2:1

Pięćdziesiątnicy: W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo pentekosté (oznaczające „pięćdziesiąty [dzień]”) jest używane na określenie święta nazywanego w Pismach Hebrajskich Świętem Żniw (Wj 23:16) lub Świętem Tygodni (Wj 34:22). Obchodzono je po zakończeniu siedmiotygodniowego okresu żniw, w czasie którego zbierano najpierw jęczmień, a potem pszenicę. Pięćdziesiątnica przypadała na 50 dzień, licząc od 16 nisan, kiedy to przynoszono na ofiarę snop z pierwszych plonów jęczmienia (Kpł 23:15, 16). W kalendarzu hebrajskim jest to 6 siwan (zob. Dodatek B15). Wskazówki dotyczące tego święta zawiera Kpł 23:15-21; Lb 28:26-31 i Pwt 16:9-12. Na obchody Pięćdziesiątnicy do Jerozolimy ściągało mnóstwo Żydów i prozelitów z odległych miejsc. Święto to zachęcało do okazywania gościnności i życzliwości wszystkim ludziom, bez względu na ich status społeczny i pochodzenie — wolnym, niewolnikom, biednym, sierotom, wdowom, Lewitom czy cudzoziemcom (Pwt 16:10, 11). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. były więc idealne warunki, żeby powstał zbór chrześcijański, którego zadaniem miało być głoszenie wszystkim ludziom „o wspaniałych dziełach Bożych” (Dz 1:8; 2:11). Według tradycji żydowskiej obchody Pięćdziesiątnicy przypadały na czas, gdy przy górze Synaj Izraelici otrzymali Prawo i stali się narodem wybranym. Rzeczywiście wydarzyło się to na początku miesiąca trzeciego (siwan) (Wj 19:1). Tak jak Mojżesz pośredniczył w zawarciu przymierza Prawa między Bogiem a Izraelem, tak Jezus Chrystus stał się Pośrednikiem nowego przymierza dla nowego narodu, Izraela duchowego.