zaślepił umysły niewierzących, aby nie mogło przeniknąć oświecenie chwalebną dobrą nowiną o Chrystusie, który jest obrazem Boga” (2Ko 4:3, 4). Pierwszymi wrogami dobrej nowiny byli żydowscy przywódcy religijni. Niemniej ich postawa ostatecznie wyszła na pożytek poganom, czyli ludziom z narodów, gdyż umożliwiła im zostanie „współuczestnikami obietnicy w jedności z Chrystusem Jezusem przez dobrą nowinę” (Ef 3:5, 6; Rz 11:25, 28).

Wrogowie dobrej nowiny przysporzyli chrześcijanom wiele cierpień i zmusili apostołów do zdecydowanego występowania przed władcami w celu jej obrony oraz prawnego ugruntowywania, by mogła się jak najswobodniej rozprzestrzeniać (Flp 1:7, 16; por. Mk 13:9-13; Dz 4:18-20; 5:27-29).

Ziemska służba Jezusa i jego powrót. Warto zauważyć, że jakieś sześć miesięcy przed ochrzczeniem Jezusa Jan głosił: „Okazujcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios”, a gdy Jezus się pojawił, wskazał na niego jako na „Baranka Bożego, który usuwa grzech świata” (Mt 3:1, 2; Jn 1:29). W ten sposób zwrócił ludziom uwagę na długo oczekiwanego mesjańskiego Króla (Dz 19:4).

Kiedy Jezus był na ziemi, razem z uczniami obwieszczał: „Przybliżyło się królestwo niebios” (Mt 4:17; 10:7). Jako Chrystus, namaszczony Król, powiedział do sprzeciwiających się mu faryzeuszy: „Królestwo Boże jest pośród was” (Łk 17:20, 21). Był to główny temat dobrej nowiny podczas ziemskiej służby Jezusa. Biblia nie donosi jednak, by po jego śmierci uczniowie nadal głosili, że Królestwo się „przybliżyło” lub było tuż, tuż. Oznajmiali dobrą nowinę o tym, że Jezus oddał swe życie na okup w celu wybawienia ludzi, wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Poza tym obwieszczali jego przyszły powrót i nadejście jego Królestwa (2Tm 4:1; Heb 10:12, 13; Obj 11:15; 12:10; 22:20; por. Łk 19:12, 15).

Uczniowie zapytali kiedyś Jezusa: „Co będzie znakiem twojej obecności oraz zakończenia systemu rzeczy?” W odpowiedzi wymienił on niektóre wydarzenia mające się wówczas rozgrywać. Między innymi oznajmił: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Mt 24:3, 14; Mk 13:10; por. Kol 1:23). W objawieniu otrzymanym ok. 96 r. n.e. apostoł Jan ujrzał „anioła, który leciał środkiem nieba i miał wiecznotrwałą dobrą nowinę do oznajmienia jako radosną wieść dla mieszkających na ziemi i dla każdego narodu, i plemienia, i języka, i ludu, i mówił donośnym głosem: ‚Boga się bójcie i dajcie mu chwałę, ponieważ nadeszła godzina jego sądu’” (Obj 14:6, 7). Z tych natchnionych wypowiedzi wynika, że w „dniach ostatnich” dobra nowina o Królestwie miała być rozgłaszana na niespotykaną wcześniej skalę.

Odpowiednik hebrajskiego racòn i greckiego eudokía. Słowa te i ich pokrewne formy odnoszą się do czegoś, co się podoba lub sprawia zadowolenie, i są tłumaczone m.in. na „upodobanie”, „uznanie”, „dobra wola”.

Dobra wola Boga. W Piśmie Świętym powyższe określenia bywają używane w odniesieniu do dobrej woli Boga, do czegoś, co Mu się podoba, co jest Mu miłe, w czym znajduje przyjemność (Ps 51:18; 106:4; Ef 1:5, 9). Bóg wyraźnie wyjaśnił, jak zjednać sobie Jego przychylność, i sam decyduje o tym, kogo uzna za swoich przyjaciół, cieszących się Jego upodobaniem. Ludziom odrzucającym Jego Słowo lub buntującym się przeciw Niemu nie okaże dobrej woli, lecz niezadowolenie (Ps 2:5; Heb 3:16-19).

Dobra wola człowieka. Te same słowa są używane w odniesieniu do czegoś, co się podoba ludziom, co robią chętnie, z dobrej woli (2Kn 10:7; Est 1:8; Rz 15:25, 26). Apostoł Paweł wspomniał o osobach, które z dobrej woli głosiły Chrystusa (Flp 1:15). Owi szczerzy chrześcijanie okazywali dobrą wolę, czyli przychylność, apostołowi, a tym samym także Osobistościom, które reprezentował — Bogu i Jego Synowi. Dzięki temu zyskają upodobanie Jehowy (Prz 8:35; 10:32; 11:27). Innym przykładem przejawiania dobrej woli przez człowieka jest wypowiedź tego samego apostoła o jego żydowskich rodakach: „Bracia, dobra wola mego serca oraz moje błaganie, które za nimi zanoszę do Boga, są doprawdy ku ich wybawieniu” (Rz 10:1).

„Ludzie dobrej woli”. Anioł, który ogłaszał narodziny Jezusa, nie ukazał się żydowskim przywódcom religijnym, lecz pokornym pasterzom. Gdy ich powiadomił o narodzinach Mesjasza, zastępy aniołów oznajmiły: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli” (Łk 2:14). Nie zwiastowało to pokoju wrogom Boga, czyli tym, którzy z Nim walczyli. „Nie ma pokoju — rzekł mój Bóg — dla niegodziwców” (Iz 57:21). W Biblii gdańskiej werset z Łukasza 2:14 brzmi następująco: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój, w ludziach dobre upodobanie”. Ale Bóg nie obwieścił tutaj, że ma upodobanie we wszystkich ludziach ani że udzieli swego pokoju tym, którzy wprawdzie uznają Jego istnienie, lecz traktują wiarę powierzchownie. Przeciwnie, słowa te odnosiły się do tych, którzy zaskarbią sobie Jego