Okazujmy względy osobom w podeszłym wieku
1 „Naprawdę cenię sobie w naszym zborze możliwość obcowania ze starszymi osobami. Ich silna wiara i głęboka miłość do Jehowy są tak budujące i zachęcające”. Takie wypowiedzi często się słyszy w zborach, w których służą nasi wierni bracia i siostry w podeszłym wieku. Jakże szczęśliwi jesteśmy, że możemy okazywać im względy! (Kapł. 19:32).
2 Pomimo różnych dolegliwości wielu braci w podeszłym wieku usługuje w charakterze starszych lub sług pomocniczych. Jakże piękny dają nam przykład! Gdy związane z wiekiem niedomagania utrudniają im spełnianie obowiązków tak, jak by sobie tego życzyli, nie stanowi to wcale powodu do rezygnacji, jak gdyby już nie mogli usługiwać zborowi. Wręcz przeciwnie, cały zbór dużo korzysta z ich usługiwania. Ich przykładna stałość i wierność przez wiele lat, ich rady i dojrzałe rozeznanie są dla nas błogosławieństwem. Zgodzimy się z tym, że „wspaniałą koroną jest siwizna, dochodzi się do niej na drodze sprawiedliwości” (Prz. 16:31, NP).
3 Siostry w starszym wieku również mogą wywierać korzystny wpływ na zbór. W Tytusa 2:2-10 Paweł wspomina nie tylko o starszych mężczyznach, ale też o starszych niewiastach, i mówi, co one mogłyby czynić, aby być „ozdobą” prawdy. Bracia i siostry w starszym wieku, którzy pomimo słabego zdrowia regularnie co miesiąc biorą udział w służbie, dodają ducha głosicielom, którzy są wolni od takich ograniczeń, żeby wykazywali większą gorliwość i oddanie. Niektórzy głosiciele w starszym wieku są w stanie spędzić jednorazowo niewiele czasu w służbie. Gdy jednak widzimy ich zdecydowanie, czy nie czujemy się zachęceni do naśladowania ich silnej wiary oraz ducha, jakiego okazują? (Filip. 4:23). Poza tym dają dobry przykład punktualnym przychodzeniem na cotygodniowe zebrania, choć nieraz nie przychodzi im to łatwo. A któż z nas nie słucha uważnie ich przemyślanych komentarzy, świadczących o mądrości i skromności, wypracowanych w ciągu wieloletniej wiernej służby?
4 Co jednak może uczynić każdy z nas, aby zgodnie z 3 Mojżeszową 19:32 (NP) ‛szanować osobę starca’? Nieco wcześniej czytamy w tym wersecie: „Przed siwą głową wstaniesz”, co wskazuje, że młodsi powinni okazywać szacunek dla starszych. Paweł radził uważać drugich za wyższych od siebie (Filip. 2:3). Jeżeli dotyczy to wszystkich członków zboru chrześcijańskiego, to o ileż więcej odnosi się do tych, którzy przez wiele lat dawali dowody swej miłości do Jehowy i chrześcijańskich braci uczynkami wiary i zbożnego oddania! Tacy zasługują na szczególny szacunek.
5 Niekiedy słyszymy, że starszy brat lub siostra, przykuci do łóżka wiekiem bądź chorobą, czują się opuszczeni, bo nikt nie odwiedza ich regularnie, żeby ich zachęcać. Choćbyśmy nie znali ich osobiście ani nie byli z nimi w bliskiej komitywie, to jednak mamy chrześcijański obowiązek pamiętania o nich. Dotyczy to głównie członków naszych rodzin (1 Tym. 5:8). Serdeczna troska o starszych wiekiem członków zboru, zwłaszcza o członków własnej rodziny, jest naszym podstawowym obowiązkiem, o którym nie wolno zapominać nikomu, kto miłuje Jehowę (Marka 7:10; 1 Jana 3:17, 18; 4:7, 8). Każdy powinien się szczerze troszczyć o ich potrzeby cielesne i duchowe.
6 Można też okazywać względy braciom i siostrom w podeszłym wieku podczas opracowywania terenu zboru. Na przykład można im zostawić do opracowania same partery w blokach lub domy parterowe, żeby nie musieli chodzić po schodach. Można im przydzielić teren w pobliżu domu, żeby nie musieli daleko chodzić. Można im pomóc w dokonywaniu odwiedzin lub w udaniu się na studia biblijne, gdzie są trudności z komunikacją lub znaczne odległości. Można by również pomyśleć o podwożeniu takich osób na zebrania zborowe lub o pomocy w robieniu zakupów czy też w załatwieniu jakiejś sprawy. Możemy być pewni, że tacy bracia w starszym wieku będą bardzo wdzięczni za okazywanie im w ten sposób miłości i zainteresowania.
7 Gdy się nad tym zastanowimy, to stwierdzimy, że istnieje niejedna możliwość okazywania sobie wzajemnie miłości. Takie niesamolubne dawanie przynosi radość i szczęście całemu zborowi. Jan zachęca: „Nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą” (1 Jana 3:18). A zatem zarówno młodzi, jak i starzy odnoszą korzyść z wzajemnej wymiany zachęt, gdy każdy daje coś ze siebie zależnie od swych zdolności i możliwości (Dzieje 20:35; Rzym. 1:12).
8 Apostoł Paweł wiedział, że „Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi (...), którzy według postanowienia jego są powołani” (Rzym. 8:28, NP). Jakże szczęśliwi jesteśmy, że możemy korzystać z nagromadzonej w ciągu wielu lat bogatej wiedzy i doświadczenia wielu naszych starszych braci i sióstr!