Stale pomagajmy sobie wzajemnie
1 Apostoł Paweł napisał: „Z miłości służcie jedni drugim jak niewolnicy” (Gal. 5:13). Z wypowiedzi tej wyraźnie wynika, jak powinniśmy się odnosić do drugich czy to w zborze chrześcijańskim, czy poza nim. Szczera troska o bliźnich powinna nas skłaniać do chętnego pomagania nowym i słabym, którzy utrzymują z nami łączność. Niektórzy jeszcze nie nabyli dokładnej wiedzy o prawdzie, ale robią w tym stałe postępy; im także należy udzielać pomocy. Na życzliwe zainteresowanie zasługują ci członkowie zboru, którzy się znaleźli w ciężkim położeniu. Obyśmy przejawiali takie usposobienie, jakie miał Paweł, a wtedy ‛wszystkie nasze sprawy będą załatwiane w miłości’ (1 Kor. 16:14; Filip. 2:4).
ODPOWIEDNI CZAS
2 Wobec notowanego obecnie szybkiego wzrostu szczególnego znaczenia nabiera wezwanie: „Czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy są z nami spokrewnieni w wierze” (Gal. 6:10). Jeżeli regularnie bierzesz udział w służbie polowej, a może nawet jesteś pionierem pomocniczym lub stałym, to czy nie mógłbyś zapraszać innych do współpracy? Doświadczeni głosiciele mogą służyć nowym i słabym praktyczną pomocą oraz zachętą. Twoje życzliwe i często ponawiane zaproszenia mogą sprawić, że zaczną częściej wyruszać do służby polowej.
3 Pragniemy też pomagać ludziom studiującym Biblię przez zabieranie ich do służby, jeżeli robią odpowiednie postępy i się do niej nadają. Trzeba im pokazać, na czym polega nasza działalność. Podczas przygotowywania ich do tej pracy bardzo pomocne będzie wspólne przećwiczenie sposobu przedstawiania dobrej nowiny. Pomóż zainteresowanemu przygotować „Temat do rozmów” lub prosty wstęp. Możesz także omówić z nim jakiś artykuł z naszego czasopisma. Pomóż mu wyszukać myśli, które będzie można poruszyć w pracy od domu do domu. Pokaż, jak to zrobić. Przećwiczcie to razem. Takie wspólne przygotowanie się do służby polowej na pewno da dobre wyniki.
4 Czy zauważyłeś, że niektórzy dość często opuszczają zebrania? Jak im pomóc? Sporą zachętą może się okazać złożenie im krótkiej, przyjacielskiej wizyty. Podczas rozmowy podziel się ciekawymi myślami z zebrania albo opowiedz o radosnych przeżyciach, którymi bracia się na nich dzielili. Niech ten, kto nie bywa na zebraniach, dowie się, ile traci. Czy nie mógłbyś w taki sposób pomóc komuś regularnie przychodzić?
5 Wspieranie drugich wymaga wytrwałości, zwłaszcza gdy z takich czy innych powodów znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji. Konieczne są na przykład nieustanne wysiłki, gdy trzeba pomagać bratu lub siostrze w podeszłym wieku bądź też osobie albo rodzinie dotkniętej przewlekłą chorobą. Starzy i schorowani, a także członkowie ich rodzin, mogą potrzebować pokrzepienia. Odwiedzając ich co jakiś czas, można podtrzymywać ich na duchu i zachęcać do wytrwałości. Takie osoby są bardzo wdzięczne, gdy się im wyśle widokówkę lub do nich zatelefonuje. Przyjazny uśmiech oraz kilka ciepłych słów z naszej strony upewnią ich, że o nich pamiętamy (Prz. 25:11). Może trzeba będzie przygotować posiłek, załatwić sprawunki lub wykonać jakieś prace domowe, żeby członkowie rodziny borykającej się z tymi przeciwnościami mogli się wywiązywać ze swych codziennych obowiązków i regularnie uczestniczyć w głoszeniu dobrej nowiny.
6 Staraj się dostrzegać rzeczywiste potrzeby drugich i potem stosownie do tego działaj (1 Jana 3:16-18). Zwróć się o wskazówki i rady do nadzorcy ośrodka, ponieważ brat ten na ogół dobrze zna tych, których powierzono jego pieczy. Niesamolubna miłość braterska powinna pobudzać wszystkich do ‛dogadzania bliźniemu w tym, co dobrze służy jego zbudowaniu’ (Rzym. 15:1, 2). Dbanie w każdej sytuacji o siebie i o „swoich” dodaje nam otuchy i umacnia naszą nadzieję. Możemy być pewni, że Jehowa zatroszczy się o nas i nam pobłogosławi, jeżeli stale będziemy sobie wzajemnie pomagać (1 Tym. 5:8; 1 Piotra 5:6, 7).