Przypis

b Szersze wyjaśnienie sprawy rozciągnięcia „Święta Namiotów” na tysiąclecie rządów Chrystusa znajduje się w książce „Paradise Restored to Mankind — By Theocracy!” (Raj przywrócony ludzkości za sprawą Teokracji), rozdział 22, w szczególności na stronach od 400 do 402; porównaj z tym także strony 53-57, 79-90 i 106-115. Zobrazowana przez to święto rzeczywistość chrześcijańska zaczęła się kształtować od dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Z nastaniem wielkiego odstępstwa zanikła radość zboru chrześcijańskiego. Jednakże z chwilą uwolnienia Izraela duchowego z Babilonu Wielkiego w roku 1919, po pierwszej wojnie światowej, na nowo podjęto dzieło zgromadzania, najpierw ostatka pomazańców, później „wielkiej rzeszy”, a tym samym nastąpił ciąg dalszy większego „Święta Namiotów”. Jest to święto nieustające i będzie obchodzone „z roku na rok” również przez cały okres zmartwychwstania. Zakończy się dopiero po ostatnim wypróbowaniu doskonałej już ludzkości, gdy wszyscy, którzy z tej próby wyjdą zwycięsko, zostaną wreszcie stałymi mieszkańcami ziemi. Zobacz także „Strażnicę” nr 4 z roku 1968, strony 6-9, i nr 19/XCIV, strony 2-14; ponadto „Strażnicę” w wydaniu angielskim z 1 września 1977 roku, stronę 541, oraz książkę „Aid to Bible Understanding” (Pomoc do zrozumienia Biblii), strony od 573 do 576.