Przypis

b Wszystko to rozegrało się w drugiej połowie ostatniego z „siedemdziesięciu tygodni” lat, przepowiedzianych w Księdze Daniela 9:24-27a. W ciągu tego 70 „tygodnia” Jehowa Bóg utrzymywał w mocy wobec rodowitych Izraelitów przymierze zawarte z Abrahamem, które obejmowało Izraelitów na zasadzie pochodzenia od Abrahama (Rodz. 12:1-3; 22:18). W odróżnieniu od Filipa, który schronił się w Samarii, inni, „których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na [wyspę] Cypr i do Antiochii [Syryjskiej], głosząc słowo samym tylko Żydom” (Dzieje 11:19). Siedemdziesiąty „tydzień” szczególnej łaski dla rodowitych Żydów z uwagi na przymierze Abrahama, rozpoczęty w chwili chrztu i namaszczenia Jezusa w roku 29 n.e., zakończył się wczesną jesienią 36 roku n.e. Zatem dopuszczenie ochrzczonych Samarytan do niebiańskich przywilejów Królestwa nie oznaczało otwarcia drogi dla wszystkich innych nie-Żydów „aż po krańce ziemi”, czyli nie zapoczątkowało wielkiego napływu takich nieobrzezanych pogan do zboru chrześcijan zrodzonych z ducha.