Pora, żeby obrać Boga za swego wszechwładnego Pana

1. Co świat „pogański” dostrzega w dziedzinie religijnej po szesnastu stuleciach istnienia „chrześcijaństwa”?

JUŻ z górą od szesnastu wieków, czyli od czasów cesarza Konstantyna Wielkiego, świat obserwuje poczynania zinstytucjonalizowanego Chrześcijaństwa. Co tak zwany „pogański” świat dostrzega po tylu latach, jeśli chodzi o stan rzeczy religijnych? Największe w dziejach ludzkich zamieszania i rozłamy! Ciemnotę duchową, rozprzestrzenioną na całą ziemię! Sytuacja ta dobrze odpowiada opisowi z proroctwa biblijnego: „Oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy”. — Izaj. 60:2.

2. Dla kogo taka ciemność stanowi wyzwanie? Co Bóg uczynił w tej sprawie zgodnie z przepowiednią zapisaną w Ewangelii według Mateusza 24:14?

² Ogarniająca całą ziemię ciemność stanowi wyzwanie rzucone Bogu, zwierzchniemu i wszechwładnemu Panu całego wszechświata, który na początku tygodnia swej twórczej pracy rozkazał: „Niechaj się stanie światłość”! Co ów Bóg uczynił w tej sprawie? Działał przez cały czas konsekwentnie, zgodnie z tym, co przedsięwziął dziewiętnaście stuleci temu według słów apostoła Pawła: „Ten sam Bóg, który rzekł: ‛Z ciemności niech zajaśnieje światło’, sprawił, że jego światłość zajaśniała w nas, dając nam światło objawienia — objawienia chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa” (2 Kor. 4:6, Biblia jeruzalemska). Tenże Bóg sprawił, że po mrocznym okresie pierwszej wojny światowej podjęta została największa w dziejach kampania oświecenia. Przepowiedział ją zresztą następującymi słowami swego Syna, Jezusa Chrystusa: „Dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec”. — Mat. 24:14, NW.

3, 4. Jak została przyjęta ta światłość? Dlaczego z oświecenia nie skorzystało więcej ludzi?

³ Nie należy jednak sądzić, że ta ogólnoświatowa kampania została przyjęta inaczej niż tamta sprzed dziewiętnastu stuleci. Na temat ówczesnej reakcji na wysiłki niosące oświecenie czytamy: „Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat. Na świecie był i świat przezeń powstał, lecz świat go nie poznał [nie uznał, New English Bible]. Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli” (Jana 1:9-11, NP). Wprawdzie ci, którzy wtedy przyjęli tę światłość, starali się oświecić nią innych; nie chowali jej tylko dla siebie. Niemniej oświecenia tego nie doceniło zbyt wielu ludzi. A skorzystałaby z niego znacznie większa ich liczba, gdyby nie opozycja, jaka się przeciw niemu podniosła. Apostoł Paweł tak ujawnia, kto ponosi główną odpowiedzialność za wywołanie tej wrogości wobec światła:

⁴ „Jeżeli (...) dobra nowina, którą obwieszczamy, jest rzeczywiście zakryta, to jest zakryta wśród tych, którzy giną, wśród których bóg tego systemu rzeczy zaślepił umysły niewierzących, aby tam nie docierało oświecenie chwalebną dobrą nowiną o Chrystusie, który jest obrazem Boga”. — 2 Kor. 4:3, 4, NW.

5. Kto kieruje opozycją przeciw ogłaszaniu Królestwa? Czyim jest zwierzchnim władcą poza „złymi mocami duchowymi w miejscach niebiańskich”?

⁵ Podobnie wyłoniła się na całym świecie opozycja przeciw kampanii oświecenia, jaka jest teraz prowadzona przez ogłaszanie dobrej nowiny o ustanowionym w niebiosach mesjańskim Królestwie Bożym. Ten sam czynnik, który dziewiętnaście wieków temu krył się za opozycją wymierzoną przeciw nowinie o Mesjaszu (Chrystusie), jest głównym organizatorem oporu przeciw szerzeniu od pierwszej wojny światowej wieści o Królestwie. Jest nim ten, który zaślepia ludziom umysły i którego apostoł Paweł nazwał „bogiem tego systemu rzeczy”. W akcji roztaczania mroków ów „bóg” współdziałał z przybranymi do pomocy nadludzkimi duchowymi „władcami świata tej ciemności”, ze „złymi mocami duchowymi w miejscach niebiańskich” (Efez. 6:12, NW). Tak jak jest zwierzchnikiem tych „mocy duchowych w miejscach niebiańskich”, tak też usiłuje pozostać panem życia mieszkańców ziemi. Z tej właśnie racji wszelkimi siłami stara się przeszkadzać w rozjaśnianiu światłem prawdy o Królestwie umysłów zaślepionych ludzi.

6, 7. Jak prawdziwi chrześcijanie zmagają się z tymi mocami duchowymi? Jakie reguły, ogłoszone przez Jezusa oraz przez Jakuba, biorą przy tym pod uwagę?

⁶ Z tymi to „złymi mocami duchowymi w miejscach niebiańskich”, słuchającymi rozkazów Szatana Diabła, muszą toczyć bój prawdziwi chrześcijanie w trakcie swej kampanii oświecania. A na czym on polega? Demaskują na przykład diabelskie pochodzenie wszelkich form demonizmu, astrologii, spirytyzmu, okultyzmu, fetyszyzmu, wuduizmu i magii, ale na tym nie koniec. Chrześcijanie walczą z niewidzialnymi, nadludzkimi potęgami zła również przez to, że wytrwale opierają się naciskowi, który zmierza do wtłoczenia ich w „system rzeczy” poddany swemu „bogu”, Szatanowi. Trzymają się reguły obowiązującej prawdziwych chrześcijan, którą podał sam Jezus Chrystus, mówiąc o swoich naśladowcach: „Nie są cząstką świata, jak i ja nie jestem cząstką świata” (Jana 17:16, NW). Rzekomym chrześcijanom, którzy nie stosowali w życiu tej reguły, uczeń Jakub oświadczył:

⁷ „Czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem to wrogość wobec Boga? Jeśli więc kto chce być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga”. — Jak. 4:4, NP.

8, 9. (a) Dlaczego chrześcijanie muszą odłączyć się od świata? Co im wtedy pozostaje? (b) Jaki więc rozkaz daje chrześcijanom Wódz Naczelny przez apostoła Pawła?

⁸ Chrześcijanie trzymają się z dala od świata, ponieważ trwa on po stronie swego niewidzialnego, nadludzkiego zwierzchnika, który wobec jedynego prawdziwego i żywego Boga, Jehowy, jest zarówno szatanem (przeciwnikiem), jak i diabłem (oszczercą). Nie mają po prostu innego wyjścia: muszą zmagać się ze „złymi mocami duchowymi w miejscach niebiańskich”, dopóki istnieje ten świat i dopóki Szatan Diabeł wraz ze swymi demonicznymi aniołami nie zostanie związany oraz wtrącony do przepaści na okres tysiąca lat panowania Chrystusa (Apok. 13:1-8; 16:13-16; 19:19 do 20:3). Przyjaciele Boga Jehowy, chcąc dać odpór przeciwnościom i ostać się w tym złym dniu, wkładają na siebie pełny zestaw „zbroi Bożej” (Efez. 6:11). Nie chodzi przy tym bynajmniej o broń cielesną, „gdyż oręż bojowania naszego nie jest z ciała”. — 2 Kor. 10:4.

⁹ Rozkaz niebiańskiego Wodza Naczelnego, skierowany do jego bojowników za pośrednictwem apostoła Pawła, brzmi: „Stańcie więc do walki, przepasawszy biodra wasze prawdą i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, a obuwszy nogi w gotowość głoszenia dobrej nowiny o pokoju. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże — wśród wszelakiej modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu”. — Efez. 6:14-18.

WSZECHWŁADNY PAN — JEHOWA

10. Po czyjej stronie stają ci, którzy za zwierzchniego Władcę swego życia obierają Jehowę?

¹⁰ Nie ma dwóch zdań, co do tego, kogo za zwierzchniego Władcę swego życia obierają ci wszyscy, którzy się stosują do powyższego rozkazu. Podporządkowują się Jehowie, Bogu, którego Słowo jest jakby mieczem w ich ręku, „mieczem Ducha”. Wybór tego Zwierzchnika nie stawia ich po stronie świata ani jego systemu rzeczy, lecz w jednym szeregu z Jezusem Chrystusem i jego apostołami, a także królem Dawidem ze starożytnego Jeruzalem oraz patriarchą Abrahamem, ziemskim przodkiem Mesjasza, krótko mówiąc po stronie wszystkich mężczyzn i niewiast przejawiających wiarę w Boga, o których donosi Biblia.

11. Przez jaką formę zwracania się do Boga wskazał Abraham na swój stosunek do Niego? Jak niektóre przekłady biblijne oddają hebrajskie wyrażenie, którego użył Abraham?

¹¹ Abraham uznawał Boga Najwyższego za swego wszechwładnego Pana. Kiedy wracał po zwycięskiej bitwie z czterema królami, którzy byli się wybrali na łupieską wyprawę, i otrzymał błogosławieństwo od Melchizedeka, kapłana Boga Najwyższego, dotarły do niego następujące Boskie słowa: „Nie bój się, Abramie. Jestem ci tarczą. Nagroda twoja będzie bardzo wielka”. Odpowiadając na to, Abraham wskazał, kogo ma za swą najwyższą władzę zwierzchnią, gdyż zwrócił się do Boga ze słowami: „Panie wszechwładny, Jehowo, cóż mi dasz?” Kiedy z kolei Bóg obiecał dać mu ziemię, do której go właśnie wprowadził, Abraham znowu zaznaczył, w jakim widział siebie stosunku do Boga, powiadając: „Panie wszechwładny, Jehowo, po czym mam poznać, że ją obejmę w posiadanie?” (Rodz. 15:1, 2, 8, NW). Patriarcha Abraham oczywiście zwracał się do Boga po hebrajsku i przy tym użył słów Adonajʹ Jehowahʹ. Niektórzy tłumacze Pisma Świętego, chcąc uniknąć stosowania własnego imienia Boga, oddają to wyrażenie przez „Panie Boże”. Współautor obszernej konkordancji biblijnej w języku angielskim, Young, tłumaczy je jako „Panie Jehowo”. Natomiast Biblia jeruzalemska oddaje je słowami: „Mój Panie Jahwe”. — Podobny układ słów znajdujemy w Biblii Tysiąclecia na przykład w Psalmie 109:21.

12. Co oznacza hebrajskie słowo „Adonaj” zgodnie z „Przekładem Nowego Świata”?

¹² Jednakże hebrajskie słowo Adonajʹ wcale nie znaczy „Mój Panie”. Przeważa dzisiaj pogląd, że jest to dawna forma określania Adonimʹ, które najprościej znaczy „panowie”. Kiedy więc to słowo dotyczy pojedynczej osoby, wtedy podkreśla dostojeństwo lub majestat; oznacza dostojnego pana, występującego w pełni majestatu. W Biblii to starohebrajskie słowo nie bywa używane w odniesieniu do nikogo innego poza samym Jehową (czyli Jahwe). Właśnie dlatego Przekład Nowego Świata oddaje hebrajski tytuł Adonajʹ przez wyrażenie „Pan wszechwładny”.a Interpretacja ta znajduje zresztą potwierdzenie w hebrajskich tłumaczeniach wersetu z Dziejów Apostolskich 4:24, stosujących słowo Adonajʹ w znaczeniu „wszechwładnego Pana”. — Dzieje 4:24, NW; zobacz ponadto przekład S. Kowalskiego oraz Biblię Tysiąclecia.

13. Dlaczego słusznie traktujemy Jehowę jako niezawisłego Władcę wszechświata? Na rzucenie jakiego wyzwania może On sobie pozwolić?

¹³ Bóg Jehowa naprawdę jest wszechwładnym, suwerennym Władcą całego wszechświata, bo stoi ponad wszystkim i żadnego ze swych stworzeń nie obdarzył taką mocą, jaką sam posiada. Pozostaje więc Wszechmocnym, Wszechpotężnym. Jehowa jako niezawisły Zwierzchnik wszechrzeczy słusznie rzekł do Abrahama: „Jam jest Bóg Wszechmocny. Służ mi i bądź nieskazitelny” (Rodz. 17:1, Jakubiec). A do proroka Mojżesza powiedział On: „Jam jest Jahwe. Ja objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny” (Wyjścia 6:2, 3). Z uzasadnioną pewnością siebie mógł przeto rzucić wyzwanie: „Z kimże byście mogli Mnie porównać, tak, żeby Mi dorównał?” (Izaj. 40:25). Czyż nie powinniśmy więc dzisiaj na wzór Abrahama uznać tego Boga za zwierzchniego Władcę naszego życia?

14. Dlaczego jest teraz pora na mądre zachowanie się względem zwierzchnictwa Jehowy?

¹⁴ Żaden prawdziwie suwerenny władca nie pozwala sobie na czekanie, aż każdy jego poddany z osobna rozstrzygnie swoje wątpliwości. Dzierżąc zwierzchnictwo, musi się zajmować sprawowaniem władzy, musi spełniać obowiązki związane z jego stanowiskiem i na czas wszystkiego dopatrzyć. Jesteśmy nieskończenie drobnymi stworzeniami ludzkimi tu na ziemi i bylibyśmy doprawdy zbyt zarozumiali, gdybyśmy sądzili, że wszechwładny Pan, Jehowa Bóg, musi czekać z urzeczywistnieniem swego dokładnie rozplanowanego w czasie zamierzenia, aż każdy z nas skłoni się ku temu, żeby w Nim uznać swoją zwierzchność. Zgodnie ze swym suwerennym prawem przystępuje do działania wtedy, gdy nadchodzi chwila wyznaczona przez Niego! Z tej racji każdego z nas czas nagli teraz, aby zachował się mądrze względem Jego wszechwładzy!

ZMIANA ZWIERZCHNICTWA NAD ŚWIATEM

15. Odkąd do wszystkich ludzi skierowano niebiańskie obwieszczenie dotyczące Boskiego zwierzchnictwa? Dlaczego nie wcześniej?

¹⁵ Do wszystkich ludzi na całym globie ziemskim skierowane jest obwieszczenie najwyższej wagi dla naszej ziemi, wiadomość, która zresztą już wcześniej została ogłoszona w niebiosach: „Zwierzchnictwo nad światem przeszło na naszego Pana i jego Chrystusa, i ma królować na wieki wieków!” (Apok. 11:15, New English Bible). „Zwierzchnictwo nad światem należy teraz do Pana naszego i Jego Chrystusa; i On będzie Królem aż po wieki wieków” (Weymouth, wydanie III). Wydarzenie to, interesujące dla całego wszechświata, jest faktem dokonanym od roku 1914 n.e. Właśnie wtedy około 4/5 października dobiegły końca „czasy pogan”, inaczej mówiąc „czasy wyznaczone narodom”, jeśli je liczyć od spustoszenia Jeruzalem i królestwa Judy przez Babilończyków w roku 607 p.n.e. Od tamtej pory przez 2520 lat sprawami ludzkimi zarządzały narody pogańskie (nieżydowskie) bez żadnej ingerencji ze strony mesjańskiego Królestwa Bożego. Przez cały ten okres Żydzi nie mieli królestwa ze stolicą w Jeruzalem, rządzonego przez potomka z królewskiego rodu Dawida. — Łuk. 21:24, NP; NW.

16. Dlaczego jednak od roku 1914 n.e. słusznie można było ogłaszać to obwieszczenie o Boskim zwierzchnictwie?

¹⁶ We wspomnianym roku 607 p.n.e. obalony został ostatni król z dynastii Dawidowej panującej w Jeruzalem, a narodom nieżydowskim pozwolono roztoczyć całkowitą kontrolę nad światem i sprawować zwierzchnictwo nad ludzkością, zarówno nad Żydami, jak i nad poganami. Ale w roku 1914 n.e., z upływem „czasów pogan”, skończył się okres, w którym Jezus Chrystus oczekiwał po prawicy Ojca niebiańskiego na możność działania. Wszechwładny Pan, Jehowa, osadził wtedy swego Syna Jezusa Chrystusa na tronie w „niebiańskim Jeruzalem”, na niebiańskiej górze Syjon. Tym sposobem królewski ród Dawida został ponownie wyniesiony na tron i narodziło się mesjańskie Królestwo. Jednocześnie w tym niebiańskim Królestwie został wprowadzony na urząd wielki Kapłan-Król przypominający starożytnego Melchizedeka — również w osobie Jezusa Mesjasza (Hebr. 10:12, 13; Ps. 110:1-4). Odtąd można już ogłaszać światu ludzkiemu: „Zwierzchnictwo nad światem dostało się naszemu Panu i jego Chrystusowi, i będzie królował na wieki wieków”. — Apok. 11:15, An American Translation.

17. Czy Bóg, zanim podjął akcję, zwrócił się wpierw do ludzi i narodów o pozwolenie? Jak 24 starszych dało przykład właściwej reakcji?

¹⁷ Nie zwrócono się wpierw do ludności świata z prośbą o wypowiedzenie opinii. Nie pytano też naprzód narodów świata roszczących sobie pretensje do suwerenności, czy zgadzają się na takie posunięcie ze strony Boga. W wyznaczonym przez siebie czasie Bóg Najwyższy po prostu ustanowił w niebie mesjańskie Królestwo, oparłszy się na swoim prawowitym zwierzchnictwie nad wszechświatem (Dan. 4:32 [35, Gd]). Właściwa reakcja ze strony obserwatorów na taki słuszny wyraz niezawisłej, suwerennej władzy zwierzchniej Boga została zilustrowana zachowaniem się dwudziestu czterech starszych, którzy pokłonili się Bogu w akcie uwielbienia i rzekli: „Dziękujemy tobie, Jehowo Boże, Wszechmocny, któryś jest i któryś był, że objąłeś wielką swoją władzę i zacząłeś królować”. — Apok. 11:16, 17, NW.

18. Jak niestety zareagowały narody? Jak przepowiedziało to 24 starszych?

¹⁸ Jak jednak zareagowały narody świata? Cóż, były zbyt zajęte toczeniem pierwszej wojny światowej o panowanie nad całą ziemią. Usiłowały zmobilizować wszystkich ludzi, aby ich poparli w tych totalnych zmaganiach, więc też prześladowały zawzięcie prawdziwych chrześcijan, którzy się opowiedzieli za zwierzchnią władzą Pana Boga i Jego Chrystusa. Stało się dokładnie tak, jak przepowiedziało owych 24 starszych, którzy dalej oświadczyli: „I rozgniewały się narody, a nadszedł [też] Twój gniew i pora na umarłych, aby zostali osądzeni, i aby dać zapłatę sługom Twym, prorokom i świętym, i tym, co się boją Twojego imienia, małym i wielkim, i aby zniszczyć tych, którzy niszczą ziemię”. — Apok. 11:18.

19. (a) Jakie pytania dotyczące zwierzchnictwa każdy z nas powinien teraz sobie zadać? (b) Co by dla nas oznaczało pójście za przykładem narodów?

¹⁹ Narody po dzień dzisiejszy są rozgniewane na „świętych” Bożych i ‛tych, co się boją Jego imienia, małych i wielkich’. Doprawdy więc pora, żeby każdy z nas zadał sobie tego typu pytania: A co ze mną? Czy mam się wzorować na postępowaniu narodów świata? Czy raczej za przykładem 24 starców opisanych w Księdze Apokalipsy 11:16, 17 mam dziękować Bogu za to, że dał wyraz swemu zwierzchnictwu i udowodnił swą wielką władzę Króla? Czy uznaję, że zwierzchnictwo nad światem przeszło na Jehowę Boga? Czy w dowód uznania tego niezwykle ważnego faktu obieram Go za swojego niebiańskiego Zwierzchnika i wszechwładnego Pana? Czy dopuszczam, żeby odgórnie władał moim życiem? — Bez względu na to, jakiej odpowiedzi udzielimy na te pytania, nie zdołamy się uchylić od ustosunkowania się na nowo do Boga, suwerennego Pana, przy czym wynik tego może być dla nas korzystny lub niekorzystny. Każdy, kto staje po stronie gniewnych narodów, naraża się na napięte stosunki z najwyższym Zwierzchnikiem całego wszechświata. Oznacza to dla niego po prostu zagładę, gdyż narody „niszczą ziemię” i same z kolei zostaną wyniszczone przez „wojnę w wielkim dniu Boga, Władcy wszechrzeczy”, stoczoną na polach Har-Magedonu. — Apok. 16:14, 16, Poz.

20, 21. (a) Na jakie wypowiedzi psalmisty możemy się powołać, by odpowiedzieć na pytanie co do zostania świadkiem Tego, kogo sobie obieramy za Zwierzchnika? (b) Co zgodnego z przykładem naszego wybitnego Wzorodawcy stanowi największy zaszczyt na ziemi?

²⁰ Powyższe nasuwa z kolei dalsze pytanie: Czy uznanie Boga za zwierzchniego Władcę swego życia jest równoznaczne ze staniem się świadkiem Jehowy? W odpowiedzi na to pytanie możemy się powołać na natchnionego psalmistę, który pragnął, żeby Bóg właśnie był Panem jego życia. Napisał on: „Co do mnie, dobrze mi jest przybliżyć się do Boga. Znalazłem schronienie w Panu wszechwładnym, Jehowie, aby obwieszczać wszystkie twe dzieła” (Ps. 73:28, NW). A w innym miejscu: „Boże mój, spraw, abym uszedł z ręki niegodziwca, z garści tego, kto postępuje niesprawiedliwie i ciemięży. Ty przecież jesteś moją nadzieją, Panie wszechwładny, Jehowo, ufnością mą od samej młodości. (...) Przyjdę we wspaniałej mocy, Panie wszechwładny, Jehowo; będę opiewał sprawiedliwość twoją, tylko twoją”. — Ps. 71:4, 5, 16, NW.

²¹ Pytamy więc: Czy człowiek, który dzisiaj znajdzie schronienie w Panu wszechwładnym, Jehowie, zachowa się inaczej niż starożytny psalmista, to znaczy czy nie będzie ‛obwieszczał wszystkich dzieł’ Bożych? Czy człowiek, który by dziś „uszedł z ręki niegodziwca”, bo uczynił swą nadzieją wszechwładnego Pana Jehowę, postąpi inaczej niż psalmista, a więc czy nie nabierze „wspaniałej mocy”, aby ‛opiewać Jego sprawiedliwość’? Z całą pewnością nie będzie się wstydził zwierzchniego Władcy swego życia. Jezus Chrystus, nasz największy Wzorodawca, nie wstydził się swego Zwierzchnika, Jehowy Boga. Dlatego stał się świadkiem Jehowy i nawet zasłużył na miano „Jezusa Chrystusa, Świadka Wiernego”. Sam o sobie też mówił jako o ‛świadku wiernym i prawdomównym, początku stworzenia Bożego’ (Apok. 1:5; 3:14). Ktokolwiek chce rzeczywiście kroczyć jego śladami, musi podobnie stać się świadkiem dla jego Ojca, Jehowy. Nie ma dla człowieka na ziemi większego zaszczytu niż występowanie w charakterze świadka na rzecz Jehowy.

22. Co może nas spotkać, jeśli uznamy Jehowę za zwierzchniego Władcę swego życia? Jakie modlitwy psalmisty wolno nam w takim wypadku podjąć?

²² Uznawanie Jehowy Boga za zwierzchniego Władcę naszego życia niewątpliwie ściągnie na nas prześladowanie ze strony tych, co nad sobą uznali zwierzchnictwo Szatana Diabła, uczyniwszy siebie „cząstką świata”, którego ten niegodziwiec jest „bogiem” i suwerennym „władcą” (2 Kor. 4:4; Jana 14:30; 15:19, NW). Ale kogo spotyka prześladowanie, ten ma prawo modlić się słowami króla Dawida: „Ty wszak jesteś, Jehowo, wszechwładnym Panem. Zajmij się mną przez wzgląd na twoje imię. Ponieważ twa serdeczna życzliwość jest dobra, wyzwól mnie” (Ps. 109:21, NW). „Jehowo, wszechwładny Panie, mocy mego wybawienia, ty osłoniłeś głowę moją w dniu rozprawy zbrojnej. Nie przyzwalaj, Jehowo, na pożądania niegodziwca. Nie popieraj jego knowania, żeby tacy nie mogli się wynosić” (Ps. 140:7, 8, NW [8, 9, BT]). „Ku tobie jednak zwrócone są moje oczy, Jehowo, wszechwładny Panie. W tobie znalazłem schronienie. Nie wylewaj duszy mojej. Ustrzeż mnie przed szponami potrzasku, jaki na mnie zastawili, i przed sidłami tych, którzy wyrządzają krzywdę”. — Ps. 141:8, 9, NW.

ZWIERZCHNIK ZORGANIZOWANEGO LUDU

23. Dlaczego zgodnie z tekstem Ezechiela 36:37, 38 nie pozostaniemy sami, gdy obierzemy Jehowę za Pana swego życia?

²³ Jeżeli teraz obierzesz Boga Jehowę za swego zwierzchniego Władcę, to nie pozostaniesz sam. Będziesz cząstką Jego ludu. Nie jest On przecież Zwierzchnikiem pojedynczej osoby na ziemi, ale włada całym dobrze zorganizowanym ludem. Posłużywszy się starożytnym narodem izraelskim jako obrazowym unaocznieniem Izraelitów duchowych, których wyprowadza z religijnego Babilonu Wielkiego w obecnym „czasie końca”, Bóg oświadcza: „Oto co rzekł Pan wszechwładny, Jehowa: ‛W tym jeszcze dam się ubłagać domowi Izraela, żebym im uczynił: Pomnożę ich ludźmi jak trzodę. Jak trzoda świętych, jak trzoda Jeruzalem podczas okresów świątecznych, tak miasta spustoszone będą napełnione trzodą ludzi; i będą ludy musiały poznać, że ja jestem Jehowa’”. — Ezech. 36:37, 38, NW; Apok. 18:1-4; Dan. 12:4, BT, wyd. I.

24. Czym pobłogosławieni zostaną ci, którzy mają Jehowę za zwierzchniego Władcę swego życia? Od jakiego wyboru zależeć będzie nasze przeżycie do nowego porządku Bożego?

²⁴ Błogosławieni ci, którzy dziś obierają Jehowę za swego Boga i uznają Go za wszechwładnego Pana swego życia. Sprawuje On nad nimi rządy jako ich niebiański Król za pośrednictwem wyniesionego na tron Syna, Jezusa Mesjasza. Kiedy w szybko nadciągającym „wielkim ucisku” będzie odebrana suwerenność skłóconym narodom, a doczesny niewidzialny zwierzchnik narodów, Szatan Diabeł, zostanie związany i wtrącony do przepaści, Bóg Wszechmocny potrafi zapewnić ochronę i bezpieczeństwo tym, którzy całym sercem popierają Jego zwierzchnictwo nad wszechświatem (Mat. 24:21, 22; Apok. 7:14, 15). Czy znajdziemy się wśród błogosławionych ludzi, którzy przeżyją, aby powitać sprawiedliwy nowy porządek pod wyłącznym ‛zwierzchnictwem naszego Pana i Jego Chrystusa’? Niechaj tę kwestię rozstrzygnie dla nas pomyślnie nasze opowiedzenie się za Jehową jako wszechwładnym Panem naszego życia. — Apok. 11:15, An American Translation.

[Przypis]

[Ilustracje na stronie 9]

Kto sobie za wszechwładnego Pana obiera Jehowę, ten staje w jednym szeregu z takimi mężami wiary, jak Jezus, Abraham i Dawid