Życiodajne wody oznaczają więc środki przedsięwzięte przez Jehowę za pośrednictwem Baranka, Jezusa Chrystusa, umożliwiające ludziom na ziemi dostąpienie życia.

Po przedstawieniu innych szczegółów natchnionego objawienia Jan napisał: „Duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’”, po czym zachęcił wszystkich, którzy słyszą te słowa, by powtarzali: „Przyjdź!” i zapraszali każdego spragnionego do ‛brania wody życia darmo’. Jeszcze przed zakończeniem obecnego niegodziwego systemu rzeczy duch i oblubienica zapraszają ludzi, by zaczęli korzystać z Bożych środków umożliwiających otrzymanie życia wiecznego za pośrednictwem Baranka. Zaproszeni mogą z ufnością wyczekiwać czasu, gdy po zagładzie starego systemu rzeczy dostąpią całkowitego uzdrowienia dzięki usługiwaniu Baranka oraz jego oblubienicy i tym samym będą pić z rzeki wody życia (Obj 22:17).

„Soki żywotne”. W Psalmie 32:1-5 Dawid opisuje, jak bardzo pokrzepia człowieka dostąpienie odpuszczenia winy, chociaż wyjawia też, jak ogromną udrękę przeżywał, zanim wyznał występek Jehowie i uzyskał Jego przebaczenie. Początkowo psalmista usiłował ukryć grzech, ale dręczyło go sumienie i dlatego napisał: „Moje soki żywotne odmieniły się jak podczas letniej spiekoty”. Próby zagłuszenia głosu sumienia męczyły go i odbierały mu energię życiową, podobnie jak susza lub upalne lato pozbawiają drzewo życiodajnych soków. Słowa Dawida zdają się wskazywać, że wskutek ukrywania grzechu cierpiał zarówno psychicznie, jak i fizycznie, a przynajmniej utracił radość życia. Tylko wyznanie winy Jehowie może przynieść przebaczenie i ulgę (Prz 28:13).

„Woreczek życia”. Kiedy Abigail prosiła Dawida, by uniknął ściągnięcia na siebie winy krwi i powstrzymał się od zemsty na Nabalu, powiedziała: „Gdy człowiek powstanie, by cię ścigać i nastawać na twą duszę, to dusza mego pana z pewnością będzie zawinięta w woreczku życia u Jehowy, twego Boga; lecz duszę twoich nieprzyjaciół wyrzuci on jak ze środka wgłębienia procy” (1Sm 25:29-33). Dopóki Dawid czekał na Jehowę i nie próbował sam zapewnić sobie wybawienia, jego życie znajdowało się w rękach żywego Boga, który chronił je przed wrogami, podobnie jak ludzie zawijają cenne rzeczy, by je zabezpieczyć i zachować. Bóg miał natomiast ‛wyrzucić duszę’ nieprzyjaciół Dawida.

Żywe zainteresowanie pomyślnością innych, poświadczane uczynkami; przychylność, przyjazne usposobienie. W Chrześcijańskich Pismach Greckich „życzliwość” jest przede wszystkim tłumaczeniem słowa chrestòtes. Najlepszy przykład życzliwości daje Jehowa Bóg, który okazuje ją na mnóstwo sposobów, i to nawet ludziom niewdzięcznym i niegodziwym, pragnąc pobudzić ich do skruchy (Łk 6:35; Rz 2:4; 11:22; Tyt 3:4, 5). Z kolei chrześcijanie są zachęcani do przyjęcia na siebie „miłego [gr. chrestòs]” jarzma Chrystusa (Mt 11:30), przyodziania się w życzliwość (Ef 4:32; Kol 3:12) i stałego pielęgnowania tej cechy, będącej owocem ducha Bożego (Gal 5:22). W ten sposób polecają siebie jako sług Bożych (2Ko 6:4-6). Ponadto „miłość jest (...) życzliwa” (1Ko 13:4).

„Życzliwość” (lub „rozsądek”, dosł. „ustępliwość”, gr. epieikía) należy do wybitnych przymiotów Chrystusa Jezusa (2Ko 10:1, przyp. w NW). Niezwykłą „ludzką życzliwość” (dosł. „kochanie ludzkości”, gr. filanthropía) okazali Pawłowi mieszkańcy Malty (Dz 28:2, przyp. w NW).

Lojalna życzliwość Boga. Podobnie jak w Chrześcijańskich Pismach Greckich, również w Pismach Hebrajskich często jest mowa o życzliwości. Występuje w nich 245 razy słowo chésed, oddane najczęściej przez „lojalna życzliwość”. Pokrewny czasownik chasád znaczy „postępować lojalnie” (lub „okazywać lojalną życzliwość”) i oznacza coś więcej niż samą serdeczną troskę czy przychylność (Ps 18:25, przyp. w NW). Chésed to podyktowane miłością przywiązanie okazywane komuś tak długo, aż zostanie osiągnięty cel dotyczący danej osoby. Według pewnego słownika chésed ma związek z „gotowością do czynu, poczuciem wspólnoty i wytrwałością”; zawsze opisuje „nie tylko życzliwe usposobienie, ale też wypływające z niego działanie. Jest to działanie w trosce o życie, działanie na rzecz człowieka dotkniętego nieszczęściem lub będącego w potrzebie. Jest to dowód przyjaźni albo pobożności, wyraz dążenia do dobrego, a nie do złego” (Theologisches Wörterbuch zum Alten Testament, red. G. J. Botterweck, H. Ringgren, 1982, t. 3, szp. 56). Ponieważ chésed wiąże się również z wiernością, solidarnością i wypróbowaną lojalnością, sens oryginału trafnie oddaje więc wyrażenie „lojalna życzliwość” bądź „lojalna miłość”. Chésed użyte w lm. można przetłumaczyć na: „przejawy [lub „wyrazy”] lojalnej życzliwości”, „czyny świadczące o lojalnej życzliwości” czy też „pełnia lojalnej życzliwości” albo „pełnia lojalnej miłości” (Ps 25:6, przyp. w NW; Iz 55:3, przyp. w NW).

Lojalna życzliwość jest cennym przymiotem Jehowy Boga, który ma w niej upodobanie i chętnie ją okazuje swoim sługom (Ps 36:7; 62:12; Mi 7:18). Gdyby nie to, ludzie już dawno przestaliby istnieć (Lam 3:22). Dlatego Mojżesz, wstawiając się za buntowniczym Izraelem, powołał się zarówno na wielkie imię Jehowy, jak i na Jego lojalną życzliwość (Lb 14:13-19).

Pismo Święte ukazuje, że Jehowa ujawnia swą lojalną życzliwość (lojalną miłość) w rozmaity sposób i w różnych okolicznościach: gdy kogoś ratuje lub zachowuje przy życiu (Ps 6:4; 119:88, 159), gdy strzeże i chroni (Ps 40:11; 61:7; 143:12) bądź też niesie ulgę w trudnej sytuacji (Rut 1:8; 2:20; Ps 31:16, 21). Kierując się tym przymiotem, może uwolnić ludzi od ciężaru grzechu (Ps 25:7), wzmocnić i podnieść ich na duchu (Ps 94:18; 117:2), a także udzielić potrzebnej pomocy wybranym (Ps 44:26). W szczególny sposób Bóg okazał swą lojalną życzliwość Lotowi (Rdz 19:18-22), Abrahamowi (Mi 7:20) oraz Józefowi (Rdz 39:21). Dał jej wyraz również przy wyborze żony dla Izaaka (Rdz 24:12-14, 27).

Odkąd Jehowa powołał do istnienia naród izraelski, stale składał piękne dowody lojalnej życzliwości w związku z przymierzem, które z nim zawarł (Wj 15:13; Pwt 7:12). Okazywał ją Dawidowi (2Sm 7:15; 1Kl 3:6; Ps 18:50), Ezdraszowi i jego towarzyszom (Ezd 7:28; 9:9), a także „tysiącom” innych ludzi (Wj 34:7; Jer 32:18). Ze względu na przymierze co do Królestwa zawarte z Dawidem Jehowa okazał ją też po śmierci Jezusa, gdyż wskrzesił tego lojalnego Syna, spełniając proroczą zapowiedź: „Obdarzę was wiernymi przejawami lojalnej życzliwości wobec Dawida” (Dz 13:34; Ps 16:10; Iz 55:3).

Lojalna życzliwość Jehowy przyciąga do Niego ludzi (Jer 31:3). Pokładają w niej ufność (Ps 13:5; 52:8), wyczekują jej (Ps 33:18, 22), modlą się o nią (Ps 51:1; 85:7; 90:14; 109:26; 119:41) i czerpią z niej pociechę (Ps 119:76). Składają za nią dzięki Jehowie (Ps 107:8, 15, 21, 31), błogosławią Go i wysławiają (Ps 66:20; 115:1; 138:2) oraz opowiadają o niej innym (Ps 92:2). Wzorem Dawida nigdy jej nie ukrywają (Ps 40:10), ponieważ jest dobra (Ps 69:16; 109:21) i przysparza radości (Ps 31:7). Lojalna życzliwość Boża jest niczym ścieżka, którą przyjemnie się kroczy (Ps 25:10).

W innych wersetach biblijnych podkreślono, jak obfita (Lb 14:19; Ps 5:7; 69:13; Jon 4:2) i niezmienna jest lojalna życzliwość Boga (1Kl 8:23). Sięga aż do niebios (Ps 36:5; 57:10; 103:11; 108:4), napełnia ziemię (Ps 33:5; 119:64), rozciąga się na tysiąc pokoleń (Pwt 7:9) i trwa „po czas niezmierzony” (1Kn 16:34, 41; Ps 89:2; Iz 54:8, 10; Jer 33:11). W Psalmie 136 zwrot: „Jego [Jehowy] lojalna życzliwość trwa po czas niezmierzony” powtarza się we wszystkich 26 wersetach.

Niezrównana lojalna życzliwość Jehowy jest często wymieniana wraz z innymi Jego wspaniałymi przymiotami, takimi jak: miłosierdzie, łaskawość, wierność wobec prawdy, gotowość do przebaczania, prawość, pokój i sprawiedliwość (Wj 34:6; Neh 9:17; Ps 85:10; 89:14; Jer 9:24).

Lojalna życzliwość człowieka. Z powyższego wyraźnie wynika, że kto chce sobie zaskarbić uznanie Boże, musi ‛miłować życzliwość’ oraz ‛okazywać lojalną życzliwość i miłosierdzie’ (Mi 6:8; Za 7:9). Przysłowie mówi: „Rzeczą pożądaną u ziemskiego człowieka jest jego lojalna życzliwość” — przysparza mu bowiem wielu dobrodziejstw (Prz 11:17; 19:22). Bóg miło wspominał lojalną życzliwość przejawianą w „młodości” przez naród izraelski (Jer 2:2). Ale gdy stała się ona „jak poranne obłoki i jak rosa, która wcześnie znika”, Jehowa nie był zadowolony, ponieważ jak sam mówi, ‛znajduje upodobanie w lojalnej życzliwości, a nie w ofierze’ (Oz 6:4, 6). Dając wyraz własnej lojalnej życzliwości, skarcił Izraelitów za brak tej cechy (Ps 141:5; Oz 4:1). Poradził im także, żeby do Niego wrócili, składając dowody lojalnej życzliwości i sprawiedliwości (Oz 12:6). Tego samego wymaga się od wszystkich innych, którzy chcą znaleźć łaskę zarówno w oczach Boga, jak i człowieka (Hi 6:14; Prz 3:3, 4).

Pismo Święte opisuje liczne przejawy lojalnej życzliwości ze strony ludzi. Na przykład Sara okazała ją swemu mężowi, gdy dla jego bezpieczeństwa w obcym kraju nazywała go swoim bratem (Rdz 20:13). Jakub poprosił Józefa, by dowiódł swej lojalnej życzliwości wobec niego i przyrzekł, że nie pochowa go w Egipcie (Rdz 47:29; 50:12, 13). Rachab życzliwie potraktowała izraelskich zwiadowców i zobowiązała ich, by Izraelici odpłacili jej tym samym, zachowując przy życiu jej rodzinę (Joz 2:12, 13). Boaz pochwalił lojalną życzliwość Rut (Rut 3:10), a Jonatan prosił Dawida, żeby postąpił życzliwie wobec niego i jego domu (1Sm 20:14, 15; 2Sm 9:3-7).

Ludzie zdobywają się na taką czy inną formę życzliwości z różnych pobudek i w rozmaitych okolicznościach. Niekiedy bywa ona podyktowana zwyczajową gościnnością lub uprzejmością,