Dzieło żniwne „w czasie końca”

„Żniwem jest zakończenie systemu rzeczy” (Mat. 13:39).

1. Dlaczego „żniwo” zapowiedziane przez Jezusa stanowi podwójny powód do radości?

OBFITE żniwo zawsze jest powodem do radości i dziękczynienia. Zbiera się wtedy plony wytrwałej, ciężkiej pracy. Żniwo zapowiedziane w przypowieści Chrystusa o „pszenicy” i „chwastach” miało się dla całego rodu ludzkiego stać powodem do podwójnej radości. Dlaczego? Otóż nie tylko miało ono oznaczać zgromadzenie wymaganej liczby „synów królestwa”, czyli „świętych”, którzy będą towarzyszyć Chrystusowi w jego „królestwie wiecznym”, zapewniając w ten sposób ziemi odpowiednie rządy; ponadto przecież „żniwo” to miało samo przez się dowodzić, że żyjemy przy „zakończeniu systemu rzeczy”, a zarazem u progu nowego, sprawiedliwego porządku (Dan. 7:14, 27, Nowy Przekład; Mat. 13:38, 39; 2 Piotra 3:13).

„TELOS” A „SYNTELEIA”

2. Dlaczego „zakończenie” lepiej niż „koniec” oddaje treść greckiego wyrazu synteleia? Jakiemu zatem okresowi wspomnianemu w Księdze Daniela odpowiada określenie synteleia?

² Jezus nie powiedział, że „żniwo” to „koniec świata”, jak sugerują niektóre przekłady Pisma Świętego (Biblia Tysiąclecia, Romaniuk, Kowalski). Takie tłumaczenia nie uwzględniają różnicy między greckimi słowami telos i synteleia. O znaczeniu określenia synteleia pisze W. E. Vine w dziele pt. Expository Dictionary of New Testament Words (Słownik objaśniający wyrazy z Nowego Testamentu), co następuje: „Słowo to nie odnosi się do kresu, lecz do rozwoju wydarzeń zmierzających ku ustalonemu punktowi kulminacyjnemu”. Kiedy więc Jezus rzekł: „Żniwem jest zakończenie [synteleia] systemu rzeczy”, mówił o pewnym okresie działalności, który miał mieć swój początek i koniec. Jak podaje Ewangelia według Mateusza 13:30, Jezus nadmienił też o „porze żniwnej”, będącej niewątpliwie określonym wycinkiem czasu, tym samym okresem, który prorok Daniel nazwał „czasem końca” (Dan. 12:4). Rzecz ciekawa, że gdy tłumacze Septuaginty przekładali ów werset z Księgi Daniela, użyli właśnie greckiego wyrazu synteleia.

3. Z czym wiąże się „pora żniwna”? Co znaczy greckie słowo telos i do czego się ono odnosi w Ewangelii według Mateusza 24:14?

³ To samo słowo występuje w Ewangelii według Mateusza 24:3 w pytaniu, które uczniowie zadali Jezusowi: „Powiedz nam, kiedy się to stanie oraz co będzie znakiem twej obecności i zakończenia [synteleia] systemu rzeczy?” A w takim razie „pora żniwna” zbiega się z niewidzialną obecnością Chrystusa w roli Żniwiarza. Odpowiadając na przytoczone tu pytanie uczniów, Jezus wyliczył wojny na skalę międzynarodową, niedobory żywności, zarazy, wielkie trzęsienia ziemi, bezprawie i powszechną atmosferę strachu. (Porównaj ze sobą równoległe doniesienia z 24 rozdziału Ewangelii według Mateusza, 13 rozdziału według Marka i 21 rozdziału według Łukasza). Wskazując następnie, że „pora żniwna” miała wreszcie dobiec końca, Jezus dodał: „I ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec [telos]” (Mat. 24:14). Słowo telos oznacza właśnie „koniec” w sensie „kresu, zaprzestania, (...) ostatniego aktu, zamknięcia, dopełnienia się zwłaszcza spraw ostatecznych, dokonania się wszechświatowego dramatu”.a

4. Kiedy rozpoczęło się „zakończenie”, czyli „czas końca”? Co w takim razie można powiedzieć o „żniwie”?

⁴ Wydarzenia historyczne rozgrywające się od roku 1914, a będące spełnieniem proroctw biblijnych, dowodzą niezbicie, że obecny system rzeczy daleko posunął się w swoim „czasie końca”, czyli w „zakończeniu” (synteleia). Mówiąc słowami W. E. Vine’a, jesteśmy świadkami „rozwoju wydarzeń zmierzających ku ustalonemu punktowi kulminacyjnemu”, ku końcowi (telos). A zatem teraz trwa „żniwo” z przypowieści Jezusa; w gruncie rzeczy musi ono zbliżać się do punktu szczytowego. Czy od roku 1914 można było dostrzec również pozostałe okoliczności wymienione w tej przypowieści?

„DOJRZAŁO ŻNIWO ZIEMI”

5. Co miał „Syn człowieczy” nakazać swym aniołom w porze żniwa?

⁵ Wyjaśniając dalej „przypowieść o chwastach na polu”, Jezus rzekł: „Żniwem jest zakończenie systemu rzeczy, a żeńcami są aniołowie. Dlatego jak się zbiera chwasty i pali w ogniu, tak będzie przy zakończeniu systemu rzeczy. Syn człowieczy wyśle swych aniołów i ci zbiorą z jego królestwa wszystkie przyczyny zgorszenia oraz czyniących bezprawie, i wrzucą ich do pieca ognistego. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębami” (Mat. 13:39-42).

6. Pośród kogo musiała rosnąć „pszenica”?

⁶ „Żeńców”, czyli aniołów „Syn człowieczy” zamierzał wysłać przy „zakończeniu systemu rzeczy”, aby spośród prawdziwych „synów królestwa” wyplewić „wszystkie przyczyny zgorszenia oraz czyniących bezprawie”. Jak wykazano w poprzednim artykule, wskutek działalności Diabła, który rozsiał nocą „chwasty”, doszło do zorganizowanego odstępstwa i powstało fałszywe chrześcijaństwo podporządkowane całej hierarchii ciemiężycielskich przywódców religijnych, czyli zbiorowo pojętego „człowieka bezprawia”, jakiego przepowiedział apostoł Paweł (2 Tes. 2:3-12). Prawdziwa „pszenica” musiała rosnąć wśród takich „chwastów” aż do „czasu końca”. Wtedy to „Syn człowieczy” miał polecić „żeńcom”, żeby oddzielili „synów królestwa” od „synów niegodziwca”.

7. Jakie proroctwo zbieżne z poprzednim ułatwia nam ustalenie pory żniwa?

⁷ Kiedy rozpoczęło się to dzieło rozdzielania? Istnieje inne ciekawe proroctwo dotyczące tego samego okresu, nie pozostawiające w tym zakresie żadnych wątpliwości. Czytamy w nim: „Widziałem, a oto biały obłok, a na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego, mający na głowie swojej złotą koronę, a w ręku swym ostry sierp. A inny anioł wyszedł ze świątyni, wołając donośnym głosem na tego, który siedział na obłoku: Zapuść sierp swój i żnij, gdyż nastała pora żniwa i dojrzało żniwo ziemi. I zapuścił Ten, który siedział na obłoku, sierp swój na ziemi, i ziemia została zżęta” (Obj. 14:14-16, NP).

8. Jak przedstawiono „Syna człowieczego” w Księdze Objawienia 14:14? Po jakim więc wydarzeniu musiało zacząć się żniwo?

⁸ W powyższym opisie widzimy „Syna człowieczego”, Jezusa Chrystusa, już nie w charakterze siewcy rozrzucającego „na swoim polu właściwe nasienie”, lecz jako Króla w koronie, który przystępuje do „żniwa ziemi”. Okoliczność, że siedzi na obłoku, symbolizuje jego niewidzialną obecność (Dzieje 1:9-11; Obj. 1:7). Dlatego miejsce na „żniwo” jest podczas obecności Chrystusa, po jego ukoronowaniu, gdy „Przedwieczny” Jehowa już mu powierzył „panowanie, chwałę i władzę królewską” (Dan. 7:13, 14, BT). Żniwo zatem zaczęło się w jakiś czas po roku 1914, który oznaczał początek „czasu końca”, inaczej mówiąc „zakończenia systemu rzeczy”.

9. Kiedy się rozpoczęło dzieło rozdzielania?

⁹ Ale kiedy po roku 1914 ‛Syn człowieczy wysłał swych aniołów’, aby oddzielili „synów królestwa” od „synów niegodziwca”, tylko udających „pszenicę”, to znaczy od „czyniących bezprawie”, do których należą również religijni przywódcy sfałszowanego chrystianizmu tworzący wspomnianego „człowieka bezprawia”? Odpowiedź musi pokrywać się z faktami, te zaś wskazują, że stało się to w roku 1919, gdy zrodzeni z ducha, namaszczeni „synowie królestwa” zobrazowani przez „pszenicę” zaczęli się uwalniać od „chwastów”, czyli rzekomych chrześcijan, którzy zawładnęli „polem”, jakim jest ludzkość. „Żniwo ziemi” dojrzało i nadeszła pora, by „Syn człowieczy” zapuścił swój sierp i żął. Przypowieść wyjawia, iż w tym celu posłużył się swymi „żeńcami”, to jest aniołami.

CHWASTY ZEBRANE NA SPALENIE

10. Dlaczego w ciągu wielu stuleci trudno było rozpoznać prawdziwą „pszenicę”? Odkąd stało się możliwe wyraźne odróżnienie „pszenicy” od „chwastów”?

¹⁰ Podając uczniom „przypowieść o chwastach na polu”, Jezus nadmienił: „W porze żniwnej powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwasty i powiążcie je w pęki na spalenie” (Mat. 13:30). Wyraźne zidentyfikowanie „pszenicy”, czyli prawdziwych „synów królestwa”, utrudniała przez długie stulecia bujnie się rozrastająca ‛życica’, to jest odstępczy chrześcijanie, którzy rościli sobie prawo do niebiańskiej nadziei odziedziczenia Królestwa. Dopiero po roku 1919, gdy chrześcijanie naprawdę zrodzeni z ducha zostali wyswobodzeni z Babilonu Wielkiego, diabelskiego ogólnoświatowego imperium religii fałszywej, zaznaczyła się jawna różnica pomiędzy „pszenicą” a „chwastami”.

11. Kogo obejmuje pojęcie „chwastów”? Co oznacza powiązanie ich w pęki?

¹¹ Mianem symbolicznych „chwastów” objęci są wszyscy fałszywi chrześcijanie, w tym również dzisiejsi odstępcy, którzy nauczają „przyczyn zgorszenia”, a także „czyniący bezprawie”. Zaliczają się więc do nich „zły niewolnik”, ‛głupie panny’ oraz „niewolnik niegodziwy i gnuśny” (Mat. 24:48-51; 25:1-12, 14-30). Fakt ‛powiązania ich w pęki’ przeznaczone na spalenie nie wyobraża ich pogrupowania na rozmaite kościoły i sekty nominalnego chrześcijaństwa. Trudno bowiem przypuszczać, żeby aniołowie byli odpowiedzialni za powstawanie takich odstępczych systemów religijnych. Co więcej, układanie w pęki i wiązanie odbywa się podczas „pory żniwnej”, w „czasie końca”, natomiast wiele religii obłudnego chrześcijaństwa istnieje już od wieków. Wiązanie „chwastów” w snopki oznacza coraz wyraźniejsze od roku 1919 oddzielenie chrześcijan prawdziwych od fałszywych, zarówno w świadomości obserwatorów, jak też w sensie rzeczywistego oddalenia się od siebie tych dwóch grup. „Chwasty”, inaczej „synowie niegodziwca”, są ‛powiązane’, bo aniołowie czuwają nad tym, aby nie dostały się z powrotem między „pszenicę”, to jest prawdziwych „synów królestwa”.

12. Co przedstawia „piec ognisty”? Kiedy trafią do niego „chwasty”?

¹² Informując następnie o tym, co mieli zrobić aniołowie z „chwastami” po ich związaniu, Jezus dodał: „I wrzucą ich do pieca ognistego. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębami” (Mat. 13:42). Pamiętajmy, że rozpatrujemy tu przypowieść. Jeżeli „pszenicę” i „chwasty” należy rozumieć symbolicznie, to tak samo trzeba też pojmować „piec ognisty” oraz „płacz i zgrzytanie zębami”. Ewangelia według Mateusza 25:41, 46 wskazuje, iż „ogień wieczny” wyobraża „wieczne odcięcie”, natomiast Księga Objawienia (20:14; 21:8) podaje, że „jezioro ognia” oznacza „powtórną śmierć”, zniszczenie bez żadnej nadziei na zmartwychwstanie. Zatem „chwasty” czeka zagłada.

13. Kiedy i w jakim sensie osoby zobrazowane przez „chwasty” płaczą i zgrzytają zębami? Kiedy jednak będą jeszcze bardziej lamentować?

¹³ Skoro „piec ognisty” symbolizuje zupełną zagładę, to „płacz i zgrzytanie zębami” ze strony „chwastów” musi wystąpić przed ich unicestwieniem. Fałszywi chrześcijanie, a zwłaszcza „człowiek bezprawia”, czyli duchowni nominalnego chrześcijaństwa, od szeregu dziesięcioleci już ubolewają głośno nad tym, że „synowie królestwa”, namaszczeni duchem świadkowie Boga Jehowy, zasypują ich gradem prawd biblijnych, demaskując ich przy tym, to znaczy wyjawiając, iż w gruncie rzeczy są „synami niegodziwca” (Mat. 13:38; Księga Objawienia, rozdziały 8 i 9b). Odstępczy kler zgrzyta zębami, gdy Świadkowie Jehowy nieustraszenie ogłaszają nie tylko „rok dobrej woli” Jehowy, ale także Jego „dzień pomsty” (Izaj. 61:1, 2). Niemniej jednak wszyscy, których obrazują te „chwasty”, będą jeszcze głośniej biadać i zgrzytać zębami, gdy niebawem „Syn człowieczy” nadejdzie, aby zgładzić ich wraz z resztą świata podporządkowanego władzy Szatana (Mat. 24:30).

‛SPRAWIEDLIWI JAŚNIEJĄ JAK SŁOŃCE’

14. Dokąd jest zwożona „pszenica”? Co powiedziano dodatkowo o tych „sprawiedliwych”?

¹⁴ Po nakazaniu „żeńcom”, by powiązali „chwasty” w pęki przeznaczone na zniszczenie, „Syn człowieczy” polecił: „A potem zgromadźcie mi pszenicę do spichlerza” (Mat. 13:30). Na zakończenie swoich wyjaśnień dotyczących tej przypowieści Jezus powiedział jeszcze: „W tym czasie sprawiedliwi będą jaśnieć jak słońce w królestwie swego Ojca. Kto ma uszy, niech słucha” (Mat. 13:43).

15, 16. (a) Dlaczego „sprawiedliwi” nie świecą w niebie? (b) Gdzie i w jaki sposób ‛jaśnieją’ oraz dokąd są gromadzeni?

¹⁵ W Księdze Objawienia 21:23 czytamy o niebiańskim rządzie Królestwa, Nowym Jeruzalem: „A miasto nie potrzebuje ani słońca, ani księżyca, aby mu świeciły; oświetla je bowiem chwała Boża, a lampą jego jest Baranek” (NP). Wynika stąd, że niebiańskie Królestwo nie zależy od światła zmartwychwstałych „synów królestwa”. Skąpane jest w potokach chwalebnego światła Bożego. Sytuacja wręcz przeciwna do tego, co się dzieje wśród narodów na ziemi! (Efez. 4:17, 18; 5:8). Wyjaśniając, co Jehowa czyni dla „synów królestwa”, dopóki przebywają jeszcze na ziemi, Paweł napisał: „Uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna” (Kol. 1:13, BT).

¹⁶ W związku z tym wzmianka, iż „sprawiedliwi” jaśnieją „jak słońce w królestwie swego Ojca”, odnosi się do stanu oświecenia i chwalebnej służby tych namaszczonych duchem chrześcijan na ziemi, gdzie ‛świecą jako światła w świecie’ (Filip. 2:15; Mat. 5:14). O „spichlerzu”, do którego są zgromadzani od roku 1919, słusznie można powiedzieć, że jest ‛królestwem ich Ojca’, ponieważ zbór chrześcijański to organizacja teokratyczna, uznająca zwierzchnictwo Jehowy nad całym wszechświatem. Zarazem jest to społeczność czysta, gdyż aniołowie wybierają z niej „wszystkie przyczyny zgorszenia oraz czyniących bezprawie” (Mat. 13:30, 41, 43).

„ŻNIWO ZIEMI” TRWA

17. Ilu „synów królestwa” ma zostać zebranych? Dlaczego jednak prace żniwne trwają dalej?

¹⁷ W jakiej mierze to wszystko dotyczy ciebie? Pamiętaj, że Jezus zakończył tę przypowieść słowami: „Kto ma uszy, niech słucha” (Mat. 13:43). Prawdą jest, że rozpatrywana przypowieść ilustruje zgromadzanie pełnej liczby „synów królestwa”, potrzebnej do utworzenia niebiańskiego rządu Chrystusa. Ten sam zresztą rozdział Księgi Objawienia (14), który mówi o „żniwie ziemi”, wyjawia też liczbę zebranych w trakcie tego żniwa, aby u boku „Baranka” sprawować władzę na niebiańskiej „górze Syjon”; ma ich być 144 000. Dalej wszakże czytamy w nim: „Ci zostali wykupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i Baranka” (Obj. 14:1-4). Określenie „pierwociny” wskazuje na późniejszy zbiór innych plonów, podobnie jak w naturze zwozi się z pól różne produkty aż do końca roku gospodarczego. A zatem dzieło zbierania trwa dalej i dotyczy bezpośrednio także ciebie.

18. Jakie odbywa się inne dzieło rozdzielania, oprócz zbierania „synów królestwa”?

¹⁸ Zbieranie „synów królestwa” szybko postępowało naprzód i stanowiło podstawowe zadanie od roku 1919 aż do początków lat trzydziestych naszego wieku. Ponieważ ci wierni, namaszczeni duchem Bożym chrześcijanie pozwolili ‛świecić swemu światłu’, więc również wielu innych ludzi mających uszy ku słuchaniu dało się odłączyć od „chwastów”, czyli rzekomych chrześcijan pozostających w obrębie kościołów i sekt nominalnego chrześcijaństwa (Mat. 5:16). Jezus przepowiedział to dzieło oddzielania także w swym proroctwie o „zakończeniu systemu rzeczy” z Ewangelii według Mateusza, rozdziałów 24 i 25. Rzekł on: „Kiedy Syn człowieczy przybędzie w chwale i z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. A wszystkie narody będą zebrane przed nim i będzie oddzielał ludzi jednych od drugich, tak jak pasterz oddziela owce od kozłów. A postawi owce po swojej prawicy, lecz kozły po lewicy. (...) I odejdą ci [kozły] w wieczne odcięcie, lecz sprawiedliwi do życia wiecznego” (Mat. 25:31-33, 46).

19. Co stanie się w słusznym czasie z pozostałymi członkami klasy „pszenicy” oraz z „wielką rzeszą”?

¹⁹ Chociaż więc zbieranie „pszenicy”, to jest chrześcijan z klasy pomazańców, zbliża się ku końcowi, trwa w dalszym ciągu zbieranie „owiec”. W słusznym, przez Boga ustalonym czasie ostatni przedstawiciele „pszenicy” dokonają swego ziemskiego biegu i połączą się z „Synem człowieczym”, aby wejść w skład jego niebiańskiego rządu, to jest Królestwa. „Otrzymają królestwo” wraz z resztą 144 000 ‛świętych’ (Dan. 7:18, 22, 27, NP). Natomiast „wielka rzesza” zgromadzanych teraz „owiec” przeżyje „wielki ucisk” równoznaczny z końcem (telos) obecnego, szatańskiego systemu rzeczy i da początek tym „ludom, narodom i językom”, które będą na ziemi służyć „Synowi człowieczemu” pod władzą jego ‛niezniszczalnego Królestwa niebiańskiego’ (Obj. 7:4, 9, 10, 14; Dan. 7:13, 14, NP).

20. O czym świadczy okoliczność, że „żniwo” posunęło się daleko? Co zatem powinieneś czynić i dlaczego?

²⁰ Jaka jest twoja pozycja, czytelniku, w świetle spełniania się przypowieści o „pszenicy” i „chwastach”? Okoliczność, że „żniwo” tak zwanych „synów królestwa” jest już daleko zaawansowane, dowodzi niezbicie, iż „zakończenie [synteleia] systemu rzeczy” zbliża się do ostatecznego końca (telos). Twoja postawa wobec przyrównanych do „pszenicy”, namaszczonych „braci” Chrystusa, i sposób, w jaki ich traktujesz, zadecydują o tym, czy ‛odejdziesz w wieczne odcięcie’, czy przeciwnie, twoim udziałem stanie się „życie wieczne” (Mat. 25:34-46). Okaż się lojalnym pomocnikiem pomazańców, klasy „pszenicy”, „niewolnika wiernego i rozumnego”, którego Chrystus ustanowił, aby rozdawał duchowy „pokarm na czas słuszny” (Mat. 24:45). Uczestnicz aktywnie w pracy żniwnej i pamiętaj, że „ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec [telos]”, oraz że „kto wytrwa aż do końca [telos], ten zostanie wybawiony” (Mat. 24:13, 14).

[Przypisy]