uwidocznił się i dalej pozostaje widoczny dla wszystkich ludów i narodów. Wszystkie odczuwają na własnej skórze skutki występowania tego „znaku”. Wystarczy przeczytać wypowiedzi Jezusa na ten temat, zanotowane w 24 i 25 rozdziale Ewangelii według Mateusza, a także w sprawozdaniu ewangelicznym Marka, rozdział 13, oraz Łukasza, rozdział 21, aby się dowiedzieć, że prorokował o wojnach, klęskach głodu, zarazach, trzęsieniach ziemi, o prześladowaniu jego naśladowców, nieustającej udręce narodów doprowadzającej je do rozpaczy, jak również o śmiałym głoszeniu „dobrej nowiny” o Królestwie „po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom”, co miało trwać aż do zakończenia tego śmiertelnie chorego systemu rzeczy.

Oczywiście już w pierwszym wieku naszej ery wspaniałe wyniki osiągnęli prawdziwi chrześcijanie, którzy głosili dobrą nowinę o nadchodzącym Królestwie na rozległych obszarach Azji, Afryki i Europy. Dużo czasu potem upłynęło, zanim począwszy od XV wieku Europejczycy zaczęli odkrywać kontynenty Ameryki Północnej i Południowej oraz Australii, jak też liczne wyspy na Oceanie Atlantyckim i Spokojnym. Na nowo poznane tereny wysyłano misjonarzy celem krzewienia religii. Później powstały także towarzystwa biblijne, które swoją działalnością przyczyniły się do szerokiego rozpowszechnienia Pisma Świętego, drukowanego w wielu językach. Ani misjonarze, ani inni przedstawiciele chrześcijaństwa nie głosili jednak o Królestwie, a w każdym razie nie w taki sposób, by Królestwo Jehowy Boga pod władzą Jezusa Chrystusa stało się kwestią sporną o zasięgu ogólnoświatowym. Zatem to nie ich działalność spowodowała, że orędzie Królestwa stało się składnikiem „znaku”, który miał znamionować „zakończenie systemu rzeczy”.

Kwestia sporna co do Królestwa wysunięta na czoło!

„Śpiewajcie Jehowie pieśń nową (...). Rozpowiadajcie wśród narodów: ‛Sam Jehowa został królem’” (Psalm 96:1, 10).

1. (a) Jaką pieśń można było słusznie zaśpiewać dopiero w roku 1914? Dlaczego? (b) Do jakiego deptania nawiązał Jezus w proroctwie, o którym donosi Ewangelia według Łukasza 21:24?

DOPIERO od roku 1914 znajdują pełne zastosowanie znane wcześniej następujące słowa pewnej pieśni: „‛Narodów czas’ już skończył się i strach na ludy padł”.a Około 1 października tego roku od jakichś dwóch miesięcy szalała pierwsza wojna światowa. Przytoczony tekst wspominający o „czasach narodów” nawiązywał do proroctwa Jezusa Chrystusa, w którym zapowiadał on zburzenie współczesnego mu Jeruzalem wraz ze znajdującą się tam świątynią. Spustoszenie owo dokonało się w roku 70 naszej ery. Ewangelia według Łukasza 21:24 zawiera taką oto wypowiedź Jezusa: „I będą [Żydzi] padać od ostrza miecza i zostaną zaprowadzeni w niewolę między wszystkie narody, a Jeruzalem będzie deptane przez narody, aż się dopełnią czasy wyznaczone narodom [czasy pogan, Nowy Przekład, Biblia Tysiąclecia]”. Kiedy w Izraelu jeszcze panował król Dawid, miasto Jeruzalem zostało stolicą prototypowego królestwa rządzonego przez Boga. W związku z tym stało się ono symbolem tego miniaturowego królestwa Jehowy, w którym sprawował On władzę nad niepodległym narodem izraelskim za pośrednictwem namaszczonego króla. Tak więc słowa Jezusa zanotowane w Ewangelii według Łukasza 21:24 odnosiły się do deptania, inaczej mówiąc tratowania owego królestwa Bożego.

2. (a) Kiedy i w jaki sposób rozpoczęło się deptanie Jeruzalem? (b) Dlaczego mesjańskie Królestwo Boże nie zostało ustanowione zaraz po zburzeniu tego miasta w roku 70 n.e.?

² Kiedy właściwie rozpoczęło się wspomniane deptanie? Nie może tu chodzić o rok 70 n.e., trzydzieści siedem lat od chwili, gdy Jezus wypowiedział swoje słynne proroctwo. Wprawdzie w owym roku odbudowane miasto Jeruzalem istotnie zostało zburzone, tym razem przez wojska rzymskie. Tratowanie, o którym mowa w proroctwie Jezusa, było jednak dalszym ciągiem sytuacji, jaka powstała podczas pierwszego spustoszenia Jeruzalem za sprawą Babilończyków w roku 607 przed naszą erą. Kiedy szereg stuleci później, w roku 70 n.e., Rzymianie obrócili w gruzy odbudowane miasto, „czasy pogan” jeszcze nie dobiegły końca. Jezus wiedział o tym z góry. Dlatego nie starał się dawać do zrozumienia, jakoby zaraz po nadciągającym zburzeniu Jeruzalem przez armię rzymską miało być ustanowione rzeczywiste, pozaobrazowe Królestwo Boże, oddane pod władzę Mesjasza, czyli Chrystusa. Przeciwnie; prototypowe królestwo Boże, reprezentowane przez swą stolicę, miało być dalej deptane przez nieobrzezane narody aż do chwili, gdy wyznaczone „czasy pogan” zakończą się zgodnie z planem dziejów ustalonym przez Boga.

3. (a) Jak daje się obliczyć długość Czasów Pogan i rok ich zakończenia? (b) Jaka niezwykle ważna kwestia sporna wysunęła się na pierwszy plan w roku 1914?

³ W tym miejscu warto zajrzeć do czwartego rozdziału Księgi Daniela. Dowiadujemy się z niego, że tych „czasów” miało być siedem. Każdy z nich miał się składać z liczby lat odpowiadającej ilości dni w proroczym roku księżycowym, obejmującym 360 dni. Poszczególne dni reprezentowały normalny rok, według rachuby czasu znanej pogańskim narodom. Tak policzone „siedem czasów” („siedem wieków”, NP) daje w sumie 2520 lat. (Zobacz dla porównania Daniela 4:16, 23, 25, 32 [13, 20, 22, 29, NP]). Ponieważ rozpoczęły się one w drugiej połowie roku 607 p.n.e., kiedy to Babilończycy obalili obrazowe królestwo Boże z siedzibą w Jeruzalem, więc musiały dobiec kresu w drugiej połowie roku 1914 n.e. W tym też znamiennym czasie wybuchła pierwsza wojna światowa. Wszystko to jest niezwykle interesujące, niemniej jednak najważniejszym wydarzeniem związanym z upływem „czasów pogan”, inaczej mówiąc „czasów wyznaczonych narodom”, było w tym nawiedzonym przez pożogę wojenną roku, co następuje: W niebie powstało pozaobrazowe, duchowe Królestwo Boże, nad którym władza