Czy cenisz sobie to, co Jezus Chrystus uczynił dla ciebie?
1 Nikt z ludzi, którzy kiedykolwiek żyli na ziemi, nie zdołał zrobić dla ludzkości tyle, co Jezus Chrystus. On utorował nam drogę do życia wiecznotrwałego — największego daru, jaki w ogóle można otrzymać. Mimo to większość ludzi nie ceni zbytnio tego, co on zdziałał. A ty?
2 Brak doceniania to sprawa poważna, zwłaszcza jeśli chodzi o nasz stosunek do Syna Bożego (Hebr. 10:28, 29). A jak można wykazać prawdziwe docenianie? Przede wszystkim obecnością na uroczystości Pamiątki w poniedziałkowy wieczór 31 marca. Potrzeba jednak czegoś więcej. Krótki przegląd kilku wzruszających wydarzeń z ostatnich sześciu dni pobytu Jezusa na ziemi pomoże nam to zrozumieć.
9 NISANA
3 Podczas tryumfalnego wjazdu Jezusa do Jeruzalem w niedzielę 9 Nisana uczniowie nie posiadali się z radości, widząc tego, „który przychodzi jako Król w imieniu Jehowy” (NW). Tak wysoko cenili mesjańskiego Króla, że poczęli „wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli” (Łuk. 19:37, 38). Gdybyś był tam obecny, zapewne wziąłbyś udział w tym wychwalaniu Boga. Czy docenianie nic by nie osłabło po tygodniu, miesiącu, a nawet po latach?
4 To oddawanie chwały Bogu było tak ważne, że Jezus powiedział: „Gdyby ci [uczniowie] zamilkli, kamienie wołać będą” (Łuk. 19:40, Dąbr.). Gdyby to czyniły kamienie, czy nie byłoby to dowodem braku doceniania ze strony uczniów? Obecnie Chrystus rzeczywiście panuje u swego Ojca jako Król. Czy naprawdę cenimy sobie doniosłe znaczenie tego faktu? Jeśli tak, to będziemy „wielbić radośnie Boga” w służbie polowej.
10 i 11 NISANA
5 W poniedziałek, 10 Nisana, arcykapłani i uczeni w Piśmie postanowili zgładzić Jezusa, „czuli bowiem lęk przed Nim, gdyż cały tłum był zachwycony Jego nauką” (Marka 11:18). Mimo tej opozycji religijnej Jezus odważnie „wszedłszy do świątyni (...) powywracał stoły zmieniających pieniądze i ławki tych, którzy sprzedawali gołębie” (Marka 11:15). Jakże wielki szacunek miał dla wielbienia Jehowy! Co prawda my nie jesteśmy upoważnieni do użycia siły przeciw ludziom postępującym źle, ale tak jak Jezus możemy być odważni i gorliwi w wielbieniu Jehowy. (Porównaj podobne wystąpienie w Jana 2:14-17). Czy okazujemy takie zalety w wielbieniu Jehowy?
6 Na drugi dzień, we wtorek 11 Nisana, Syn Boży odważnie zdemaskował obłudę faryzeuszy. W samym Jeruzalem powiedział im: „Zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Wy sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy do niego idą” (Mat. 23:13). Jednocześnie Jezus dokładał wszelkich starań, żeby pomóc ludziom wejść do tego Królestwa. Jeszcze tego samego dnia poza murami Jeruzalem Jezus podał swym uczniom znamienne proroctwo o znaku jego obecności i zakończenia systemu rzeczy. Usilnie zachęcał wtedy swych uczniów, podobnie zresztą jak i nas dzisiaj, żeby nie pozwolić żadnym innym sprawom zaciemnić doniosłe znaczenie tych wydarzeń. Jezus powiedział niedwuznacznie: „Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych” (Łuk. 21:34). Jaką wagę przywiązujemy do tego, co on powiedział? Czy ówczesne orędzie Jezusa jest równie ważne dla nas?
7 W tym samym dniu Jezus zwrócił uwagę na pewną kobietę, która zrozumiała, jak wielką wartość mają sprawy Boże. Wskazał na wdowę, która w świątyni wrzuciła do skarbony dwa drobne pieniążki. Jezus wyjaśnił jednak, że to było „wszystko, co miała na utrzymanie” (Łuk. 21:1-4). Czy to, co my czynimy na rzecz prawdziwego wielbienia, stanowi dowód, że cenimy je tak, jak je ceniła ta wdowa?
12-14 NISANA
8 W środę 12 Nisana Jezus nie wrócił do Jeruzalem. Ale w Biblii czytamy, że pewna niewiasta imieniem Maria namaściła go bardzo drogim, wonnym olejkiem. Jezus powiedział: ‛Namaściła mnie na dzień mojego pogrzebu’ (Jana 12:7). Jezus tak bardzo cenił jej życzliwość, że powiedział: „Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła” (Mat. 26:13). Zdarzenie to wzbudziło chciwość Judasza. „Udał się do arcykapłanów”, żeby z nimi uzgodnić zapłatę za wydanie Jezusa (Mat. 26:14, 15).
9 Przed zachodem słońca w czwartek 13 Nisana Syn Boży poczynił przygotowania do ostatniej Paschy ze swymi uczniami. Mniej więcej o 6 po południu rozpoczął się 14 Nisan i Jezus miał przed sobą jeszcze około 20 bardzo trudnych godzin. Podczas posiłku paschalnego umył nogi apostołom, w tym także Judaszowi. Była to szczególna noc dla Syna Bożego i jego apostołów. Powiedział do nich: „Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami” (Łuk. 22:15). Jakże ciężko musiało mu być, gdy wiedział, że znajdujący się pośród innych apostołów Judasz ma go zdradzić! Po spożyciu Paschy Judasz wyszedł, a wtedy Jezus z jedenastoma wiernymi apostołami ustanowił pamiątkę swej śmierci. Gdy zdrajca odszedł od stołu, Jezus wiedział, że zbliżają się szybko najtrudniejsze godziny. Spełnienie się Słowa jego Ojca oraz widoki na życie dla całej ludzkości zależały od tego, jak teraz postąpi. Przed odśpiewaniem pieśni ku chwale Boga i wyjściu do ogrodu Getsemani Jezus modlił się nie tylko za siebie, lecz także za tych, którzy jeszcze nie uwierzyli w niego (Jana 17:20). Jakże niesamolubna miłość do ludzi!
10 W Getsemani znowu modlił się żarliwie do Ojca. Trzem uczniom powiedział: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną” (Mat. 26:38). Ale oni nie zdawali sobie sprawy z powagi chwili i zasnęli. Wkrótce zjawił się zdrajca z wielką zgrają uzbrojoną w miecze i kije. Uczniowie uciekli, a Jezusa aresztowano.
11 Po zdradzie w ciągu reszty nocy i następnego ranka Jezus stawał przed arcykapłanami, Sanhedrynem, Herodem i Piłatem. W końcu około godziny trzeciej po południu w piątek 14 Nisana wisząc na palu męki, oświadczył: „Wykonało się!” „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego”. Gdy to powiedział skonał (Jana 19:30; Łuk. 23:46).
12 Jakież to piękne świadectwo odwagi i lojalności! Ale Jezus nie czynił tego dla własnej chwały. Chciał przynieść cześć swemu Ojcu. Poza tym apostoł Piotr powiedział: „Chrystus cierpiał za WAS”. Jak my możemy okazywać docenianie takiego niezwykłego, niesamolubnego działania dla naszego dobra? Nie tylko przez obecność na Pamiątce. Piotr rzekł: „Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście szli dokładnie jego śladami” (1 Piotra 2:21, NW). A zatem okazujmy pod każdym względem głębokie docenianie wszystkiego, co uczynił Jezus, i dążmy do tego, żeby codziennie przyczyniać się swym postępowaniem do wywyższania imienia Jehowy.