zaniedbania swoich obowiązków biblijnych? (1 Tym. 5:8). Czy nie mógłbym zostać pionierem okresowym lub stałym?

⁵ Czy chcąc pełnić służbę pionierską, trzeba koniecznie gdzieś wyjechać? Bynajmniej! Czy prowadzisz dom? A może jesteś matką kilkorga dzieci? Wiele takich sióstr jest pionierkami okresowymi, a nawet stałymi. Jak to robią? Pewna siostra z HAWAJÓW opowiada, dzięki czemu jest w stanie pełnić służbę pionierską, chociaż ma troje dzieci i niewierzącego męża: „Każde dziecko ma swoje zadanie do wykonania po powrocie ze szkoły. Staram się być w domu przynajmniej na godzinę przed ich powrotem. Jeżeli nie mogę wrócić na czas, każę dzieciom iść do babci i zabieram je stamtąd, gdy wracam ze służby polowej.”

⁶ Inna matka — pionierka z HAWAJÓW pisze: „Chcąc być pionierką, gdy się jest żoną i matką, trzeba dokonać wielu zmian, potrzeba też współpracy wszystkich członków rodziny. W służbie polowej spędzam pięć dni w tygodniu. W poniedziałek zajmuję się sprawami domowymi, a wieczory przeznaczam na studium osobiste i poświęcam je rodzinie. Fakt, że rozpoczęłam służbę pionierską, gdy dzieci były jeszcze małe, najwyraźniej wpłynął na to, że uczyniły one tę służbę celem swego życia. Często zabierałam je ze sobą do służby, a to wzmacniało je duchowo. Przyczyniło się to do wytworzenia właściwych stosunków w rodzinie. Ponadto służba pionierska jest dla mnie ochroną — pomogła mi uwolnić się od wszystkich samolubnych ambicji.”

⁷ Poniższa notatka pochodzi z biura oddziału w JAPONII: „Wiele gospodyń domowych w Japonii jest pionierkami. Przy dobrym rozplanowaniu zajęć nie mają one większych trudności z utrzymaniem porządku w swoich domkach. Większą część służby pełnią wtedy, gdy dzieci są w szkole. Jedna pionierka wyrusza do służby z trzyletnimi bliźniakami, prowadząc je za rączki. Inna jeździ rowerem, wioząc jedno dziecko z przodu, a drugie z tyłu. Matki mające dzieci w wieku szkolnym starają się wracać do domu wtedy, gdy dzieci przychodzą ze szkoły, a gdy dzieci są w domu, umawiają zainteresowanych do siebie albo zabierają je ze sobą w odwiedziny. Gdy u zainteresowanych są dzieci, dziecko pionierki często studiuje lub rozmawia o prawdzie z tamtym dzieckiem.”

⁸ Nadzorca oddziału z KOREI pisze, że gospodynie domowe zaliczają się do najlepiej pracujących pionierów w tym kraju. Najczęściej prowadzą więcej domowych studiów biblijnych niż inni pionierzy. Pewien brat pisze: „Większość domów naszych braci w Korei to skromne mieszkanka jedno lub dwupokojowe. Dlatego też w domu jest mniej pracy. Nie mając jednak żadnych udogodnień ani nowoczesnego sprzętu, siostry muszą poświęcać więcej czasu na przygotowywanie posiłków lub dokonywanie zakupów. Prawie żadna z nich nie ma w domu pralki elektrycznej. Wstają o świcie, aby wypełnić wszystkie swe obowiązki domowe, i wyruszają do służby na godzinę 9. Pracują w służbie polowej zazwyczaj wtedy, gdy domownicy są w szkole lub w pracy.”

⁹ Co pobudza te gorliwe siostry do podjęcia służby pionierskiej i dzięki czemu znajdują w niej prawdziwą radość? Tym czynnikiem jest miłość do Jehowy Boga oraz szczere pragnienie dopomagania innym w znalezieniu drogi prowadzącej do życia wiecznego. Ich wysiłki zostały obficie pobłogosławione. Czy podobna miłość nie pobudza ciebie do podejmowania usilnych starań w dziele obwieszczania dobrej nowiny? Jeżeli warunki nie pozwalają ci na zostanie pionierką stałą, to może zachęcona powyższymi przykładami mogłabyś być od czasu do czasu pionierką okresową? Rozważ swoje możliwości. Żaden oddany Bogu, ochrzczony świadek Jehowy nie może mieć całkowicie czystego sumienia, jeżeli wie, że stać go na dawanie z siebie więcej w ogłaszaniu dobrej nowiny, a powstrzymuje się od tego. Trudno byłoby mu wtedy powiedzieć za apostołem Pawłem: „Nie jestem winien niczyjej krwi”. — Dzieje 20:26.