Twój udział w służbie kaznodziejskiej
1 Czy rzeczywiście zachodzi obecnie pilna potrzeba brania udziału w służbie kaznodziejskiej? To nie ulega żadnej wątpliwości! Nakaz ‛czynienia uczniów’ jest teraz bardziej naglący niż w jakimkolwiek innym okresie dziejów od chwili, kiedy został dany na początku naszej ery. Biblia wskazuje bowiem, że ci, którzy zginą w nadchodzącym „wielkim ucisku”, zostaną unicestwieni na zawsze. „Poniosą oni karę: zatracenie wieczne” (2 Tes. 1:9, NP). Dlatego bez względu na to, w jakich warunkach żyjemy lub jakie przywileje piastujemy w zborze, wszyscy powinniśmy dokładać starań, żeby brać jak najpełniejszy udział w pomaganiu każdemu, kto pragnie nawiązać bliską więź z Jehową Bogiem. — Mat. 28:19, 20.
2 Chcąc z powodzeniem uczestniczyć w służbie polowej, trzeba umiejętnie planować. Dobrze jest starać się z góry zaplanować sobie czas, aby regularnie, co tydzień, o dogodnej porze uczestniczyć w służbie kaznodziejskiej. Przy dobrym planowaniu można wykonać dużo więcej pracy. Twoja regularność może się stać zachętą dla innych. Jeżeli dotychczas brałeś udział w służbie polowej tylko w niedzielę, to może uda ci się chociaż od czasu do czasu przeznaczyć na ten cel również jakiś wieczór w tygodniu. Jeżeli uważasz, że powinieneś coś ulepszyć w swoim sposobie pełnienia pracy od drzwi do drzwi albo w dokonywaniu odwiedzin ponownych, to możesz się umówić z jednym ze starszych albo z innym zdolnym głosicielem.
3 Chociaż starsi mają w zborze dużo pracy pasterskiej, to jednak mają też być „przykładem dla stada”, co obejmuje także przewodzenie w służbie polowej, a zatem również obecność na zbiórkach. Gdy nadzorca ośrodka stara się przychodzić na zbiórki jest to zachętą dla głosicieli (1 Piotra 5:3). Dlatego starsi i słudzy pomocniczy powinni starać się utrzymać równowagę pomiędzy swoją służbą kaznodziejską a pracą pasterską, poświęcając na każdą z tych dziedzin rozsądną ilość czasu i żadnej nie zaniedbując. Zachowywanie równowagi jest tu konieczne, w przeciwnym razie bowiem może się rozwinąć skłonność do zajmowania się tym, co się wydaje łatwiejsze, zamiast tym, co w danej chwili jest najpilniejsze.
4 Ale jak starsi mogą rozplanować swoje obowiązki, żeby mogli przewodzić w służbie kaznodziejskiej bez zaniedbywania pracy pasterskiej? Niektórzy starsi umawiają się do służby polowej z głosicielami, którzy potrzebują zachęty, i udzielają im rad w drodze do terenu lub podczas przechodzenia od jednego domu do drugiego, z powodzeniem łącząc w ten sposób pracę pasterską ze służbą polową. Inni znów tak planują swoje zajęcia, żeby jedną niedzielę mogli przeznaczyć na wizyty pasterskie, a drugą na służbę polową. Albo też idą na godzinę do pracy polowej ze wspólnych zbiórek, a później dokonują wizyt pasterskich.
5 Niektórzy starsi starają się wcześniej przychodzić na zebrania zborowe, żeby móc z kimś porozmawiać. Inni poświęcają na to trochę czasu po zebraniu zborowym. Czy taką rozmowę można uznać za wizytę pasterską? Raczej nie, chociaż niewątpliwie wchodzi to w zakres pracy pasterskiej; jednakże wizyty pasterskie to całkiem co innego. Jest wielka różnica między kilku minutową rozmową, a specjalnie w tym celu złożoną, budującą wizytą w czyimś domu, ze z góry obmyślanym i przygotowanym programem, mającym na celu pokrzepienie go i umocnienie pod względem duchowym.
6 Bez wątpienia teraz jest pora na jak najczęstszy udział w służbie kaznodziejskiej, żeby ratować życie ludzi, którzy mają uszy ku słuchaniu i pragną stać się uczniami, oraz żeby ostrzegać wszystkich innych (Ezech. 33:7-9). Ta bardzo pilna i dobrze przemyślana praca przynosi wiele błogosławieństw (2 Kor. 9:6). Kto wytrwale i stanowczo obstaje przy spełnianiu woli Bożej, ten widzi, jak dzięki wspólnej działalności zbór, do którego należy, oraz on sam, wzmacniają się duchowo, i może spokojnie oczekiwać tego, co przyniesie przyszłość.