Przypis

a Słowo był bogiem: Lub „Słowo był boski”, czyli „miał naturę Boga”. Wyrażenie użyte przez Jana opisuje naturę albo cechę „Słowa” (gr. ho lògos; zob. materiały do studium: Słowo), czyli Jezusa Chrystusa. „Słowo” można nazwać „bogiem” lub „boskim”, ponieważ zajmuje szczególną pozycję jako pierworodny Syn Boży, za którego pośrednictwem Bóg stworzył wszystko inne. Niejeden tłumacz obstaje przy oddaniu w tym miejscu myśli, że „Słowo” był „Bogiem”. W ten sposób „Słowo” stawia się na równi z Bogiem Wszechmocnym. Jednak istnieją przekonujące argumenty na to, że Jan nie uważał „Słowa” i Wszechmocnego Boga za jedną i tę samą osobę. Na przykład zarówno przed wspomnianym wyrażeniem, jak i po nim powiedziano, że „Słowo” był „u Boga”. Poza tym w wersetach 1 i 2 grecki wyraz theòs pojawia się trzy razy: w pierwszym i trzecim wypadku theòs jest poprzedzony rodzajnikiem, w drugim rodzajnik nie występuje. Wielu biblistów przyznaje, że brak rodzajnika w tym drugim wypadku ma duże znaczenie. Kiedy w tym kontekście pojawia się rodzajnik, wtedy theòs odnosi się do Boga Wszechmocnego. Z drugiej strony brak rodzajnika w tej konstrukcji gramatycznej sprawia, że theòs wskazuje na cechę charakterystyczną „Słowa”. Dlatego w tłumaczeniach Biblii na język angielski, francuski i niemiecki często fragment ten jest oddawany podobnie jak w Przekładzie Nowego Świata i zawiera myśl o tym, że „Słowo” był „bogiem”, „boski”, „istotą boską” albo miał „naturę Boga”. Takie tłumaczenie wspierają powstałe najprawdopodobniej w III i IV wieku n.e. przekłady Ewangelii według Jana na koptyjskie dialekty saidzki i bohairski. W tłumaczeniach tych theòs w Jn 1:1 za pierwszym razem jest oddany inaczej niż za drugim. Przekłady te podkreślają cechę „Słowa” — że miał naturę Boga, ale nie stawiają go na równi z Ojcem, Bogiem Wszechmocnym. Harmonizuje z tym werset z Kol 2:9, gdzie napisano, że w Chrystusie jest „cała pełnia boskości”. A zgodnie z 2Pt 1:4 nawet współdziedzice Chrystusa mieli stać się „współuczestnikami Boskiej natury”. Ponadto w Septuagincie wyraz theòs jest zazwyczaj odpowiednikiem hebrajskich słów ʼel i ʼelohím, tłumaczonych na „Bóg”, które jak się uważa, znaczą „potężny; silny”. Te hebrajskie słowa są używane w odniesieniu do Boga Wszechmocnego, innych bogów, a także ludzi (Jn 10:34). Użycie określenia „bóg” albo „potężny” w stosunku do „Słowa” zgadza się z proroctwem z Iz 9:6, gdzie przepowiedziano, że Mesjasz będzie nazwany „Potężnym Bogiem” (nie „Bogiem Wszechmocnym”) i że będzie „Wiekuistym Ojcem” wszystkich, którzy otrzymają przywilej zostania jego poddanymi. Dokona tego gorliwość jego Ojca, „Jehowy Zastępów” (Iz 9:7).