Gdy praca członka zboru budzi zastrzeżenia, chociaż z punktu widzenia Biblii nie ma w niej nic zdrożnego, starsi mogą w tej sprawie porozmawiać z danym bratem. Bez potępiania go mogą zwrócić uwagę na niebezpieczeństwo związane z jego pracą; mogą przy tym zaznaczyć, że innych może to gorszyć. Mogą mu wyjaśnić, dlaczego dobrze jest trzymać się z dala od sytuacji z „pogranicza”. Gdyby sprawa urosła do takich rozmiarów, że wywołałoby to w zborze znaczne zaniepokojenie lub stało się przedmiotem nieprzychylnych komentarzy ze strony osób postronnych, wówczas starsi mogą postanowić nie powierzać mu w zborze obowiązków, których pełnienie stawiałoby go za wzór dla innych. Nie wszystko bowiem, co „wolno”, jest też „pożyteczne” (NP), jak stwierdza apostoł. Dlatego nalega on na chrześcijan: „Niech nikt nie szuka własnego dobra, lecz dobra bliźniego”. — 1 Kor. 10:23, 24.

Starsi muszą szczególnie starannie studiować Słowo Boże, starając się wyrobić sobie rozeznanie i wnikliwość, dzięki czemu zawsze będą mieć zdrowy osąd. Pamiętając o tym, że ‛mądrość zstępująca z góry jest przede wszystkim czysta’, będą stanowczo obstawać przy czystości wielbienia i stawać w obronie prawa Bożego. Ale zdają sobie sprawę, że ta mądrość niebiańska jest także „rozważna” (NW), i dlatego będą unikać krańcowości przy stosowaniu zasad biblijnych, nie posuwając się poza przykład dawany przez Boga ani poza to, co zaleca Jego duch. — Jak. 3:17.

Nie musimy się obawiać, że zbór Boży poniesie szkodę duchową, jeśli nie ustalimy sztywnych reguł w sprawie zatrudnienia. Gdy Bóg zniósł Prawo Mojżeszowe, nie pozostawił nowego zboru Izraela duchowego w niepewności odnośnie do tego, co trzeba czynić, żeby się podobać Bogu. Duch Boży oddziałując na umysły i serca ludzi, których sumienie zostało wyszkolone i ukształtowane przez studium Słowa Bożego, jest daleko skuteczniejszą siłą pobudzającą do sprawiedliwości niż przepisy Prawa. I to się potwierdza aż do dzisiejszych czasów.

Właśnie miłość, owoc ducha Bożego, pobudzi prawdziwego chrześcijanina do odrzucenia pracy, którą Słowo Bożo wyraźnie potępia. W innych wypadkach zaś, gdzie powzięcie decyzji jest pozostawione osądowi sumienia, z miłości chrześcijanin będzie się wystrzegać dawania drugim powodu do zgorszenia. Również praktyczna mądrość pomoże mu zadecydować, czy nie powinien poszukać sobie innej pracy, żeby nie stracić usposobienia duchowego i nie dać się zwabić w jakąś pułapkę (Rzym. 13:10; Prz. 3:21-23). W ten sposób chrześcijanin da dowód, że nie jest „cząstką świata”, i zachowa czyste sumienie przed Bogiem i ludźmi. — Jana 17:16, NW; 1 Tym. 1:5, 19.

Skrzynka pytań

W jakiej mierze można angażować do udziału w programach zebrań służby sług pomocniczych, którzy nie są zbyt dobrymi mówcami?

Niektórzy słudzy pomocniczy, chociaż nie są zbyt dobrymi mówcami, służą innym zachętą i pomocą, lojalnie i regularnie popierając wszystkie postanowienia zborowe, są gorliwi w służbie polowej, a członkowie zboru otaczają ich szacunkiem i miłością. O tym, w jakim stopniu angażować ich do udziału w programie zebrania służby, powinno decydować grono starszych. Starszemu lub zdolniejszemu słudze pomocniczemu można wyznaczyć zadanie prowadzącego, a innym braciom można zlecić udział w poszczególnych punktach stosownie do posiadanych zdolności. Przyniesie to pożytek ośrodkowi służby, który od czasu do czasu będzie mógł posłuchać wystąpień takich braci podczas zebrania służby, a dla tych braci będzie to zachętą.

Niektórzy bracia, jeszcze nie zamianowani sługami pomocniczymi, są zdolnymi mówcami, wykazują zdrowego ducha i cieszą się szacunkiem zboru. Czy można korzystać z ich pomocy w przeprowadzeniu zebrania służby? Również w tej sprawie decyzja należy do grona starszych. Można powierzyć takim braciom przedstawienie jakichś punktów programu pod nadzorem starszych. Przy ich udziale program może się stać bardziej interesujący i urozmaicony.

Chcemy jednak zawsze mieć na uwadze wysokie wymagania stawiane przez Biblię braciom, którzy nauczają, oraz fakt, że zadanie prowadzenia zebrań powinno się na ogół powierzać wykwalifikowanym mówcom.