Pomagajmy jedni drugim (część II): W ośrodku służby
1 Co prawda wszyscy w jednakowym stopniu mamy obowiązek głosić, ale nie wszyscy mamy jednakowe doświadczanie bądź też zdolności (1 Kor. 12:29, 30). Niektórzy są nowi i brak im jeszcze doświadczenia. Możliwości innych są ograniczone z powodu podeszłego wieku, braków w wykształceniu, a niekiedy też bariery językowej. Jeszcze inni bardzo dobrze radzą sobie w jednym dziale służby, w innych zaś są słabsi. Oczywiście wszyscy pragniemy rozwiać swoje zdolności, aby skutecznie głosić dobrą nowinę. Toteż wykorzystanie naszego bogatego doświadczenia i naszych zdolności dla dobra drugich może nas bardzo uszczęśliwić (Dzieje 20:35).
2 W ośrodku służby mamy wyśmienite możliwości pomagania sobie wzajemnie. Wielu głosicieli ma tyle doświadczenia i zdolności, że są w stanie pomagać drugim z danej grupy. Często wystarczy ich powiadomić, kto potrzebuje pomocy, albo po prostu poprosić ich o taką pomoc. Proponujemy więc, aby każdy nadzorca ośrodka zastanowił się, komu należałoby pomóc w służbie i kto byłby chętny i potrafiłby skutecznie pomagać.
3 Mając to w pamięci, nadzorca ośrodka może najpierw porozmawiać z doświadczonym głosicielem, czy nie zechciałby pomóc komuś, kto ma mniej doświadczenia. Na przykład do siostry mógłby powiedzieć: „Czy nie zechciałabyś popracować od drzwi do drzwi jeden lub dwa dni z siostrą...? Jestem pewien, że odniosłaby pożytek z twojego doświadczenia. Sądzę, że obie z przyjemnością popracowałybyście trochę ze sobą i przyczyniłoby się to do wzajemnego zbudowania”.
4 Jeżeli doświadczona siostra przystanie na taką propozycję, nadzorca ośrodka może ją poprosić, żeby porozmawiała z tą drugą siostrą i żeby się umówiły na najdogodniejszą porę. W niektórych wypadkach mogą mieć życzenie porozmawiać w tej sprawie z nadzorcą, może on bowiem mieć jakieś sugestie co do tego, jak należałoby postąpić. Mogą zaplanować, jak będzie najdogodniej przygotować się wspólnie, kiedy pójdą od domu do domu, a kiedy dokonają odwiedzin ponownych.
5 Nadzorca ośrodka powinien szczerze interesować się tymi głosicielami, pytając ich od czasu do czasu, jak im się pracuje. Jego gotowość do spieszenia z pomocą oraz słowa zachęty będą stanowić dowód, że nie jest jedynie prowadzącym zebranie zborowe, że jest mocno przywiązany do wszystkich i bardzo mu zależy na ich postępach pod względem duchowym. Gdy z ośrodkiem będzie współpracował przez tydzień nadzorca służby, on także zainteresuje się, co dało się osiągnąć. Wszystkie przedsięwzięcia tego brata, jak również nadzorcy ośrodka, zmierzające do wciągnięcie większej liczby głosicieli, żeby pomagali jedni drugim w obrębie ośrodka służby, przyczynią się zarazem do umocnienia zboru jako całości (1 Tes. 2:7, 8).