O tym warto porozmawiać
1 Słowo Boże dużo mówi o właściwym posługiwaniu się językiem (Jak. 3:1-10). Chociaż często zdarzają się sytuacje, które wymagają całkowitego powstrzymania się od mówienia, to jednak jest też „czas mówienia”, czas, kiedy należycie dobrane słowa są jak „złote jabłka na sprzętach ze srebra” (Koh. 3:7; Prz. 25:11). Księga Przysłów mówi, że trafne słowo z ‛języka mądrych jest lekarstwem’, jest całkowitym przeciwieństwem bezmyślnej, nierozważnej paplaniny. — Prz. 12:18.
2 Oczywiście jako niedoskonali ludzie wszyscy grzeszymy językiem lub możemy w inny sposób dotknąć naszych współbraci (Jak. 3:2; 1 Jana 1:8). Pamiętanie o tym, że sami potrzebujemy przebaczenia, powinno nas skłaniać do okazywania miłosierdzia naszym braciom i do niewyolbrzymiania błahych spraw. Gdy jednak ktoś rzeczywiście jest zmartwiony i wprost nie potrafi zapomnieć ani wymazać z serca jakiejś drobnej urazy, to nie sprawi tu nic dobrego wstrzymanie się od porozmawiania z tym, kto go uraził. Takie milczenie może zrodzić podejrzenia i brak zaufania, pogłębiając już istniejącą szczelinę. Z drugie strony kilkuminutowa nacechowana wyrozumiałością rozmowa może położyć kres długotrwałej urazie. — Mat. 5:23, 24; Efez. 4:26.
3 Życzliwe słowa nie tylko w dużym stopniu przyczyniają się do poprawy wzajemnych stosunków, ale do tego jeszcze wywierają zachęcający i budujący wpływ. Czy każdy z nas nie czuje się czasem zniechęcony? Stary system wywiera na nas ogromny nacisk. Niełatwo jest zapracować na utrzymanie. Niewątpliwie wielkim pokrzepieniem mogą się okazać zachęcające i budujące słowa troskliwego przyjaciela. Życzliwa wypowiedź, jakaś budująca myśl z Biblii czy choćby serdeczne przywitanie przed zebraniem lub na zbiórce do pracy polowej może się okazać właśnie tym „dobrym słowem”, które rozweseli nasze serca. — Prz. 12:25.
4 Nasze rozmowy staną się budujące, gdy nasze myśli i rozważania będą się koncentrować na sprawach duchowych (Fil. 4:8). Dalszym dobrodziejstwem, jakie z tego wyniknie, będzie głębsze zapadnięcie spraw duchowych do naszych umysłów i serc. A czyż mało jest dobrych rzeczy, o których można porozmawiać? Mogą to być jakieś ciekawe myśli, wyczytane ostatnio z publikacji Towarzystwa, wersety biblijne, które zrobiły na nas szczególne wrażenie podczas osobistego studium Biblii, bądź też myśli, które nas szczególnie zainteresowały na zebraniu zborowym. Również budujące doświadczenie może „przysporzyć korzyści słuchaczom”. — Efezjan 4:29, NW.
5 Niekiedy do zrobienia dobrego użytku z języka potrzeba odwagi. Ma to miejsce szczególnie wtedy, gdy ktoś bliski dopuści się poważnego wykroczenia i chce to ukryć. Głębokie uczucie, jakim darzymy tę osobę, może nas wystawić na pokusę, by nie powiadamiać o tej sprawie starszych. Ale takie zatajanie czyjegoś poważnego wykroczenia byłoby opacznym pojmowaniem lojalności (Powt. Pr. 13:7-9 /13:6-8, Gd/). A w dodatku nie byłoby to oznaką życzliwości wobec tego, co się dopuścił wykroczenia, gdyż mogłoby go pozbawić niezbędnej pomocy duchowej ze strony starszych, i doprowadzić do tego, że utwierdziłby się w grzesznym postępowaniu. Ponadto okazalibyśmy w ten sposób, że nam mało zależy na utrzymaniu w czystości całego zboru, a nawet narażalibyśmy zbór na hańbę. W gruncie rzeczy okazalibyśmy się nielojalni wobec Jehowy i Jego prawa, czym moglibyśmy narazić na szwank swój stosunek do Niego. Chociażby więc zdobycie się w takim wypadku na powiadomienie starszych o tym, co zaszło, przychodziło nam z trudnością, czy jednak nie wyszłoby to w końcu na dobre wszystkim, których dana sprawa dotyczy?
6 Niewątpliwie umiejętność wypowiadania stosownych słów we właściwym czasie jest niezbędna do zachowania pokoju i zgody w zborze. Dlatego starszym powinno zależeć na dawaniu pod tym względem dobrego przykładu podczas pełnienia obowiązków pasterskich w zborze. W sprawach, które mogą wywrzeć niemały wpływ na czyjeś życie, starszy przezornie nie podejmuje decyzji sam, na własną rękę, lecz zasięga rady innych starszych. W Księdze Przysłów 15:22 czytamy: „Brak rady unicestwia zamiary, udają się one, gdzie wielu doradców.” Starsi, którzy pamiętają o tym, nie ograniczają się do wymiany myśli podczas czterech spotkań w roku, ale znajdują czas na wzajemne udzielanie sobie w gronie starszych rad i sugestii, które mogą być pomocne w rozwiązywaniu istniejących problemów oraz na upewnienie się, czy ważne sprawy są znane wszystkim starszym.
7 Niekiedy na spotkaniu grona starszych można omówić sprawę brata lub siostry, który(a) pod takim czy innym względem nie daje dobrego przykładu. Może starsi zadecydują wspólnie, żeby nie angażować takiej osoby do udziału w pokazach na zebraniu służby ani nie dopuścić jej do okresowej służby pionierskiej itp. W takim wypadku dla dobra tego brata (lub siostry) starsi powinni najpierw spróbować pomóc mu (jej), żeby znowu zaczął (zaczęła) dawać lepszy przykład. Zaniechanie tego kroku mogłoby tylko wzbudzić żal lub wywołać zniechęcenie. Miłość powinna pobudzać pasterzy do chętnego udzielania takim osobom niezbędnej pomocy.
8 Jakże szczęśliwi możemy być, że w Biblii udzielono nam tak wspaniałych wskazówek na temat właściwego, budującego posługiwania się językiem! Oby każdy z nas usilnie pracował nad przestrzeganiem tych zasad, przyczyniając się w ten sposób do radości i budowania naszych braci w zborze.