1925 — sto lat temu

OCZEKIWANIE SIĘ PRZEDŁUŻA

W 1925 roku wielu Badaczy Pisma Świętego oczekiwało odtworzenia ziemskiego raju. Dlaczego? Brat Albert Schroeder, który później usługiwał w Ciele Kierowniczym, wyjaśnił: „Uważano, że ostatek namaszczonych duchem naśladowców Chrystusa pójdzie w owym roku do nieba, aby tam wejść w skład Królestwa, i że wierni mężowie z dawnych czasów, między innymi Abraham i Dawid, zostaną wskrzeszeni jako książęta i obejmą rządy nad ziemią podczas panowania Królestwa Bożego”. Kiedy jednak te nadzieje się nie zrealizowały, niektórzy poczuli się rozczarowani (Prz. 13:12).

Mimo to większość Badaczy dalej wytrwale głosiła. Coraz lepiej rozumieli oni, że ich zadaniem jest świadczenie na rzecz Jehowy. Przyjrzyjmy się na przykład ich pracy związanej z wykorzystaniem radia.

NADAWANIE ROZGŁOSU DOBREJ NOWINIE ZA POMOCĄ RADIA NABIERA ROZMACHU

Poprzedniego roku mnóstwo ludzi słuchało audycji nadawanych przez stację WBBR. Badacze poszli za ciosem i w 1925 roku postawili kolejną rozgłośnię o wielkiej mocy — tym razem w pobliżu Chicago. Nadano jej nazwę WORD („Słowo”). Jak wspominał Ralph Leffler, radiotechnik pracujący przy budowie, „w mroźne zimowe wieczory słuchano jej w wielu odległych zakątkach”. Jednej z pierwszych audycji wysłuchała pewna rodzina z miasteczka Pilot Station na Alasce, oddalonego o jakieś 5000 kilometrów. Później napisała do pracowników rozgłośni list z podziękowaniami za pokrzepiający program duchowy.

W angielskim wydaniu Strażnicy z 1 grudnia 1925 roku tak skomentowano olbrzymi zasięg radiostacji: „WORD to jedna z najpotężniejszych rozgłośni w USA, o mocy 5000 watów. Obejmuje swoim zasięgiem zarówno wschodnie, jak i zachodnie wybrzeże, a nawet Kubę i Alaskę. Dzięki niej wiele osób, które nigdy wcześniej nie słyszało dobrej nowiny, okazało zainteresowanie”.

W tym samym czasie Badacze podjęli wysiłki, by w szerszym zakresie wykorzystywać radio również w Kanadzie. W 1924 roku wznieśli radiostację CHUC w Saskatoon w stanie Saskatchewan. Była to jedna z pierwszych rozgłośni religijnych w tym kraju. Ale w 1925 roku okazało się, że potrzeba na nią większej przestrzeni. W tym celu nabyto i wyremontowano pewien stary budynek w Saskatoon.

Dzięki tej rozgłośni wiele osób rozproszonych po słabo zaludnionych rejonach prowincji Saskatchewan pierwszy raz usłyszało dobrą nowinę. W jednym z odizolowanych miasteczek pewna kobieta po wysłuchaniu audycji poprosiła listownie o literaturę biblijną. Brat George Naish wspominał: „Jej prośba brzmiała tak rozpaczliwie, że wysłaliśmy jej wszystkie tomy Wykładów Pisma Świętego”. Wkrótce ta kobieta zaczęła dzielić się orędziem o Królestwie z innymi.

UŚCIŚLENIE NASZYCH WIERZEŃ

W Strażnicy z 1 marca 1925 roku (wydanie polskie z 15 kwietnia) ukazał się znamienny artykuł zatytułowany „Narodzenie Narodu”. Dlaczego był tak istotny? Już od jakiegoś czasu Badacze Pisma Świętego wiedzieli, że Szatan ma swoją organizację złożoną z niegodziwych stworzeń duchowych w niebie oraz systemów religijnych, handlowych i politycznych na ziemi. Ale za pomocą tego artykułu „niewolnik wierny i roztropny” pomógł braciom i siostrom zrozumieć, że również Jehowa ma swoją organizację i nie ma ona nic wspólnego ze światem Szatana (Mat. 24:45). Co więcej, niewolnik wyjaśnił, że w roku 1914 zostało ustanowione Królestwo Boże i że właśnie wtedy — w wyniku stoczonej w niebie wojny — Szatan i demony zostali wyrzuceni z nieba, a ich działalność jest teraz ograniczona do ziemi (Obj. 12:7-9).

Niektórym trudno było zaakceptować to nowe wyjaśnienie. We wspomnianym artykule zauważono: „Jeżeliby niektórzy z czytelników Strażnicy nie mogli się zgodzić z tem, co tutaj jest powiedziane, radzilibyśmy takim w spokoju i bacznie oczekiwać na Pana, zachowując się zawsze w czystości serca”.

Jednak większość Badaczy zareagowała na ten artykuł pozytywnie. Tom Eyre, jeden z kolporterów (obecnie nazywanych pionierami) z Wielkiej Brytanii, tak to opisał: „Bracia byli zachwyceni tym wyjaśnieniem 12 rozdziału Księgi Objawienia. Kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że w niebie zostało ustanowione Królestwo, byliśmy podekscytowani i zapragnęliśmy dzielić się tą dobrą nowiną z innymi. Z pewnością pobudziło nas to do wzmożenia wysiłków i pomogło nam dostrzec, jak Jehowa prowadzi swój lud do jeszcze większych rzeczy”.

ŚWIADCZENIE O JEHOWIE

Obecnie Świadkowie Jehowy doskonale znają słowa z Księgi Izajasza 43:10: „‚Wy jesteście moimi świadkami’, mówi Jehowa, ‚moim sługą, którego wybrałem’”. Ale do 1925 roku w naszych publikacjach było niewiele wzmianek o tym wersecie. Miało się to jednak zmienić. W roku 1925 w angielskich wydaniach Strażnicy powołano się na wersety 10 i 12 z 43 rozdziału Księgi Izajasza aż 11 razy!

Pod koniec sierpnia Badacze zorganizowali zgromadzenie w Indianapolis. Brat Joseph Rutherford przygotował dla jego uczestników powitanie zamieszczone w wydrukowanym programie. Oświadczył w nim: „Przybyliśmy na to zgromadzenie nabrać (...) sił od Pana, by powrócić na pole z odnowioną energią i jeszcze większym pragnieniem dawania o Nim świadectwa”. Przez całe osiem dni obecni byli zachęcani do świadczenia o Jehowie przy każdej okazji.

W sobotę 29 sierpnia brat Rutherford wygłosił przemówienie pod tytułem „Wezwanie do czynu”. Podkreślił w nim, że dawanie świadectwa ma ogromne znaczenie. Powiedział: „Jehowa powiada do Swego ludu (...): ‚Świadkami moimi jesteście ... żem Ja Bóg.’ Tedy do nich pobrzmiewa to jasne przykazanie: ‚Wznieście sztandar dla ludzi’. Niema żadnej organizacji na ziemi, by wznosiła sztandar lub godło ludowi prócz (...) [Jego sług], to jest tych, którzy posiadają ducha Pańskiego i którzy są Jego świadkami” (wydanie polskie Strażnicy z 1 grudnia 1925 roku, pisownia oryginalna) (Izaj. 43:12; 62:10).

Po przemówieniu brata Rutherforda zebrani jednomyślnie przyjęli rezolucję zatytułowaną „Poselstwo nadziei”. Podkreślała ona, że Królestwo Boże to jedyna realna nadzieja na dostąpienie „błogosławieństw w postaci pokoju, pomyślności, zdrowia, życia, wolności i wiecznego szczęścia”. Przetłumaczono ją na kilka języków i wydrukowano jako traktat. Rozpowszechniono jakieś 40 000 000 egzemplarzy.

Chociaż Badacze Pisma Świętego przyjęli nazwę „Świadkowie Jehowy” dopiero kilka lat później, to już wtedy rozumieli, że świadczenie na rzecz Jehowy jest ich najważniejszym zadaniem.

PONOWNE WIZYTY U TYCH, KTÓRZY OKAZALI ZAINTERESOWANIE

W miarę jak liczba Badaczy na świecie rosła, zaczęto przykładać coraz większą wagę do składania ponownych wizyt osobom, które okazały zainteresowanie dobrą nowiną. Po kampanii rozpowszechniania traktatu Poselstwo nadziei w Biuletyniea zalecono: „Postarajcie się ponownie odwiedzić domy, w których pracownicy [głosiciele], nawet jeśli nie pozostawili literatury, to wręczyli egzemplarz Poselstwa nadziei”.

W styczniowym wydaniu Biuletynu zamieszczono następującą wypowiedź pewnego Badacza z miejscowości Plano w Teksasie: „To zdumiewające, że na terenach, które odwiedzamy po kilka razy, spotykamy się z lepszymi reakcjami niż na nowych. W ciągu ostatnich 10 lat pewne miasteczko na naszym terenie opracowano pięć razy. (...) Niedawno siostra Hendrix razem z moją matką ponownie się tam wybrały i rozpowszechniły więcej książek niż kiedykolwiek”.

Pewien kolporter działający w Panamie napisał: „Wielu z tych, którzy za pierwszym razem mnie odprawili, zmieniło nastawienie, gdy wróciłem do nich drugi lub trzeci raz. Tego roku skupiłem się głównie na wizytach u ludzi, których już kiedyś odwiedziłem, i miałem w związku z tym wiele miłych przeżyć”.

DALSZE PLANY

W dorocznym liście do wszystkich kolporterów brat Rutherford podsumował działalność w roku 1925 i wskazał, czym mieli oni dalej się zajmować: „Minionego roku mieliście zaszczyt pocieszyć wielu zasmuconych. To dzieło wlało w wasze serca radość (...). Bieżący rok da wam mnóstwo okazji, by świadczyć o Bogu i Jego Królestwie oraz dowodzić, kim są Jego prawdziwi słudzy (...). Wznieśmy razem głos i wysławiajmy naszego Boga i naszego Króla”.

Pod koniec roku 1925 bracia zaczęli planować na następny rok rozbudowę Betel w Brooklynie. Miało to być największe przedsięwzięcie budowlane, jakie nasza organizacja do tamtej pory zrealizowała.