w Psalmie 52:9, że „nie pokładał w Bogu siły swojej, ale ufał w mnóstwie bogactw swoich”.

Biblia wielokrotnie podkreśla, że nierozsądne jest polegać na znikomych rzeczach. Z powodu swego bezmiernego dążenia do bogactwa niektórzy oddani słudzy Boży „uprowadzeni zostali od wiary”, jak Paweł mówi w 1 Tymoteusza 6:10. Nie pozostali jako chrześcijanie niewinni, lecz dali się porwać przez bezprawne postępowanie świata. „Mąż wierny przyczyni błogosławieństwa; ale kto się prędko chce zbogacić, nie bywa bez winy.” (Przyp. 28:20) Wiernym mężem jest ten, który możliwie szybko gotów jest służyć Jehowie i który się szczególnie stara zdobyć skarby duchowe.

Gromadzić skarby duchowe zarówno dziś jak również w przyszłości opłaca się daleko więcej niż gromadzić bogactwo materialne, sądząc, że ono może dać ochronę i bezpieczeństwo. Jezus podkreślił to mówiąc: „Przestańcie gromadzić sobie skarby na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Raczej gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól ani rdza nie niszczy i gdzie złodzieje się nie włamują i nie kradną.” — Mat. 6:19, 20, NW.

Jezus nie potępił oszczędzania. Chciał jednak tymi słowami pokazać swoim naśladowcom, że nie powinni ze skąpstwa gromadzić bogactwa materialne i potem w nich pokładać swą ufność. Nie ziemskie, lecz niebiańskie skarby, jak uznanie Boże, mogą nam przynieść wieczne błogosławieństwa. Tym, którzy miłują pieniądze, wydarte one zostają przez śmierć i oni muszą je pozostawić innym. One nie mogą ich uratować. „Tak się dzieje z człowiekiem, który gromadzi sobie skarb, ale nie jest bogaty względem Boga.” — Łuk. 12:21, NW.

WŁAŚCIWE NASTAWIENIE DO PIENIĘDZY

Póki teraźniejszy system rzeczy jeszcze istnieje, chrześcijanie mogą używać pieniędzy jako pożytecznego środka, aby pokrywać koszty swego utrzymania, zażywać pewnych przyjemności, jakie daje dzisiejsze życie i popierać dzieło kaznodziejskie. Ponieważ jednak tak wiele mogą mieć za pieniądze, muszą oni okazać panowanie nad sobą i zawsze być do nich właściwie nastawieni. Pieniądze powinny dla nich zawsze być tylko środkiem do celu, a nie przedmiotem miłości.

Apostoł Paweł podkreśla w swym liście do Tymoteusza właściwe nastawienie do bogactwa. Ostrzegłszy przed miłością pieniędzy, potwierdza on, że niektórzy chrześcijanie są bogaci w dobra ziemskie. Nie potępia ich jednak z tego powodu i nie nakazuje im też wyrzec się swego bogactwa i prowadzić życie w ubóstwie, lecz zachęca ich, aby mieli właściwe nastawienie do bogactwa. „Nakaż tym, którzy są bogaci w obecnym systemie rzeczy, aby nie byli zuchwali i żeby nie pokładali nadziei w niepewnym bogactwie ale w Bogu, który obficie dostarcza wam wszystkiego do używania; żeby pracowali nad tym co dobre, byli bogaci w dobre czyny, żeby byli hojni, gotowi do dzielenia się, skarbiąc sobie pewnie właściwą podstawę na przyszłość, aby uchwycić mocno rzeczywiste życie.” (1 Tym. 6:17-19, NW) Chrześcijanie, którzy zachowują to nastawienie, nie będą miłowali pieniędzy, nawet jeśli są materialnie bogaci. Pokładają ufność w Bogu, nie w swym bogactwie. Gdyby mieli wybrać między jednym a drugim, byliby natychmiast gotowi wyrzec się swego mienia i zdecydowaliby się opowiedzieć za służbą Bożą.

Żadna suma pieniędzy nie kompensuje skarbu, który zdobywamy, jeśli jak apostoł Paweł służymy Jehowie cała duszą. Paweł nie miał zobowiązań finansowych, które by go zmusiły ciągle pracować w charakterze wytwórcy namiotów i dlatego mógł cały swój czas poświęcić służbie kaznodziejskiej. Również dzisiaj jest wielu chrześcijan, którzy jako pionierzy lub specjalni nadzorcy w Społeczeństwie Nowego Świata cały swój czas poświęcają służbie kaznodziejskiej. Ponieważ mają właściwe nastawienie do pieniędzy, błogosławieństwa duchowe, które im przez to przypadają w udziale są dla nich daleko cenniejsze, niż dobra materialne, które mogliby posiadać, gdyby większą część swego czasu poświęcali pracy światowej.

Czy ktoś jest zamożny, czy też ma tylko skromny dochód, lub nie posiada żadnego prawie dochodu, to jednak zawsze powinien się trzymać ustalonej przez Jezusa Chrystusa reguły: „Nadal więc szukajcie najpierw królestwa i sprawiedliwości jego.” (Mat. 6:33, NW) Póki chrześcijanin ma właściwe nastawienie do pieniędzy, używa on ich jako środka do celu i nie pada ofiarą zgubnej miłości pieniędzy, która prowadzi do ruiny duchowej.

Wiara Abrahama

„MIEJCIE wiarę w Boga”, powiedział kiedyś Jezus. Dlaczego więc powinniśmy mieć wiarę? Dlatego, że posiadając wiarę można zrobić wszystko, wszystko czego Bóg wymaga od chrześcijanina. Wszystkie rzeczy są wtedy możliwe, ponieważ „Bóg jest miłość”, jak również jest On Wszechmądry i Wszechmocny. Dlatego właśnie trudno wyolbrzymić potęgę wiary, albo jej znaczenie. — Marka 11:22.

Co to jest wiara? „Wiara jest niezawodnym oczekiwaniem rzeczy spodziewanych, oczywistym przejawem rzeczywistości, których nie widać.” Tak, zgodnie ze Słowem Bożym wiara jest przeświadczeniem o rzeczach, które jeszcze przyjdą i których się spodziewamy, takich jak przywrócenie na ziemi raju przy pomocy Królestwa Bożego. Wiara jest również przeświadczeniem o prawdziwości tego, czego nie widzimy, jak Królestwa niebiańskiego i tych, którzy w nim stale mieszkają. — Hebr. 11:1, NW.

Jak to zostało słusznie wspomniane, wiara musi mieć wystarczającą mocną podstawę, bo inaczej jest zwykłym przesądem, czyli łatwowiernością. Słowo Boże dostarcza odpowiedniej podstawy dla wiary. Ono wydaje prawdziwy dźwięk prawdy. Spisywali je pisarze z oczywistą szczerością i w harmonii z sobą pomimo ich wielkiej liczby i odmiennych warunków w których pisali. Te historyczne sprawozdania były wielokrotnie potwierdzone przez odkrycia archeologiczne, a dosłownie setki jego proroctw spełniło się, albo jest w toku spełniania się.

Wiele osób dziś twierdzi, że ma wiarę w Boga, ale ich religijny analfabetyzm, jak również ich codzienne postępowanie przeczy temu twierdzeniu. Uczeń Jakub dobrze to zauważył: „Ty wierzysz, że jest jeden Bóg, prawda? Czynisz zupełnie słusznie! Jednakże i demony wierzą, a drżą. Ale czy chcesz wiedzieć, o człowieku próżny”, że właśnie „jak martwe jest ciało bez oddechu, tak też wiara bez uczynków jest martwa?” — Jak. 2:19, 20, 26, NW.

Tak, kto rzeczywiście ma wiarę, pokaże ją swymi uczynkami. Patriarcha Abraham, „przyjaciel Jehowy”, miał właśnie tego rodzaju wiarę. Nie bez słusznego powodu był nazwany „ojcem wszystkich wierzących”. Całe jego życie, jak o tym zapisano w Piśmie Świętym, było wyrazem wiary, chociaż nawet niektóre wydarzenia kładły się na niego wielkim ciężarem. — Jak. 2:23, NW; Rzym. 4:11.

Abraham udowodnił swą wiarę uczynkami szczególnie wtedy, gdy usłuchał skierowanego do niego rozkazu Bożego, aby opuścił swą ojczyznę w Mezopotamii, swych krewnych oraz dom swego ojca i poszedł do obcego kraju. Na początku przeprowadził się do Haran, a po śmierci swego ojca poszedł dalej do Chanaanu. Ileż wysiłku, uwalniania się od więzów rodzinnych i straty materialnej musiał pociągnąć za sobą ten krok, biorąc pod uwagę szczególnie liczne posiadłości Abrahama! Czy on się wahał? Wcale nie, bowiem czytamy: „Tedy wyszedł Abraham, jako mu rozkazał Pan [Jehowa, NW].” Gdy Abraham