(„[od; należący do] Icchara”).

Lewicka rodzina Kehatytów, wywodząca się od Icchara (Lb 3:19, 27; 1Kn 24:22; 26:23, 29).

(„gdzie jest chwała?”).

Syn Pinechasa urodzony po jego śmierci; brat Achituba; wnuk arcykapłana Helego. Imię Ichabod, które przy porodzie nadała mu umierająca matka, wskazywało, że chwała odeszła od Izraela w związku ze zdobyciem Arki oraz śmiercią Pinechasa i Helego (1Sm 4:17-22; 14:3).

Miasto graniczne na terytorium Zebulona (Joz 19:14-16). Chociaż jego dokładna lokalizacja nie jest znana, niektórzy łączą je z Chirbat al-Huwara, położonym 1,5 km na pd. zach. od miejsca, gdzie przypuszczalnie leżało Betlejem w Zebulonie.

(1-5: skrócona forma imienia Adajasz: „Jehowa przystroił [tego, który nosi to imię]”)

1. Lewita z rodu Gerszoma, syn Joacha (1Kn 6:19-21).

2. Ojciec Achinadaba, pełnomocnika dostarczającego Salomonowi żywności z Machanaim (1Kl 4:7, 14).

3. Wizjoner; podczas opracowywania ksiąg Kronik jego pisma posłużyły za jedno ze źródeł informacji o życiu królów: Salomona, Rechoboama i Abijasza. Pisma te nazwano m.in. „objaśnieniem”; inne określenia to „komentarz” i „midrasz” (2Kn 9:29; 12:15; 13:22, przyp. w NW).

4. Ojciec Berechiasza i dziadek proroka Zachariasza (Ezd 5:1; 6:14; Za 1:1, 7). Być może tożsamy z kapłanem Iddo z poz. 5.

5. Kapłan wymieniony wśród osób, które wróciły z Zerubbabelem do Jerozolimy w 537 r. p.n.e. Za dni arcykapłana Jojakima głową domu patriarchalnego Iddo był Zachariasz (Neh 12:1, 4, 12, 16). Może być tą samą osobą, o której mowa w poz. 4.

6. Naczelnik netynejczyków (niewolników świątynnych) zamieszkałych „w miejscu Kasifia”; w r. 468 p.n.e. grupa licząca 220 osób spośród nich wyruszyła z Ezdraszem do Jerozolimy (Ezd 8:17, 20).

(z gr.: „[kraj] Edomitów”).

W czasach machabejskich i rzymskich geograficzne granice Idumei nie obejmowały zasadniczej części starożytnego Edomu, położonej na wsch. od Araby, lecz tereny przydzielone niegdyś plemionom Symeona i Judy. Jak wynika z apokryficznej Księgi 1 Machabejskiej (4:29, 61; 5:65), do Idumei należał m.in. obszar ciągnący się od Hebronu w kierunku pn. do Bet-Sur (Bet-Cur), jakieś 26 km na pd. pd. zach. od Jerozolimy. W księdze tej opisano wielką klęskę zadaną Idumejczykom przez Judę Machabeusza (1 Machabejska 5:3). Flawiusz donosi, iż w późniejszym czasie Jan Hyrkan I podbił wszystkich Idumejczyków, ale pozwolił im zostać w kraju pod warunkiem, że poddadzą się obrzezaniu i będą żyli według praw judejskich. Nie chcąc udawać się na wygnanie, Idumejczycy przyjęli to ultimatum (Dawne dzieje Izraela, XIII, IX, 1). Mieszkańcy Idumei byli wśród ludzi, którzy sami przyszli do Jezusa, „usłyszawszy, ilu rzeczy dokonywał” (Mk 3:8; zob. EDOM, EDOMICI).

Cienkie narzędzie, mające z jednej strony ostry czubek, a z drugiej otwór (ucho) do nawlekania nici (lub skórzanych pasków), używane do szycia i haftowania (Wj 28:6; 35:34, 35; Kzn 3:7; Łk 5:36). Odnaleziono starożytne igły zrobione z kości, nawet z kości słoniowej, ale najwięcej wykonanych z brązu. Były one bardzo podobne do dzisiejszych igieł. Igły z brązu z terenów Palestyny mają od 4 do 14 cm długości, a niektóre pochodzące z Egiptu — od 8 do 9 cm.

Zobacz GRY, IGRZYSKA.

(prawdopodobnie: „rumowiska”).

Miasto na pd. Judy (Joz 15:21, 29). Jego dokładne położenie nie jest znane.

(„ruiny przy brodach [przeprawach]; ruiny z pogranicza [terenów po drugiej stronie]”).

Jedno z miejsc obozowania Izraelitów na pustkowiu. Dokładna lokalizacja jest nieznana, choć najwyraźniej znajdowało się ono przy pd. granicy Moabu, w pobliżu doliny potoku Zered (Lb 21:11, 12; 33:44). Ijje-Abarim prawdopodobnie było najdalej wysuniętym na pd. krańcem regionu Abarim (Lb 33:47, 48; zob. ABARIM). Archeolog Yohanan Aharoni proponuje identyfikować je z Al-Madajina, leżącym przy brodzie na potoku Zered, ok. 60 km na pd. od Dibon-Gad, wymienionego jako kolejne miejsce postoju (The Land of the Bible, 1979, ss. 202, 436).

(„rumowiska”).

Najwyraźniej skrócona forma nazwy Ijje-Abarim, określającej miejsce na granicy Moabu, gdzie obozowali Izraelici (Lb 33:44, 45).

Jedno z miejsc zdobytych za panowania Baaszy przez wojska syryjskiego króla Ben-Hadada I (1Kl 15:20, 21; 2Kn 16:4). Prawie dwa stulecia później Ijon zajął król asyryjski Tiglat-Pileser III, a jego mieszkańców zesłał na wygnanie (2Kl 15:29). Ijon na ogół utożsamia się z Tall ad-Dibbin, leżącym ok. 15 km na pn. pn. zach. od Dan.