Pytania czytelników

● Czy właściwie postępuje chrześcijanin, który się godzi na leczenie obejmujące przyjęcie do organizmu surowicy przygotowanej z krwi? — Niemcy.

Biblia wyraźnie dowodzi, że Bóg traktuje krew w szczególny sposób; wskazuje, że według Niego reprezentuje ona duszę, czyli życie (Kapł. 17:11, 12, 14). Nic dziwnego, że nakaz Boży dany naszemu wspólnemu przodkowi, Noemu, brzmiał: „Mięsa z duszą jego, którą jest krew jego, jeść nie będziecie” (Rodz. 9:4, Gd). Ani Noe, ani jego potomkowie — włącznie z każdym z nas — nie mieli podtrzymywać swego życia przez korzystanie z krwi w charakterze pokarmu. Ważny ten pogląd nawet powtórzono potem, wskazując zarazem na jego zastosowanie u dzisiejszych prawdziwych wielbicieli Boga, gdyż chrześcijanom powiedziano: „Powstrzymajcie się (...) od krwi, [i] od tego, co uduszone” (Dzieje 15:29). W związku z tym nie możemy aprobować wielu współczesnych metod leczenia, w których stosuje się krew. Wielokrotnie też wykazaliśmy, że przyjmowanie transfuzji krwi byłoby niewątpliwie sprzeczne z biblijnym zakazem jedzenia krwi lub używania jej w inny sposób służący podtrzymaniu życia.

Niektórych chrześcijan nakłania się jednak przy pewnych okazjach do przyjęcia zastrzyków z surowicy leczniczej, przygotowanej z małej ilości wyodrębnionych składników krwi. Dla uzyskania należytej oceny tej sprawy dobrze będzie najpierw sobie uprzytomnić, czym właściwie jest surowica i po co się jej używa. Pomocne też będzie zrozumienie, czym różnią się surowice od szczepionek.

Każdy człowiek w normalnym toku swego życia styka się z wirusami bądź też bakteriami wywołującymi choroby. Można więc prędzej czy później być zaatakowanym na przykład przez zarazki powodujące świnkę, odrę czy gruźlicę. Dla odparcia takiej napaści wirusów lub bakterii organizm wytwarza substancje zwane przeciwciałami, które starają się zneutralizować albo przynajmniej zmniejszyć szkody wyrządzone przez najazd owych drobnoustrojów. Kto ma we krwi ciałka odporności na określoną chorobę, ten jest przejściowo lub trwale uodporniony na zarażenie się daną chorobą.

Z myślą o zapobieżeniu grożącemu niebezpieczeństwu naukowcy opracowali szczepionki ochronne (anatoksyny), które pobudzają organizm do wytwarzania przeciwciał zabezpieczających przed pewnymi chorobami. Ospa, paraliż dziecięcy, tężec, cholera, wścieklizna, dur brzuszny i żółta febra — oto ważniejsze z chorób, przeciw którym wyprodukowano szczepionki. Szczepionki te, mające uodparniać na wymienione choroby, nie są wytwarzane z krwi. (Bliższe szczegóły omówiono swego czasu w angielskim wydaniu „Przebudźcie się!” z 22 sierpnia 1965 roku, na stronach 18 i 19). Szczepienia ochronnego anatoksynami nie otrzymywanymi z krwi często wymaga się od dzieci wstępujących do szkoły, a także od turystów i misjonarzy wyjeżdżających do obcych krajów. Celem tych szczepień jest pobudzenie organizmu do wytworzenia zawczasu ciał odpornościowych, aby zapobiec zapadnięciu na chorobę, z którą prawdopodobnie wypadnie się zetknąć.

Cóż jednak począć, gdy ktoś niedawno zetknął się w jakiś sposób z taką chorobą, jak na przykład: błonica, tężec, wirusowe zapalenie wątroby, wścieklizna itp. lub faktycznie już się jej nabawił? Zanim jego organizm zdąży wytworzyć niezbędne przeciwciała, może być powalony przez chorobę. Na taki wypadek lekarze wynaleźli metodę bezzwłocznego dostarczenia ciał odpornościowych, co ma pomóc w odparciu ataku choroby. Używa się do tego surowic, czyli antytoksyn. Uzyskuje się je z krwi ludzkiej albo zwierzęcej, w której już się wytworzyły ciała odpornościowe zwalczające daną chorobę. Zazwyczaj krew taką poddaje się obróbce, w której wyniku zostają oddzielone cząsteczki pewnego składnika (gamma-globuliny), zawierające przeciwciała i spełniające potem rolę surowicy. Kiedy daną surowicę wstrzyknie się pacjentowi, uzyskuje on przejściowo bierną odporność.a Odporność jest tymczasowa, gdyż owe przeciwciała nie wchodzą na stałe w skład jego krwi; skoro tylko zostaną wydalone z organizmu, zanika odporność na daną chorobę. Jak z tego widać, surowice (w przeciwieństwie do szczepionki) zawierają pewne składniki krwi, chociaż w minimalnej ilości.

Nadmieniono już na początku, że pełne poszanowanie dla wszystkiego, co Biblia mówi o krwi, skłania nas do wstrzemięźliwości w zaleceniu jakiegokolwiek spożytkowania jej poza ciałem zwierzęcia bądź człowieka, do którego ona normalnie należy. Wierzymy, że użycie krwi do transfuzji lub zastosowanie jakiegoś składnika krwi w podobnym celu jest wyraźnie sprzeczne z biblijnym nakazem, by się ‚powstrzymać od krwi’ (Dzieje 15:20). Cóż więc możemy powiedzieć o surowicy, zawierającej tylko drobną frakcję krwi i stosowanej jako pomocniczy środek obrony przed jakąś infekcją, a nie po to, by spełniła funkcję podtrzymywania życia, którą normalnie spełnia krew?

Sądzimy, że tutaj musi decydować sumienie poszczególnego chrześcijanina. Niektórzy mogą uważać, że przyjęcie takiej surowicy nie jest aktem lekceważenia sobie świętości życia i Boga jako Źródła życia, że nie stanowi naigrawania się z wyraźnie sprecyzowanej woli Boga co do niekorzystania z krwi jako pokarmu. Z drugiej zaś strony sumienie innych może ich nawoływać do odrzucenia wszelkich takich surowic. Przed Bogiem, swoim Sędzią, każdy zda sprawę z powodów, dla jakich powziął decyzję zgodną ze swym sumieniem. — 1 Kor. 4:4; 2 Kor. 5:10.

Mamy nadzieję, że to krótkie omówienie zasad biblijnych będzie pomocne przy starannym rozważeniu pytania zamieszczonego na początku i pytań pokrewnych. Chociaż tam, gdzie według naszego przekonania decyzję należy pozostawić sumieniu jednostki, wstrzymujemy się od pochwalania lub potępiania, to jednak zachęcamy wszystkich, by starali się zachować czyste sumienie przed Bogiem i nigdy nie lekceważyli sobie świadomie Jego Słowa. — 1 Piotra 3:16; 1 Tym. 1:19.

[Przypis]