Skrzynka pytań

Czy to jest właściwe, żeby pary małżeńskie udawały się ze swoimi problemami rodzinnymi do komitetu sądowniczego?

Gdy w małżeństwie wynikną jakieś problemy, małżonkowie powinni starać się rozwiązać je samodzielnie na podstawie rad Słowa Bożego. Gdyby jednak sami nie potrafili się z tym uporać, a problem byłby poważny, wówczas byłoby rzeczą właściwą, żeby jedno z nich lub oboje porozmawiali na ten temat ze starszymi, członkami komitetu sądowniczego. — Zobacz Mateusza 18:15-17.

Taki poważny problem rodzinny mógłby na przykład zaistnieć wtedy, gdy mąż bije żonę, wyrządzając jej krzywdę. Chrześcijanin nie powinien wszczynać bójek (1 Tym. 3:3; Tyt. 1:7). Chrześcijanie powinni wydawać owoce ducha, do których należy panowanie nad sobą oraz pokój (Gal. 5:22, 23). Mąż powinien kochać swą żonę, jak siebie samego. — Efez. 5:28, 29; Kol. 3:19; zobacz też 2 Tym. 2:24 i 1 Piotra 3:7.

Jeżeli dowody wskazują na jawne stosowanie brutalności, to zborowy komitet sądowniczy postara się ustalić przyczynę złego traktowania żony i obu stronom udzieli rad biblijnych, dążąc do przywrócenia pokoju w rodzinie. Ale może się okazać, że same rady nie wystarczą; może zajść potrzeba udzielenia mężowi prywatnego lub publicznego strofowania. Gdyby wyszło na jaw, że mąż natarczywie bije żonę, okazując w ten sposób brak panowania nad sobą i okrucieństwo (2 Tym 3:3) oraz że nie usłuchał rad biblijnych udzielonych przez starszych zboru, wówczas taki brutalny mąż może zostać wykluczony ze zboru.

Gdy poszkodowana żona zdecyduje się na wszczęcie przeciw wykluczonemu mężowi postępowania sądowego, uznawszy to za konieczne dla ochrony przed brutalnością, nie będzie to sprzeczne z radą zanotowaną w 1 Koryntian 6:1-6.

Podobne kroki można podjąć, gdy do starszych wpłynie skarga, że członek zboru nie chce się troszczyć o swą rodzinę w sensie 1 Tymoteusza 5:8, mimo że stać go na to.

Zborowy komitet sądowniczy nie powinien się wtrącać w niczyje osobiste, prywatne sprawy rodzinne; jeżeli jednak ktoś prosi o radę, ciąży na nim wielka odpowiedzialność za rozsądzanie spraw na podstawie Pisma świętego i stawanie w obronie dobrego imienia zboru. Gdy jakaś sprawa zostanie przedłożona komitetowi, powinien ją dokładnie zbadać, a potem sprawdzić, czy usłuchano udzielanej rady i czy nastąpiła poprawa. Starsi starają się w ten sposób porządkować to, co jest wadliwe, a należą do tego również przedłożone im poważne problemy rodzinne członków zboru. — Tyt. 1:5.