Skrzynka pytań

Czy skruszonemu grzesznikowi „wyznacza się” względnie czy „nakłada się” na niego strofowanie publiczne lub prywatne, jak gdyby mu się wyznaczało okres próbny?

Nie. Strofowanie jest wyrazem potępienia ze strony zboru dla poważnego wykroczenia, które ochrzczonego członka zboru mogłoby doprowadzić do wykluczenia ze społeczności, gdyby nie okazał skruchy (1 Tym. 5:20; Tyt. 1:10-13). Strofowanie kończy się na jednorazowym udzieleniu nagany. Dla danej osoby nie zaczyna się w ten sposób jakiś okres karcenia, nie jest więc szereg razy korygowana, jak gdyby była na „okresie próbnym”.

Dlaczego wobec tego nakłada się na taką osobę pewne ograniczenia? Popełnienie przez członka zboru poważnego grzechu jest oznaką jego słabości duchowej. Tak jak człowiekowi choremu cieleśnie może być zalecone wstrzymywanie się od jedzenia pewnych pokarmów lub od wykonywania pewnych czynności, dopóki nie nastąpi widoczna poprawa jego stanu zdrowia, tak osoba słaba duchowo może być zwolniona od pewnych odpowiedzialnych funkcji w zborze, dopóki nie stanie się widoczne, że odzyskuje siły duchowe. Celem tych ograniczeń jest w dużej mierze udzielenie pomocy skruszonemu grzesznikowi w powrocie do zdrowia duchowego oraz we wpojeniu mu potrzeby uszanowania świętości Boga. — Galatów 6:7-9.

Jeżeli brat, który był niedawno strofowany, przenosi się do innego zboru, dobrze jest powiadomić starszych tego zboru, jakie ograniczenia nałożono na niego. Umożliwi to starszym w jego nowym zborze dalsze czuwanie nad przywracaniem mu przywilejów oraz pomaganie mu w odzyskaniu pełnego zdrowia duchowego. Oczywiście w nowym zborze nie ogłasza się, że dany brat był strofowany. Starsi powinni w każdym wypadku wzorować się na Jehowie, który bardzo miłosiernie obchodził się ze swym ludem, nawet gdy ten lud zasłużył na skarcenie. — Izaj. 63:7-9.